Η Ρένα απαντά: Εγκλωβισμένη στις επαγγελματικές δυνατότητες του πτυχίου μου

Το πτυχίο κι οι δυνατότητές του επαγγελματικά.

_____________________

Η ιστορία της Εγκλωβισμένης όπως την ξεχώρισα σήμερα.

Αγαπητή μου Ρένα. Είμαι 28 ετών και σε περίπου ένα μήνα ολοκληρώνω το μεταπτυχιακό μου. Το αντικείμενο σπουδών μου (αρχαιολογία) είναι κάτι το οποίο αγάπησα και αγαπώ και το μεταπτυχιακό μου είναι πάνω σε αυτό (προϊστορική αρχαιολογία). Για όσους γνωρίζουν είναι ένα επάγγελμα με πολύ δύσκολη επαγγελματική αποκατάσταση, συν πρακτικές δυσκολίες που θα ήταν χαρά μου να απαριθμήσω στα σχόλια, αν κάποι@ ενδιαφέρεται να μάθει.

Για την αγάπη του επαγγέλματος εργαζόμουν εθελοντικά στην Εφορεία Αρχαιότητων της πόλης μου για περίπου ένα χρόνο. Ο λόγος που το έκανα, ήταν γιατί δεν είχα την ευκαιρία και την οικονομική δυνατότητα να συμμετάσχω σε πανεπιστημιακή ανασκαφή, οπότε και κάλυψα αυτό το “κενό” με τον εθελοντισμό στην υπηρεσία. Οι αρμοδιότητες μου σχετίζονταν με την εκ νέου οργάνωση της αποθήκης και την καταγραφή υλικού ανασκαφών.

Οι καταγραφές ήταν κάτι που αγάπησα πάρα πολύ, αλλά ήθελα να δοκιμάσω και το κομμάτι της ανασκαφής. Κατάφερα να πάω για ελάχιστες μέρες σε ανασκαφή και εκεί ήταν που είδα ότι δε μου άρεσε και δε μου ταίριαζε. Στο δια ταύτα η εθελοντική μου προσφορά ήταν κάτι που εκτιμήθηκε. Και σήμερα μου παρουσιάστηκε μια πάρα πολύ καλή ευκαιρία για εργασία σε ανασκαφή, μέσα στην πόλη μου, ελάχιστα λεπτά από το σπίτι μου την οποία και δέχτηκα γιατί ήμουν ήδη άνεργη.

Αντιμετωπίζω πάρα πολλές δυσκολίες, διότι δεν έχω τις γνώσεις που απαιτούνται και προσπαθώ να αποκτήσω. Το πρόβλημα όμως είναι η αντιμετώπιση που έχω, κυρίως από τους εργολάβους και αυτό είναι ένα από τα αιώνια αγκάθια των αρχαιολόγων. Σε συζητήσεις που έκανα με συναδέλφους και συναδέλφισσες το μόνο που άκουγα ήταν ότι έτσι είναι και πρέπει να μάθω να το χειρίζομαι.

Και φτάνω στο τώρα. Πλέον είμαι επίσημα αρνητική και ξενερωμένη και δε θέλω να δεχτώ τυχόν ανανέωση. Από την άλλη τα χρήματα είναι πάρα πολύ καλά, από την άλλη η ψυχολογία μου είναι σμπαραλιασμένη. Πριν πιάσω δουλειά σκεφτόμουν να ξεκινήσω κάτι δικό μου ή να παώ σε ένα ΙΕΚ να μάθω μια τέχνη πάνω σε αυτό που σκέφτηκα να πραγματοποιήσω. Αισθάνομαι τόσο περίεργα, γιατί έφτασα στην συνειδητοποίηση σε αυτή την ηλικία, ότι δε θέλω να εργαστώ τελικά στο αντικείμενο μου, εκτός αν αφορά συμβάσεις για καταγραφές, κάτι που δεν υπάρχει.

Συν όλα τα άλλα είμαι πάρα πολύ κουρασμένη ψυχολογικά καθώς έχασα τη θεία μου σε τροχαίο πριν ένα μήνα και έχω να διαχειριστώ το πένθος, η πίεση που έχω με τη διπλωματική να ολοκληρωθεί και η δουλειά με έχει καταβάλει περισσότερο. Συν όλα τα άλλα είμαι ακόμη πιο πεσμένη, διότι δεν υπάρχει κάποιος άνθρωπος στην ζωή μου και λαχταράω να κάνω μια οικογένεια, κάτι το οποίο βλέπω να απομακρύνεται όλο και περισσότερο.

Έχω προβληματιστεί, γιατί το αντικείμενο το λάτρευα κατά τη διάρκεια των σπουδών και το πρακτικό κομμάτι το σιχαίνομαι. Δε μου αρέσουν οι ανασκαφές, οι αντίξοες καιρικές συνθήκες, να μου φωνάζουν και να με προσβάλουν, να κάθομαι πάνω από μια τρύπα και να παρακολουθώ στενά τους εργάτες μην κάνουν ατασθαλίες (πολλές φορές εσκεμμένα) κτλ.

Θα εκτίμουσα την άποψη σου αγαπητή Ρένα αλλά και των σχολιαστών.

ΑΠΟ ΤΗΝ – Εγκλωβισμένη

______________________

Ας οργανώσουμε τη συζήτηση.

Συλλυπητήρια για την θεία σου, ζωή σε λόγου σας.

Αυτό με την αρχαιολογία στην Ελλάδα νομίζω είναι κάτι που δεν συνειδητοποιούν οι περισσότεροι: η όλη δουλειά ανήκει στο Δημόσιο για ευνόητους λόγους κι όταν γίνονται ιδιωτικές συμβάσεις με κατασκευαστικές είναι περιορισμένες και με ημερομηνία λήξης. ‘Ομως κι οι συμβάσεις του Δημοσίου είναι με ημερομηνία λήξης, κάνοντας τους αρχαιολόγους να κάνουν τουρνέ πάνω κάτω στην Ελλάδα… Πράγμα που όντως δυσκολεύει τη δημιουργία οικογένειας και σταθερών δεσμών.

Ωστόσο, αυτό που νιώθεις αυτή τη στιγμή, είναι κυρίως η πίεση της ολοκλήρωσης του μεταπτυχιακού σου (που είναι απαιτητικό) και η απόγνωση της πραγματικότητας του πρακτικού ανασκαφικού μέρους με τις έμφυλες διακρίσεις και το -να το πω έτσι;- κόμπλεξ των εργολάβων απέναντι στους επιστήμονες.

Θα έλεγα ότι εκτός από την καθαρά ανασκαφική εργασία (η οποία, τι να κάνουμε, έχει τα μειονεκτήματά της, σκέψου να ανέσκαφες στα Όρκνεϊς στην συνεχή λασπουριά…) υπάρχουν κι άλλες δυνατότητες. Στις εφορείες αρχαιοτήτων εκτός από την καταγραφή υπάρχουν θέματα οργάνωσης, συνδημοσιεύσεων, εκθέσεων, μελετών για οικοδομικές άδειες, κι άλλα πολλά που προκύπτουν και θα δεις στο culture.gov.gr.

Eπίσης θα μπορούσες να ολοκληρώσεις ένα μεταπτυχιακό Μουσειολογίας, αν έχεις το κουράγιο, και να μεταπηδήσεις σε ένα μουσείο. Ή να βρεις κάποια θέση ξεναγού, καθώς οι Σχολές Ξεναγών μέχρι πρότινος δέχονταν την επάρκεια των αποφοίτων Αρχαιολογίας σύμφωνα με το Ν.4093/2012 -ωστόσο αυτό το τελευταίο θέλει ένα φρεσκάρισμα, τσέκαρε τι ισχύει σήμερα κι αν εφαρμόζεται. Όμως μιας κι η ξενάγηση γίνεται με συμβάσεις ιδιωτικού δικαίου, λίγοι είναι οι πράκτορες που δεν θα τρίβουν τα χέρια τους για συνεργασία με πτυχιούχο αρχαιολόγο. Δεν ξέρω, ψάξ’το, η διαδικασία θα σου ανοίξει τα μάτια γενικότερα.

ΥΓ. Ποιό ΙΕΚ θα αποτελούσε αξιοποίηση των σπουδών ενός αρχαιολόγου; Μου έκανε εντύπωση και γι’αυτό το ρωτάω. Μάλλον θα εννοείς κάτι εντελώς διαφορετικό.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News