Από την Sunshine
Θα γράψω για την κολλητή μου απ’το Γυμνάσιο.
Τρία χρόνια οι καλύτερες φίλες, πηγαινοερχόμασταν μαζί στο σχολείο, μιλούσαμε ατελείωτες ώρες στο τηλέφωνο όταν επιστρέφαμε σπίτι (τότε είχαμε μόνο σταθερά τηλέφωνα και η μόνιμη απορία της μαμάς μου ήταν το τι άλλο έχουμε να πούμε αφού τη μισή μέρα ήμαστε μαζί), Σάββατα η μία στο σπίτι της άλλης κλπ.
Χωριζόμαστε στο Λύκειο σε διαφορετικά σχολεία αλλά κρατάμε στενή επαφή. Συνεχίζουμε στις τριτοβάθμιες σπουδές μας και εκεί καταλαβαίνω ότι κάπου χωλαίνει το πράγμα. Οι συναντήσεις μας πια γίνονται μόνο με δική μου πρωτοβουλία, κάνει την πρώτη της σχέση (και τελευταία μέχρι στιγμής γιατί τον παντρεύτηκε) και εγώ τον γνωρίζω ένα χρόνο μετά (!!!) που έρχεται να την πάρει από μια συνάντηση μας, αρχίζει και με κουράζει η ακατάπαυστη πολυλογία της που την είχε από παλιά αλλά τώρα έχει μετατραπεί σε ατελείωτους μονολόγους…
Τελευταία φορά την παίρνω τηλέφωνο τον Ιούλιο του 1997. Μιλάει πάλι μόνη της για 20 συνεχόμενα λεπτά, της λέω «άντε να βρεθούμε και από κοντά», μου απαντάει ότι θα μου τηλεφωνήσει και αποχαιρετιόμαστε. Εκεί αποφασίζω ότι δεν πρόκειται να ξαναπροσπαθήσω εγώ, ας κάνει και αυτή μια κίνηση…
Ακόμα περιμένω αυτό το τηλεφώνημα.
Τελικά δεν ξέρω αν τη φιλία μας την έληξα εγώ ή αυτή. Μάλλον αυτή την έληγε επί χρόνια με τον τρόπο που την αντιμετώπιζε αλλά εγώ δεν ήθελα να το αποδεχτώ. Πληγώθηκα και στεναχωρήθηκα πολύ αλλά με τα χρόνια κατάλαβα ότι δεν ταιριάζαμε σαν χαρακτήρες και το μόνο που μας ένωνε ήταν όσα είχαμε μοιραστεί στην εφηβεία μας. Παντρεύτηκε λίγα χρόνια αργότερα και εγώ που κάποτε πίστευα ότι θα είμαι η κουμπάρα της, δεν καλέστηκα καν στο γάμο. Αργότερα έμαθα ότι τον άντρα της δεν τον χώνευε κανείς από την πρώτη στιγμή που τα έφτιαξαν και ότι γενικά έχει προβλήματα στο γάμο της από την αρχή. Δεν ξέρω αν έχει και αυτός ένα μερίδιο ευθύνης για την απομάκρυνση της (μπορεί με έναν τρόπο να την απομόνωσε) αλλά πλέον δεν με νοιάζει.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Τη δική μου κολλητή φίλη απο το γυμνασιο την ειδα μετα απο 23 χρόνια τυχαία στο δρόμο. Ρωτησαμε η μία την αλλη τί κανει κι επειτα μου είπε το εξής επικό: “Να με πάρεις τηλέφωνο να βγούμε για καφέ να τα πούμε.” “Οκ” της είπα, “δεν έχω όμως το τηλέφωνό σου” Και αυτή μου απάντησε: “Α, καλά,δεν πειράζει τότε.”
Και έτσι αποχαιρετήσαμε η μία την άλλη…
Αυτο.
🤷♀️
τι φάση??? κρίμα , το είπε για να το πει και το ομολόγησε κιόλας.
Έτσι και μια δική μου φιλια από τα φοιτητικά χρόνια. Όταν ήμασταν στην πόλη που σπουδαζαμε ήμασταν όλη τη μέρα μαζί, με αυτή τη γυναίκα έχουμε φάει από το ίδιο πιάτο και εχουμε κοιμηθεί στο ίδιο κρεβάτι. Λέγαμε τα πάντα σχεδόν μεταξύ μας. Τα καλοκαίρια δεν τηλεφωνούσε ποτέ μόνο εγώ προσαπαθουσα για επαφή. Ύστερα οι σπουδές τελείωσαν κι επιστρέψαμε στις πόλεις μας. Σπανίως έκανε προσπάθεια για επικοινωνία παντα τηλεφωνώ εγώ και παντα παρουσιάζεται ως πολύ απασχολημένη. Βέβαια ήμουν από του πρώτους ανθρώπους που τηλεφώνησε όταν έμεινε έγκυος. Αποφάσισα πως δεν μπορώ να παρακαλαω ή να αισθάνομαι πως εγω που τηλεφωνώ… Διαβάστε περισσότερα »
Όσο μεγαλώνουμε αλλάζουμε σαν άνθρωποι. Αυτό το έχω επισημάνει παρά πολλές φορές ακόμη και σε άτομα που ξέρω 10-15 χρόνια. Θυμάμαι και φίλες από τα φοιτητικά μου χρόνια να λένε πόσο ωραία θα ήταν να μην χαθούμε ποτε. Δεν ξερω, εγώ δεν θεωρώ κακό να “χάνεσαι”, να απομακρύνεσαι από τον άλλο όταν δεν έχεις κάτι άλλο να πεις. Για παράδειγμα αν, μετά το σχολείο ή το πανεπιστήμιο, χαθείς με τα άτομα που έκανες παρέα θα είναι γιατί σταμάτησε να υπάρχει αυτό το οποίο σας συνέδεε. Εκεί ξεκαθαρίζουν πολλά. Νομίζω και οι δύο πλευρές το καταλαβαίνουν. Δεν χρειάζεται να μαλώσεις για… Διαβάστε περισσότερα »
Γεια σου sunshine και εμένα μου έχει(Ουν) λήξει φιλία(Ες) έτσι… Ο κύριος λόγος είναι ότι υπάρχει κάτι που δεν μπορεί να συζητηθεί… Για παράδειγμα μια φίλη μου περνούσε μεγάλο προσωπικό ψυχολογικό πρόβλημα και φαίνεται (υποθέτω δηλαδή) ότι η δικιά μου κατάσταση της έκανε trigger κάτι που την ενοχλούσε και αντί να το αναλύσουμε, απομακρύνθηκε, ελπίζω να είναι καλά. Μια άλλη φίλη μου μάλλον έμαθε κάτι για μένα που δεν το άντεχε ούτε να το συζητήσει μαζί μου (πρόβλημά της πάλι, εγώ θα της το εξηγούσα αλλά ίσως και πάλι να μην ήθελε να κάνουμε παρέα) και με άφησε πολλά χρόνια… Διαβάστε περισσότερα »
Το να λήξει μια φιλία ούτε κακό είναι ούτε σημαίνει ότι δεν υπήρξε. Σημαίνει απλώς ότι τουλάχιστον ένα από τα δύο άτομα υπέστη μια αλλαγή. Είτε άλλαξαν βασικά στοιχεία της ζωής του, που επηρεάζουν το διαθέσιμο χρόνο του (το πιο κλασικό, έκανε σχέση / παντρεύτηκε και το πιο ριζικό έκανε παιδιά), είτε άλλαξαν (και) οι επιθυμίες και προτεραιότητές του. Έχω παρατηρήσει ότι μεγαλώνοντας ο αριθμός των ανθρώπων που μένουν κοντά μας μικραίνει. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Ίσα ίσα. Σημαίνει ότι τα άτομα που μένουν δίπλα μας είναι και αυτά που τελικά μας αναλογούν (δεν θα πω “αξίζουν”, γιατί έχει… Διαβάστε περισσότερα »
Είμαι 20, όχι 40, και ναι είμαι εκλεκτική, και καμιά σχεση με το να έχω ένα κάρο θορυβώδεις παρέες… πειράζει; 😂😂……Και τελευταια όλο ξεκοβω ανθρώπους απ’τη ζωή μου επειδή δεν ταιριάζουμε. Συγκεκριμένα έχω ξεκόψει με: 1. Έναν τύπο που γνώρισα πέρσι με τον οποίο το πηγαίναμε για friends with benefits, ο οποίος είχε θεματαρες 2. Μια θεία μου με την οποία είχαμε επί χρόνια άψογη σχέση 3. Μια κοπέλα που ήταν κολλητή μου, η οποία έχει αρχίσει περίεργες συμπεριφορές στη συνομιλία μας 4. Έναν άλλο με τον οποίο φλέρταρα διαδικτυακά που μου μιλούσε αισχρά και προσβλητικά χωρίς λόγο 5. Κάποιον… Διαβάστε περισσότερα »
Έτσι έγινε και με εμένα και την κολλητή μου. Νιώθεις ότι δίνεις παραπάνω από όσα παίρνεις. Δεν τσακωθήκαμε ποτέ και δεν της κρατάω κακία για κάτι, αλλά έχουμε καιρό να μιλήσουμε και 3,5 χρόνια να συναντηθούμε (παρόλο που μέναμε σε κοντινή απόσταση). Η τελευταία φορά που μιλήσαμε μετά από δική μου κίνηση να τηλεφωνήσω ήταν την Πρωτοχρονιά του ’20. Μετά μιλήσαμε κάποιες φορές, όταν η μητέρα μου έπαιρνε τηλέφωνο την δική της. Μάλιστα την είχε παρακαλέσει σχεδόν για καιρό να κανονίζαμε να βγούμε μαζί μαμάδες κόρες πρόπερσι με δικό μας κέρασμα. Κλαίγονταν συχνά για τα χρήματα, η κολλητή μου ψέματα… Διαβάστε περισσότερα »