Αγαπητή «Α, μπα»: Θέλω να κάνω παιδιά και δεν ξέρω πόσο χρόνο έχω ακόμη

30 χρονών και οι δύο, 6 χρόνια μαζί, τα 3 συγκατοικούμε. Τα πάμε πολύ καλά. Έχουμε πει θέλουμε παιδιά στο μέλλον, βρίσκαμε και ονόματα. Πριν συγκατοικήσουμε έμαθα ότι λόγω γνωστού προβλήματος υγείας μου, δεν ξέρω καθόλου για πόσο ακόμα μπορώ να μείνω έγκυος. Σκέφτομαι την υιοθεσία για να μη βιαστώ. Ήταν δίπλα μου στους γιατρούς, σαν πιθανός πατέρας. Δεν τον πίεσα να κάνουμε ΑΜΕΣΑ παιδί, ούτε εγώ ήθελα άλλωστε. Φυσικά τα συμπεθέρια θέλουν εγγόνι, αλλά ποιος τους δίνει σημασία. Με αφορμή τα “παράπονά” τους λοιπόν, τον ρώτησα ξανά εχθές. “Τελικά εσύ θες παιδιά;” “Εντάξει, δεν τρελαίνομαι” μου είπε. Ξεκάθαρη απάντηση δεν έδινε, ούτε για “κάποια στιγμή στο μέλλον”. Κι εγώ τώρα ΔΕΝ ΞΕΡΩ: 1. Πώς καταλαβαίνω αν όντως θέλω παιδιά ή απλά μικρή πίστευα ότι πρέπει να κάνω (ρόλος γυναίκας στην πατριαρχική κοινωνία); Ίσως αναρωτιέμαι πλέον γιατί “έλα μωρέ, πού να τρέχεις τώρα, εξωσωματικές και τρεχάματα. Kids are overrated, κλάματα, αυπνίες, τόσα έξοδα”. Η ψυχολόγος μου ήταν υπέρ των παιδιών, δεν ξέρω αν το πίστευε για μένα ή απλώς έκανε πάνω μου προβολή των επιθυμιών της. 2. Πρώτα να του κάνω κουβέντα ή πρώτα να βρω τι θέλω εγώ; (ακόμα, μπορεί να επηρεαστεί η επιθυμία μου από την απάντησή του;) 3. Μπορεί να αλλάξει αυτή η επιθυμία του, όπως άλλαξε από την τελευταία φορά που τον ρώτησα; Μπορεί να αλλάξει και η δική μου; 4. Αν δε θέλει αλλά εγώ θέλω, κι ας αγαπιόμαστε, τι κάνω μαζί του; Χωρίζω; Πότε περίμενε να μου το πει; (Κι ας μη σκεφτώ τι θα ξαναπεράσω στο σενάριο αναζήτησης σοβαρού συντρόφου απ’ την αρχή..) ΥΓ.Το θεωρώ πιο απλό για έναν άντρα, το βασικό είναι να θέλει να μεγαλώσει ένα “mini me” και να το αγαπάει πολύ. Εμείς οι γυναίκες πρέπει πρώτα να ξεκαθαρίσουμε τις επιθυμίες μας άσχετα με τα “πρέπει” της κοινωνίας και μετά να αναρωτηθούμε το ίδιο. Είμαι υπερβολική που θα ήθελα να ξέρει, ενώ εγώ δεν είμαι σίγουρη;

-Monica (χωρίς την αριθμητική διαφορά ηλικίας από τον Richard)

Το «εντάξει, δεν τρελαίνομαι» είναι  μια απάντηση. Σημαίνει «μάλλον όχι». Δεν είναι απλά υπερβολικό να θέλεις να ξέρει στα σίγουρα, είναι αδύνατο. Τι θέλεις, συμβόλαιο; Ακόμα και αν σου πει τώρα ότι είναι σίγουρος (για το οτιδήποτε), πιστεύεις ότι μπορείς να ζήσεις τη ζωή σου βασιζόμενη σε μια προφορική υπόσχεση;

Τώρα τα υπόλοιπα που μπλέκεις, ούτε για τους άντρες είναι ξεκάθαρα τα πράγματα, και αυτοί πιέζονται κοινωνικά να κάνουν παιδιά, ούτε αυτοί ξέρουν αν θέλουν όντως ή αν έμαθαν να θέλουν, απλώς δεν γίνεται να ξεμπλέξεις το ένα από το άλλο, δεν γίνεται. Σταμάτα να το προσπαθείς. Φυσικά αλλάζουν οι επιθυμίες, φυσικά και επηρεάζεται ο ένας από τον άλλον, ούτε αυτό είναι πρόβλημα όμως. Ψάχνεις να βρεις την αποκρυσταλλωμένη, απομονωμένη απάντηση στο ΘΕΛΩ ΠΑΙΔΙ λες και δεν είσαι προϊόν της κοινωνίας, λες και μεγάλωσες μόνη σου χωρίς άλλους ανθρώπους γύρω σου, αλλά κι έτσι να ήταν, πάλι προϊόν του περιβάλλοντός σου θα ήσουν.

Γενικά, ψάχνεις σιγουριά, καθοδήγηση, πρόγραμμα, και ειδικά σε αυτά τα θέματα, δεν γίνεται, μεταξύ άλλων επειδή ακόμα και να θέλεις και να θέλει, δεν σημαίνει αυτόματα ότι θα αποκτήσεις.

Δεν καταλαβαίνω το εξής μόνο, πώς γίνεται από εκεί που διαλέγατε ονόματα να πει «δεν τρελαίνομαι να κάνω παιδιά». Εσύ το καταλαβαίνεις; Και τέλος, η ψυχολόγος που είναι κατά ή υπέρ των παιδιών δεν είναι καλή ψυχολόγος. Η ψυχολόγος δεν είναι στη ζωή σου για να σου δίνει συμβουλές, ούτε για να λέει την αποψάρα της για διάφορα θέματα.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News