Η Ρένα απαντά: Ήταν λάθος που άφησα την κόρη μου να αποφασίσει μόνη της;

Η ιστορία της Cool (not) Mum όπως την ξεχώρισα σήμερα.

Ρένα μου , καλημέρα. Καταρχάς να σου πω ότι αισθάνομαι πολύ τυχερή που σε ανακάλυψα.

Διαβάζοντας θέματα που αφορούν τη γονεικοτητα , θα ήθελα τη γνώμη σου και σε ένα δικό μου. Όπως επίσης και τη γνώμη των μαμάδων, πατεράδων, παιδιών που σχολιάζουν σε αυτή τη σελίδα. Θα μου ήταν πολύτιμη , όχι γιατί μπορώ να αλλάξω κάτι τώρα, ο,τι έγινε , έγινε , αλλά για να έχω μια ιδέα αν μου παρουσιαστεί κάτι παρόμοιο στο μέλλον.

Έχω μια κόρη στο γυμνάσιο. Έχουμε ( θέλω να πιστεύω) πολύ καλή σχέση και συζητάμε τα πάντα. Η κόρη μου είναι ένα κλειστό παιδί, όχι αντικοινωνικό , απλά δεν ανοίγεται εύκολα και δυσκολεύεται στο να κάνει νέους φίλους. Όταν όμως ξεπεράσει τη πρώτη δυσκολία , είναι μια χαρά μετά .Βοηθάω κι εγώ με το να έχω το σπίτι μας ανοιχτό για τους φίλους της.

Έχει επίσης κι ένα ταλέντο στη ζωγραφική που πιστεύω ότι είναι εκπληκτικό. Κι εγώ τα πάω καλά στο σχέδιο και το έχω κάνει επάγγελμα , αλλά η μικρή είναι απίστευτα καλή σε αυτό. Βλέπω σχέδια της και παθαίνω την πλάκα μου. Δεν το λέω μόνο εγώ, αλλά και όπου τα δείχνω , όλοι μένουν με το στόμα ανοιχτό.

Στο τέλος του δημοτικού , σκέφτηκα να δώσει εξετάσεις για να μπει στο καλλιτεχνικό Γυμνάσιο , που είναι πρότυπο. Το συζητήσαμε και της άρεσε η ιδέα. Βρήκαμε πληροφορίες, κάναμε έρευνα και φωνάξαμε μια καθηγήτρια για να τη προετοιμάσει. Έκανε τα πρώτα δύο μαθήματα και μετά μου είπε ότι δε θέλει να δώσει εξετάσεις. Δεν ήθελε να αφήσει τις φίλες και τους φίλους της και να αλλάξει σχολείο. Να σου πω εδώ ότι η καθηγήτρια μου είπε ότι το παιδί μου έχει χάρισμα και θα περνούσε τις εξετάσεις χωρίς ούτε καν να κάνει προετοιμασία. Προσπάθησα να την πείσω , αλλά μάταια, σε σημείο να βάζει και τα κλάματα επειδή ένιωθε ότι πιεζεται.Ρώτησα και την ψυχολόγο μου και μου πρότεινε να μη τη πιέσω περισσότερο. Το άφησα λοιπόν με βαριά καρδιά και πήγε στο γυμνάσιο της γειτονιάς .

Τώρα τη βλέπω που ζοριζεται. Ο χρόνος που περισσεύει από τα διαβάσματα είναι λίγος. Κι ενώ πιο παλιά αφιέρωνε χρόνο στο να ζωγραφίζει και την ηρεμούσε αυτή η δραστηριότητα , τώρα δεν το κάνει. Έχει γκρίνια και όποτε ξεκινάει να σχεδιάσει κάτι ή το παρατάει ή το σκίζει. Της πρότεινα να τη γράψω σε καλλιτεχνικό εργαστήρι, αλλά δε θέλει. Δεν προλαβαίνει λέει , παρόλο που εκτός της ξένης γλώσσας δεν κάνει κάτι άλλο. Δε θέλει λέει να της λένε τι να ζωγραφίσει και πως. Μου φαίνεται λίγο δικαιολογία , αλλά μπορεί και να μην είναι. Δεν ξέρω.

Ένας άλλος λόγος που ήθελα να αλλάξει σχολείο ήταν για να αποφύγουμε τη συναναστροφή με ένα συμμαθητή , ο οποίος της κάνει τη ζωή δύσκολη και της βγάζει έναν άσχημο χαρακτήρα. Της κάνει και του κάνει μπουλινγκ. Έρχονται συνέχεια σε κόντρα και την επηρεάζει αρνητικά. Το συζηταμε , συμφωνούμε πάνω στη κουβέντα ,αλλά την επόμενη βδομάδα, μήνα ,πάλι τα ίδια. Κι ενώ εγώ δεν παρεμβαίνω στη μεταξύ τους σχέση με απειλές και άλλα τέτοια που δεν είναι καθόλου του χαρακτήρα μου, η μαμά του άλλου παιδιού συνεχώς δημιουργεί θέματα, με αποτέλεσμα να φαίνομαι εγώ η αδιάφορη και σνομπ , ενώ στο σπίτι έχει μαλλιασει η γλώσσα μου.

Τέλος πάντων, επικρατεί μια τρέλα και σκέφτομαι ότι έκανα λάθος που δεν την πίεσα λίγο περισσότερο τότε ,να αλλάξει σχολείο. Αφού τα είχα προβλέψει όλα αυτά. Δεν έχω αναφερθεί στο σύζυγο , όχι γιατί δεν ασχολείται αλλά γιατί συμφώνησε με την απόφαση μου να μη τη πιέσουμε. Βέβαια αναγκάστηκε να συμφωνήσει , ενώ ήταν αντίθετος και πιστευει ότι έπρεπε να επιμείνουμε λίγο περισσότερο. Τώρα λέμε και οι δύο ότι κάναμε λάθος. Νομίζω ότι και η μικρή έχει μετανιώσει και ας μη το λέει.

Φοβάμαι ότι θα μου το χτυπήσει μέχρι να τελειώσει και το λύκειο ότι δεν πίστεψα πολυ σε εκείνη , ότι δεν προσπάθησα περισσότερο να την πείσω ή ότι την άφησα να πάρει λάθος απόφαση σε πολύ μικρή ηλικία.

Από την άλλη δεν έχει χαθεί κάτι, μπορεί να δώσει στη καλών τεχνών αν το θέλει ή να κάνει κάτι άλλο. Δε βλέπω όμως διάθεση από μεριάς της. Δε βλέπω όρεξη. Ούτε για το σχέδιο, ούτε για κάτι άλλο και ανησυχώ. Προσπαθώ έμμεσα να δώσω ερεθίσματα, αλλά πάνε στο βροντο. Μετά σκέφτομαι μήπως προβάλλω πάνω της τα δικά μου ‘θέλω ‘και σταματάω. Δε λέω τίποτα. Όμως βλέπω το ταλέντο της και πόσο ωραία νιώθει όταν ασχολείται με αυτό και σκέφτομαι ότι είναι κρίμα να μη το αξιοποιήσει . Ουφ.

Σας έχω κουράσει , αλλά πραγματικά έχω διχαστεί. Όλοι ( σύζυγος, οικογένεια, φίλοι, δάσκαλοι) μου λένε ότι έπραξα λάθος που την άφησα να αποφασίσει μόνη της. Να την καθοδηγώ κι ας το βλέπει πίεση ή να την αφήνω να κάνει τα λάθη της από έλλειψη εμπειρίας, τεμπελιάς, ή ανασφάλειας? Η εποχή μας όμως θέλει αποφασιστικές κινήσεις και πόσο περιθώριο θα έχει για τυχόν λάθη?

ΑΠΟ ΤΗΝ – Cool( not) mom

______________________

Ας οργανώσουμε τη συζήτηση.

Σε ευχαριστώ πολύ για τα όμορφα λόγια. 🙂

Το μεγαλύτερο προσόν του καλού γονιού είναι η αυτοπεποίθηση. Να πιστεύει στον εαυτό του ότι μπορεί να κάνει το καλύτερο για το παιδί του. Εσύ αυτή τη στιγμή αμφιταλαντεύεσαι, επειδή συζητάς με ανθρώπους που βλέπουν το σχολείο και τη ζωή ως επαγγελματικό προσανατολισμό και “να βολευτεί κάπου”, αλλά δεν συνειδητοποιείς το πιο σπουδαίο.

Η κόρη σου είναι καλλιτέχνις. Είναι γνήσια καλλιτέχνις. Ζωγραφίζει επειδή δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Ο καλλιτέχνης έχει αυτό το ιδίωμα, ασκεί αυτό που κάνει επειδή δεν μπορεί αλλιώς. Είναι η φύση του, η προσωπικότητά του, το χάρισμά του, το ξέδωμα κι η απόλαυση, ακόμα και στις φάσεις που θέλει λίγο να αποστασιοποιηθεί απ’αυτό.

Το ταλέντο καλλιεργείται, σίγουρα, αλλά ταυτόχρονα δεν συγκρατείται σε καλούπια. Πολύ αναμενόμενα η κόρη σου δεν θέλει να συμμορφωθεί σε ένα προγραμματισμένο εργαστήριο που θα της φιμώσει την ελεύθερη έκφραση. Κατά πάσα πιθανότητα τα εργαστήρια αυτά είναι για ανθρώπους που έχουν πράγματι ένα κάποιο ταλέντο στα εικαστικά (όπως είσαι εσύ, που για δες άλλωστε, το έκανες ήδη επάγγελμα!) αλλά για τα μεγάλα φυσικά ταλέντα δεν χρειάζονται per se. Δεν το λέω έτσι, αλλά μετά λόγου γνώσεως. Συχνά ο καθηγητής που σου λέει “θα περνούσε στις εξετάσεις και χωρίς μάθημα” εννοεί “εγώ δεν μπορώ να τα κάνω αυτά”. Κι ενίοτε είναι αλήθεια.

Θα έλεγα δεν υπάρχει λόγος να αυτομαστιγώνεσαι για την απόφαση που πήρε. Καλά έκανε και πήρε την απόφαση που πήρε! Εκείνη ξέρει τι προτεραιοποιεί την κάθε στιγμή. Οι φιλικές σχέσεις είναι πολύ σημαντικές για τους εφήβους και το να χάσουν τον κύκλο τους μια μικρή καταστροφή. Δεν έχουν ακόμη εκπαιδευτεί ότι θα βρίσκουν παρέες σε όλη την πορεία της ζωής τους, τους φαίνεται βουνό να ξεκινήσουν από το μηδέν, ειδικά τα πιο κλειστά παιδιά.

Τον συμμαθητή πραγματικά μην τον ξεσυνερίζεστε, απευθυνθείτε στην διεύθυνση του σχολείου, δώσε οδηγία να μην έρχεται σε επαφές κι άσε το παιδί λίγο πιο λάσκα στα καθήκοντα του σχολείου και τα διαβάσματα. Δεν είναι ανάγκη να είναι όλα τα παιδιά αριστούχα ή να έχουν υπουργικό πρόγραμμα τα απογεύματα, με χίλιες δραστηριότητες για να νιώσουμε εμείς καλά ως γονείς ότι κάναμε το χρέος μας. Χρειάζεται κι η δημιουργική βαρεμάρα καμμιά φορά, ώστε να της ξανάρθει η όρεξη να ψάξει τον εαυτό της. Ας πάρει κι έναν πιο μέτριο βαθμό, αρκεί να μάθει να είναι συνεπής όταν αναλάβει κάτι. Αυτό είναι όντως εφόδιο για τη ζωή.

Για το μέλλον της τώρα. Μπορεί να μεταπηδήσει οποιαδήποτε στιγμή σε λύκειο της επιλογής της (τα ΕΠΑΛ έχουν δυνατότητες γραφιστικής και ψηφιακού σχεδιασμού), μπορεί να μπει στην Καλών Τεχνών ως εξαιρετικό ταλέντο και πριν τις απολυτήριες εξετάσεις, μπορεί να γίνει αυτοδίδακτη και να μεγαλουργήσει. Εσύ πώς έκανες επάγγελμα το ταλέντο σου στο σχέδιο; Το ίδιο θα μπορέσει κι εκείνη. Επειδή δεν θα μπορεί να κάνει αλλιώς. Είναι η κλίση της κι είναι η κλήση της. Αφουγκραστείτε την και κλείστε τα στόματα όσων σαν “συμβουλεύουν” από τις μικρές μίζερα τακτοποιημένες ζωούλες τους.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News