Γεια σας.
Περναω μια πολυ δυσκολη φαση ψυχολογικα, και φυσικα δεν ειναι η πρωτη και η τελευταια φορα.
Γραφω εδω, γιατι θα ήθελα να μου πειτε…ποιος ειναι ο “φυσιολογικος” τροπος αντιδρασης στις δυσκολιες και το αγχος? ο υγιης. αυτος ο τροπος που δε σε κανει να χανεις συνεχεια τη γη κατω απο τα ποδια σου.
Με καθε τι που ερχεται, νιωθω κάθε φορα, λιγο πιο ανημπορη. Οτι δεν παει αλλο. Δινω πολυ χωρο στο μυαλο μου, για πραγματα που καποιος αλλος θα εκνευριζοταν λιγακι, ισως το συζητουσε και θα το ξεχνουσε. Αραγε, θα το ξεχνουσε?
Φοβαμαι πολυ τη ζωη. Εχω ενα αγχος που με κατατρωει, ακομα κι οταν δεν κανω κατι που θα επρεπε να να με αγχωνει.
στο πισω μερος του μυαλου μου, εχω παντα μια φωνουλα να μου λεει οτι τα κανω όλα χάλια και λάθος.
Εχω γνωρισει καποιους καλους ανθρωπους στη ζωη μου, με τους οποιους δεν ειμαστε φιλοι, αλλα εχουν διαπιστωσει καποια θετικα πραγματα για εμενα, και αν δε μου το ελεγαν, δε θα πιστευα ότι ειναι θετικα. Δε μου εχει πει ποτε κανενα κοντινο προσωπο μπραβο για κατι.
Ολοι λενε σαν την οικογενεια τιποτα, πρωτα η οικογενεια, αλλα εγω δε νιωθω ετσι για αυτους. Καποτε τους εβαζα πρωτους, γιατι μου ειχαν κανει πλυση εγκεφαλου.
Καταστασεις τραγικες εντος σπιτιου, που δεν επρεπε να πω πουθενα, μη και γινουμε ρεζιλι.
Και εμαθα να τα κραταω ολα εσα μου, να λογοκρινω η ιδια τον εαυτο μου, μη και δωσω κακη εντυπωση για την οικογένειά μου, ακομα και αν δεν το μαθαιναν ποτε.
Νιωθω ότι σε ολη μου τη ζωη φοραω μια μασκα. Εχω μια αισθηση ότι διευκολυνω τους αλλους, μη εκφράζοντας το προβλημα μου, τα παράπονά μου. Αλλα δυσκολευω τόσο τον εαυτο μου.
Με εχω πεισει οτι κανεις δε νοιαζεται για μενα. Δε μου προσφερει τιποτα πραγματικη χαρα. Εχω παρει ενα πτυχιο κι εκει ειναι που ενιωσα πρωτη φορα πραγματικα περηφανη, αλλα φυσικα αυτο δεν κρατει για παντα.
Επιτυχιες στη δουλεια επισης, τη μια μερα επιτυγχανεις, την επομενη επειδη εισαι καλος σε ” επιβραβευουν” με περισσοτερη δουλεια. Ετσι ειναι οι δουλειες θα πει καποιος, σκληρες. Μα εγω δεν αντεχω να ζω ετσι.
Ειμαι στα early 20s και δεν εχω πια κανενα όνειρο για τη ζωη μου. Γιατι πολυ απλα, ότι κι αν εχω πετυχει, καταληγω πως δεν το εκανα για εμενα. Ναι, ειναι καλο να μιλας ξενες γλωσσες, να εχεις ενα πτυχιο κτλ κτλ, φυσικα. Αλλα μπηκα σε ενα τρυπακι να αποδειξω τι μπορω να κανω. Και μου το απεδειξα, αλλα δε με ενδιαφερει. Νιωθω απλως οκ, που διεψευσα τον μπαμπα μου ότι δεν μπορω και δε θα πετυχω στη ζωη μου τιποτα. Και τωρα, που καταλαβα ότι αυτος ο ανθρωπος ηταν απλα ενας κακοποιητικος τυπος, δε θελω καμια επαφη μαζι του και δεν ξερω τι στοχους να βαλω, να μπορω να συνεχισω.
Κανω πραγματα μηχανικα,αναγκαστικα, επειδη πρεπει να ζησω. Ειμαι ανίκανη να παρω αποφασεις. Κανω ηδη αρκετα αρνητικο self talk, πόσο μάλλον να θεσω εναν στοχο μονη μου, να αποτυχω και να με βριζω ακομα πιο πολυ.
Μικρες στιγμες της καθημερινοτητας με αγχωνουν υπερβολικα πολυ. Δεν κοιταω τους ανθρωπους στα ματια. Θελω να περναω οσο γινεται απαρατηρητη, μακαρι να μην υπηρχα και καθολου. Αν μου μιλησει καποιος ασχημα? δεν το αντεχω. Προσπαθω να ελαχιστοποιησω για αυτον τον λογο την επαφη με αλλους ανθρωπους, δημοσιες υπηρεσιες. σουπερ μαρκετ, ακομα και οδηγοι λεωφορειων που εχει τυχει να μου μιλησουν αποτομα, επειδη ετρεξα να προλαβω το λεωφορειο και ενας μου ειπε εε ρε ντε και καλα να μπεις, και κουνουσε το κεφαλι του. Που δεν τον καθυστερησα, απλως μπηκα τελευταια στιγμη, τοσοι και τοσοι το κανουν. Ακομα και αυτο, αντι να το προσπερασω, σταματησα να τρεχω να προλαβω το λεωφορειο. Λεω καλυτερα να το χασω, απο το να εχω παλι ταχυκαρδια αν μου μιλησει ετσι. Τετοια παραδειγατα εχω ομως και άλλα. Δεν ξερω. Η ζωη μου φαινεται πολυ ασχημη. Θελω μονο να κοιμαμαι, και παλι καλα δε νιωθω.
* η οικογενεια μου δε με στηριζει και δε με στηριζε και ποτε συναισθηματικα, φιλους κοντινους δεν εχω, ουτε και σχεση. Όλοι οι τομεις της ζωης μου ειναι σκατα, και αυτοι που μπορω και τους κανω να πανε λιγο καλυτερα, οπως ακαδημαικα ή εργασιακα, νιωθω ότι δε θα με πανε καπου. Και να με πανε, απλως δεν με ενδιαφερει. Δεν εχω στοχους. Δε μου λεει κατι να έχω αλλο ενα χαρτι, αν δε μπορω να γυρισω σπιτι μου και να εχω εναν ανθρωπο να μπορω να λεω ξερεις τι, αυτος και αυτος μου μιλησε ετσι και θελω να κλαψω. Και να μου πει ενταξει, δεν πειραζει, εγω ειμαι εδω, όλα καλα, παμε παρακατω, η ζωη συνεχιζεται. Θα ειμαστε μαζι, θα ειμαστε καλα, δε θα πεθανουμε κιολας. Να μπορω να κλαψω χωρις να με πουνε υπερευαισθητη, οτι αγχωνομαι χωρις λογο, κι αν το κανω να μην εχει σημασια για αυτους… να με αποδεχονται, να με αγαπανε οπως ειμαι. Καλη συνεχεια
ΑΠΟ ΤΗΝ – Μάρω
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Αν μπορουσα να σου δειξω τον εαυτο σου 10 χρόνια μετα , θα έπαιρνες μεγάλο κουράγιο. Οι περισσότεροι ανθρωποι καπως ετσι νοιωθουν στην ηλικια σου. Χαμένοι. Η ζωή είναι το μόνο πράγμα που μας έρχεται χωρίς οδηγίες χρήσης. Δεν ξέρουμε τι να την κάνουμε. Η διαδικασία κατανοήσής της, προσαρμογής και τελικά βίωσής της , αφήνει τραύματα σε όλους ανεξαιρέτως. Όταν λέμε ζωή δεν εννοούμε μόνο το τεράστιο βιολογικό υπόβαθρο, αλλα και το επίσης τεράστιο κοινωνικό εποικοδόμημα
Μάρω είσαι πολύ καλή φάση της ζωής σου όσο και αν σου φανεί περίεργο αυτό. Αμφισβήτησες τις καταστάσεις που σε περιβάλλουν και βγήκες απο αυτές πιο ενσυνείδητη. Είναι μεγάλο επίτευγμα στη ζωή αυτό και μπράβο σου που το κατάφερες σε τόσο νεαρή ηλικία. Δώσε μια ευκαιρία στον εαυτό σου να χτίσει τώρα αυτό που θες να γίνεις, αυτό που θες να ζήσεις. Ένα μικρό λιθαράκι κάθε μέρα. Σπάσε τον κύκλο αυτό με πολύ μικρές συνήθειες, όπως το να περπατάς δύο με πέντε λεπτά κάθε μέρα, να μαγειρεύεις ένα σάντουιτς, να διαβάζεις μια σελίδα. Αν μπορείς οικονομικά μίλα σε κάποιον θεραπευτή… Διαβάστε περισσότερα »
Εφ’οσον εργαζεσαι και είσαι οικονομικα ανεξάρτητη ξεκίνα ψυχοθεραπεία.Εχεις πολύ καλά εντοπίσει τις δυσκολίες σου είσαι απόλυτα έτοιμη να τις αντιμετωπίσεις.Πολλοί στην ηλικία σου αισθάντονται έτσι, μου θυμίζεις πολύ τον τότε εαυτό μου γι αυτο και μπαινω στη συζήτηση.Αν σου προταθεί φαρμακευτικη θεραπεία μη διστάσεις.Η ανηδονία που περιγράφεις είναι κυρίαρχο συμπτωμα στην καταθλιψη.Την επόμενη φορά που θα σου γίνει παρατήρηση ΑΠΑΝΤΑ!! μην αφήνεις κάθε α@$$δι να σε ταπεινώνει,.Να ξέρεις οτι ολοι αυτοι κάνουν παρατηρήσεις σε αυτους που τους δίνουν το ελεύθερο.Σταση σωματος βλέμμα όλα αποκωδικοποιουνται στον αρχέγονο εγκέφαλο μας και ο απέναντι καταλαβαινει ποιος δέιχνει ευάλωτος.Σε ένα κορδωμένο μαντραχαλο δεν θα… Διαβάστε περισσότερα »
Μάρω μου, η απάντηση είναι μία. Γίνε εσύ αυτός ο άνθρωπος που ψάχνεις στους άλλους. Όλα σου τα αρνητικά συναισθήματα είναι απόροια των σκέψεών σου. Έχεις εγκλωβιστεί σε ένα άσχημο παρελθόν το οποίο επηρεάζει το παρόν σου και το μέλλον σου. Μιλάς άσχημα για τον εαυτό σου αλλά σαν αναγνώστρια εγώ διακρίνω πολλές επιτυχίες σου, τις οποίες εσύ δεν βλέπεις καν. Είσαι ένα τόσο νέο κορίτσι που δεν θα βρεις εναν στόχο στη ζωή σου, αλλά πάμπολους. Έχεις να ζήσεις τόσα πολλά είμαι σίγουρη. Αρκεί μόνο να αλλάξεις τον τρόπο που φέρεσαι προς τον εαυτό σου. Μην τον τιμωρείς άλλο.… Διαβάστε περισσότερα »
Μάρω θα μπορούσα να έχω γράψει εγώ αυτή την επιστολή. Επειδή ακόμα παλεύω με αυτά, ήθελα κυρίως να σου πω ότι δεν είσαι μόνη! Η δουλειά με ψυχολόγο μπορεί να σε απελευθέρωσει αν συμμετεχεις ενεργητικα, αν έχεις στόχους, αν αποδεχτείς ότι θα ζοριστεις και κυρίως αν δεν πηγαίνεις και εκεί στον αυτόματο. Θα καταλάβεις ενδεχομενως αυτό που εννοώ. Και κάτι άλλο που θα ήθελα να σχολιάσω είναι ότι η σχεση δεν θα σε απελευθερωσει. Κινδυνεύεις να μπεις σε σχέση αλληλεξαρτησης αν σκέφτεσαι έτσι. Το βίωσα αυτό που λες ότι θα έχω κάποιον να με καταλαβαίνει, να τα λέω και ξέρεις… Διαβάστε περισσότερα »
Γνώρισες κάποιους καλούς ανθρώπους λες, άρα υπάρχει ελπίδα. Η καλοσύνη των ανθρώπων-όπως και η προδοσία- μας καθορίζουν. Βάλε στόχους και σιγά σιγά θα χτίσεις τη ζωή σου και θα έρθουν και τα υπόλοιπα. Καλύτερα το ποτήρι να το βλέπεις μισογεμάτο παρά μισοάδειο. Να είσαι αισιόδοξη, είσαι ακόμα στην αρχή.Έχεις πολλά ακόμα να ανακαλύψεις, να μάθεις, να αγαπήσεις, να ζήσεις. Μην το βάζεις κάτω.
Επικαιρο. Βαζω τους στιχους απο το τραγουδι Χουλιγκανοι του Σαββοπουλου Ισως καταλαβεις οτι κι αυτοι νοιωθουν ετσι χαμενοι και βρίσκουν έναν τροπο να σωθουν και να εξηγησουν , να δωσουν νοημα , να υπαρχουν . — Πλήρωσες να μπεις, και κοιτάς μ’ ορθάνοιχτο στόμα φλόγες να χουν ζώσει τον στίβο και πού είσαι ακόμα, σμήνη να φτεροκοπάνε στα μεγάφωνα και να σκάνε οβίδες κάτω απ’ τις κερκίδες. Τρίβεις τα γυαλιά, σαν τους μύστες μιας εξουσίας που ‘χει φόβο του άγνωστου, κι άδεια οπλοφορίας, κι απ’ τις σιδερένιες σχάρες μας τραβάει σκυφτή για τον άγνωστό της, τον ιδιωτικό της. Όπως οι… Διαβάστε περισσότερα »
” Αν μου μιλησει καποιος ασχημα? δεν το αντεχω. Προσπαθω να ελαχιστοποιησω για αυτον τον λογο την επαφη με αλλους ανθρωπους, δημοσιες υπηρεσιες. σουπερ μαρκετ, ακομα και οδηγοι λεωφορειων που εχει τυχει να μου μιλησουν αποτομα, επειδη ετρεξα να προλαβω το λεωφορειο και ενας μου ειπε εε ρε ντε και καλα να μπεις, και κουνουσε το κεφαλι του. ” Αχ ταυτιστηκα με ΟΛΗ την αναρτηση που έκανες φιλη μου. Αλλα κυριως με τουτο. Λοιπον, ειμαστε τοσο ιδιες ☺️ Ειμαι 35 και δεν εχω αλλαξει πολυ απο τοτε που ημουν 22 στην ψυχοσυνθεση μου εννοω. Εχω νομιζω κοινωνικη φοβια. Ισως κι… Διαβάστε περισσότερα »