Valentines Day: Οι κατά συρροήν Βαλεντίνοι

Ανεβαίνω την Ερμού, έναν από τους πιο κακόγουστους δρόμους της Αθήνας που έχει ντυθεί με καρδιές και ροδοπέταλα. Τα δεύτερα τα βλέπεις χυμένα στο πλακόστρωτο – περιμένω τη Χιονάτη να εμφανιστεί πατώντας τα, αλλά μάταια. Ένα κορίτσι περνάει μπροστά από τις αισθησιακές βιτρίνες κρατώντας ένα τριαντάφυλλο στο χέρι τυλιγμένο στο χαρτί του. Ήταν πραγματικά όμορφο. Την αφήνω παίρνοντας το βλέμμα μου από πάνω της να τραβήξει στον δικό της δρόμο. Ίσως να μην είχε κρατηθεί ο/η αγαπημένος/η της και να της είχε κάνει μια γρήγορη επίσκεψη πριν τελειώσει τη δουλειά, μόνο για να προλάβει να της δώσει το τριαντάφυλλο σαν πρώτη γεύση από την ανθοδέσμη της Δευτέρας. Στη Βουκουρεστίου η ουρά έξω από τα Louis Vuitton μας κάνει εντύπωση, μετά θυμόμαστε πως η μέρα των ερωτευμένων πλησιάζει και ότι τα ερωτικά κουπόνια αγοράζονται για να εξαργυρωθούν.

Το τέλος της βόλτας με βρίσκει στο τραμ να στηρίζομαι στη πόρτα της μεριάς που δεν θα ανοίξει, όπως συνηθίζω. Με την ένταση των ακουστικών στη διαπασών, ασυναίσθητα την χαμηλώνω όταν 3 αμάσκωτοι έφηβοι μπαίνουν με φόρα στο βαγόνι για να σταθούν μπροστά μου. Είμαι συνηθισμένος στο να συναντάω αυτό το είδος εφήβου νταή στις διαδρομές που κάνω. Μπουκάρουν στα βαγόνια, σπρώχνουν κερδίζοντας χώρο και μιλάνε δυνατά. Είναι η μόνη δύναμή τους το να πιάνουν χώρο και το ξέρουν.

Η δυναμική της παρέας μπροστά μου είναι λίγο πολύ σαφής. Και οι τρείς τους παίζουν για λίγο τους μεγάλους, οι δύο από αυτούς αρκούνται στην παντομίμα γιατί είναι πιο ψαρωμένοι και συγκροτημένοι μπροστά στον τρίτο που φαίνεται να ασκεί αρχηγική επιρροή. Εκείνος είναι ο μόνος που κρύβει το πρόσωπό του με μάσκα -όχι δεν την φοράει, αλλά την κρατάει κάτω από το στόμα όσο πρέπει για να κρύψει τα σημάδια της ακμής στο δέρμα.

Τον ρωτάνε αν παίζει κάτι με μια κοπέλα, αποκρίνεται με απάντηση δήθεν «το παίζω στα χέρια το κοριτσάκι», προβλέψιμη και αδιάφορη τροπή ώστε να σταματήσω να δίνω σημασία.

«Κάποιες π@#@@#@ς είναι μόνο για να τις χτυπάς, να τις πατάς κάτω» ξεστομίζει παρασυρμένος από τη δυναμική του νταή, κουνάει χέρια και πόδια σαν να πνίγεται για να δείξει τι θα έκανε στο θύμα του, γυρίζω σαστισμένος. Κοιταζόμαστε σαν από σιωπηλή αντίδραση με μια κυρία που καθόταν δίπλα, «Τι να κάνεις, μικροί είναι, μικροί ανόητοι και πολύ επικίνδυνοι». Και κάπως έτσι τα είπαμε τηλεπαθητικά, εκείνη κατέβηκε στην επόμενη στάση και όντως κανείς δεν έκανε τίποτα.

«Δες τι της πήρα για Αγίου Βαλεντίνου». Ποντάροντας στο να δω κάποιο κλισέ βραχιόλι με καρδιές να βγαίνει από το τσαντάκι παρατηρώ με αγωνία. Τελικά βγάζει ένα λούτρινο σκυλάκι σε σχήμα μπρελόκ που μοιάζει να το κέρδισε σε τυχερή σακούλα και περιμένει τη γνώμη των φίλων του. Όλοι συμφωνούν πως είναι ωραίο και έτσι ήταν. Μικρό, χαριτωμένο, τρυφερό, ένα δώρο που εκπνέει μια απέριττη ειλικρίνεια. Έτσι θα το έβλεπα εγώ εάν δεν το κρατούσε αυτός στα χέρια του και πιθανότατα έτσι θα το δει και το κορίτσι που θα το κουβαλάει μαζί της σαν φυλαχτό αγάπης.

Κάπως μου φάνηκε αστείο όταν τα αδίστακτα νιάτα έμειναν να περιεργάζονται ένα λούτρινο ζωάκι σαν να μπορούσαν επιτέλους να εκφράσουν ελεύθερα μια πιο θηλυκή πλευρά που καταπίεζαν. Στην πραγματικότητα όμως, ο λούτρινος σκύλος δεν είναι παρά ένας άλλος δούρειος ίππος και η «Μέρα των ερωτευμένων» μια μεγάλη κερκόπορτα.

Γιατί τι πραγματικά γιορτάζουμε αυτή τη μέρα εκτός από το προνόμιο του ανδρικού φύλου να μπορεί να εκφράζει συναισθήματα πάθους που ενώ σημαίνουν λίγα, μεταδίδονται σε ένα ειδικά φορτισμένο κλίμα που τα καθιστά βαρυσήμαντα; Τα στημένα ροδοπέταλα, οι σοκολάτες, οι καρδιές και τα κοσμήματα σχεδόν εκβιάζουν την παραλήπτρια της οποίας ο ρόλος σε αυτή τη σύμβαση είναι να τα δεχτεί λες και είναι κομμάτι από τα βάθη της καρδιάς του αποστολέα που οι συγκυρίες επέτρεψαν να βγει στην επιφάνεια.

Και ενώ η γραφική φιγούρα που αστειεύεται γρονθοκοπώντας γυναίκες στη φαντασία του θα εξιλεωθεί και θα ντυθεί αισθηματίας κάτω από το πρόσχημα του Valentines Day, το κορίτσι θα γοητευτεί από την ιδέα του να είναι η «βαλεντίνα» κάποιου, όπως έχει γαλουχηθεί μέσα από μαρκετίστικα πρότυπα και ερωτικά κλισέ που διαιωνίζονται από άντρες στη προσπάθειά τους να διασφαλίσουν ότι τα καρμπόν στιχάκια και η προσφορά δώρων ως συναισθηματικό αντίβαρο δεν πρόκειται να καταργηθεί.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News