Σας διαβάζω τα τελευταία χρόνια και μου έχουν ανοίξει και τα μάτια και το στόμα. Η στήριξη που παίρνω εδώ είναι ανεκτίμητη.
Θα μπω στο θέμα/ερώτηση: Νιώθω πια, (ενεργή κοινωνικά, επαγγελματικά, γυναίκα ετών 33) ότι μου έρχεται αναδρομικά μια τεράστια δυσφορία. επαγγελματικά ΤΕΡΑΣΤΙΑ. Μια απέχθεια προς το αντρικό φύλο.
Έχω φάει την πατριαρχία στην μάπα σε όλα τα επίπεδα, στον επαγγελματικό μου τομέα έχω υποστεί απόπειρα βιασμού από διευθυντή μου, παλιότερα, ήμουν 23 χρονών, σε πρώην ερωτικές σχέσεις κακοποίηση, στο σεξ πράγματα που δεν ήθελα να κάνω αλλά τελικά υπέκυπτα, γιατί πίστευα ότι έχω κάποιο “πρόβλημα” που δεν ήθελα, και γιατί να μην θέλω να μ σπρώχνει ο άλλος το κεφάλι μου να του κάνω στοματικό, αφού όλες αυτό βιώνουν, άρα φυσιολογικό θα ναι. Σεξιστικά σχόλια που να θέλω να σπάσω κάτι εκείνη την ώρα, ότι βρεθεί βρε αδερφή, αλλά τελικά απλά έβραζα στο ζουμί μου, γιατί τι να απαντήσεις στο παλιοτόμαρο καθηγητή σου στην σχολή; κι αλλά τέτοια ωραία, τα της ελληνικής κοινωνίας μας.
Στο σήμερα, νιώθω ότι έχω πάθει ψυχολογικό πρόβλημα. Απεχθάνομαι τους μάτσο άντρες όλο και περισσότερο, φτάνω σε σημείο απίστευτου θυμού που έχει αντίκτυπο στην ζωή μου. Έχω γίνει σκληρή κριτής σε οτιδήποτε εμπεριέχεται το σεξιστικό στοιχείο, κι επειδή υπάρχει παντού, νιώθω ότι δεν ευχαριστιέμαι την ζωή μου πια.
Έχω σχέση εδώ κι ενάμιση χρόνο, έχω κάνει πολύ προσπάθεια κ κουβέντες ώρες για το θέμα της πατριαρχίας, για να δω που βρισκόμαστε κ αν βλέπουμε την ίδια εικόνα κλπ. κλπ., εκείνος έχει καταλάβει διάφορα τελικά, αλλά παρολαυτα δεν μου είναι αρκετό το “καταλαβαίνω”. Θέλω σύμμαχο. Όχι ακροατή. Πολλές φορές νιώθω ότι τον τσουβαλιάζω κ αυτόν. Τσουβαλιάζω και με μαστίγιο τι είπε, πως το είπε κλπ. Στην αρχή της σχέσης έχει κάνει πράξεις που φυσικά έκρυβαν μισογυνισμό και άλλα, που να τα αναλύω, έχω ήδη γράψει σεντόνι. Τον κρίνω ενώ βλέπω την προσπάθεια του να κατανοήσει τα σκατά που κ αυτός έχει φάει στην μάπα.
ΑΛΛΑ ΤΟΤΕ ΤΙ ΜΟΥ ΦΤΑΙΕΙ;
Συμμάχους νιώθω τρεις φίλες μου. Που υποστηριζόμαστε κ συζητάμε ανοιχτά, όταν σπάνια πια βρισκόμαστε. Ευτυχώς κ πάλι καλά. Αλλά σε όλο το υπόλοιπο κομμάτι που λέγεται ζωή, τι κάνω; Γιατί έχω αρχίσει κ δεν θέλω ούτε σεξ να κάνω με τον φίλο μου; Δεν αντέχω να γίνεται ό,τι γίνεται πια γύρω μου. Με κάθε ευκαιρία με υποστηρίζω τώρα πια, κ άλλες γύρω μου. Μιλάω και μιλάω δυνατά.
Πολλές φορές όμως απογοητεύομαι.
Δεν ξέρω τι ερώτηση έχω, μάλλον κάποια του τύπου, γιατί νιώθω τόση μεγάλη δυσφορία, και πώς να ευχαριστιέμαι την ζωή όταν όλα γύρω μου μου θυμίζουν ότι συνεχώς πρέπει να είμαι αλέρτ και ετοιμοπόλεμη για να διεκδικώ τα αυτονόητα για μένα;
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Ελπίζω να βοηθήσω. Δεν έχω τραυματικές εμπειρίες σεξισμού με γονείς, παρέες ή συντρόφους- στον εργασιακό χώρο μόνο άκουσα διάφορα άλλα απαντούσα ανάλογα, ενδυναμωμένη από το σπίτι. Ωστόσο έπαθα ακριβώς το ίδιο όταν ξεκίνησα διδακτορικό με σχετικό θέμα. Τσουβάλιασμα, μηδενική ανοχή, θυμός. Η ψυχολόγος απάντησε πως είναι φυσιολογική αντίδραση να φρικάρεις αρχικά όταν τα βάλεις στο μικροσκόπιο και συνειδητοποιείς τι ζεις και το παθαίνουν όλοι, αλλά σταδιακά επανέρχεσαι. Αν δεν επανέλθεις, είναι επειδή έχεις προσωπικά θέματα από κάτω που ναι, μπορεί να τα έχει προκαλέσει ο σεξισμός αλλά είναι πλέον προσωπικά σου. Οι εμπειρίες που περιγράφεις είναι ιδιαίτερα τραυματικές. Μήπως θα… Διαβάστε περισσότερα »
Αναρωτιέμαι πραγματικά ποιός είναι αυτός ο γκιόζης που σε κάθε ερώτηση που δημοσιεύεται, πατάει το ΧΑΧΑ. Δεν έχει κάτι καλύτερο να κάνει??
Μα έλα ντε!
Ρε πατιεται στο scroll down! εγώ ή χαχα παταω ή αμπα όλη την ώρα 🙂
Αχαχαχαχαχα!!
23 γκιόζηδες έως τώρα! Χαχαχαα
Ναι ρε παιδιά! Με τις οθόνες αφής κι εγώ πολλές φορές πατάω αλλά αντί άλλων. Και μερικές φορές δεν ξεπατιουνται τα άτιμα!
Ταυτίζομαι όσο δεν πάει, δεν ξέρω, έχω μπερδευτεί για το πώς πρέπει να κλείσω την πρόταση, με ευτυχώς η δυστυχώς? Ευτυχώς με την έννοια οτι η συνειδητοποίηση κάποιων πραγμάτων καταδικάζει στη μη ησυχία αλλά αξίζει. Δυστυχώς γιατί καμιά φορά σκέφτομαι αν αξίζει το τίμημα αυτή η ψυχολογική κατάσταση, η μόνιμη σχεδόν τσίτα. Και εγώ αυτό το “ψάχνω σύμμαχο, όχι ακροατή” το νοιώθω όλο και πιο έντονα όσο περνάει ο καιρός.
Και εγώ το έχω κατά καιρούς αυτό το αίσθημα και με έχει βοηθήσει να αποδέχομαι ότι δεν μπορώ να αλλάξω τον κόσμο και το παρελθόν, αλλά ότι είναι αρκετό που έχω συνειδητοποιήσει τον σεξισμό μόνη μου.
Ο θυμός δεν με βοηθάει και πλέον δεν μπορώ να χαλιέμαι, έχω αλλά πράγματα να κάνω, πραγματικά.
Υπάρχει και ένας όρος που θυμήθηκα με το κείμενο σου, λέγεται activism burnout. Το έμαθα όταν τυχαία έκανα yoga για activists (δεν ήξερα ότι υπάρχει, αλλά τώρα το ξέρω και ξέρω ότι το κάνουν άνθρωποι.)
Πρέσβειρα του βιβλίου «Μισω τους άντρες» εδώ, και υπόσχομαι ότι με την ανάγνωσή του θα ξεθυμάνει ο τυφλός θυμός. Μετά, εδώ είμαστε όλες, θυμωμένες, να τα συζητήσουμε.
Είναι καλό? Να το διαβάσω? Γιατί νομίζω ότι είμαστε πάρα πολλές, να μην πω όλες, που βιώνουμε αυτό τον θυμό.
Ναι να το διαβάσεις! Είναι μια μικρή, μοντέρνα, μπλογκ «έκθεση ιδεών» με θέμα: είναι δικαιολογημένος ο θυμός μου προς το σύνολο του αντρικού πληθυσμού; Χωράει αυτός ο θυμός στη ζωή μου; Μπορεί να συμβαδίσει με την αγάπη που έχω προς μεμονωμένους άντρες; Σε εμένα έδειξε ότι το πρώτο βήμα είναι να παραδεχθώ ότι ο θυμός μού συμβαίνει, μπορώ να τον έχω, δεν χρειάζεται να τον κρύβω. Αυτό το βήμα εμποδίζει τον τυφλό θυμό που γίνεται ανεξέλεγκτη οργή και μπορεί να στραφεί οπουδήποτε, χωρίς αποτέλεσμα και δυνητικά, να είναι καταστροφικός. Είναι ήρεμος θυμός, ώριμος, σαν δύναμη που την στριφογυρνάς στα χέρια… Διαβάστε περισσότερα »
Λοιπόν, έχω ακούσει από πολλές (τελευταία διάβασα ένα σχόλιο στο φπμ μάλιστα) να λένε ότι δεν είναι φεμινίστριες. ”δε θα μου άρεσε να έχω τον άντρα στο σπίτι και να τον βλέπω να ξεσκονίζει. Είπαμε, καποιες δουλειές είναι γυναικείες”. Κοινώς τους χτυπάει απλά άσχημα. Άλλοι/ άλλες πάλι έχουν το φεμινισμό συνυφασμένο με αξύριστη μασχάλη, ομοφιλοφιλία και μισανδρία αποκλειστικά.
“Σωστά, εσύ είσαι παραδοσιακιά, θέλεις να ΤΟΝ ΕΧΕΙΣ στο σπίτι και να τον βλέπεις όλη μέρα με το κρουστικό δραπανοκατσάβιδο.
Απαντώ λίγο καθυστερημένα – συμφωνώ απολύτως. Ένας από τους λόγους δικού μου χωρισμού. Παρέθεσα μόνο τι έχω ακούσει να λένε πολλές άλλες γυναίκες.
Φίλη,από αυτά που γράφεις νομίζω ότι ο τόσο έντονος θυμός και δυσφορία ίσως προκύπτει όχι μόνο από την πατριαρχία που καλά κρατεί αλλά κυρίως γιατί παρά τις προσπάθειες σου να αλλάξεις τις απόψεις των ανθρώπων που σε περιβάλλουν δεν έχεις τόσο άμεσα το αποτέλεσμα που θες.Λες “δε μου είναι αρκετό το “καταλαβαίνω”,θέλω σύμμαχο” και είναι απόλυτα σεβαστή η επιθυμία σου,όπως όμως είναι και απόλυτα σεβαστή η απόφαση κάποιου να σε ακούσει και να σε καταλάβει αλλά τελικά να μην ενστερνιστεί 100% (για διαφορους λόγους) τις απόψεις σου.Θες να αλλάξεις τον κόσμο προς το καλύτερο και θες όλοι να σε ακολουθήσουν.Δυστυχώς… Διαβάστε περισσότερα »
Θα σου πρότεινα πάνω από όλα να το δουλέψεις με τον εαυτό σου και ύστερα να έχεις στη ζωή σου ανθρώπους που ξέρεις ότι μοιράζονται τις ίδιες απόψεις ή έστω κάνουν ενεργή προσπάθεια για την ισότητα. Ναι, υπάρχουν άτομα που έχουν μεγαλώσει με κάποια στάνταρ και ίσως κάνουν μικρότερη πρόοδο απ ότι θα περιμέναμε. Εκεί είναι θέμα προτεραιοτήτων. Για παράδειγμα, ξέρω ότι η οικογένεια μου μόνο ως ένα σημείο θα φτάσει. Ξέρω όμως ότι αν σκεφτούμε πως μεγάλωσαν σε επαρχία με τον πιο σεξιστικό τρόπο έβερ και ξέφυγαν από αυτό το στυλ ζωής, είναι μεγάλο πράγμα. Ο πατέρας μου με… Διαβάστε περισσότερα »
Από τη μια αισθάνομαι τεράστια αγαλλίαση και ένα κύμα αλληλεγγύης να με αγκαλιάζει με αυτήν τη ερώτηση και τα σχόλια που προκάλεσε. Από την άλλη ξερω ποση φθορά μπορεί να φέρει και ορισμένες φορές το υπαρξιακό αδιέξοδο και ο θυμός με πνίγουν. Εμένα με βοηθά το γεγονός ότι αυτά που συμβαίνουν σήμερα από τη δική μας δράση θα κάνουν τη ζωή των κοριτσιών σε 10 χρονια απο τώρα λιγότερο δύσκολη. Αλλά παρατηρώ ότι η κοινωνική αλλαγή είναι γρήγορη τα τελευταία χρονια. Ενας από τους λόγους του ανεξέλεγκτου θυμού που μας πνιγεί τώρα είναι ότι ξέρουμε τι μας φταίει και δεν… Διαβάστε περισσότερα »
Οταν ασχοληθεις με το φεμινισμο, βλεπεις το σεξισμο παντου γιατι ειναι σχεδον παντού και δυστυχώς δε μπορεις να το ξεδεις. Καταληγεις να εισαι στην τσιτα.