Είναι αρκετές κοπέλες που έχουν μοιραστεί τις ιστορίες τους σχετικά με το σώμα τους, οπότε άλλη μια τέτοια ιστορία ενδεχομένως φανεί σε κάποιον περιττή. Αν όμως υπάρχει έστω κι ένας που μπορεί να ταυτιστεί μαζί μου, έστω κι ενας που μπορώ να αποτρεψω από τα λάθη που έκανα, δεν υπάρχει λόγος να μείνω σιωπηλή.
Είμαι μαθήτρια λυκείου, για την ακρίβεια στην τελευταία τάξη του λυκείου. Δεν είναι άγνωστο σε κανένα μας, θεωρώ,το γεγονός ότι, τα παιδιά της ηλικίας μου τείνουν να μεγαλοποιουν τις καταστάσεις, να μελαγχολούν, να κλαίνε την άδικη μοίρα. Φυσικά, δεν αποτελώ εξαίρεση.
Κάνοντας αναδρομές στα παιδικά μου χρόνια ( δεν πάει και πολύς καιρός από τότε) θυμάμαι τον εαυτό ως ένα ψηλό, αλλά ταυτόχρονα υπέρβαρο κορίτσι. Από το δημοτικό, δεχόμουν σχόλια από συμμαθητές, δε θα ξεχάσω μάλιστα ποτέ τον χαρακτηρισμό μπουλντόζα από ένα συμμαθητή μου που μου άρεσε τότε. Τέτοια, σχόλια υπήρχαν, δε μπορώ να πω παρόλα αυτά πως έζησα το bullying στο πετσί μου. Παρόλα αυτά, είναι δύσκολο, ένα κορίτσι 7 και 8 ετών να μπορέσει να αντιμετωπίσει τα στερεότυπα που είχαν αποτυπωθεί στα παιδικά εκείνα μυαλά.
Ανέκαθεν ήμουν η “πλακατζου” της παρέας που, εντάξει μωρέ δεν είναι και πολύ έξυπνη, γιατί είναι χοντρή. Έτσι νόμιζαν. ( φταίω βέβαια κι εγώ, γιατί είχα κάνει το “χιούμορ”, ο Θεός να το κάνει, άμυνα) Στο γυμνάσιο, μέχρι και την δευτερα γυμνασίου, η ίδια αντιμετώπιση. Η παρέα που είχα κάνει τότε, που με μείωνε ασύστολα. Πλάκες με τα κιλά μου, σχόλια από δω, σχόλια από εκεί. Στην αρχή, αν και καπατσα, δεν αμυνομουν. Πίστευα πώς δε πείραζε, φίλοι μου είναι. Φοβόμουν ότι χωρίς εκείνη την παρέα θα ήμουν πάλι μόνη.
Μετά από ένα περιστατικό, παρόλα αυτά, δεν άντεξα. Άτομο της παρέας, άρχισε να κάνει προσβλητικά σχόλια, να με χαρακτηρίζει με επίθετα αδιανόητα. Αναφερόταν στο φύλο μου, αμφισβητωντας το γεγονός ότι είμαι κορίτσι χωρίς λόγο και αιτία. Με χτύπαγε στην πλάτη με δύναμη, με είχε σε πλήρη υποτίμηση. Και η “παρέα” μου, που περίμενα να με υπερασπιστεί, άφαντη, αδρανής.
Εκεί διαλύθηκα. Μίσησα το σώμα μου. Υπήρχαν στιγμές που δεν ήθελα να βγω. Τα ρούχα μου φαρδιά, για να κρύβουν το σώμα μου. Υπήρξε περίοδος που ήμουν σε άθλια κατάσταση. Δεν ξέρω πως, όμως ξύπνησα μια μέρα και είπα τέρμα, δεν γίνεται να μειώνεις τον εαυτό σου έτσι. Σε κάθε κακεντρεχεια και μια δική μου απάντηση. Βρήκα το θάρρος να ζητήσω την βοήθεια των καθηγητών μου, είχα το στήριγμα κι άλλων παιδιών που είχαν λάβει παρόμοιες προσφορές από τον συγκεκριμένο. Δεν έδειξα κανένα έλεος, όπως άλλωστε κι ο ίδιος κάποτε. Τον πέτυχα τον στόχο μου. Δεν με ξανά απασχολησε. Έκανε προσπάθειες να με πλησιάσει, αγνοούσα όμως κάθε λέξη του.
Η επόμενη χρονιά ήρθε, εγώ είχα κάνει νέα παρέα, που κρατάει μέχρι σήμερα. Δεν υπήρχε κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα. Παρόλα αυτά, τα σχόλια εκείνων είχαν χαραχθεί μέσα μου. Πάρα τον αγώνα μου, το σώμα μου δεν το αγάπησα ποτέ. Άρχισα να μετράω θερμίδες, για να περιορίσω το φαγητό μου και να χάσω κάποια κιλά. Και πράγματι, συγκριτικά με την προηγούμενη χρονιά, είχα βελτιωθεί. Δεν μου αρκούσε. Γι αυτό άρχισα και τη γυμναστική ( μέχρι εδώ καλά). Περνάει ο καιρός, και έρχεται η πρώτη καραντίνα. Ενώ άλλοι πήραν κιλά, εγώ το βρήκα ως ευκαιρία να γίνω μια άλλη, να απαρνηθω το ποια ήμουν. Και πράγματι, πηγαινοντας στο λύκειο, ήμουν άλλος άνθρωπος.
Δεχόμουν σχόλια από φίλους, γνωστούς. Ένιωθα τόσο όμορφα, όμως, γειά υπήρχε ακόμη κάτι που με ενοχλούσε. Έφτασα να τρώω κάτω από 600 θερμίδες τη μέρα, έκανα μόνο γυμναστική και όταν βγαίναμε με τις φίλες μου δεν έτρωγα τα φαγητά που μου άρεσαν, γιατί δεν ήθελα να παχύνω. Θεωρούσα, ότι αν έπαιρνα έστω και ένα κιλό παραπάνω, δεν θα ήμουν συμπαθής, δεν θα ήμουν ελκυστική και θα εμένα πάλι μόνη.
Συχνά είχα ζαλάδες, δεν είχα όρεξη και είχε σταματήσει η περίοδος μου. Τσακωνομουν με τους γονείς μου για το φαγητό σχεδόν κάθε μέρα. Δεν τους άκουγα. Μου έλεγαν πως είμαι πάρα πολύ αδύνατη, πως πρέπει να σταματήσω, εγώ όμως δεν τους πίστευα. “Θέλετε να με παχυνετε” έλεγα. Το φαγητό μου ήταν τόσο φτωχό. Είχα μάλιστα σταματήσει να τρώω οτιδήποτε λιπαρό γιατί νόμιζα ότι έτσι να έχω το ιδανικό κορμί Με αυτά και με εκείνα, σε συνδυασμό με άλλους παράγοντες, εμφανισα σοβαρό πρόβλημα υγείας. Και τότε όμως δεν είχα πειστεί. Τα προβλήματα δεν έφευγαν. Η γιατρός ήταν πλέον αυστηρή μαζί μου. Φοβόμουν. Πολλές ήταν οι νύχτες που έκλαιγα σα μωρό παιδί. Σιγά σιγά βελτιωθηκα.
Τώρα, τρίτης λυκείου, απολαμβάνω περισσότερα την καθε μέρα. Σε καμία περίπτωση, όμως δεν είμαι άνετα με το ποια είμαι. Είναι τραγικό το ότι έπρεπε να τρομάξω για να καταλάβω ότι αυτό που έκανα ήταν ακραίο. Άφησα έναν ασήμαντο άνθρωπο να με καταστρέψει. Του έδωσα αξία ακόμη κι αν έφυγε από τη ζωή μου. Θεώρησα ότι με την νέα μου εμφάνιση, θα αρέσω. Μα ένα κατάλαβα. Πως είναι και η εμφάνιση, αλλά είναι κι ο χαρακτήρας. Τόσα χρόνια, που είχα επικεντρωθεί φαίνεσθαι, δεν βελτίωσα το πραγματικό μου πρόβλημα, το πως σκέφτομαι. Γι αυτό αν και τα θετικά σχόλια ήταν πολλά, δεν άλλαξε ολοκληρωτικά η ζωή μου όπως πίστευα. Δεν έγινα ούτε δημοφιλής, ούτε πιο αγαπητή. Και δεν μου χρειάστηκε στο κάτω κάτω. Ναι, φροντίστε το σώμα σας, μην αποκτήσετε όμως εμμονή γι αυτό. Υπάρχουν πολλά πράγματα που είναι πολυυυ πιο σημαντικά από ένα, δύο, πέντε, δέκα κιλά παραπάνω. Μη φτάσετε στα άκρα για να το αντιληφθείτε αυτό.
ΑΠΟ ΤΗΝ – Κ.Β
• Από την ομάδα του Αμπα: Μας ενδιαφέρει πολύ η ιστορία σας. Αν θέλετε επικοινωνήστε μαζί μας εδώ
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Κ.Β. ελπίζω να έχει αποκατασταθεί το πρόβλημα υγείας
Να σε ευχαριστήσω πολύ για το θάρρος σου να γράψεις και στείλεις την ιστορία σου.