Επιφανειακές σε σύγκριση με πότε;
_______________
Η ιστορία της Γιατί όπως την ξεχώρισα σήμερα.
Γιατί έχουν γίνει όλα τα πράγματα τόσο επιφανειακά όσον αφορά τον τομέα των σχέσεων και dating;
Νιωθω ότι περισσότερο συμμετέχω σε ψυχολογικό πόλεμο για το πόσα άτομα μπορώ να τραβήξω από πίσω . Με πόσα αγόρια βγαίνεις; Πόσοι σου στέλνουν μυνήματα; Πόσοι σου την πέφτουν όταν βγαίνεις στα κλαμπ;
Απ’ότι φαίνεται η αξία μου ως άτομο πρέπει να στηρίζεται πιο πολύ στην ποσοτητα των “γκομενων που παίζουν” παρά στην ποιότητα των σχέσεων που έχω.
Και οι σχέσεις τώρα έχουν γίνει άστα να πάνε. Σου αρέσει κάποιος και μετά απλά είναι ένα παιχνίδι ποιος θα παραδεχτεί τα αισθήματα του σε ποιον. Αν το πω εγώ πρώτη,θα είμαι εύκολη και έτσι χάνεται το παιχνίδι. Αν το πει αυτός πρώτος,ο εγωισμός του θα γίνει στάχτη και είναι simp. Άσε και αυτούς που κάνουν λογής άλματα απλά και μόνο για να σε βάλουν στο κρεβάτι. Τι αδιαφορία,τι “έχω και άλλες επιλογές δεν είσαι ο/η μόνος/η οπότε αν θέλεις κάτι κάνε το τώρα” και ας μην είναι αλήθεια καν. Να βγαίνεις στο κλαμπ και να βλέπεις τη φίλη σου που της αρέσει να την αρέσουν να βλέπει αγόρι και ξαφνικά η κάθε της κίνηση να γίνεται ένα performance,σαν τα παγώνια την περίοδο του ζευγαρώματος. Όλα να είναι για επίδειξη ισχύος, ένα “power play”, ο,τι και να αισθάνεσαι δεν πρέπει να το φανερώνεις,δεν πρέπει ο άλλος να “κερδίσει”, να υπερισχύει πάνω σου, πρέπει να τον έχεις του χεριού σου,αλλιώς δεν μπορείς να επικοινωνήσεις μαζί του και να πεις αυτά που νιώθεις , Γιατί όλοι θέλουν να εκμεταλλευτούν, φοβόμαστε πολύ να είμαστε ο εαυτός μας, ακόμα και ας “χασουμε”, γιατί αν φάμε απόρριψη, αυτό σημαίνει μείον για εμάς και όχι μια εμπειρία που δεν πήγε καλά.
Όλα τόσο επιφανειακά,να απαταμε τον άλλο που μας αρέσει και τον εαυτό μας,γιατί κυριαρχεί ο ναρκισσισμός και το “εγώ να κερδίσω κάτι,ας μη βγω χαμένος από αυτό”. Πρέπει να είμαι ελκυστική και να “τραβάω” αγόρια που ούτε καν υπάρχει η πιθανότητα να γίνει κάτι,απλά και μόνο να ξέρω ότι έχω ” ζήτηση”,αλλιώς η αξία μου ως άτομο,η ως γυναίκα,μειώνεται,δεν έχω αξία ως “προϊόν” πόθου, αλλά αυτό δεν με νοιαζει, θέλω να έχω επικοινωνία και χημεία με κάποιον, δεν θέλω να κάνω πράγματα απλά και μόνο να τα κάνω, επειδή θεωρώ την απειρια μου “εμπόδιο”, μην είμαι και εγώ πίσω, να γίνω σαν όλα τα άλλα κορίτσια της ηλικίας μου (το έχω ακούσει να το λένε όταν βίωσαν την πρώτη τους φορά με κάποιον που δεν την σεβόταν και μετά την άφησε,και την έκανε να κλάψει αρκετά). Δεν θέλω να με ρωτάνε αν “παίζει τίποτα με κανέναν γκόμενο;” και μετά να μην μου μιλάνε και πολύ, γιατί δεν έχω κάτι να πω σε αυτόν τον τομέα, ούτε θέλω αν βλέπουν σαν έπαθλο γιατί είμαι παρθένα και μετά να με παρατήσουν.
Δεν θέλω να έχω “κατακτήσεις” θέλω να έχω σχέση της προκοπής.,
ΑΠΟ ΤΗΝ -Γιατί
______________
Ας οργανώσουμε τη συζήτηση.
Η κατάσταση με το σχετίζεσθαι έχει μεν αλλάξει, επιταχυνθεί καλύτερα θα έλεγα, με την βοήθεια της τεχνολογίας, ωστόσο θα σε εκπλήξω ίσως, πάντα έτσι ήταν στο βάθος: ένα power play.
Κι εξελικτικά κι ιστορικά να το πάρεις, το ζευγάρωμα είναι μια πάρα πολύ σημαντική λειτουργία σε όλους τους οργανισμούς, κι επομένως και στον άνθρωπο, κι έτσι “δεν υπάρχουν κανόνες στον έρωτα και στον πόλεμο”. Νικάει ο δυνατός, αυτός που παίρνει αυτό που επιθυμεί. Οι υπόλοιποι τρώνε τα αποφάγια του.
Δεν υπάρχει κάποιο χρυσό παρελθόν απ’όπου εξέπεσαν οι σχέσεις. Το σημερινό κλαμπ και τα τσατ είναι η παλιά πλατεία στο κεφαλοχώρι που γινόταν το γάμπρισμα. Κι ο μεγάλος αριθμός “κατακτήσεων” σήμαινε απλώς ότι είχες την δυνατότητα να κάνεις επιλογή, για να ελαχιστοποιήσεις το ξεστράβωμα με τον πρώτο ακατάλληλο, να ξεσκαρτάρεις, να δεις τι παίζει. Βέβαια ούτε τότε το απέφευγες το ακατάλληλο ματσάρισμα. Αν πρώτα δεν σε πάντρευαν περίπου με το ζόρι με όποιον ήθελαν οι γονείς σου! Οπότε μην πετάμε έτσι ελαφριά τόσες δεκαετίες απελευθέρωσης. Είναι καλό που υπάρχει ερωτική ελευθερία.
Αυτό που παρατηρώ είναι μια παρελθοντολαγνεία σήμερα, μια στροφή σε ένα “ιδανικό” παρελθόν, από άτομα τέτοιας ηλικίας που αυτό το εξιδανικευμένο, ιδεολογικοποιημένο παρελθόν δεν το βίωσαν. Πρόκειται για μια συντηρητική, νεοπουριτανική στροφή. Ο κόσμος μετά την 9/11 και τη διεθνή κρίση του 2008 φοβάται. Κι όταν φοβάται, στρίβει συντηρητικά. Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε (συζητήσεις για το λυμένο θέμα των αμβλώσεων, ενισχυμένος σεξισμός εξ αφορμής των σόσιαλ, κλπ) Έχει σημασία λοιπόν να βλέπουμε την πραγματικότητα όπως είναι, ώστε να μην τα βάψουμε μαύρα. Στο κάτω κάτω μέσα στο ισχύον πλαίσιο, καθένας κάνει τις επιλογές του. Δεν είσαι υποχρεωμένη να κάνεις τίποτα που δεν θες. Αυτό είναι αταλάντευτο και δεδομένο.
Όσο κι αν ακούγεται μηδενιστικό, πιστεύω πως αυτό που κάνει την διαφορά είναι που υπάρχει πολύ μεγάλη συναισθηματική ανωριμότητα γύρω-τριγύρω. Η συντριπτική πλειοψηφία μπερδεύει την απλή καύλα με τον έρωτα, την ζήλια με το γουστάρισμα, το γουστάρισμα με την αγάπη, κλπ, κλπ. Οι λέξεις ξεπερνούν τις καταστάσεις, σαν να πείθουμε τους εαυτούς μας ότι ζούμε κάτι σπουδαιότερο απ’ αυτό που ζούμε. Για αυτό όπου και να κοιτάξεις, βλέπεις κι ακούς για δράματα κι απογοητεύσεις. Και η λέξη κλειδί πίσω απ᾽ όλα αυτά, είναι οι ανασφάλειες.
Όταν τα όποια αισθήματα και συναισθήματα πηγάζουν από την ανασφάλεια, τότε και η ίδια η έκφρασή τους πηγάζει κι αυτή από εκεί.
Οι σύγχρονες σχέσεις λόγω της επιτάχυνσης της ζωής έχουν συσσωρεύσει περισσότερο άγχος κι ανασφάλεια απ’όσο είναι εγγενές ούτως ή άλλως. Αυτό σε συνθλίβει. Και συμβαίνουν αυτά ακριβώς που περιγράφεις.
Όμως κατά βάθος άλλο σε απασχολεί. Ότι η απειρία σου στο ερωτικό κομμάτι σου βάζει εμπόδια σε αυτό που θέλεις ουσιαστικά. Την “σχέση της προκοπής”.
Θα σε στενοχωρήσω λιγουλάκι, αλλά η σχέση της προκοπής βρίσκεται στην πορεία, δυστυχώς δεν γίνεται προπαραγγελία, είναι κάτι που προκύπτει. Θα κάνεις παρέα, θα μιλήσεις, θα φλερτάρεις, θα δικιμάσεις κι αν ταιριάξετε (που είναι κάτι δύσκολο, επειδή οι άνθρωποι είναι μοναδικοί, και πάντοτε ήταν) θα πάρει το δρόμο του.
Στο μεταξύ μην δαιμονοποιείς την ερωτική διάδραση, δεν υπάρχουν “εύκολες” και “δύσκολες” γυναίκες. Αυτή η κουτή και σεξιστική θεώρηση (που ποιός πανηλίθιος αντρικός εγκέφαλος, που ούτε το συμφέρον του δεν υπολόγισε συνέλαβε, ήθελα να’ξερα!), είναι μια μπούρδα που δυσκολεύει τη ζωή των γυναικών. Σου στερεί την δυνατότητα επιλογής και πρωτοβουλίας για να κάθεσαι να σε διαλέγουν, αντί να διαλέγεις. Το σεξ δεν είναι συναλλακτικό νόμισμα που το δίνει η γυναίκα για να λάβει κάτι άλλο (κάτι πιο σημαντικό, υποτίθεται, τη σχέση, την αγάπη, την εγγύηση ότι θα της φερθούν ως ανθρώπινο πλάσμα κι όχι ως fleshlight). Είναι πηγαία επιθυμία, χαρά, επικοινωνία, μοίρασμα. Είναι ΩΡΑΙΟ.
Ούτε να περιμένεις εγγυήσεις ότι ο πρώτος με τον οποίο θα κάνεις κάτι θα μείνει εκεί ακλόνητος φρουρός αν δεν ταιριάζετε. Ούτε εσύ θα έμενες αναγκαστικά, σωστά; Τα κλάμματα είναι απλώς ανασφάλεια κάποιας που βλέπει το σεξ ακριβώς ως συναλλακτικό μέσο: δίνει σεξ για να πάρει σχέση. Με αυτά τα μυαλά ούτε σχέση της προκοπής προκύπτει (επειδή ο άλλος δεν νιώθει επιθυμητός αλλά ο καταλύτης σε ένα προσωπικό όραμα), ούτε σεξ καλό (επειδή ο άλλος νιώθει μέσον προς έναν σκοπό). Όπως είπες κι εσύ, ας βιώνουμε τα πράγματα ως εμπειρίες, όχι ως επιτυχίες/αποτυχίες.
Θυμήσου:
“Το χάσμα ανάμεσα σ’ αυτό που βλέπουμε με τα μάτια του μυαλού και σ’ αυτό που βλέπουμε με τα μάτια της σάρκας μας κάνει να ωριμάζουμε» (Τσερούγια Σάλεβ, “Ερωτική ζωή”, Εκδόσεις Πατάκη).
Καλή επιτυχία στην ζωή σου!
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Κραταω τη φραση “το σεξ δεν ειναι συναλλακτικο νομισμα είναι πηγαία επιθυμία, χαρά, επικοινωνία, μοίρασμα.” Ετσι θα επρεπε αλλα δυστυχως και συναλλακτικο νομισμα ειναι και παιχνιδι δυναμης ειναι. Το σεξ σπανιως γινεται μονο για το σεξ. Οτι οι σχεσεις εχουν γινει πιο επιφανειακες απο οτι τριαντα χρονια πριν επισης συμφωνω. Οι ανθρωποι δεν εχουν την διαθεση να σχετιστουν ουσιαστικα και αυτο δεν εχει να κανει με την απελευθερωση αλλα με την ελλειψη πνευματικοτητας.
Αλήθεια κι εγώ δεν την καταλαβαίνω αυτή την οπτική. Πότε ήταν καλύτερα? Την εποχή της μαμάς σου? Την εποχή της γιαγιάς σου? Της προγιαγιάς? Να πάω ακόμα πιο πίσω? Την εποχή των πριγκίπων και πριγκιπισσών? Πάντα ένα παιχνίδι σαν τη Μονόπολη ήταν, με στόχο να κερδίσει ο καλύτερος. Άλλοτε αυτός με την καλύτερη στρατηγική, άλλοτε αυτός που πήρε πιο πολλά ρίσκα, άλλοτε αυτός που πόνταρε σε δυνατές και ακριβές κάρτες, άλλοτε αυτός που έμπαινε δυναμικά και αγόραζε πρώτος όλες τις φθηνές κάρτες. Το μόνο που άλλαξε ( και έπρεπε να αλλάξει ) είναι ότι στο ρόλο του παίκτη μπαίνουν πλέον… Διαβάστε περισσότερα »
1) Γενικά, σε όλα χρειάζεται ισορροπία, ούτε το πάντρεμα με το ζόρι ήταν ευτυχία ούτε το όργιο των γνωριμιών μέσω σάιτ βλέπω να την φέρνει, αλλιώς δεν θα διαβάζαμε συνέχεια παρόμοιες ιστορίες. Είναι ωραίο να γνωρίζεις τον άλλο live, να βλέπεις πως κινείται, πως γελάει, να παίρνουν φωτιά τα μάτια πρώτα κ όχι τα δάχτυλα από το typing! 2) Διαφωνώ στο κομμάτι της “εξόδου/φίλης παγώνι”, είναι ωραίο να φτιάχνεσαι, να νιώθεις όμορφη, να βγαίνεις έξω κ όταν σ’ αρέσει κάποιος να κάνεις παιχνίδια για να ξεκινήσει το φλερτ. Εννοείται δεν τον ξέρεις και εννοείται δεν ξέρεις τι θα γίνει, αλλά… Διαβάστε περισσότερα »
Έτσι ήταν και 30 χρόνια πριν που ήμουν εγώ 20, μόνο που μας έλεγαν να μείνουμε και παρθένες για το σύζυγο μας. Εγώ δεν ταίριαζα τόσο σε αυτό το παιχνίδι για τους δικούς μου λόγους, όχι απαραίτητα καλούς. Δεν έχασα κάτι, βρέθηκαν άνθρωποι που ταίριαζα. Βρες εσύ ποια είσαι και θα βρεθούν και οι άνθρωποι με τους οποίους ταιριάζεις. Εχέγγυα δεν υπάρχουν ποτέ στις ανθρώπινες σχέσεις κι ούτε εσύ η ίδια μπορείς να τα δώσεις για πάντα σε κάποιο άλλο άτομο, φίλο ή εραστή. Η κριτική για το πως ζουν οι άλλοι τη ζωή τους δεν σε βοηθά κάπου. Οι… Διαβάστε περισσότερα »
Κάτσε λίγο, πριν 30 χρόνια, το 1992 σας έλεγαν να μείνετε παρθένες ως το γάμο;
Πού γίνονταν αυτά βρε παιδιά; Μήπως ως σχήμα υπερβολής το θέτεις και εγώ το παρεξήγησα;
(Δεν σε κρίνω, άλλωστε βλέπω δεν ακολούθησες τέτοιες συμβουλές, απλά απόρησα)
Ω, ναι! Το 1992! Θυμαμαι τη μητέρα της συγκατοίκου μου να μας λέει: “με τα αγόρια από τη μέση και πάνω, όχι κάτω από τη μέση”… Όχι ότι το ακούσαμε αυτό αλλά σίγουρα μες στο μυαλό μας το σεξ γινόταν μόνο μέσα σε μία σχέση.
Πες το έτσι και τρόμαξα! (εγώ πού διάτανο μεγαλωσα;;;)
Φοβόντουσαν για Aids κι εγκυμοσύνες! Στα early 90s υπήρχε υστερία με το aids (και λογικό, δεν υπήρχαν τα αντιρρτροικά, ήταν αρχή, ο κόσμος δεν γνώριζε).
Όχι, Ρένα μου, για το σύζυγο το λέγανε… Στην επαρχία, εσείς οι πρωτευουσιάνες είσασταν ελευθέρων ηθών. Να φανταστείς στη γειτονιά οι μητέρες μας δεν μας πήγαιναν για τεστ Παπ για να μην κακοχαρακτηριστούμε και με ατάκες του τύπου “τα δικά μου κορίτσια δεν έχουν ανάγκη από τέτοιες εξετάσεις”. Ωραίες εποχές (μη χέσω).
Πωωω αυτό με τις εξετάσεις μεγάλη βλακεία, κολοσσιαία.
Την συμπάθειά μου,
μετ’εκτιμήσεως,
η ελευθέριων ηθών πρωτευουσιάνα.
Γι’ αυτό κι εγώ ήρθα στην πρωτεύουσα για να σας μοιάσω ☺️
Ήσουν ήδη στο σωστο το δρόμο εσύ! 😉 🙂
Κωμικότραγικό, το σκεφτόμουν τις προάλλες: είμαι 20, 21 κάπου εκεί, φιλοξενουμαι στο -ανοιχτό & άνετο γενικα- εξοχικό της κολλητης μου όπου έρχεται ένα βράδυ για να βγούμε όλοι μαζί ο τότε καλός μου, όλοι μας συμφοιτητές και φίλοι.
Περνάει η ώρα/η νύχτα τα πίνουμε κλπ και καταλήγουμε να την πέσουμε στον ξενώνα τους. Ξυπνώντας ο μπαμπάς της την άλλη μέρα και μαθαίνοντας οτι το αγόρι τελικά ξέμεινε λόγω συνθηκών και κοιμηθηκαμε στον ίδιο χώρο (όχι ίδιο κρεβάτι!) με μενα, εξανισταται, ” τι θα πω εγώ στον μπαμπά της Νταιζης άμα έρθει και με ρωτήσει;;”
Τέλη ’80’s αρχές 90’s, όχι αστεία…
Καλέ, έχω γνωστή που την ανάγκασαν να χωρίσει οι δικοί της (και τα “πεθερικά”. Ήταν αρραβώνας.) επειδή δεν τα βρήκαν με τους γονείς του παλληκαριού, και επειδή ήταν έγκυος την ανάγκασαν να κάνει έκτρωση (η άλλη επιλογή ήταν να πούνε σε όλους πως ήταν της παντρεμένης αδερφής της, που θα το υιοθετούσε) και μετά ΠΑΡΘΕΝΟΡΑΦΗ, ώστε να την παντρέψουν με τον πρώτο τυχόντα. Γύρω στο 2000, μιλάμε πάντα…
Ήμαρτον. Με κάνετε να χάνω την ελπίδα μου στην ανθρωπότητα. Το Ή Αγάπη Άργησε μια Μέρα προ 20αετίας…
Ίσως και ότι πιο ηλιθιο και/η αδίστακτο στον πλανήτη. Λυπάμαι γι όλες αυτές τις εμπειρίες που μοιράστηκαν εδώ.
Επιβεβαιώνω την avis. Το 1992 εως και το 2000 ίσχυε ότι πρεπε να είσαι παρθένα στο γάμο. Έτσι μεγάλωσα και εγώ. Άκουγα ότι οι γυναίκες σε μεγάλες πολεις είναι πιο απελευρωμενες, διάβαζα κοσμοπολιταν, αλλά στην τοπική μου κοινωνία ίσχυε αυτός ο κανόνας. Ουτε και εγω τον ακολουθησα αν και ήμουν πολυ φοβισμένη και διστακτική ως άτομο. Όμως σχεδόν όλες μου συμμαθήτριες του χωριού και αρκετές του Γυμνασίου και λυκείου τον ακολουθησαν τον κανόνα.. Εγώ.. Την αλλαγή γενιάς την είδα από το γυμνάσιο ακόμα στα παιδια ηλικίας 2 χρόνια μικρότερα από μένα. Ήμουν γ’ δηλαδή και μόλις είχαν έρθει γυμνάσιο. Ξαφνικά… Διαβάστε περισσότερα »
Μάλιστα… από άλλους κόσμους είμαστε!!
Είχα συμμαθήτρια που είχε αγόρι (γ’ λυκείου εκείνο) όταν η ίδια ήταν γ’ γυμνασίου και έκαναν τα πάντα εκτός από διείσδυση, με την αποδοχή της μάνας της η οποία έλεγε “καλύτερα να ξέρω παρά να μην γνωρίζω, κι έπειτα ας έχει εμπειρίες να μάθει να διαλέγει” (συμφωνώ) Σχολιαζόταν ελαφρώς η μάνα σπό άλλους γονείς, αλλά καθόλου η κόρη. (Η οποία ήταν και καλή μαθήτρια και καλή κοπέλα κι αρκετά σεμνή εμφανισιακά).
Τα συζητούσαμε όλα αυτά αρκετά ελεύθερα, με κάποια εφηβική συστολή, αλλά χωρίς ενοχές. Ωραία ήταν. Και ΠΙΟ ΠΡΙΝ από την περίοδο που λέτε!
Όλα καλά [λέμε τώρα, μίνι τρικυμία εν κρανίω βλέπω & κάμποσσες ανασφάλειες και φόβους ανάλογους με την ηλίκία της ερωτώσας
που εικάζω είναι μικρούλα και κάπως τα έχει στο κεφάλι της
και δεν της βγαίνουν ακριβώς και μπερδεύεται και “αναπολεί”
τα ένδοξα χρόνια με τις γυναίκες κλειδωμένες σπίτι
και την τιμή του κοριτσιού -που είναι η προίκα του, μην ξεχνιόμαστε-
να είναι και τιμή της οικογένειας, και τους γάμους με το ζόρι
και τα εγκλήματα τιμής και τις εκατομμύρια γυναικείες ζωές & ψυχές χαμένες στην καταπίεση και στη σκλαβιά]
αλλά τι σόι πράμα είναι το “της αρέσει να την αρέσουν”?
Η κοπέλα δεν έγραψε πουθενά για αναπόληση του παρελθόντος και συγκεκριμένα του σκοτεινού των κλειδωμένων γυναικών. Απλά δεν της αρέσει η κουλτούρα αλλάζω σαν τα πουκάμισα τους ανθρώπους χωρίς να προλαβαίνω να τους γνωρίσω, μιλάω με 10 γκόμενους ταυτόχρονα, να περνάω εγώ καλά μόνο με σεξάκι, ποτάκι και όλα τα άλλα δεν έχουν σημασία. Θέλει πιο ουσιαστικές σχέσεις, θέλει καλή μπριζόλα και όχι Fast Food. Θεωρώ ότι με το να έχει ένα κολλημένο γιατί είναι έτσι τα πράγματα (που δεν αλλάζει τίποτα), πρέπει να βρει άλλο κύκλο και ενδιαφέροντα αφού δεν την εκφράζει το κλαμπ, οι φίλες που πάνε εκεί… Διαβάστε περισσότερα »
Σωστό μεν ως παρατήρηση, αλλά κόβω είναι φοιτητικές παρέες. Οι 20άρηδες που δημιουργούν παρέες λειτουργούν λίγο ως αγέλη. Ίσως φοβάται άμα τους ξεκόψει θα απομονωθεί (υπαρκτός φόβος καθώς οι περισσότεροι θέλουν να πάνε με το ρεύμα). Δεν είναι 30 που έχει κανείς άλλο κύκλο. Δεν ξέρω, μια σκέψη κάνω.
Έχεις δίκιο!
Κοίτα ,εγώ για να μπορέσω από κάπου να αντλώ ελπίδα και να μην τα παρατήσω τελείως όσον αφορά την ανεύρεση σωστού συντρόφου κτλ ,σκέφτηκα ότι αυτό που γράφουν στα site οι κοινωνιολόγοι ,ότι :”τα 30 είναι τα νέα 20″ ,έχει μεγάλο νόημα και βάθος .Ο λόγος που τοσες πολλές κοπέλες στα 30/35 μας δυσκολευόμαστε να βρούμε κάτι σταθερό ,είναι γιατί αντίστοιχα και οι άντρες δυσκολεύονται ,να βάλουν τις βάσεις οικονομικά στη ζωή τους για να αποκτήσουν σοβαρό δεσμό /που θα γίνει συγκατοίκηση/που θα γίνει γάμος /και εν τέλει παιδί .Και οι ίδιες μας ζορισμενες είμαστε οικονομικά .Έτσι σκεφτηκα και δε… Διαβάστε περισσότερα »
Μπορεί να βοηθήσει και η ενεργειακή κρίση. Όπως και να το κάνουμε πιο φθηνά σου έρχεται να ανάβεις θέρμανση για να ζεσταθούν δύο , από ότι ο καθένας μόνος του. Άσε που με τα χουχουλιασματα κάτω από τα σκεπάσματα γλιτώνεις και καμμιά δύο ωρίτσες που μπορείς να κλείσεις τη θέρμανση.😜
Καλό επιχείρημα χαχαχα . Πάντως πέρα από την πλάκα ,θέλει και λίγη αισιοδοξία γιατί αλλιώς θα μας αφήσει βαθειά και άλυτα ψυχολογικά ζητήματα,η αποξένωση και η δυσκολία σύναψης βαθύτερων και μονιμοτερων ερωτικών σχέσεων.
Γενικά ναι τώρα είναι καλύτερα από παλιά σε όλα μεταξύ αυτών και στα θέματα σχέσεων, είχα τοποθετηθεί παρόμοια με την απάντηση της Ρένας άλλες φορές. Όμως εδώ η γραφουσα θίγει κάτι πολύ συγκεκριμένο που δε της αρέσει σήμερα και πράγματι σήμερα είναι σε έξαρση σε σχέση με το παρελθόν https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC5783345/ Στη γραφουσα να πω, ωραία κάποιοι και κάποιες μετράνε την αξία σου με βάση αυτά γράφεις εδώ. Εσένα αυτά σου φαίνονται σαχλαμάρες και καλά κάνεις. Γιατί δε μειώνεις τις επαφές, δε κόβεις τις κουβέντες να γίνουν πιο σύντομες και να δεις για να κάνεις παρέα με ανθρώπους που λειτουργούν αλλιώς;… Διαβάστε περισσότερα »
Ωραία τροφή για σκέψη. Δεν νομίζω είναι όμως τόσο στενά καπιταλιστικό, όσο αποτέλεσμα γενεακής μεταχείρισης και δη στην Ελλάδα: τα παιδιά των γονιών εκείνων που αποτέλεσαν τη γενιά του Πολυτεχνείου, οι σημερινοί millenials, μεγάλωσαν με την εντύπωση ότι ο κόσμος τους χρωστάει. “Επειδή το αξίζω”. Η “ζωάρα” του φοιτητή κλπ. Η θέση στο Δημόσιο. Τα μεταπτυχιακά, οι διακοπές και τα ταξίδια, η σούπερ σχέση με τα παραφερνάλιά της (τα παραπάνω), όλα αυτά είναι προσδοκίες μιας συγκεκριμένης γενιάς ως κάτι αυτονόητο. Όταν κατέπεσε ο κόσμος με την κρίση η διάψευση ήταν τεράστια. Νομίζω αντανακλάται και στις σχέσεις αυτή η διάψευση: “αφού… Διαβάστε περισσότερα »
Πικρή αλήθεια…
Α περίμενε!, δε το απέδωσα στον καπιταλισμό, το λινκ το έβαλα για τον όρο narcissistic epidemic, δεν ήταν endorsement της αιτιολόγησης του φαινομένου στο εν λόγω λινκ ! Αλλά ξέρεις, κάθε λινκ έχει τη δικιά του πιθανή αιτιολόγηση του φαινομένου, ότι έχω δει λίγο στον αέρα φαίνεται αν δεν ήταν ο καπιταλισμός θα ήταν κάτι άλλο σε άλλο λινκ και ήθελα λινκ για το φαινόμενο καθεαυτό. Το φαινόμενο υπάρχει, τα αίτια όμως δεν είναι γνωστά ( όσες εικασίες και μελέτες ). Προσωπικά ούτε την κρίση του 08 που αναφέρεις θεωρώ υπαίτια. Τα αίτια νομίζω δεν είναι γνωστά και ούτε γίνεται… Διαβάστε περισσότερα »
Ειδικά στο κομμάτι του αν είναι πιθανή εξήγηση για το narcissistic epidemic η κρίση του 08 που γράφεις – όχι δε το πιστεύω, γιατί το φαινόμενο είναι πολύ έντονο και σε οικονομίες που ανέκαμψαν γρήγορα από την κρίση του 08, οι αξίες ξεπέρασαν τα προ-κριση επίπεδα και με μεγάλο κομμάτι της πίτας να πηγαίνει σε νεότερες ηλικίες. Άσε που είχε εμφανιστεί πριν την κρίση του 08. Εξήγηση δεν έχω, αλλά η κρίση του 2008 δεν είναι
Μμμ. Θα το ακεφτώ και θα επανέλθω.
Έχω προσωπική εικασία αλλά θέλει σεντόνι και πάει κάπως οφσαιντ η συζήτηση.
Το βασικό σημείο που ήθελα να πω είναι ότι ναι υπάρχει σήμερα narcissistic epidemic ( άσχετα από τα κατά τα άλλα άγνωστα αίτια ).
Μάλιστα η γραφουσα δε το λέει σε γενικό πλαίσιο τι ωραία που ήταν παλιά όλα και οι σχέσεις τέλειες κλπ , είναι συγκεκριμένη στο πώς καθορίζεται η κοινωνική “αξία” από τρίτους λόγω πιθανών επιλογών στην προσωπική της ζωή και πως θα την βλέπουν αν ερωτικά διαλέξει να ζει με τρόπο που ο περίγυρος θεωρεί λιγότερο γκλαμορους.
Δεν αντιλέγω.
Παλιά όμως δεν καθοριζόταν η αξία έτσι;
Η Σταχτοπούτα του Σαρλ Περώ δεν συγκρίνεται αξιακά με τις αδερφές της με αιχμή του δόρατος την πέραση στους άντρες, και δη πρίγκηπες; Τα καλλιστεία της αρχαίας Ελλάδας δεν συγκρίνουν 3 πανέμορφες θεές με μοναδικό κριτήριο την κρίση ενός άντρα, του Πάρη;
Θέλω να πω, απηχούν εδραιωμένες αντιλήψεις.
Για τόσο παλιά είναι αδύνατο να έχω γνώμη, παππούς σκέτο είμαι, όχι υπεραιωνόβιος 😂 Αν θυμάμαι, η μεθοδολογία έχει ως εξής, συγκρίνουν τα αποτελέσματα από personality tests ( και κάποια άλλα εξειδικευμένα τεστ που γίνονταν από δεκαετία 80 ) και είδαν ότι αυτά τα traits έχουν ανοδική τάση τις τελευταίες δεκαετίες. Οπότε συγκρίνει γενικό πληθυσμό με γενικό πληθυσμό ( τουλάχιστον όσους είχαν κάνει τα τεστ ) ανά δεκαετία. Καταλαβαίνω τι λες αλλά πχ βλέποντας μια παλιά ιστορία και συγκρίνοντας τη με μια σημερινή και μια διοργάνωση με μια σημερινή δε βγαίνουν εύκολα συμπεράσματα για το γενικό πληθυσμό. Ο ισχυρισμός δεν… Διαβάστε περισσότερα »
Έτσι όπως το θέτεις μεθοδολογικά δεν μπορώ να διαφωνήσω.
Είναι θέμα γιατί πάντως!
Το γιατί ίσως δε το μάθουμε ποτέ, στις δεκαετίες που παρατηρήθηκε είχαμε ταυτόχρονα urbanisation, secularisation, financialization, outsourcing, globalization, αλλαγή στο μοντέλο που δούλευε κάνεις για πάντα σε μια εταιρεία, έκρηξη πληροφόρησης, αλλαγές στα μοντέλα οικογένειας, στα μοντέλα γονεϊκοτητας, άλλες κοινωνικές αλλαγές και πόσα ακόμα παράλληλα. Πρακτικά είναι δύσκολο να απομονώσει κάνεις τι έχει πιο πολύ σημασία, πχ αυτή που έκανε την πρώτη μελέτη έχει μια θεωρία, άλλοι έχουν άλλες. Με τόσους πολλούς παράγοντες από θεωρίες άλλο τίποτα 😁. Το φαινόμενο πάντως υπάρχει, τώρα το γιατί τρέχα γυρευε. Προσωπική εικασία είναι ότι επειδή ο χρονικός ορίζοντας όλων των δραστηριοτήτων είναι πιο… Διαβάστε περισσότερα »
Η Ρένα έχει πολύ δικιο κάνοντας την σύγκριση της πλατείας και του κλαμπ, ή της όποιας παρέας των 80ς, 90ς με τα σόσιαλ. Εμείς που έχουμε ζήσει και τις 2 καταστάσεις έχουμε την συγκριση εύκαιρη και άνετη, αλλά όχι αναγκαστικά αφομιώσιμη από τους νεότερους όταν πλασάρεται ως συμβουλή. Δεν θα κάνω το ίδιο στο σχολιό μου, αν και συμφωνω. Εν ολιγοις διβάζοντας την αφηγηση της προβληματικής που αντιμετωπίζεις θα σου προτείνω την αλλαγή κάποιων παραμέτρων μήπως και δεις αλλαγή προς την κατεύθυνση που επιθυμείς. Εννοώ ότι αν κανεις κάποια πραγματα και δεν βλέπεις λύση μαλλον πρέπει να αλλάξεις τα πραγματα… Διαβάστε περισσότερα »
Πολύ ωραία απάντηση της Ρενας. Στο παρελθόν δεν ήταν τα πραγματα καλύτερα. Είσαι αρκετά δυνατή για να βάλεις τα δικά σου όρια στο παρόν, να ακολουθήσεις τους δικους σου ρυθμούς στις ανθρώπινες σχέσεις, ανεξάρτητα από το τι κάνουν αλλοι/άλλες. Και ναι ισως κριθεις αρνητικά, ίσως κάνεις λάθη και φας τα μούτρα σου όμως θα τα ξεπεράσεις όλα αυτά, θα ξανασηκωθεις πιο δυνατή, πιο ώριμη και κυρίως θα γνωρίζεις καλύτερα πλέον τον εαυτό σου.
Επειδή η διάρκεια της ζωής του ανθρώπου είναι μικρή όλοι βιαζόμαστε να ζήσουμε εμπειρίες, καταστάσεις, έρωτες και ιστορίες.Δεν θα ζήσουμε άλλη ζωή.Αλλά με θλίβει πολύ το γεγονός το ότι οι περισσότεροι άνθρωποι δεν έχουν ηθική επάνω στο θέμα: έρωτας.Βαζουν τον έρωτα πάνω απ’ όλα,σαν κάτι θεϊκό,σαν να είναι κάτι πάνω από τις δυνάμεις μας ,κάτι το οποίο δεν θα μπορέσουμε να το απορρίψουμε όταν μας έρθει.Ακόμη κιαν γίνει κομμάτια το πρόσωπο που απατιθηκε Ακομή κιαν ποδοπατηθει το είναι μας η αξιοπρέπεια μας.Οχι ρε φίλε δεν πάει έτσι.Δεν μπορούμε να έχουμε και το κομμάτι ολόκληρο και το σκυλί χορτάτο.Και την σχέση… Διαβάστε περισσότερα »