Η Ρένα απαντά: Οι γονείς όντως βρίσκουν το παιδί τους το πιο καταπληκτικό;

Θαυμάσιο ερώτημα!

_________

Η ιστορία της Χαζής Απορίας Φοιτήτριας όπως την ξεχώρισα σήμερα.

Αγαπητή Ρένα, οι απαντήσεις και οι σχολιασμοί στα ποικίλα ζητήματα είναι εξαιρετικοί!

Είμαι 20 ετών, δεν έχω παιδιά και δεν ξέρω αν θα θελήσω να κάνω στο μέλλον. Η απορία μου είναι η εξής: οι γονείς βρίσκουν το παιδί τους όντως το πιο καταπληκτικό;

Αν πάρουμε ως δεδομένο, ότι ένα παιδί προέρχεται από γονείς, που όντως ήθελαν να το κάνουν κ με τον συγκεκριμένο σύντροφο, το θεωρούν ως το πιο χαριτωμένο, το πιο όμορφο, το πιο έξυπνο και σπουδαίο, επειδή βλέπουν χαρακτηριστικά του συντρόφου τους πάνω του; Ή μήπως είναι απλά η Βιολογία που κάνει τα μαγικά της, αρχικά με το να το κυοφορει η μητέρα και έπειτα να το βλέπουν κ οι 2 να μεγαλώνει και να αποκτά τον δικό του χαρακτήρα με όλα τα εφόδια, που του παρείχαν; Ή μήπως απλά από μια ηλικία και μετά παύει το παιδί να δείχνει 100%, πώς συμπεριφέρεται και τι κάνει στην καθημερινότητα του, άρα οι γονείς έχουν στο μυαλό τους το γλυκό εκείνο πλασματάκι, που έπαιζε με τα κουβαδάκια του;

Μήπως τελικά όλα έχουν να κάνουν με την προσωπική ματιά και τα γούστα του καθενός και αυτό που εγώ δεν βρίσκω “αρκετό” (πχ αρκετά όμορφο, έξυπνο, βοηθητικό, ευγενικό άτομο κλπ) , ο γονιός το βρίσκει υπέροχο; Ακόμη και αυτούς, που αντικειμενικά είναι επικίνδυνοι ή προβληματικοι, κάποιοι τους συμπαθούν, πόσο μάλλον οι γονείς τους.

Στην αντίθετη περίπτωση πχ στα παιδιά που γεννιούνται σε κακοποιητικους γάμους ή από βιασμό, οι μάνες, που τα κρατάνε, πώς τα αγαπούν; Σε αυτή την περίπτωση δεν υπάρχει καμία ευνοϊκή προϋπόθεση για να κάνεις παιδί.

Θα χαρώ να διαβάσω το σχόλιο σου!

ΑΠΟ ΤΗΝ – Χαζή απορία φοιτήτριας

_________

Ας οργανώσουμε τη συζήτηση.

Κατ’αρχάς σε ευχαριστώ πολύ!

Το θέμα που εγείρεις είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον. Είναι όλα αυτά που αναφέρεις κι άλλα τόσα.

Η μητρότητα είναι μια ξένη χώρα.

Φαντάζομαι έχει να κάνει με την ιδιοσυγκρασία του ίδιου του γονιού, δεν είναι όλοι οι γονείς “κουκουβάγιες” σαν το γνωστό ανέκδοτο. Όσο πιο ενημερωμένος και σοφιστικέ ο γονιός, τόσο πιο πολύ έχει επεξεργαστεί τις αιτίες που έκανε παιδί και τι τελικά προβάλλει πάνω του.
Οι ματαιωμένες προσδοκίες του γονιού πάνω στο παιδί φτιάχνουν ένα παιδί καταπιεσμένο κι ευνουχισμένο στην προσωπικότητά του. Ένας γονιός αδιάφορος φτιάχνει ένα παιδί που αναζητά τα όρια, και πού τεστάρει ως πού μπορεί να φτάσει. Ένας γονιός κακοποιητικός φτιάχνει ένα παιδί που διδάσκεται την κανονικοποίηση της καταπάτησης των ορίων, ένα μελλοντικό θύμα, όσο κι έναν μελλοντικό θύτη. Ο γονιός που ήθελε πολύ το παιδί του, και το έκανε με σύντροφο που ερωτεύτηκε, θα βλέπει πάνω του την αντανάκλαση των καλύτερων στοιχείων και των δυό τους -κι αυτό δείχνει ότι είναι σημαντικό να προκύπτουν έτσι τα παιδιά, από αγάπη.

Επίσης έχει να κάνει με την ιδιοσυγκρασία του παιδιού. Δεν είναι όλα τα παιδιά ίδια. Κάποια έχουν περισσότερα χαρίσματα, πράγμα που τα κάνει όχι πιο άξια ν’αγαπηθούν (όλα αξίζουν αγάπη), αλλά πιο εύκολο να διακριθούν. Κι αυτό συχνά στρέφει τον μπούσουλα στο πού εστιάζουμε ως γονείς κατά την ανάπτυξή τους.

Η ίδια η εμπειρία του να κάνεις παιδί είναι συγκλονιστική, όχι με την έννοια του βιολογικού κατορθώματος (όλη η φύση αναπαράγεται), όσο με την εμπειρία της διάβασης πολλών Ρουβικώνων. Το πρώτο βλέμμα, το πρώτο τάϊσμα, το πρώτο άλλαγμα, το πρώτο ξενύχτι ενώ είναι άρρωστο, το πρώτο χαμόγελο, η πρώτη φορά που θα σε πάρει αγκαλιά και θα σου πει “σ’αγαπώ τόσο πολύ μανούλα”… Λιώνει η καρδιά σου κάνοντας παιδάκια. Η ίδια η διαδικασία σε μαλακώνει, σε κάνει καλύτερο άνθρωπο (ή χειρότερο, ανάλογα ποιός είσαι και πώς σκέπτεσαι).

Η αξία δεν έγκειται όμως στη γονεϊκότητα, η αξία είναι η ίδια η ύπαρξη του παιδιού, μιας νέας ζωής. Κι αυτό εξηγεί πώς μπορείς να αγαπήσεις το παιδί ενός βιασμού ή ενός κακοποιητή.

Στο βλέμμα του μικρού παιδιού απ’την άλλη αποτυπώνεται η αθωότητα, η δική του, αλλά κυρίως η δική σου -γιατί δεν έρχονται με εγχειρίδιο χρήσης τα παιδιά. Πρωτόμαθος είσαι σε κάθε παιδί, όσα κι αν κάνεις. Κάθε παιδί αξιώνει την δική του πορεία, την δική του διαδικασία.

Γι’αυτό είναι δυνατόν ν’αγαπήσεις ακόμα κι ένα παιδί που τελικά θα εξελιχθεί κάπως αλλιώς, κάπως τρομερά, και να νιώσεις ένα ιδιότυπο μείγμα συμπόνιας, αλλά και ενοχών γι’αυτό το πλάσμα. Αν δεν το αγαπήσει η ίδια του η μάνα, κι ας διαφωνεί καθέτως με όσα αντιπροσωπεύει ως ενήλικος, ποιός θα το αγαπήσει; Και σ’αυτό το σημείο δεν μπορώ να μην σου συστήσω να διαβάσεις το Πρέπει να Μιλήσουμε για τον Κέβιν. Είναι ένα ανάγνωσμα που διδάσκει πάρα πολλά για την απόκτηση παιδιών με ένα εντελώς ριζοσπαστικό τρόπο. Διάβασέ το και στείλε μας update.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News