Το κείμενο αυτό αποτελεί κομμάτι του αφιερώματος που ετοίμασε το Α,μπα για τα πρώτα σημάδια κακοποιητικών χαρακτήρων. Πιστεύουμε ότι η εμπειρία της μιας είναι η προστασία της άλλης. Ο στόχος μας είναι, στο τέλος του Σαββατοκύριακου, να σας έχουμε διαβεβαιώσει ότι όχι, δεν ήσασταν υπερβολικές.
Θέλω να τονίσω ότι δεν έχω βρεθεί σε κακοποιητική σχέση που να περιλαμβάνει σωματική βία.
Έχω βρεθεί όμως σε κακοποιητική σχέση στην οποία: Eξαναγκάστηκα να μη βγαίνω έξω με φίλες, έτρεμα κάθε στιγμή μήπως τύχει να μην πιάνει σήμα το κινητό μου, ανέχτηκα να με εγκαλεί ο σύντροφός μου επειδή ενώ είχαμε βγει μαζί ήπια παραπάνω και το βράδυ ροχάλιζα, δεχόμουνα 25 τηλέφωνα τη μέρα όταν εκείνος δεν ήταν καλά στην υπόλοιπη ζωή του και απολύτως κανένα όταν εκείνος ήταν καλά, έβγαινα γυμνές φωτογραφίες χωρίς να συναινώ οι οποίες έμεναν στο δικό του κινητό, πολλάκις αναγκάστηκα να παραδεχτώ ότι δεν είχα ζήσει άλλη μεγάλη αγάπη στο παρελθόν ενώ προφανώς είχα ζήσει – ήμουν ήδη 29 χρονών, υποχρεωνόμουν να ντύνομαι με σέξυ ρούχα – κάτι το οποίο δεν είναι καθόλου το στυλ μου – όταν βγαίναμε μαζί, σε σημείο που αν αρνιόμουν στηνόταν τεράστιος καυγάς, ανέχτηκα να με βρίζει με το χειρότερο τρόπο – ντρέπομαι να αναπαράξω πολλά από αυτά – σε τσακωμούς μετά τους οποίους ξαναγύριζα πίσω και μάλιστα χωρίς συγγνώμη.
Και ο κατάλογος μεγαλώνει αλλά σέβομαι το χρόνο σας.
Για όλα τα παραπάνω και για ακόμα περισσότερα, δεν υπήρξε ποτέ απειλή σωματικής βίας.
Υπήρχαν όμως δύο πραγματα τα οποια δεν μπορώ καλά να διαχωρίσω μεταξύ τους: – Το πρώτο είναι πως ένιωθα ότι αυτός είναι ο άνθρωπος της ζωής μου, ένιωθα ότι ερωτεύτηκα όπως δεν είχα ξαναερωτευτεί, σχεδόν ότι είμαστε γεννημένοι για να είμαστε μαζί.
Παρ’ότι πολύ προσωπικό δεδομένο, θα μοιραστώ μαζί σας το γεγονός πως δεν είχα ξανά ποτέ οργασμό στη ζωή μου ολόκληρη – ούτε πριν ούτε μετά τη σχέση αυτή- που να προκαλείται αποκλειστικά με διείσδυση κι αυτό γιατί απλά τον ήθελα πολύ.
Επομένως, η παραμικρή απειλή ότι θα φύγει, ότι θα τελειώσει αυτό που ζούμε μου προκαλούσε πόνο και αφηνόμουν στο να κάνω ό,τι μου ζητούσε. Φυσικά γνώριζε την αδυναμία μου και τις αντιρρήσεις μου και με εκβίαζε. Κι αυτές τις αντιρρήσεις ήταν που δεν μπόρεσα να μετατρέψω σε όρια.
Το δεύτερο είναι πως όταν νευρίαζε άλλαζε ολόκληρη η όψη του. Στα καλά καθούμενα. Από το πουθενά. Σκοτείνιαζε, βάραινε ο τόνος της φωνής του, έβγαιναν κοφτές οι λέξεις του, εξαφανιζόταν οποιαδήποτε σπίθα αγάπης από τα μάτια του. Και αυτό μου προκαλούσε φόβο. Φοβόμουν όχι μόνο το χωρισμό, φοβόμουν εκείνον. Φοβόμουν για τη σωματική μου ακεραιότητα, φοβόμουν κάτι, σχεδόν απροσδιόριστα φοβόμουν. Κι όταν μία φορά του είπα ότι τον φοβάμαι, έβαλε τα γέλια.
Μα ήταν αλήθεια.
Και τώρα έρχεται η μεγάλη ερώτηση, τι από όλα αυτά ήταν εκεί από την αρχή και μου ξέφυγε; Μια μικρή λίστα:
Μου είπε “σε λατρεύω” την τρίτη μέρα που βγήκαμε (Υπερβολή και Παρορμητισμός)
Την επόμενη του πρώτου μας ραντεβού με πήρε τηλέφωνο και με ρώτησε “πού είσαι”; (Πνίξιμο)
Όταν έφτασα στο πρώτο ραντεβού με ρώτησε αν έχω ντυθεί έτσι όμορφα για εκείνον. (Ιδιοκτησία)
Σχεδόν μετακόμισε σπίτι μου χωρίς να με ρωτήσει από την πρώτη βδομάδα. (Εκμετάλλευση)
Στο πρώτο ραντεβού μου είπε ότι δεν πιστεύει ότι τα ζευγάρια έχουν χωριστές ζωές. (Διάσταση απόψεων)
Με έπιανε σεξουαλικά όταν ήμασταν έξω, μπροστά σε άλλους, παραπάνω από όσο ήθελα και επέτρεπα με την γλώσσα του σώματος (Εξαναγκασμός)
Με έκανε να νιώθω ότι είμαι το κοριτσάκι που κυκλοφορεί μαζί του και όχι ΕΓΩ κάθε φορά που βγαίναμε (Υποβιβασμός, Ιδιοκτησία ξανά)
Αλλά πριν από όλα αυτά τα δικά του προβλήματα, ήταν εκεί τα δικά μου προβλήματα. Η ανάγκη η δική μου να νιώθω δική του και όχι δική μου. Με χώρισε εκείνος όταν άρχισα να προσπαθώ να σταματήσω να είμαι δυστυχισμένη δίπλα του και έθεσα όρια. Με χώρισε με ενα μήνυμα στο οποίο μου έλεγε ένα κατεβατό βρισιές και προσβολές.
Ένιωσα πληγωμένη, εξαπατημένη, ταπεινωμένη, τύψεις ( ! ), θλίψη, ντροπή, φόβο ξανά.
Πέρασε καιρός μετά το χωρισμό για να σταματήσω να φοβάμαι όταν επιστρέφω σπίτι μου τα βράδια ότι εκείνος βρίσκεται εκεί όρθιος ακουμπισμένος στα κάγκελα. Πέρασε καιρός μετά το χωρισμό για να κουνήσω το κεφάλι μου και να καταλάβω ότι δεν με είχε αγαπήσει, ότι δε με είχε δει καν!
Πέρασε ακόμα περισσότερος καιρός μετά το χωρισμό για να με συγχωρήσω και να καταφέρω να χτίσω μία υγιή και φροντιστική σχέση με έναν άλλο άνθρωπο στην οποία – αν και δεν έχω κολπικό οργασμό με διείσδυση – έχω την καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου εκεί έξω, να πίνει, να γελάει, να αγαπάει, να είναι όπως είναι, να εξελίσσεται. Κι ακόμα μένουν πολλά για να φτιάξουμε.
Κανείς κανενός κορίτσια μου!
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
