Πόσο η νοσταλγία του παρελθόντος δείχνει κάτι για το παρόν και πότε είναι αναμενόμενη και θετική;
______________
Η ιστορία της Ινσπιρέσιον όπως την ξεχώρισα σήμερα
Τις τελευταίες μέρες εχω παρατηρήσει ότι με πιάνει μια έντονη αναδρομή στο παρελθόν. Όταν εχω κενό χρόνο μπορεί να σκεφτώ φίλους που εχουμε χαθεί, πρώην σχέσεις, άτομα που περάσαμε όμορφα, εμπειριες από τα φοιτητικά χρόνια κτλ από διάφορες βέβαια περιστάσεις της ζωής μου. Θέλω να πω χωρίς στοχευμένα αυτό να περιορίζεται σε συγκεκριμένα πρόσωπα και χρονικές περιόδους.
Δεν θα έλεγα ότι με προβληματίζει καθώς ούτε με σκαλώνει ούτε μου προκαλεί κάποια δυσλειτουργία στην καθημερινότητα μου. Μου έρχονται όμως σε κενό χρόνο σαν φλας μπακ πολλές τέτοιες διάφορες εικόνες/ πρόσωπα και τις σκέφτομαι με νοσταλγία και αγάπη. Όχι αυτό το «να γυρίσει ο χρόνος πίσω» αλλά αυτό το «τι γλυκό αυτό που ζήσαμε τότε ας πούμε».
Ρενα και αγαπημένα αμπακια συμβαίνει και σε εσάς ποτέ; Πως το εξηγείτε; Θα ήθελα να διαβάσω παρόμοιες εμπειριες αν έχετε.
Μια σκέψη που κάνω τώρα είναι επειδή σε λίγο αλλάζει ο χρόνος και εχουμε συνδέσει κάθε τέλος με απολογισμό μήπως έτσι το μυαλό μου κάνει αυτές τις αναδρομές σαν μια ένδειξη ευγνωμοσύνης για το ποσο όμορφη και πλήρης είναι η ζωη μας αν την σπάσουμε σε μικρό στιγμές που μοιραζόμαστε σε αυτό το ταξίδι με άλλους ανθρώπους. Η αυτό ίσως είναι πολύ ρομαντικό, ποιος ξέρει
ΑΠΟ ΤΗΝ – Ινσπιρεσιον
____________________
Ας οργανώσουμε τη συζήτηση
Να ένα επίκαιρο θέμα, ανασκόπηση, αναπόληση, ανακατεύθυνση για τη νέα χρονιά.
Νομίζω ότι οφείλεται περισσότερο σε αυτό που εντοπίζεις: το τέλος της χρονιάς και την επικείμενη έναρξη της επόμενης. Γίνεται (επιβάλλεται) ολίγον ψυχαναγκαστικά από την περιρρέουσα ποπ κουλτούρα κι αφηνόμαστε να σκεφτούμε κι εμείς έτσι. Στο ρεζουμέ σου όντως συμφωνώ, η ζωή είναι στιγμές που μοιραζόμαστε, είναι μια σκέψη που κάνω συχνά, τα μικρά πράγματα αθροιζόμενα κάνουν ένα μεγάλο για το οποίο είμαστε ευγνώμονες: την καθημερινότητα. Είναι κάπως ασυνήθιστο να ευχαριστούμε το σύμπαν για κάτι τέτοιο, γι’αυτό μας φαίνεται περίεργο, συνήθως είμαστε προγραμματισμένοι (πάλι από την περιρρέουσα ποπ κουλτούρα) να αναμένουμε όσα μας έχουν υποσχεθεί κι όταν αυτά λείπουν να γκρινιάζουμε.
Ωστόσο υπάρχει -αν κι όχι στην δική σου επιστολή- κι ενός άλλου είδους νοσταλγία, αυτή που εκκινεί από ένα προβληματικό παρόν, σε προσωπικό ή κοινωνικό επίπεδο, επομένως το παρελθόν μοιάζει εξωραϊσμένο και καλύτερο. Αυτό που λέμε παρελθοντολαγνεία -σε αντιδραστικές ιδεολογίες τείνει να πάρει χαρακτήρα απαξίωσης του παρόντος και πολιτική ριζοσπαστικοποίηση.
Όμως γενικά η πάροδος του χρόνου λειαίνει τις γωνίες και γυαλίζει την πρόσοψη. Είναι μια άμυνα του ανθρώπινου νου απέναντι σε καταστάσεις που δεν ελέγχει. Το παρελθόν άλλωστε δεν δύναται να αλλάξει.
Και βέβαια η αναπόληση του παρελθόντος είναι κι ένα σημάδι ηλικιακής μετάβασης. Σπανιότατα ένας εικοσάρης σκέφτεται πόσο όμορφα περνούσε στο δημοτικό, είναι πολύ απασχολημένος με το τώρα.
Ας ακούσουμε τι θα μας πουν κι οι αναγνώστριες κι οι αναγνώστες μας στα σχόλια.
Εύχομαι καλές γιορτές με θετικές εμπειρίες εν τη γενέσει τους!
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Αυτό με τις αναδρομές που λες, το έχω κι εγώ, αλλά καπως διαφορετικά. Βασικά σε μένα συνέβη το εξής: οι χρονιές μετά τα 18 μου πέρασαν τρένο. Δε μπορώ να συνειδητοποιησω για ποτε το 2012 έγινε 2023 που κι αυτό με τη σειρά του θα γίνει 2024. Για μένα η βελονα έχει κολλησει στο 2018. Νομίζω ότι ήταν φάση πέρσυ. Ίσως φταίνε οι ρυθμοί στην Αθήνα που καταλήγεις να κανεις 800 πράγματα μεσα στη μέρα και δεν προλαβαίνεις να ανασάνεις. Ξαφνικά ανοίγεις τα μάτια κι έχουν περάσει 5 χρόνια. Ίσως μάλλον εχω κολλήσει εκεί επειδή ηταν μια χρονιά με πολλές… Διαβάστε περισσότερα »
Συμφωνώ,είναι αυτό που λέει ο Δεληβοριάς “γιατί ο χρόνος δεν υπάρχει,γιατί ο χρόνος είσαι εσύ και οι άλλοι”.
Δεν το έχω ακουστά το κομμάτι, αλλά πολύ ωραίος στίχος. Με νόημα.
Σίγουρα δεν είναι ο φόβος θανάτου; Σίγουρα σίγουρα σίγουρα;
Συγγνώμη αν είμαι εκτός θέματος.
“Φεύγουν τα νιάτα, τα νιάτα κι η δροσιά – Φεύγουν τα νιατα μας και χάνονται και μαζι τους φευγει κι η χαρα” τραγουδούσε η Αλίκη το μακρινο 1963. Μην προβληματίζεσαι, συμβαινει σε πολλους! Προσωπικά, εκανα αυτες τις σκεψεις οταν τελείωσαν τα φοιτητικά χρονια και αρχισα να δουλεύω, αλλα και οταν έφυγα απο μεγαλη πολη της Ευρώπης, αλλαξα τοπο και καθημερινότητα κ συνεπώς εχασα ατομα και συνηθειες που ειχα εκει. Πιστεύω οτι οι σκεψεις μας γυρνάνε σε όμορφες στιγμες, οταν στο Τώρα νιωθουμε λιγο οτι ολα ειναι στάσιμα κ βαρετα…οταν νιώθουμε λιγο κενοι…λιγο οτι ολα αλλαξαν κι ειναι μονοκόμματα και ποσο… Διαβάστε περισσότερα »
δεν μου συμβαίνει, το μόνο που σκέφτομαι που και που είναι πόσο ανέμελη ήμουν τότε. Αλλά δεν το νοσταλγώ.
Όμως γιατι του δίνεις αρνητική χροιά? Αφού θυμάσαι όμορφες στιγμές , γιατι σε προβληματίζει αυτό? Μου φαίνεται λογικό κάποτε να αναπολείς όμορφες στιγμές, δεν σου φτιάχνει την διάθεση αυτό? Ή σε δεσμεύει αυτό και δεν μπορείς να χαρείς την ζωή σου τώρα επειδή πιστεύεις οτι τότε ήταν καλύτερη?
Συνήθως αναπολώ το παρελθόν αν τύχει να δω καμιά παλιά φωτογραφία ή ακούσω κάποιο τραγούδι που να μου θυμίζει την εφηβεία μου. Σκέφτομαι πως ήμουν τότε, πως σκεφτόμουν, πόσο έχω αλλάξει μέσα στα χρόνια (αλλιώς ήμουν στα 17 και αλλιώς τώρα στα 23)
Να’σαι καλά ρε Pearl, πόσο πιο γέρος να αισθανθώ σήμερα χαχαχα
Η μνήμη, αν και αναφέρεται στο παρελθόν, είναι μια παροντικη κατασκευή, και σε μεγάλο βαθμό βασίζεται σε ερεθίσματα και συναισθήματα του παρόντος. Δεν είναι μόνο ο χρόνος που “ξεθωριάζει” τα γεγονότα. Είναι κυρίως η συναισθηματική μας κατάσταση την ώρα που μνημονεύουμε, που ορίζει τι θα θυμηθούμε και με ποια χροιά. Πιθανόν το κλίμα του τέλους του χρόνου να σε επηρέασε υποσυνείδητα, αλλά στη θέση σου δεν θα το σκεφτόμουν σ αυτή την κατεύθυνση. Όχι γιατί το βρίσκω αβάσιμο, αλλά γιατί ισχύει – δεν ισχύει, δεν έχει κάτι να σου δώσει. Εμένα η πρώτη σκέψη που μου ρθε στο μυαλό είναι… Διαβάστε περισσότερα »
Συμβαίνει σε πολλούς από μας, σε κάποιους στο τέλος του χρόνου, σε κάποιους άλλους συγκεκριμένες ημερομηνίες που σημαίνουν κάτι για μας. Μεγαλώνουμε και κάθε χρονιά που έρχεται ή φεύγει μας το υπενθυμίζει αυτό, όπως και οι άνθρωποι που φεύγουν από τη ζωή μας, που χάνουμε κλπ. Οι απώλειες πάντα στοιχίζουν. Ίσως αναπολείς λιγότερο όταν είσαι 20, απ’ όταν είσαι 40. Μα είναι μια φυσιολογική διαδικασία και ως τέτοια πρέπει να την αποδεχτούμε και να συμφιλιωθούμε μαζί της. Όταν νιώθεις κάτι, καλύτερα να επιτρέπεις στον εαυτό σου να το βιώσει παρά να το καταπιέζεις.
Χμ, μου συνέβαινε κι εμένα τότε που προλαβαινα. Κατά βάση ήταν στα mid-late 20s μου που είχα τελειώσει τις σπουδές και έψαχνα δουλειά και έψαχνα τι θα κάνω παρακατω, περνώντας ένα βαρυ mid 20s crisis. Τώρα να πω την αλήθεια έχει καιρό να μου συμβεί. Λίγο η καθημερινότητα με 2 δουλειές, λίγο το σπίτι κλπ που κρατάω μόνη μου, δεν προλαβαινω.
Μήπως είσαι τύπος “φάντασμα”; Εννοώ μήπως έχεις βγάλει ανθρώπους απότομα από τη ζωή σου όταν ένιωσες πως ο κύκλος της συνυπαρξης σας έκλεισε; Αν είσαι, εξηγείται απολύτως αυτό που ζεις. Έκλεισες σχέσεις που δεν πρόλαβαν να φθαρουν κι επιστρέφουν στο νου σου τα θετικά αισθήματα. Ξέρεις ίσως αν είσαι μιας ηλικίας ότι αυτές οι σχέσεις σου έδωσαν ότι ήταν να σου δώσουν, αλλιώς θα ήταν ακόμα ενεργές. Μπορεί η νοσταλγία σου να σχετίζεται και με πρόσφατη ανασκόπηση. Επειδή λες ότι σκέφτεσαι γλυκά, πιστεύω ότι στο σημείο που στέκεσαι βλέπεις τον εαυτό σου με ικανοποίηση για το σήμερα οπότε μοιραία ανακαλεις… Διαβάστε περισσότερα »
Εμενα παλι μου φαίνεται πολύ υγιές και όμορφο αυτό που περιγράφεις. Από τη στιγμή που δεν απαξιώνεις το παρόν και δεν σκέφτεσαι μοιρολατρικα του στυλ “τι καλα που ήμουν τοτε και πώς ειμαι τωρα” δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιο πρόβλημα. Εμενα μου αρέσει να κοιτάζω πίσω και να βλέπω πως τα χρόνια περνάμε γεμισμένα με όμορφες αναμνήσεις και άτομα και όχι κενά. Παλιότερα ενοιωθα ότι δεν έχω να αναπολώ πολλα ωραια και την τελευταία 4ετια ειμαι χαρούμενη που μπορώ πλέον να το κάνω. Μου συμβαίνει συχνά σε άκυρες μερες και άκυρες ώρες να συνειδητοποιω ποσο τυχερή ειμαι που έχω ένα… Διαβάστε περισσότερα »