Προσωπική ιστορία: Παλεύω με την υπογονιμότητα

Περνάμε υπέροχα οι 2 μας με τον σύζυγό μου, σχεδόν 3 χρόνια παντρεμένοι, είμαστε ακόμα σαν να γνωριστήκαμε χθες. Δεν χρειαζόμαστε ένα παιδί για να ολοκληρώσει την ήδη ολοκληρωμένη ευτυχία, δεν το θέλουμε για να μας φέρει κοντά ή να κλείσει πληγές, οπως συμβαίνει σε άλλα ζευγάρια. Δεν ξέρω γιατι το θέλουμε τόσο πολυ, πραγματικά. Από τη μια αγχώνομαι που θα χάσουμε την καθημερινή μας ηρεμία, που θα πρέπει να γίνουμε χίλια κομμάτια, να στερηθουμε πράγματα, να κάνουμε θυσίες, αγχώνομαι για την υγεία μου και τις αντοχές μου στα 37 μου. Αλλά ταυτόχρονα το θέλουμε τόσο πολύ και προσπαθούμε πολύ για αυτό, δυστυχώς με την άχαρη οδό της εξωσωματικής. Κάποτε ένιωθα ότι είμαι γεννημένη για να γίνω μάνα, μετά μου έφυγε τελείως, και τώρα με τον σύζυγό μου μού ξανάρθε, γιατί πάντα πίστευα ότι αυτό πρέπει να στο βγάλει ο σύντροφός σου. Δεν ειμαι από τις γυναίκες που θα άντεχαν να κάνουν μόνες τους ένα παιδί, ούτε θα ήθελα να κάνω παιδί με κάποιον που δεν πληροί τις δικές μου προϋποθέσεις. Και όταν αρχίσαμε να το θέλουμε πολύ και οι 2, όταν ξεκινήσαμε τις προσπάθειες, δεν φανταζομασταν ότι θα ήταν τόσο δύσκολο για εμάς, ότι θα έπρεπε να ακολουθήσουν δεκάδες εξετάσεις, φάρμακα και τόσο άγχος, πίεση και νευρα. Ονειρευόμουν ότι θα ερχόταν τυχαία, χωρίς καν να υπολογίζω τις μέρες, ότι θα έκανα μια μέρα ένα τεστ μόνο και μόνο γιατι θα είχα 2 μέρες καθυστέρηση στον άψογα προγραμματισμένο μου κύκλο, θα έβγαινε θετικό και θα είχα μερικές ώρες να το διαχειριστώ μόνη μου, πριν έρθει εκείνος από τη δουλειά. Θα τον υποδεχομουν με κεριά και σουβλάκια σπέσιαλ και θα του το έλεγα. Θα κλαιγαμε και οι 2 από χαρά και θα ξεκινούσε ένα υπέροχο στορυ! Μα μετά από 2 χρόνια προσπαθειών, αναγκαστήκαμε να αρχίσουμε να το ψαχνουμε, γιατί γύρω μας ακούγαμε πολλά. Και αμέσως άνοιξε ένας νέος κόσμος μπροστά μας, αυτός της υπογονιμοτητας, αλλά καθόλου ανεξήγητης στην περίπτωσή μας. Έχουμε και οι 2 τα προβληματάκια μας που εμποδίζουν τη φυσιολογική σύλληψη. Κι εκεί που χτυπιόμουν πάντα κι έλεγα ότι δεν πρόκειται ποτέ να έκανα εξωσωματική, εκεί που έλεγα ότι όλες οι προσπάθειές μου θα σταματήσουν στα 35 και αν δεν είχε έρθει μέχρι τότε, θα το ξεχνουσα, γιατί δεν ήθελα να κάνω παιδί σε μεγαλύτερη ηλικία, αμέσως άλλαξαν 360 μοίρες μέσα μου όλα και τώρα είμαι έτοιμη να κάνω τη 2η μου εξωσωματική γιατί η πρώτη δεν έπιασε.

Γνωρίζουμε τι φταίει και το παλευουμε. Εμπιστεύομαι απόλυτα τους γιατρούς μου, έχω δίπλα μου τον καλύτερο σύντροφο που θα μπορούσα να έχω σε όλο αυτό και περιμένω να δω πόσο ακόμα να δοκιμαστει η σχέση μας, η υπομονή μας και τα οικονομικά μας, μέχρι να καταφέρουμε επιτέλους να κάνουμε ένα παιδί. Ξαφνικά, τα 2 τελευταία χρόνια αρχισα να πηγαίνω σε όλους τους γιατρούς, να αναζητώ συνέχεια σημάδια στον οργανισμό μου για να δω αν είμαι καλά, να ανησυχώ μήπως κάτι πάει στραβά και δεν καταφέρω να ολοκληρώσω την εγκυμοσύνη μου ή μήπως πεθάνω στη γέννα και δεν χαρώ το μωρό μου ή μήπως πεθάνει αυτό στη γέννα και δεν χαρώ ξανά τίποτα στη ζωή μου. Αρχισαν τρελοί φόβοι και άγχη να μου χτυπάνε την πλάτη, αλλά προσπαθώ να τους διώχνω, να ξεφεύγω, να είμαι δυνατή, να τα διαχειρίζομαι όλα με ψυχραιμία και να επικεντρωνομαι στα θετικά. Ξέρω πώς νιώθετε όσες παλεύετε με την υπογονιμοτητα, ξέρω πώς νιώθετε στην εξωσωματική, στην αναμονή της χοριακης, την ώρα που κάνετε τις ενέσεις, ξέρω πώς είναι να μαζεύεις λεφτά για εξωσωματική, ξέρω πώς είναι να μην μπορούν να σε καταλάβουν οι φίλες σου που τους ήρθαν όλα φυσιολογικά ή εκείνες που δεν έχουν καθόλου την ανάγκη να κάνουν παιδί και αναρωτιουνται πώς είναι δυνατόν μια γυναίκα να μπαίνει σε τέτοια διαδικασία. Όλες έχουμε δίκιο, όλες ζούμε στη δική μας ιστορία, δεν χρειάζεται να συγκρίνεις τον εαυτό σου με άλλες γυναίκες, η καθεμία έχει τους δικούς της λόγους.

ΑΠΟ ΤΗΝ – Ανώνυμη

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News