Αγαπητή Φαινια, Θεωρείται το να μιλάς στο ανήλικο παιδί σου συστηματικά άσχημα για τον έτερο γονιό κακοποίηση; Αυτονόητα είναι βλαβερό, αλλά τυποποιείται ως κακοποίηση; Δεν βρήκα κάτι σχετικό στο ίντερνετ..
ΑΠΑΝΤΗΣΗ
Με μια λέξη, ναι. Υπάρχει αρκετή βιβλιογραφία για το θέμα, στη Wikipedia θα το βρεις ως ένα από τα συμπτώματα της διαδικασίας με τον τίτλο “Parental alienation”, όπου εξηγεί γιατί το να μιλάς συστηματικά άσχημα στο παιδί σου για τον έτερο γονέα, μεταξύ άλλων, είναι κακοποίηση και για το παιδί, αλλά φυσικά και για τον άλλο γονέα. Ο ψυχικός τραυματισμός που μπορεί να προκαλέσει αυτή η τακτική, αυξάνει την πιθανότητα μελλοντικής σωματικής ή ψυχικής νόσου. Η διάγνωση πιθανού προβλήματος αυτής της τακτικής γίνεται δυστυχώς βάσει αποτελεσμάτων, και αφορά τη διαχείριση του παιδιού σε σχέση με τον άλλον γονέα.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Το παιδί δεν μπορεί να καταλάβει ούτε να διαχειριστεί τον ίσως δικαιολογημένο θυμό του ενός γονέα προς τον άλλον. Τι πρέπει να κάνει; Να σταματήσει έτσι ξαφνικά να αγαπάει έναν από τους δύο γονείς του για “ενήλικους” λόγους; Αδύνατον. Υπήρξα τέτοιο παιδί και η ταπεινή μου άποψη είναι ότι ο καθένας βγάζει τα συμπεράσματά του μεγαλώνοντας, ας μην κάνουμε τα παιδιά όπλο εκδίκησης ή σκουπιδοντενεκέ για την πικρία μας και τις επιλογές μας.
Εξίσου μη διαχειρίσιμο είναι και για τους έφηβους. Θυμάμαι το πως ένιωθα στα 17 που η μάνα μου, έκραζε σε εμένα τον πατέρα μου ανελέητα, επειδή ήταν άρρωστος και το παρουσίαζε ως δική του ευθύνη. Ότι εκείνος είναι αναίσθητος που το βάρος τριών έπεσε πάνω σε δύο. Όταν είσαι 17, δεν έχεις ιδέα πώς να κρίνεις. Το μόνο που ξέρεις είναι ότι τρως σκατά. Και έτσι θα συμφωνήσεις με αυτό που σου λένε. Δεν μπορώ να θυμηθώ πότε αποκαταστάθηκαν μέσα μου τα συναισθήματα μου για τον πατέρα μου και γύρισαν προς τη μάνα μου την οποία την είδα τελικά όπως… Διαβάστε περισσότερα »
Έχει σημασία αν το λένε “κακοποίηση”; Όπως και να το λένε δεν είναι κακό ;
Ναι.
Αν θες να θαβεις τ@ν συντροφο σου, βρες καποιον ενηλικο και καντο.
Ως παιδί και κυρίως ως έφηβη θυμάμαι πάντα τη μητέρα μου να υπερασπίζεται τον πατέρα μου για το πόσο αξιος ειναι (ισχυει) και πόσο μας αγαπάει, όταν είχα παράπονα που δε μου έκανε τα χατίρια. Σε ο,τι δώρα μου έδινε πάντα πρώτο να βάζει τον πατέρα μου “απο τον πατέρα σου και μένα”. Κι όλα αυτά ενώ ήταν κι η ίδια κοριτσάκι μια και με έκανε πολύ μικρή. Τώρα στα 35 συνειδητοποιώ καλύτερα τη στάση της και της βγάζω το καπέλο και γι’αυτό!
Χαλάει πρώτον τή σχέση του παιδιού και με τούς δυο γονείς μακροπρόθεσμα, δεύτερον δηλητηριάζει την ψυχή του παιδιού που δεν ξέρει πώς να αντιδράσει και ταυτίζεται με το γονιό που τά λέει όλα αυτά, τρίτον φορτώνει ενοχές το παιδί για το ποιόν του άλλου γονιού όπως αν ευθύνονταν το παιδί για αυτό, καί τρίτον φορτώνει και το παιδί με αναιτιο θυμό προς τούς δυο γονείς που δεν μπορούν να διαχειριστούν τά προβλήματα τούς καί τά συναισθήματα τούς (αν καί αυτό εμπίπτει στον πρώτο-χαλαει τή σχέση γενικώς). Θέλετε και άλλα; Η λέξη μάς πειράζει, η ουσία δεν έχει σημασία; Παθούσα, όπως… Διαβάστε περισσότερα »