Nοιαζόμαστε, αλήθεια, για τα παιδιά στη χώρα μας;

Τι εννοείς πόσο νοιαζόμαστε για τα παιδιά; Πολύ. Όλοι νοιάζονται για τα παιδιά. Τα παιδιά είναι το μέλλον. Ας πούμε,

Ως προς το επίπεδο διαβίωσης:

Η Ελλάδα είναι τρίτη στην Ευρώπη στην παιδική φτώχεια μετά την Ρουμανία και την Βουλγαρία.

Ως προς την εκπαίδευση τότε:

Σύμφωνα με την ετήσια έκθεση του 2019 της ανεξάρτητης Αρχής Διασφάλισης της Ποιότητας στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση (ΑΔΙΠΠΔΕ), για το επίπεδο γνώσεων των μαθητών στην Ελλάδα, σχεδόν οι μισοί μαθητές του Λυκείου είναι λειτουργικά αναλφάβητοι. Σχεδόν οι μισοί μαθητές του Λυκείου ξέρουν να διαβάζουν αλλά δεν καταλαβαίνουν τι διαβαζουν.

Στο PISA του 2018, έναν διαγωνισμό που μετράει τις γνώσεις των παιδιών στα μαθηματικά και τις φυσικές επιστήμες, το ποσοστό των Ελλήνων μαθητών που πέτυχε πολύ υψηλές επιδόσεις σε ένα από τα γνωστικά αντικείμενα που εξετάστηκαν ήταν 6,2%. 

Ως προς την διατροφή και την υγεία, ίσως; 

Στην Ελλάδα έχουμε τα υψηλότερα ποσοστά παιδικής παχυσαρκίας στην Ευρώπη.

Ως προς τον σχολικό εκφοβισμό;

Η Ελλάδα βρίσκεται στην 4η θέση σε 41 κράτη στην εκδήλωση φαινομένων σχολικού εκφοβισμού στην Ευρώπη, με ποσοστό 32%. To 85% των νέων με ομοφυλοφιλικές σεξουαλικές προτιμήσεις βιώνουν σε μικρό ή μεγάλο βαθμό παρενόχληση στο χώρο του σχολείου, ενώ 6,3% των παιδιών έχει δεχθεί διαδικτυακό εκφοβισμό. Επίσης, η Ελλάδα είναι δεύτερη στην Ευρώπη σε cyberbullying. 

Ως προς την κακοποίηση ανηλίκων, τουλαχιστον εκεί; 

Απολογισμός του ιδρύματος INHOPE για τη διαδικτυακή αποπλάνηση ανηλίκων στη χώρα μας δείχνει πάνω από ένα εκατομμύριο διευθύνσεις URL, καθεμία από τις οποίες μπορεί να περιέχει πολλές εικόνες ή/και βίντεο παιδικής σεξουαλικής κακοποίησης, που εισήχθησαν στην πλατφόρμα ICCAM το 2020, 93% των ανήλικων θυμάτων είναι κορίτσια.

 Το 2020 τα ανήλικα θύματα βιασμού αυξήθηκαν κατά 82% σε σχέση με το 2016 και ο σκοτεινός αριθμός περιπτώσεων ανήλικων θυμάτων κακοποίησης αγγίζει το 80%, σύμφωνα με στοιχεία του Α.Π το 2016. Να μιλήσουμε για τη δικονομική διαχείριση παιδιών-μαρτύρων κακοποίησης; 

Ως προς το οικογενειακό δίκαιο της χώρας;

Ο φρέσκος νόμος για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια, ο τόσο “παιδοκεντρικός” αυτός νόμος, παιδοκεντρικά ορίζει ότι ένα παιδί είναι υποχρεωμένο να περνάει χρόνο με τον άλλο γονιό, ακόμα και αν αυτός είναι κακοποιητικός. Βίαιος σύζυγος αλλά καλός πατέρας. 

Ως προς τη διαφορετικότητα;

Να μιλήσουμε για τα παιδιά με ειδικές ανάγκες στην Ελλάδα; Τα παιδιά μη τυπικής ανάπτυξης; Τι ξέρουμε για την εκπαίδευση παιδιών με νευροδιαφορετικότητα; 

Ως προς τα παιδιά που θα γεννηθούν; 

Που είναι οι δικαστικές αποφάσεις για μείωση του αποτυπώματος άνθρακα και την κλιματική αλλαγή με βάση τις μελλοντικές γενιές; Που είναι η προνοητικότητα μας για τα παιδιά που θα γεννηθούν, αν όχι τα ήδη γεννημένα; 

Η Μίτση Σχοινά, κλινική ψυχολόγος και ψυχοθεραπεύτρια, έγραψε σε άρθρο προ δεκαετίας ότι η στείρα αποστήθιση που προάγει το εκπαιδευτικό σύστημα οδηγεί σε ενδοσχολική βια. Πώς;

Γιατί δεν δίνει στα παιδιά τρόπους σύνδεσης, συζήτησης και κοινωνικοποίησης. Σαν να πηγαίνουμε όλοι στο ίδιο φροντιστήριο και να μαθαίνουμε ο καθένας άλλη γλώσσα ταυτόχρονα. Πώς να συνεννοηθούμε μεταξύ μας; Ο σεβασμός αρχίζει από την επιθυμία για κατανόηση και επικοινωνία. 

“Να έχουν τα παιδιά βασικές γνώσεις φυσικής πριν μπουν σε θετικές σχολές, βασικές γνώσεις αρχαίων πριν μπουν σε θεωρητικές σχολές”, λένε όσοι υποστηρίζουν την ελάχιστη βάση εισαγωγής (ΕΒΕ) στα ΑΕΙ και τον τεράστιο αριθμό που μένει εκτός φέτος λόγω του νομοσχεδίου της Κεραμέως. Μπαίνουμε στα πανεπιστήμια και δεν βγαίνουμε, λένε, φτάνουμε τα 40 και ακόμα σπουδάζουμε.

Λογικά αιτήματα πλην σκληρά και πλήρως απρονόητα.  

Προετοιμάζουμε τα παιδιά για τις πανελλήνιες σαν να είναι άλογα κούρσας και το ξέρουμε όλοι. Παίρνουν ή χάνουν δυσανάλογα πολλά κιλά, βγάζουν σπυριά απ’ το άγχος, αρχίζουν να καταλαβαίνουν τι σημαίνει αϋπνία και κρίσεις πανικού. Το ότι ένα παιδί μπορεί να πάτωσε στη φυσική των πανελληνίων, δεν σημαίνει ότι δεν ξέρει φυσική. Σημαίνει ότι δεν ξέρει να ανταγωνίζεται. Γιατί είναι παιδί. Μιλάμε για τελείως διαφορετικό αντικείμενο άγνοιας.

Δεν πατάς τα 18 και ξαφνικά ενηλικιώνεσαι και ξέρεις τι σημαίνει “ανταγωνισμός στην αγορά εργασίας” ΄ή “κορεσμός επαγγελμάτων”. Είσαι το άθροισμα των ερεθισμάτων σου.

Εν προκειμένω, μια σούπα άγχους και ακατανόητα βίαιης συναισθηματικής και ψυχολογικής πίεσης.

Μπορείς να μάθεις κάτι από τις πανελλήνιες, ίσως την έννοια της ευθύνης ή τι σημαίνει πρόγραμμα, αλλά αυτά θα τα μάθεις καλή τη θελήσει και δευτερευόντως αν δεν σε έχουν κατασπαράξει οι τύψεις και οι φόβοι της αποτυχίας.

Τι σημαίνει παιδική ηλικία για τα παιδιά στη χώρα μας; Πόσο νοιαζόμαστε, αλήθεια, για τα παιδιά στη χώρα μας σε όλους τους τομείς; Και εμείς, που αποτελούμε τον ενεργό ενήλικο πληθυσμό, τη σάρκωση της χώρας, εμείς δεν είμαστε μια κοινωνία κακοποιημένων παιδιών που μεγάλωσαν; 

Κακοποιημένα παιδιά που μεγαλώνουν κακοποιητικά τα παιδιά τους, που με τη σειρά τους θα κακοποιήσουν τα δικά τους. Ακούγεται σκληρό, αλλά τα στατιστικά μιλάνε από μόνα τους. 

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News