Από τα τέλη Απριλίου είχαμε αρχίσει τις αλχημείες. Τόσα για ξενοδοχεία, τόσα για βενζίνες (χαχαχα, γελάμε όλοι μαζί), τόσα για ακτοπλοϊκά, τόσα για “εξοπλισμό παραλίας” (βάλτε μέσα ό,τι θέλετε: μαγιό δικά μας και των παιδιών, παιχνίδια, ψάθες, κουλεράκια, αντηλιακά, αντικουνουπικά, φαρμακείο ταξιδίου). Και μετά καινούριες αλχημείες: να πάρουμε δύο εβδομάδες τον Ιούλιο και μία τον Αύγουστο; Μπορεί να φύγει ο σύζυγος τότε από τη δουλειά, αλλά όχι εγώ; Και τις ημέρες περιόδου; Τις ξέχασες; Πάμε πάλι τους υπολογισμούς από την αρχή.
Και επίσης, εμείς είμαστε από τους τυχερούληδες. Τι σημαίνει αυτό; Ότι κάποιος από εμάς, ό,τι είναι να πάθει σ’ αυτή τη ζωή, θα το πάθει στις διακοπές. Νόμος! Θα σκάσει πραξικόπημα στην Τουρκία (true story); Ε, θα βρισκόμαστε για επέτειο γάμου στην Κωνσταντινούπολη; Θα πονέσει δόντι; Θα είναι απόστημα και την τρίτη μέρα θα ψάχνουμε καράβι να επιστρέψουμε στην Αθήνα; Θα σηκώσει πυρετό κάποιο από τα παιδιά; Θα είναι η πιο κουλή παιδική ασθένεια και θα τρέχουμε σαν τους μουρλούς.
Για χρόνια, κάθε που έσκαγε ο Μάης μ’ έπιανε το παράπονο. Δεν ήξερα ποια καινούρια κόλαση θα μου ξημερώσει εκείνες τις λίγες μέρες της δήθεν καλοκαιρινής ανάπαυλας. Αν δεν είχα αρρωστήσει όλον τον χρόνο, θα μ’ έβρισκε η πιο τρελή ίωση, ένα διάστρεμμα, πολύ βαριά περίοδος, μια εγκυμοσύνη, ένα χρέος, κάτι. Όσο οι άλλοι ανέβαζαν υπέροχες σέλφις με “χαλαρές ποτάρες στη Σαντορίνη”, εμείς κάποιον νταντεύαμε, κάποιον γιατροπορεύαμε, αλλάζαμε δουλειά και δεν μπορούσαμε να ζητήσουμε άδεια ακόμη δεν προσληφθήκαμε (ντροπή!), παραιτούμασταν ή απολυόμασταν και άλλα τέτοια κακόμοιρα.
Μα, τι κάναμε λάθος και δεν μπορούσαμε να απολαύσουμε δύο εβδομάδες ξεγνοιασιάς και απόλυτης, ανενόχλητης ξάπλας; Πόσο ανίκανοι και βραδύστροφοι να ήμασταν ταυτόχρονα;
Ε, λοιπόν, αν για λίγο έστω, κάπως ταυτίζεστε και μέχρι σήμερα δεν σας το είπε κανείς, ας κάνουμε μία γενναία αρχή και ας το θέσουμε κάπου εδώ, που εμείς οι λίγοι κάποιοι είμαστε ακόμα στην Αθήνα και οι διακοπές μας μπορεί να αργούν: το μεγαλύτερο ψέμα της Δύσης προς το εργατικό δυναμικό της είναι οι μέρες αδείας. Τι να πρωτοκάνεις σε 21, άντε, σε 24 ημέρες για τους “παλιούς” στα ένσημα; Ποιος κατάφερε να φύγει ποτέ τρεις εβδομάδες μαζεμένες και να μην τον φάει το άγχος και η τρεμούλα για το τι γίνεται πίσω στη δουλειά, ειδικά σε περιόδους σαν κι αυτήν εδώ;
Ψέμα. Ένα ψέμα. Οι τελευταίες πραγματικές διακοπές, όπως έγραφε και κάποιος στα social media χθες, είναι αυτές που απολαύσαμε ως παιδιά, άντε έφηβοι. Τρεις μήνες πραγματικό καθισιό, μπάνια, ξάπλες, παγωτά, μπαράκια, ποδηλατάδες, πραγματική ανεμελιά. Τα υπόλοιπα είναι οδοντόκρεμες για το έγκαυμα του άγχους και της τοξικότητας. Δεν είναι ότι κάτι κάνεις λάθος, απλώς δεν κάνεις φιγούρα ή δεν ανήκεις σε εκείνη την πραγματικά προνομιούχα κατηγορία που μπορεί να αφήσει τα πάντα πίσω της και για ένα μήνα να κάνει τρέλες χωρίς να παίρνει ή να δίνει λογαριασμό.
Δεν είναι ζήλια. Ούτε γκρίνια. Είναι ότι απλώς πιστέψαμε σε ένα ψέμα και κάθε καλοκαίρι πιστεύαμε ότι εμείς δεν κάναμε κάτι σωστά ή ότι τελοσπάντων είμαστε σούπερ – γκαντέμηδες. Μη μου σκας. Ακόμα και για εμάς κάποτε ευθυγραμμίζονται τα άστρα και πάνε όλα καλά, σ’ αυτές τις λίγες διακοπές. Αλλά κι αν δεν πάνε, κι αν μείνουμε εδώ που λέει ο λόγος, το θέμα είναι κάπως να έχουμε κοντά μας κόσμο που μας αγαπάει και θέλει να μας βλέπει ευτυχισμένους ακόμη και στην πλατσουρίστρα των παιδιών στο πίσω μπαλκόνι.
Επίσης, θα αφήσω αυτό εδώ και μετά θα πάω να ψάξω το μαγιό μου: οι διακοπές το καλοκαίρι είναι για τους single και τους “παντρεμένους με παιδιά”. Οι πρώτοι για να τις χαρούν και οι δεύτεροι γιατί δεν έχουν άλλη επιλογή, όταν τα παιδιά πηγαίνουν σχολείο. Εσείς οι υπόλοιποι που δεν ανήκετε ούτε στην πρώτη ούτε στη δεύτερη κατηγορία, και είστε κάπως πιο ελεύθερα πουλιά, σκεφτείτε ότι μπορείτε να κάνετε ζωάρα και πραγματικές διακοπές και τον Σεπτέμβρη και τον Οκτώβρη και τα Χριστούγεννα. Εμείς οι υπόλοιποι, οι ενδιάμεσοι, λογικά θα χτυπιόμαστε μέχρι τη σύνταξη.
Γιατί, ιδανικό καλοκαίρι, ιδανικές διακοπές πολύ φοβάμαι υπάρχουν μόνο για τους συνταξιούχους και κυρίως για τις συνταξιούχες. Αλλά και πάλι δεν μπορώ να το πω με σιγουριά. Ό,τι βλέπω από τη μάνα μου. Οπότε – enjoy και τις υπόλοιπες εποχές του χρόνου!
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Χαχαχαχα! Οι διακοπές μου φέτος θα ήταν 4 μέρες σε νησί, μόνο που κόλλησα κοβιντ ακριβώς πριν 🤦♀️
Όλα σχεδόν είναι για το “φαίνεσθαι” σήμερα. Κλάιν. Υγεία να υπάρχει και τα άλλα τα βλέπουμε
χαχαχα. Πόση αλήθεια υπάρχει σε αυτό το άρθρο!!!!
Εγώ ζω σε νησί (Κρήτη) τα τελευταία 20 χρόνια και μάλιστα σε παραθαλάσσιο, τουριστικό χωριουδάκι. “Τυχερή” μού λένε όλοι, “κάθε μέρα διακοπές”. Αμ δε! Κάθε Αύγουστο όλο και κάποιος συγγενής, φίλος και γνωστός θα αποφασίσει να κατέβει στη λεβεντογέννα για διακοπές και για μαντέψτε ποιον θα πάρει τηλέφωνο να ανακοινώσει ότι “πόσο χαρούμενος/η είναι που θα μας δει μετά από τόσο καιρό, κάνοντας ταυτόχρονα διακοπές”? Έτσι τα όποια σχέδια για τις δικές μας διακοπές πάνε στο βρόντο και για άλλο ένα καλοκαίρι θα κάνουμε ότι κάνουμε και όλο τον υπόλοιπο χρόνο.
Εμείς οι θνητοί, άνδρες και γυναίκες, καταβροχθίζουμε πολλές απογοητεύσεις μεταξύ του πρωινού και του δείπνου.
George Elliot