Σπούδασα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό -στη Γαλλία και στην Αμερική (πάντα με υποτροφίες), έκανα διδακτορικό, πήρα βραβείο και από την πρώτη κιόλας δουλειά έβρισκα μεγάλο ενδιαφέρον κι έβγαζα πολύ περισσότερα χρήματα από τον μέσο όρο των συνομηλίκων μου. Από την στιγμή που γύρισα στην Ελλάδα (παντρεμένη ήδη) κι έκανα δύο παιδιά άρχισε όλος ο κόσμος (οικογένεια, “σόι”, εργοδότες, ακόμα και συνάδελφοι) να κριτικάρουν, με έμμεσο πάντα τρόπο, τις πολλές ώρες εργασίας μου. Κι άρχισα κι εγώ να αμφιβάλω για τις επιλογές μου.
Γέμισα ενοχές ότι το παιδί μπουσούλησε και το είδα δύο ώρες μετά ή ότι έχει πυρετό και δεν είμαι δίπλα του όλη την ημέρα. Πέρασα διάφορες φάσεις: μείωσα τις ώρες εργασίας, αρνήθηκα την προαγωγή, άλλαξα δουλειά κι έφτασα να υπολειτουργώ σε ένα χώρο εργασίας χωρίς κανένα ενδιαφέρον, ώστε να εξασφαλίσω μειωμένο ωράριο και χρόνο στο σπίτι. Χωρίς αυτό να είναι πραγματικά η επιλογή μου. Μου πήρε αρκετό καιρό να καταλάβω πόσο εκνευρισμό και στενοχώρια μου προξενούσε αυτή η κατάσταση. Ξαναβρέθηκα σε θέση ευθύνης και προσπάθησα να αγνοήσω τις επικρίσεις. Ξαναβρήκα την δημιουργικότητα και πιστεύω ότι έγινα καλύτερη μητέρα. Σίγουρα θα ήθελα περισσότερες ώρες με τα παιδιά μου. Δεν πιστεύω ότι ο ποιοτικός χρόνος είναι πανάκεια. Η ποσότητα παίζει επίσης ρόλο, αλοίμονο! Όμως πιστεύω ότι η ισορροπία που βρίσκει μία μητέρα κάνοντας αυτό το οποίο την ικανοποιεί βαθιά είναι πολύ σημαντικό και έχει άμεσο αντίκτυπο σε όλη την οικογένεια. Τα παιδιά έχουν κι εκείνα κερδίσει κάτι. Έχουν μια μαμά χαρούμενη, είναι περήφανα για εκείνη. Επίσης, έχουν μάθει από πολύ μικρά να είναι ανεξάρτητα, να διαβάζουν μόνα τους, να οργανώνουν τον χρόνο τους και να κάνουν και κάποιες δουλειές στο σπίτι.
Σέβομαι και εκτιμώ τις μητέρες που αποφασίζουν να μείνουν στο σπίτι να μεγαλώσουν τα παιδιά τους αλλά εξίσου σέβομαι και εκτιμώ τις γυναίκες που συνδυάζουν την εργασία τους με την μητρότητα. Ας προσπαθήσουμε η κάθε μία από εμάς να βρούμε αυτό που μας δίνει ισορροπία, χωρίς τύψεις και ενοχές. Χαριτολογώντας λέω καμιά φορά ότι θα ήθελα να ζω στη Σουηδία -όχι ότι θα είχα κάνει ή θα είχα γίνει κάτι διαφορετικό. Θα είχα όμως ζήσει με λιγότερες ενοχές.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Είναι η γνωστή ιστορία όπου ό,τι και να κάνεις δε θα είσαι ποτέ σωστή, ποτέ κερδισμένη. Αν δε δουλεύεις κάθεσαι όλη μέρα και ξύνεσαι και τρως τα λεφτά του άντρα σου. Αν κυνηγάς τη δουλειά σου είσαι το λιγότερο αδιάφορη μάνα και σκύλα.
Πολύ σωστό. Παίζουμε σε ένα παιχνίδι που έχει στηθεί για να χάσουμε. Ο μόνος τρόπος να κερδίσουμε είναι απλώς να αγνοήσουμε το παιχνίδι.
Στην Ελλαδα ολο γκρινια θα εχεις απο γονεις , λοιπους συγγενεις και φιλους.
Δεν δουλευεις οχταωρο ; Α… Ωστε ξυνεις το νινι σου ( χαρακτηριστικη ατακα) και δεν κανεις τιποτα ουσιωδες αφου σε ζουν αλλοι.
Δουλευεις πολυ; Εισαι εργασιομανης , προσπαθεις να κρυφτεις απο τη ζωη και τις ευθυνες και αντε πανε σε κανα ψυχολογο καλου κακου να το ψαξεις .
Γι ´ αυτο μην περιμενεις καλη κουβεντα . Κανε ό,τι σε ικανοποιει γιατι yolo.
Να τα πούνε αυτά σε μια γυναίκα που πρέπει να δουλέψει γιατί αλλιώς θα πεινάσουν στο σπίτι. Άντε πια,όλοι στη μικροαστική τους φούσκα λες και εχουμε λύσει το ζήτημα της επιβίωσης και δουλευουμε απλά για τη φάση μας.
κλασσικα ελληνικα παραδοσιακα η γυναικα σπιτι κ ο ανδρας στην δουλεια μα καλα δε μπορω να καταλαβω γιατι πρεπει να μην δουλευεται οι γυναικες ας φροντιζε το κρατος να σας παρεχει υποχρεωτικη αδεια κυησης-μητροτητος(σσσ εσεις εισθε φεμιναζι κι εγω γκει κατα τας γραφας)κ καποτε πρεπει να τελιωνει κ το αστειο του ανδρα κουβαλητη(μα με το ζορι ο μαλα της υποθεσης) οι γυναικες θελλω να δουλευουν κι οχι να ειναι υποδουλες στον εκαστοτε ανδρα-αγα. γνωστη μου ειχε ακουσει κ το ποτε μεγαλωσες εσυ παιδια επειδη δουλευε κ σπιτι ειχε κ ο αντρας της παρειχε χρηματα κ το παιδι σπουδασε σε ιδιωτικο… Διαβάστε περισσότερα »
sorry εχω χαλασμενο πληκτρολογιο μου κολαει την τελεια κ αλλοτε μου γραφει τα γραμματα ανακατα.
Πάντως αυτό που περιγράφεις δεν ακούγεται και τόσο ισορροπημένο… Χρησιμοποιώ τη λέξη επειδή την ανέφερες εσυ….
Τα παιδιά έχουν ανάγκη τον χρόνο των γονιών τους. Όχι να μάθουν να κάνουν δουλειές….
Είναι φυσικά δικαίωμα σου, αλλά….
Ο σύζυγος έχει τουλαχιστον πιο φυσιολογικά ωράρια;
Θα διαφωνήσω μαζί σου, από προσωπική (και ίσως περιορισμένη) εμπειρία, βέβαια. Μια δυο φορές θυμάμαι να μου έλειψε η μαμά μου και να της ζήτησα να μην πάει στη δουλειά κι αυτό γιατί ήμουν άρρωστη. Σε κανονικές συνθήκες υπερίσχυε σαφώς η περηφάνια γι αυτήν και η χαρά της ανεξαρτησίας για μας. Επίσης, κάτι που θέλω καιρό να πω κι ας μου απαντήσουν οι μεγαλύτερες, γιατί έχω την εντύπωση ότι στις παλιότερες και πολύ πιο σκοτεινες εποχές που μεγαλωναμε, κάποια πράγματα ήταν ίσως πιο “προοδευτικά” από σήμερα; Δηλαδή, δε θυμάμαι να σχολιάζει η να προσπαθούσε κάνεις να πιέσει η να γεμίσει… Διαβάστε περισσότερα »
Η προσωπική εμπειρία προηγούμενων γενιών που μου έχει μεταφερθεί ήταν ότι υπήρχαν πιέσεις και μάλιστα μεγάλες, ειδικά όταν η πλειοψηφία των γυναικών δούλευαν στο σπίτι και όχι εκτός σπιτιού.
@mongrel, παλιότερα σκεφτόμουν κι εγώ ότι ίσως οι μητέρες μας αντιμετώπιζαν λιγότερες πιέσεις. Σήμερα πιστεύω ότι απλά θεωρούνταν τόσο φυσιολογικές οι υπέρογκες απαιτήσεις, ώστε να μην τολμούν καν να διαμαρτυρηθούν. Η επιχειρηματίας μαμά μου πήγαινε πάντα βαμμένη στη δουλειά, μαγείρευε κάθε μέρα, σιδέρωνε τα πάντα και έκανε γενική κάθε Σάββατο. Και θεωρούνταν μέτρια νοικοκυρά. Αλλά “δικαιολογουνταν” ελαφρώς γιατί είχε επιχείρηση. Εκ των υστέρων συνειδητοποιώ ότι ήταν πραγματική σούπερ ηρωίδα. Γιατί κι εγώ είμαι επαγγελματίας, αλλά σιδερώνω μια φορά το τρίμηνο και έχω καθαρίστρια.
Οι ισορροπίες δεν είναι κάτι κοινό για όλες τις οικογένειες. Ναι, τα παιδιά χρειάζονται χρόνο με τους γονείς τους, αλλά χρειάζονται και άλλα εξίσου σημαντικά πράγματα, όπως το να βλέπουν τους γονείς τους ευτυχισμένους και πλήρεις, έτσι ώστε ο χρόνος που περνάνε μαζί τους να είναι ποιοτικός. Επίσης χρειάζονται γονείς-πρότυπα που κάνουν ορισμένες συνειδητές επιλογές και τις στηρίζουν και είναι επιτυχημένοι σε αυτό που κάνουν. Και, κακά τα ψέματα, χρειάζονται και λεφτά. Και συγγνώμη, αλλά καλό είναι τα παιδιά να μάθουν να κάνουν βασικές μικροδουλειές στο σπίτι. Σε αυτό που θέλω να καταλήξω είναι ότι δεν μπορείς συνήθως να τα… Διαβάστε περισσότερα »
Γιατί θα ήταν κατά τη γνώμη σας πολύ πιο ισορροπημένο να είναι η γράφουσα στο σπίτι από τις 3 να πλένει να σφουγγαρίζει και να μην δίνει καμία σημασία στο παιδί… Αλλά για αυτά δεν λέμε κάτι. Αυτά θεωρούνται ισορροπημένα… Αρκεί η μάνα να είναι στο σπίτι, το τι κάνει μέσα στο σπίτι και εάν αφιερώνει χρόνο στο παιδί ποσώς μας ενδιαφέρει. Σε κάθε περίπτωση, η γράφουσα μοιράστηκε την ιστορία της μαζί μας. Πάσχισε αλλά τελικά βρήκε την ισορροπία που δουλεύει για εκείνη και την οικογένειά της. Και μπράβο της. Πραγματικά. Προς τι αυτή η διάθεση κριτικής; Πραγματικά, δεν το… Διαβάστε περισσότερα »
Διαφωνώ. Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από ανεξάρτητα παιδιά. Και φυσικά αυτό δεν εξαρτάται από το χρόνο που περνούν οι γονείς με τα παιδιά. Η μητέρα μου δεν εργαζόταν, ήταν πάντα μαζί μας αλλά προσπαθούσε να μας κάνει ανεξάρτητες και αυτόνομες παρόλο που δεν υπήρχε θεωρητικά η αναγκη για κάτι τέτοιο. Και τα κατάφερε. Το ίδιο προσπαθώ και γω. Να γίνουν ανεξάρτητες. Να στηρίζονται στον εαυτό τους. Έίναι πολύ σημαντικό για μένα. Γιατί σε μένα και στην αδερφή μου λειτούργησε θετικά. Εγώ εργάζομαι και φυσικά ο χρόνος που είμαι με τα παιδιά μου είναι λιγότερος. Είναι πολύ ουσιαστικός αλλά είναι λίγος.… Διαβάστε περισσότερα »
Τα παιδιά έχουν ανάγκη τον ποιοτικό χρόνο των γονιών τους. Αντιπαράβαλλέ το με το μόνιμο “όχι τώρα Γιαννάκη μου, μαγειρεύω/σιδερώνω/σκουπίζω/απλώνω/καθαρίζω/…..” Χίλιες φορές να δουλεύω κάνοντας κάτι που με ικανοποιεί, και όταν γυρίζω σπίτι να έχω όλη τη διάθεση και το χρόνο να παίξω μαζί με το παιδί μου, να του διαβάσω, να το νανουρίσω. Και τα σαββατοκύριακα να μπορώ να τα αφιερώσω σε κοινές ασχολίες. Παρά να είμαι σπίτι μαζί του όλη μέρα και να τρέχω πίσω από τις δουλειές που δεν τελειώνουν ποτέ, αν δεν τις περιορίσεις χρονικά. Για την ιστορία, μεγάλωσα με μητέρα στο σπίτι, που έλεγε περήφανα… Διαβάστε περισσότερα »
Προσωπικά δοκίμασα πολλά σχήματα. Στο πρώτο μου παιδί εργαζόμουν κανονικό 8ωρο, στο δεύτερο αναγκάστηκα να σταματήσω και να γίνω full-time μαμά και νοικοκυρά. Και αργότερα έγινα ελεύθερη επαγγελματίας με ωράριο που μπορούσα να ελέγξω σύμφωνα με το πόσα χρήματα χρειαζόμουν γιατί στο μεταξύ ήμουν και χωρισμένη. Ένιωθα πιο καλά όταν δούλευα, όταν κλειστηκα στο σπίτι κόντεψα να λαλησω. Ωστόσο, οφείλω να παραδεχτω, όσο κι αν δε μου αρέσει, ότι όσο ήμουν μαζί με τα παιδιά μου, αυτά ήταν πιο ήρεμα, πιο χαρουμενα και περνούσαμε όμορφα. Φυσικά, μου άρεσε να περνώ χρόνο μαζί τους, ούτε σφουγγαριζα όλη μέρα, ούτε σιχτιριζα που… Διαβάστε περισσότερα »
Aguafiestas, δεν είναι παραμύθια, αλήθεια! Κι εγώ στο δικό σου συμπέρασμα κατέληξα, και το εφάρμοσα. Ενώ στην αρχή κινδύνεψα να πάρω πάνω από το 75% πάνω μου, γιατί δεν καθόμουν να σκεφτώ πόσο παράλογες είναι οι ιδέες με τις οποίες ανατράφηκα, στη συνέχεια ξύπνησα και συνειδητοποίησα ότι ο σύντροφός μου είχε κάθε καλή διάθεση να συμμερίζεται δίκαια τις ευθύνες. Αρκεί να του δίνω χώρο και χρόνο, και να μην επιμένω να γίνονται όλα με το δικό μου τρόπο. Δεν λέω ότι δεν άφηνες το σύζυγό σου να ασχοληθεί, για να μην παρεξηγηθώ – ξεκάθαρα μιλώ για άλλον άνθρωπο και άλλη… Διαβάστε περισσότερα »
Συμφωνώ απόλυτα στο ότι οι τύψεις και το αίσθημα ανεπάρκειας είναι ίσως από τα μεγαλύτερα εμπόδια που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενες μητέρες, ακόμα και σε χώρες που το κράτος βοηθάει στις πιο «αντικειμενικές» δυσκολίες, βλέπε βρεφονηπιακός σταθμός κλπ. Από που ομως προκύπτει ότι αν ζούσες στη Σουηδία δεν θα είχες τύψεις; Εγώ νομίζω θα είχες ακόμα περισσότερες. Ειδικά αν επέλεγες να μην πάρεις ολόκληρη την προβλεπόμενη άδεια μητρότητας θα αντιμετώπιζες αρκετή κριτική από γυναίκες και άντρες.
Εγω θα ηθελα να ρωτησω, ποιοι ειναι αυτοι που σου εκαναν κριτικη.
Ειναι οι γονεις σου; η μανα σου μηπως; πεθερικα; συγγενεις.. φιλοι.. φιλες; συναδελφοι; Και καποιες λεπτομερειες γι’αυτους. Για να εχουμε πιο ολοκληρωμενη εικονα
Αφού ένιωθες ότι έπρεπε/ήθελες να κάνεις ένα βήμα πίσω για κάποιο καιρό στην καριέρα σου καλά έκανες, στη δεδομένη στιγμή έκρινες ότι ήταν το πιο σωστό. Το ότι δεν σου βγήκε και άλλαξες γνώμη πάλι καλώς καμωμένο. Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να ρίχνουμε ευθύνες για τις επιλογές μας στους άλλους, δεν σε πήρανε με το ζόρι στην μειωμένου ωραρίου δουλειά. Είπαμε ότι υπάρχει κοινωνική πίεση, αλλά κι εμείς δεν είμαστε έρμαια του τι θα πει ο ένας κι ο άλλος και παρ’όλα αυτά είμαστε πάλι δική μας ευθύνη είναι να ξυπνήσουμε και να φιλτράρουμε την πληροφορία, να απαιτήσουμε να ζήσουμε… Διαβάστε περισσότερα »