Αγαπητή Λένα και αναγνώστες, ελπίζω να είστε καλά.
Είμαι αναγνώστρια χρόνια, και έχω στείλει αρκετές ερωτήσεις, έχοντας πάρει απάντηση σε όλες (και ευχαριστώ γι’ αυτό).
Από τότε που εδώ στο νέο σάιτ ξεκίνησαν να γράφονται προσωπικές ιστορίες, ήθελα να γράψω για ένα πράγμα, δεν έβρισκα όμως το θάρρος, γιατί το θεωρούσα ασήμαντο να κάτσω να “πω τον πόνο μου”. Όμως δεν είναι. Μετά από το “πράσινο φως” για τέτοιες ιστορίες λίγο καιρό πριν, σχετικά με όσες δεν θέλουμε να γίνουμε μητέρες, θα ήθελα να πω και τη δική μου.
Ότι δεν ήθελα παιδιά το ήξερα από πολύ μικρή. Από το λύκειο ίσως. Ο δρόμος προς την αποδοχή αυτής της επιλογής όμως, δεν ήταν καθόλου εύκολος. Δε μεγάλωσα σε πιεστικό περιβάλλον, οι γονείς μου δεν ήταν αυτοί που μου έλεγαν κάθε τρεις και λίγο “όταν θα παντρευτείς” ή “όταν θα κάνεις παιδιά”. Θεωρούνταν δεδομένο βέβαια, αλλά δεν υπήρχε καμία πίεση ως προς το χρόνο. Αν για μένα που δεν άκουγα “εσύ πότε θα παντρευτείς/θα κάνεις παιδιά” συνέχεια ήταν τόσο δύσκολο και ψυχοφθόρο το να αποδεχτώ την επιλογή μου, δε μπορώ να φανταστώ πόσο δύσκολο θα είναι για άλλες γυναίκες.
Θυμάμαι διάφορες στιγμές που λειτούργησαν ως μικρά “σκαλοπατάκια” προς την αλήθεια, τα περισσότερα εν αγνοία μου, ειδικά στην αρχή. Όπως μια μέρα που μια συμμαθήτρια γυρίζοντας σπίτια μας από το σχολείο, μου είπε “όταν είσαι έγκυος είναι η πιο ωραία περίοδος της ζωής σου, όλοι σε προσέχουν” κι εμένα στη σκέψη να είμαι έγκυος με έπιασε ένα τεράστιο άγχος, ή όπως κάθε φορά που έπρεπε να απασχολήσω για λίγο κάποιο μικρό παιδάκι και δεν είχα ιδέα τι να κάνω και ένιωθα εξωγήινη. Σε κάθε γάμο και βάφτιση που ακούμε τα κλασικά «και στα δικά σας» οι ελεύθερες και έπρεπε να χαμογελάσω με περισσή χαρά ενώ αυθόρμητα σκεφτόμουν «άντε πάλι». Κάθε φορά που οι φίλες θα έβλεπαν ένα μωρό και θα έπεφταν πάνω του κάνοντας χαρούλες και έπρεπε να προσποιηθώ την ενθουσιασμένη γιατί αλλιώς θα είμαι η ξινή (μια χαρά χαριτωμένα μου φαίνονται τα μωρά παρεμπιπτόντως, απλά δε μου βγαίνει να τα πάρω αγκαλιά πχ ή να παίξω μαζί τους).
Και ατελείωτοι εσωτερικοί διάλογοι. Να αναρωτιέμαι γιατί πρέπει να προσποιούμαι όταν όλοι φαίνεται να ανταποκρίνονται τόσο εύκολα με χαρά σε τέτοιες περιπτώσεις. Γιατί κάτι πρέπει να πηγαίνει λάθος, δεν εξηγείται αλλιώς. Μήπως είχα άσχημα παιδικά χρόνια και έχω κάποιο τραύμα; Όχι, είχα φυσιολογικά παιδικά χρόνια. Μήπως είμαι τεμπέλα; Όχι, τουναντίω, είμαι πολύ δραστήρια και στη δουλειά μου και στον προσωπικό μου χρόνο. Μήπως απλά θέλω να το παίξω προχώ; Όχι, κι αν ήθελα κάτι τέτοιο στα 20, δεν θα το έκανα πλέον στα 32, ολόκληρη γαιδάρα. Μήπως είμαι ανεύθυνη; Όχι, αν μου πεις «ξέρεις πρέπει να βρεις με ποιο τρόπο θα μετακομίσουμε όλοι στον Άρη και η επιβίωση της ανθρωπότητας εξαρτάται από εσένα» θα κάτσω και θα τον βρω. Πολλές ανάλογες ερωτήσεις και στιγμές αμφιβολίας, για το αν αυτό που νιώθω σχετικά με τη μητρότητα είναι το αποτέλεσμα ενός άλλου, κρυμμένου προβλήματος. Αυτό που με βοήθησε πολύ στο να απαντάω με περισσότερη σιγουριά σε τέτοιες ερωτήσεις και στο να μη νιώθω τέρας, ήταν οι συζητήσεις με άτομα με ανοιχτό μυαλό, που ήταν σε θέση να δεχτούν ότι μια γυναίκα μπορεί να μη θέλει παιδιά, χωρίς αυτό να την κάνει ελαττωματική ή αντιδραστική ή επιπόλαιη ή οτιδήποτε άλλο. Με άτομα που μπορούν να μην κρίνουν με βάση τα κοινωνικά στερεότυπα. Και το να είμαι ειλικρινής με τον εαυτό μου. Να μη νιώθω κακός άνθρωπος που δεν θέλω μια τέτοια ζωή. Δεν πειράζει αν δεν είναι για μένα η μητρότητα. Θα είναι κάτι άλλο. Δε χρειάζεται να γίνω μάνα για να έχω αξία.
Κάποια στιγμή, γύρω στα 27 πρέπει να ήταν, άρχισα να παραδέχομαι ανοιχτά ότι δε θέλω παιδιά, αρχικά σε πιο κοντινά μου άτομα, στους γονείς, σε συγγενείς, και σιγά σιγά σε ευρύτερο κύκλο όπως σε συναδέλφους. Εννοείται ότι στην αρχή άκουγα τα «ε θα μεγαλώσεις και θα θέλεις», «αν κάνεις παιδί, θα δεις ότι θα το αγαπάς μετά», «θα μεγαλώσεις και δεν θα έχεις κανέναν». Η μαμά μου μια μέρα που το είχα αναφέρει σε συζήτηση με κάποιους θείους στο χωριό, μου είπε να μην τα λέω αυτά σε τρίτους. Γιατί ξέρει πως ακούγονται. Αλλά δεν έχω σκοπό να λέω ψέματα πλέον. Αν με ρωτάνε ή αν τύχει σε συζήτηση να πάει εκεί το θέμα, θα απαντάω ειλικρινά. Όχι επειδή θέλω να το παίξω κάποια, αλλά επειδή έτσι θα έπρεπε να είναι. Θα έπρεπε να μπορεί ο καθένας να δηλώσει χωρίς ντροπή το αν θέλει να γίνει γονιός. Να το λέει χαλαρά, χωρίς να αμφισβητείται η επιλογή του, χωρίς να ακυρώνεται επειδή κάποιος άλλος δεν μπορεί να πιστέψει ότι ένας άνθρωπος, και ειδικά μια γυναίκα, μπορεί να έχει φανταστεί κάτι άλλο για τη ζωή της σαν ιδανικό σενάριο ευτυχίας.
Αυτά τα λίγα από εμένα. Δεν ξέρω αν θα δημοσιευτεί το κείμενο, αλλά χαίρομαι που μου δίνεται η ευκαιρία να μιλήσω γι’ αυτό σε μια κοινότητα που είναι τόσο δεκτική και δείχνει τόση κατανόηση.
Ευχαριστώ που φτάσατε μέχρι εδώ 🙂
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
