Αγαπητη Α,μπα μου, ήθελα να σε ρωτήσω πώς μπορούμε να βοηθήσουμε συμπαρασταθούμε σε κάποιον που είναι πολύ αγχώδης. Είμαι εδώ και ένα χρόνο περίπου σε σχέση με το σύντροφό μου, αν και γνωριζόμασταν και ήμασταν φίλοι αρκετά χρόνια πριν. Έχουμε πολύ καλή και υγιή επικονωνία, συζητάμε ό,τι μας απασχολεί, στηρίζουμε ο ένας τον άλλον και γενικά όλα πολύ καλά. Είμαστε και οι δύο 30. Το πρόβλημα που αντιμετωπίζει είναι ότι αγχώνεται πάρα πολύ, συχνά παθαίνει κρίσεις μεγάλου άγχους και δυσκολεύεται να το διαχειριστεί. Ξεκίνησε να μιλάει σε ψυχολόγο περίπου στην αρχή της σχέσης μας, πράγμα που ήθελε από καιρό και τον ενθάρρυνα κι εγώ, και βλέπω ότι τον βοηθάει κάπως με το θέμα του άγχους (κι εκείνος έτσι νιώθει) αλλά δε μπορώ να πω ότι έχει κάνει και άλματα – δεν ξέρω φυσικά πόσον καιρό παίρνει για να νιώσεις ουσιαστική πρόοδο. Εγώ όταν βλέπω ότι αγχώνεται, προσπαθώ όσο μπορώ να αναλύσουμε αυτά που τον αγχώνουν και να τα αποδομήσουμε και να βρούμε πρακτικές απαντήσεις, ενώ άλλες φορές απλά τον ακούω και δείχνω ότι είμαι εκεί γι αυτόν για να μου μιλήσει. Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω τι να κάνω, νιώθω κάπως ανήμπορη γιατί δε μπορώ να καταλάβω πώς λειτουργεί ο μηχανισμός του άγχος του. Κάνει παρά πολύ overthinking, παθαίνει γρύλο, στεναχωριέται για εντελώς καθημερινές αναποδιές που δε μας επηρεάζουν σημαντικά, αγχώνεται για πράγματα που σε εμένα φαίνονται ασήμαντα. Αγχώνεται επίσης πολύ σε σχέση με τη δουλειά του: δουλεύει σε κάτι που του αρέσει πάρα πολύ (που το κυνήγησε για χρόνια κάνοντας στο μεταξύ πράγματα άσχετα με τον τομέα του, οπότε φυσικά τώρα είναι πολύ αφοσιωμένος), σε μια εταιρεία με καλό μισθό, με καλές συνθηκες, με μόνιμο συμβόλαιο, και με πολύ καλή σχέση με τους συναδέλφους και τους μάνατζερ του, γενικά dream job. Είναι και ο ίδιος πολύ επικοινωνιακό άτομο, με χιούμορ, που προσαρμόζεται πολύ εύκολα σε όποιο χώρο τον αφήσεις. Οπότε όταν τον βλέπω να τρελαίνεται επειδή π.χ. άλλαξε κάτι μικρό στο πρότζεκτ που δουλεύουν, που εν τέλει το λύνουν πανεύκολα, ή επειδή μαθαίνει ότι θα έρθει ένα καινούριο μέλος στην ομάδα, που παθαίνει γρύλο και αγχώνεται τρελά πριν καν τον γνωρίσει, και δει ότι τελικά δουλεύουν μια χαρά μαζί, δε μπορώ να το καταλάβω και να το ενστερνιστώ. Πιάνω τον εαυτό μου κάποιες φορές να εκνευρίζομαι, όταν πανικοβάλλεται για κάτι που σε εμένα μπορεί να φαίνεται έως και αστείο, κάποιες φορές μου έρχεται να του πω “μα πώς κάνεις έτσι πια”, και μετά νιώθω άσχημα. Δε λέω ποτέ κάτι τέτοιο, αλλά δεν ξέρω και τι να κάνω. Στεναχωριέμαι όταν τον βλέπω να παλαβώνει έτσι και να μη μπορώ να τον βοηθήσω. Ξέρω φυσικά ότι η μόνη λύση είναι να συνεχίσει με την ψυχολόγο, ξέρω ότι δε μπορώ εγώ να του λύσω τα προβλήματα. Αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάποιος πιο ουσιαστικός τρόπος να βοηθήσω από το “είμαι εδώ για σένα και σε στηρίζω”, το οποίο θεωρώ σημαντικό, αλλά νιώθω πως δεν είναι και αρκετό.
Στην ερώτηση απαντάει η Σοφία Δήμου, ψυχολόγος
Αν κάτι ξεχνάμε στην προσπάθειά μας να βοηθήσουμε “δυσκολεμένους” ανθρώπους γύρω μας είναι η δυσκολία του να προτεραιοποιήσουμε τη δική μας αυτοφροντίδα. Δεν ξέρω αν σας ακούγεται οξύμωρο αλλά σε ο,τι αφορά στην ψυχική υγεία αλλά και όχι μόνο, η αυτοφροντίδα είναι η αρχή και το τέλος όλων όσων επιχειρούμε να κάνουμε για τους γύρω μας σε ο,τι ρόλο και να μας έχει δοθεί ή έχουμε συνειδητά επιλέξει. Δουλεύοντας χρόνια με αγχώδεις ανθρώπους αλλά και με ανθρώπους με καταθλιπτική συμπτωματολογία διαπίστωσα ιδίοις όμμασι ότι οι κοντινοί άνθρωποι χρειάζονται εξίσου αν όχι και παραπάνω στήριξη σε όλο αυτό το εγχείρημα. Πολύ απλά θα σας έλεγα να ακούσετε τις δικές σας ανάγκες ως σύντροφος ενός αγχώδους ατόμου που σύμφωνα με τα λεγόμενα σας και στήριξη επαγγελματική έχει και διαπροσωπική. Στη δική σας περίπτωση ίσως θα ήταν βοηθητικό να αναρωτηθείτε πως θα υποστηρίζατε καλύτερα τον ίδιο σας τον εαυτό ώστε κατ’επέκτασιν να βοηθήσετε και τους γύρω σας.
Απαντά και η Έλσα Κοππάση, ψυχολόγος
Είναι ξεκάθαρη η πρόθεσή σας να βοηθήσετε τον σύντροφό σας και αυτό είναι όμορφο και τρυφερό. Θα ήταν μεγάλη βοήθεια αν τον αφήνατε να δουλέψει με την επαγγελματία που επέλεξε χωρίς να κρίνετε την πρόοδό του σαν δασκάλα ή μαμά του γεγονός που μόνο άγχος του προσθέτει. αν χρειάζεται κάτι είναι χώρο να κινηθεί όπως και όσο μπορεί και την διαβεβαίωσή σας ότι θα είστε εκεί για όσο φυσικά επιθυμείτε και εσείς. δεν έχει νόημα να τον αναλύεται έχει την ψ του για αυτό. είναι σημαντικό που είστε εκεί και αυτό φτάνει. ο κάθε άνθρωπος έχει τον χρόνο του για να επεξεργαστεί τα δικά του σκοτάδια , δεν έχουμε όλοι το ίδιο μέτρο για το τι είναι εύκολο και απλό και το τι δύσκολο. αν το σεβαστείτε αυτό είναι η μεγαλύτερη βοήθεια που μπορείτε να προσφέρετε.
Και η Στέλλα Κυρίμη, συμβουλευτική ψυχολόγος
Με το που διάβασα την ερώτηση της κοπέλας για τον αγχώδη σύντροφο ένιωσα ένα κύμα άγχους. Η περιγραφή της είναι στεγανή ή τουλάχιστον προσπαθεί να είναι. Περιγράφει λεπτομέρειες για τις συνθήκες της σχέσης, αλλά και της ζωής του συντρόφου της, με λεπτομέρεια και η κάθε καινούρια πρόταση απαντάει σε ένα αόρατο ερώτημα που πιστεύει πως θα έχει η νοητή αναγνώστρια. Στο τέλος του κειμένου λοιπόν, η νοητή αναγνώστρια δεν έχει μείνει με καμία αναπάντητη ερώτηση, και καταλήγει να μην μένει καμία πτυχή ανεξερεύνητη, οπότε δεν μένει και καθόλου χώρος για συμβουλές. Αν τα έχεις σκεφτεί όλα και τα έχεις προσπαθήσει όλα, ποια συμβουλή μένει να ακούσεις;
Αναρωτιέμαι αν αυτή είναι μία παράλληλη διαδικασία η οποία καθρεφτίζει τη διαδικασία μεταξύ της ίδιας και του συντρόφου της. Όπως και με εκείνον, από «περιεχόμενο» όλα τα πρακτικά έχουν εξερευνηθεί, και παρόλα αυτά αυτός αγχώνεται ακόμα σε μεγάλο βαθμό και η ίδια νιώθει «ανήμπορη» να τον βοηθήσει. Έτσι και με την ίδια όλο το περιεχόμενο (οι προσπάθειες που δεν λειτούργησαν δηλαδή) είναι στην ερώτηση, νοητές ερωτήσεις με άκαρπες απαντήσεις. Έτσι λοιπόν και η αναγνώστρια μένει να νιώθει «ανήμπορη» να βοηθήσει τη γράφουσα.
Εφόσον το περιεχόμενο λοιπόν μας τραβάει, και εκείνη αλλά και εμάς, σε μία δίνη «ανημπορίας» θα φύγω από αυτό και δεν θα δώσω καθόλου πρακτικές συμβουλές.
Η κύρια ερώτηση μου θα ήταν να αναρωτηθεί η γράφουσα για ποιο λόγο είναι σε μία σχέση στην οποία από την αρχή ο σύντροφος της έχει σοβαρά προβλήματα λειτουργικότητας με το άγχος του. Σε καμία περίπτωση η συγκεκριμένη ερώτηση δεν έχει σκοπό να στρέψει την γράφουσα προς το χωρισμό. Η διαδικασία της εσωτερικής αναζήτησης του ποιοι λόγοι την τράβηξαν και την κράτησαν σε μία σχέση που της δημιουργεί τέτοιο συναίσθημα άγχους και αίσθημα μόνιμης ευθύνης για τον συναισθηματικό κόσμο του συντρόφου της, είναι μία διαδικασία που θα της βοηθήσει να μάθει καλύτερα τον εαυτό της. Μαθαίνοντας λοιπόν τον εαυτό της λίγο καλύτερα θα μπορέσει να καταλάβει πως συνεισφέρει στην επικράτηση της τρέχουσας κατάστασης και πως μπορεί να συνεισφέρει στο να την αλλάξει. Όταν λέω «να την αλλάξει» δεν εννοώ να αλλάξει τον σύντροφο της. Αυτό δεν μπορεί να συμβεί. Το μόνο που μπορεί να αλλάξει είναι την συναισθηματική της εμπλοκή στην κατάσταση με την δημιουργία ορίων.
Παρατηρώ μία δυναμική όπου η ίδια έχει πάρει το ρόλο του «συμπαραστάτη» χωρίς όρια (unconditional support) το οποίο όπως φαίνεται δεν λειτουργεί ούτε για τον σύντροφο, καθώς εκείνος δεν «αλλάζει» και δεν «βοηθείται», αλλά ούτε και για την ίδια, καθώς και η ίδια αγχώνεται, απελπίζεται, και εκνευρίζεται με την έλλειψη προόδου της κατάστασης.
Επίσης δεν αναφέρεται πουθενά η οπτική του συντρόφου της στο ρόλο που η ίδια έχει πάρει στα προβλήματα του. Πως νιώθει εκείνος που η δυσκολία του μεταφέρεται στην ίδια; Πως νιώθει εκείνος με την έλλειψη προόδου του; Θεωρεί πως αυτό επιβαρύνει ή επιδρά στη σχέση του; Να σημειώσω εδώ πως ο σύντροφος μπορεί να τα έχει πει/συζητήσει αυτά, αλλά για εμένα και μόνο το γεγονός πως η γράφουσα επέλεξε να μην τον συμπεριλάβει συναισθηματικά στην περιγραφή του ίδιου του του προβλήματος και της επιρροής του στην ίδια, είναι ίσως ένδειξη του ρόλου ευθύνης που έχει επωμιστεί η ίδια στη σχέση και της δυναμικής μεταξύ τους.
Θα μπορούσα να γράψω πολλά παραπάνω για τις ασυνείδητες διαδικασίες που μπορεί να υπάρχουν μεταξύ τους, αλλά πιστεύω πως η απάντηση είναι μία. Θα πρότεινα να ξεκινήσει η ίδια τη δική της θεραπεία, αν εφόσον αυτό είναι οικονομικά δυνατό, για να μπορέσει να εξερευνήσει τον εαυτό της μέσα και έξω από τη σχέση, τους ρόλους που έχουν και οι δύο στη σχέση, και πως αυτοί έχουν μοιραστεί. Νομίζω μόνο τότε θα μπορέσει να βοηθήσει «ουσιαστικά», όπως λέει, τον σύντροφο της. Από εκεί και πέρα, οι περιγραφές του πως τον βοηθάει αντικατοπτρίζουν έναν άνθρωπο που νοιάζεται πολύ, και θα την παρότρυνα να επεκτείνει αυτό το νοιάξιμο και στον εαυτό της.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Αγαπητή γράφουσα, εγώ που έχω γενικευμένη αγχώδη διαταραχή θα σου πω ότι μόνο με ειδικό λύνεται, και αυτό μόνο αν ο σύντροφός σου είναι έτοιμος να το κάνει.. Εγώ προσωπικά, δεν θυμάμαι καμία περίοδο της ζωής μου να είναι χαλαρή, δεν καταλαβαίνω τι εννοούν οι άλλοι όταν λένε ‘αδειάζει το κεφάλι μου’, πολλές φορές μάλιστα νοιώθω ότι το άγχος μου να είναι μεγαλύτερο από μένα, σα να ξεχειλίζει από κάθε πόρο του σώματός μου (το τελευταίο δεν μπορώ να το αποδώσω καλά με λόγια, αλλά είναι μια πολύ συγκεκριμένη αίσθηση).Ωστόσο, μου είναι πολύ δύσκολο να ‘αποχωριστώ’ το άγχος μου, νομίζω… Διαβάστε περισσότερα »
Όταν πήγαινα ακόμα δημοτικό, ο δάσκαλος είπε στους γονείς μου ‘να την προσέχετε, γιατί έχει άγχος’. Είναι δύσκολο να ζεις έτσι γιατί κάτι που σε άλλους φαίνεται απλό, για μένα θέλει προσπάθεια. Γίνεται η δική μου ζωή δύσκολη και αυτή των γύρω μου. Το ζω στο πετσί μου, στην καθημερινότητά μου. Μπορεί εσένα να σου φαίνονται ασήμαντα τα θέματα που αγχώνουν τον σύντροφό σου και παθαίνει γρύλλο, αλλά πίστεψέ με δεν το κάνει επίτηδες. Πίσω από όλο αυτό, υπάρχει θεμελιωμένος και βαθιά ριζωμένος ένας συγκεκριμένος τρόπος σκέψης και αντίληψης για τον εαυτό του που υπάρχει από πολύ πριν τον γνωρίσεις.… Διαβάστε περισσότερα »
Αν και οι φίλοι μου λένε ότι έχω φοβερή ενσυναίσθηση και είμαι πάρα πολύ υποστηρικτική σε όλες μου τις σχέσεις, κάτι το οποίο συχνά με καταρρακώνει, εγώ πλέον δεν μπορώ, εκνευρίζομαι με ανθρώπους που πνίγονται σε μια κουταλιά νερό και πιστεύω ότι όσο πιο στρωμένα τα έχεις βρει τα πράγματα στη ζωή σου τόσο περισσότερο γκρίνια έχεις για πράγματα της καθημερινότητας που και ήσσονος σημασίας είναι και αντιμετωπίζονται με λίγη προσπάθεια. Τώρα, σχετικά με τη γράφουσα, είναι πάρα πολύ θετικό ότι ο φίλος της συμβουλεύεται ψυχολόγο. Σημαίνει ότι αναγνωρίζει το πρόβλημα και προσπαθεί να το λύσει. Γράφουσα μείνε σε αυτό… Διαβάστε περισσότερα »
Αντιμετωπίζω ιδιο πρόβλημα με τη γραφουσα και θα ήθελα να κάνω μια ερώτηση: υπάρχει μήπως κάποια σχολιαστρια/σχολιαστής που έχει απευθυνθεί ποτέ σε ψυχολόγο του πανεπιστημίου του, ιδίως στο εξωτερικό; Στη χώρα που ζω το πανεπιστήμιο μου προσφέρει δωρεάν ψυχολόγο (δεν είναι ξεκάθαρο αν προβλέπονται μόνο λίγες επισκέψεις, ή ας πούμε θεραπεία μακράς διάρκειας, και μάλιστα σε μια χώρα που τίποτα δεν είναι δωρεάν). Θέλω να πάω, για παρόμοιους λόγους με τη γραφουσα, δεν έχω ξαναπάει ποτέ σε ψυχολόγο, αλλά η σκέψη ότι είναι ψυχολόγος του πανεπιστημίου και μάλιστα δωρεάν με αποθαρρύνει, ίσως απευθύνεται μόνο σε φοιτητές με πολύ σοβαρά προβλήματα,… Διαβάστε περισσότερα »
Tinuviel, δεν έχω απευθυνθεί αλλά είμαι καθηγήτρια στο εξωτερικό και έχω μια καλή εικόνα για τις υπηρεσίες αυτές. Οι υπηρεσίες αυτές συνήθως προσφέρουν μία σειρά από δωρεάν συνεδρίες – ο αριθμός κάποιες φορές εξαρτάται από το πρόβλημα. Αν κρίνουν πως χρειάζεσαι πιο μακροχρόνια βοήθεια, τότε ίσως να σε παραπέμψουν στο εθνικό σύστημα υγείας (όπου και εκεί, ανάλογα με την χώρα, μπορεί να δικαιούσαι δωρεάν υποστήριξη). Παρόλα αυτά υπάρχουν περιπτώσεις φοιτητών που λαμβάνουν μακροχρόνια βοήθεια από τέτοιες υπηρεσίες, όχι πάντα εβδομαδιαία αλλά τακτική σίγουρα. Το κυρίως πρόβλημα αυτών των υπηρεσιών είναι η μεγάλες λίστες αναμονής, που σχετίζεται με το λεγόμενο mental… Διαβάστε περισσότερα »
Ευχαριστώ πολύ Marina P.! Ναι, θα το προσπαθήσω γιατί πιστεύω ότι το έχω ανάγκη.
Ναι. Στην Ολλανδία. Τότε προβλεπόταν 5 συνεδρίες ανα φοιτητή και ήταν για ήπια προβλήματα (Συμβουλευτική ή υποστηρικτική θεραπεία θα έλεγα με όσα ξέρω τωρα. Να γίνουν καποιες συζητησεις για συγκεκριμενο θεμα συνηθως σχετικό με τα μαθηματα χωρις όμως να ασχοληθεί με τραυματα, παιδική ηλικία ή ψυχοπαθολογία). Εμένα μετά την αναγνωριστική συνεδρία, μου ειπε ότι χρειάζομαι 12 συνεδρίες και δεν το αναλαμβανει το πανεπιστήμιο. Δε θυμαμαι αν προτεινε να παω ιδιωτικα ή να το ψαξω μεσω γενικού ιατρού (huisart) γιατί δεν ασχοληθηκα αλλο. Τελικα έκανα με κάποιον ιδιώτη Ελληνα θεραπευτή μέσω Skype. Το οτι ανησυχεις ότι ζαλίζεις κάποιον – που αυτή… Διαβάστε περισσότερα »
Diana, Mastiha, ευχαριστώ πολύ! Ισχύει ότι εχω πρόβλημα ενοχικοτητας, κατ’ αρχήν κατάλαβα ότι χτυπάει καμπανάκι όταν ξαναδιάβασα το σχόλιο μου, δεν ήταν πολύ νορμάλ αυτό που λέω.
Δεν έχω απευθυνθεί σε ψυχολόγο πανεπιστημίου αλλά πιστεύω το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να πας χωρίς να το υπεραναλύεις. Ο/η ψυχολόγος είναι ο μόνος/η που μπορεί να αξιολογήσει τι είναι πιο σημαντικό, αν υπάρχει η έννοια σημαντικό ή όχι στην επιστήμη του/της.
Χαίρομαι πολύ που σε βοήθησε η ψυχανάλυση! Κι εμένα μου άλλαξε τη ζωή κυριολεκτικά. Τους τελευταίους 3 μήνες μου συμβαίνουν πολύ σοβαρά πράγματα, πολλαπλά και σοβαρά που έπεσαν απανωτά το ένα μετά το άλλο. Είμαι περίεργη να δω ως το τέλος πώς θα τα διαχειριστώ, να δούμε τώρα στα πολλά και πολύ δύσκολα πώς σχετίζομαι μαζί της, τι άλλαξε και τι έμεινε κάπως ανεπεξέργαστο. Στις ‘εύκολες’ συνθήκες, το είδα και είμαι πάρα πολύ ικανοποιημένη. (Ο αναλυτής μου όταν έφευγα στις τελευταίες συνεδρίες, μου έλεγε πως αν η ψυχανάλυση έκανε κάτι θα φανεί στο μέλλον. Του έλεγα πως νιώθω πως πήγε… Διαβάστε περισσότερα »
Tinuviel, όλοι σου οι δισταγμοί είναι κλασσικές αντιρρήσεις που φέρνει κάποιος όταν στην πραγματικότητα ανησυχεί για τη διαδικασία του ψυχολόγου και τις αλλαγές που ίσως επιφέρει. Μήπως τον έχει άλλος ανάγκη, μήπως δεν είναι καλός επειδή είναι δωρεάν, μήπως τον έχει άλλος ανάγκη επειδή είναι δωρεάν, μήπως δεν μπορέσω να συνεχίσω… Ακούγονται πειστικά, αλλά απλά είναι ανακλάσεις άλλων εσωτερικών εμποδίων. Απλά πήγαινε :-). Μην ακούς τις φωνούλες και τα “ναι μωρέ αλλά μήπως”, σε καθυστερούν τζάμπα.
Αναλεκτη κι εγώ αυτό πιστεύω. Αν ήταν ψυχολόγος ιδιωτης θα έλεγα ότι είναι πολλά τα λεφτά, τώρα βρήκα κάποιο άλλο κώλυμα.
Γειά σου Tinuviel, εγώ απευθύνθηκα (πολύ παλιά έγινε αυτό) σε ψυχολόγο πανεπισρημίου εξωτερικού και δεν πιστεύω ότι με κατάλαβε. Πιστεύω ότι είχε κάποια στερεότυπα και δεν αντιλήφθηκε τι μου συμβαίνει. Παρόλα αυτά, είμαι υπέρ του να δοκιμάσεις. Γιατί το γεγονός ότι την έκρινα, πάλι με βοήθησε να καταλάβω τον εαυτό μου. Γιατί και οι ψυχολόγοι άνθρωποι είναι και νομίζω ότι την μπέρδεψε η διαφορετική κουλτούρα, ο τρόπος που εκφραζόμαστε. Μια λύση είναι ψυχολόγος μέσω ίντερνετ για να βρεις Έλληνα. Έχει θετικά και αρνητικά, αρνητικά γιατί κάποιοι δεν καταλαβαίνουν τι περνάς εκεί έξω. Μετά από χρόνια, δεν αισθάνομαι καμία ανάγκη να… Διαβάστε περισσότερα »
Είμαι σύντροφος ατόμου με διαταραχή στην “ομπρέλα” των αγχωδών. Επομένως πιστεύω ότι μπορώ να καταλάβω κάποια πράγματα για τη δική σου θέση. Ως απόφοιτη Ψυχολογίας και εγώ, βρίσκω τις απαντήσεις που δόθηκαν ιδιαίτερα διαφωτιστικες. Ναι, όταν βλέπεις το σύντροφο σου να αντιμετωπίζει κάποιο πρόβλημα, έχεις αυτό το αίσθημα της “ευθύνης” και θα ήθελες να δώσεις εσύ τη λύση ή έστω να νιώσεις ότι του δίνεις κάτι που τον βοηθά. Πίστεψε με όμως, το ότι είσαι πρόθυμη να μιλάς μαζί του ή απλά να είσαι εκεί όταν το χρειάζεται είναι αρκετό. Ο σύντροφος σου χρειάζεται ένα καλό υποστηρικτικο δίκτυο, αλλά με… Διαβάστε περισσότερα »
Aγαπητή γραφούσα, κανένας ψυχολόγος ή ψυχοθεραπευτής και καμία απάντηση δεν θα σε κάνει να καταλάβεις το γιατί ο σύντροφός σου είναι έτσι. Αυτό για αρχή. Είμαι ένας άνθρωπος που υποφέρει από άγχος από μικρή ηλικία. Έχω φτάσει να παίρνω φαρμακευτική αγωγή λόγω άγχους γιατί μου προκαλούσε απίστευτες ημικρανίες. Μέχρι και σήμερα 4 χρόνια μετά την διάγνωση και την φαρμακευτική αγωγή μπορεί να υπάρξει κατάσταση που θα με αγχώσει πολύ και δεν θα μπορώ να την διαχειριστώ και θα με πιάσει ημικρανία. Μιλάμε για ημικρανία που θα με καθηλώσει στο κρεβάτι και δεν θα μπορώ να κάνω τίποτα. Μιλάμε για κρίσεις… Διαβάστε περισσότερα »