Αγαπητή «Α, μπα»: Έχουμε πολύ πρακτικές δυσκολίες στη συγκατοίκηση

Καλησπερίζω το αμποπαρεόνι! Σας διαβάζω κάθε μέρα και ήρθε καιρός να σας στείλω τον κωμικοτραγικό προβληματισμό μου. Καταρχάς να σας πω πως δεν είμαι τρολλ και πως το θέμα μου αν και αστείο/χαζό εμένα με βασανίζει. Συγκατοικώ με τον φίλο μου και είμαστε 4 χρόνια μαζί. Όπως καταλαβαίνετε η οικειότητα εχει αναπτυχθεί προ πολλού.Γενικά σαν άτομο έχω θέμα με τους σωματικούς ήχους , τα ρεψίματα , τα αέρια , τις ροχάλες (συγνώμη δεν ξέρω πως να το πω αλλιώς). Έτσι μεγάλωσα , σε ένα σπίτι που δεν ακουγόταν τίποτα καθώς οι γονείς μου το θεωρούσαν αγένεια. Όπως ανέφερα είμαι και εγώ τέτοια, δεν το θεωρώ τόσο μεγάλη αγένεια σε σημείο υπερβολής όπως οι δικοί μου αλλά προσπαθώ να είμαι κατανοητική προς το θέμα αυτό γιατί άνθρωποι είμαστε. Λοιπόν προ καραντίνας έπεφτα ξερή για ύπνο καθώς σηκωνόμουν πρώτη να πάω δουλειά. Κατά τη διάρκεια της καραντίνας όμως που και οι 2 (εγώ και ο φίλος μου) μας δουλεύαμε από το σπίτι , άρχισε το μαρτύριο. Γενικά κοιμάμαι δύσκολα αν δεν είμαι πτώμα και επειδή δεν κουραζόμουν με τα πήγαινε-έλα στη δουλειά είχε ως αποτέλεσμα να δυσκολεύομαι να κοιμηθώ τα βράδια. Ο δικός μου είτε είναι κουρασμένος είτε ξεκούραστος το Μορφέα θα τον πάρει σε 5 λεπτά. Τρακτέρ να οργώνει δίπλα του να υπάρχει, δεν θα ξυπνήσει. Τους ζηλεύω απίστευτα αυτούς τους ανθρώπους αλλά δεν είναι αυτό το ζήτημα…Όπως καταλαβαίνετε όταν κάποιος κοιμάται δεν ελέγχει το σώμα του. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να ακούω την συμφωνία του Μπετόβεν και τον Τσαϊκόφσκι κάθε βράδυ μέχρι να με πάρει ο ύπνος-που φυσικά δεν με παίρνει. Τον σκουντάω και ανάλογα το όνειρο που βλέπει ίσως γυρίσει πλευρό το οποίο έχω πλέον καταλήξει πως είναι κάκιστη ιδέα καθώς οι αναθυμιάσεις των αερίων που είναι παγιδευμένες κάτω από το πάπλωμα μου καίνε τις βλεφαρίδες. Δεν μπορώ ρε παιδιά , κοιμάται και με ανοιχτό στόμα , παίρνει και κάτι πόζες χειροπόδαρα και όταν ρίξει τα δακρυγόνα (είναι και πολλές, δεν είναι μια τουλάχιστον) εμένα με πιάνει μια αηδία και θέλω να τον πνίξω με το μαξιλάρι. Προσπαθώ να αντιμετωπίσω το θέμα με χιούμορ όπως διαβάζετε αλλά έχω απελπιστεί. Ο φίλος μου γελάει που εγώ παθαίνω φρίκες με κάτι τέτοιο. Και στο παρελθόν έχει γίνει απλά επειδή τώρα εχουν αλλάξει τα ωράριά μας εγώ τις κλανίτσες τις παίρνω πρέφα . Χθες τσακωθήκαμε (μόνη μου τσακώθηκα, εκείνος καλά πέρασε) διότι έπινε κόκα κόλα και το βράδυ με τάραξε στα πυροτεχνήματα. Τον ξύπνησα κιόλας από τα νεύρα μου και για να με εκδικηθεί ο άτιμος αυτός άνθρωπος που του χάλασα τον ύπνο με σκέπασε επίτηδες με το πάπλωμα για να μυρίσω όλη την ομορφιά. Έγινε σφαγή. Εκείνος διασκεδάζει με τις αντιδράσεις μου, μερικές φορές γελάω και εγώ το παραδέχομαι. Δεν τον θεωρώ αγενή αλλά νιώθω μια αμηχανία. Δεν ξέρω τι ακριβώς να ρωτήσω. Δεν μπορώ να του πω τι να κάνει στον ύπνο του και από τη στιγμή που στον ξύπνιο του είναι εντάξει τότε το κόλλημα είναι δικό μου. Πως λοιπόν το ξεπερνάω? Γιατί νιώθω αμήχανα για μια φυσική λειτουργία του ανθρώπου που κάνω και εγώ η ίδια (χωρίς να ακούγομαι)? Τα άλλα ζευγάρια δεν έχουν τέτοια θέματα? Πραγματικά ντρέπομαι να το συζητήσω με φίλες μου και δεν ξέρω γιατί. Τουλάχιστον στο σάιτ εδώ πέρα η ανωνυμία με ανακουφίζει. Καταλαβαίνω πως είμαι υπερβολική ως ένα βαθμό. Σας παρακαλώ μην γελάσετε με το πρόβλημά μου. Το ξέρω πως είναι κάτι συνηθισμένο αλλά αισθάνομαι πως υπάρχει ταμπού γύρω από το θέμα αυτό και μάλλον για αυτό και εγώ το έχω πάρει στραβά. Αφού και τώρα που σας γράφω με έχει πιάσει μια ντροπή. Δεν θυμάμαι να έχω διαβάσει κάποια παρόμοια ερώτηση κιόλας και το κάνει χειρότερο… Θα περιμένω τις απαντήσεις σας και ελπίζω να διαφωτιστώ!
–Κλάνιν μάιν

Αυτές οι σωματικές λειτουργίες – που δεν φέρνουν χαρά, πώς να το κάνουμε – είναι αστείες μόνο αν τις κάνουν άντρες. Αν το κάνουν γυναίκες, επιτρέπεται μόνο αν είναι νέες, συμβατικά ελκυστικές γυναίκες, με τη ταμπέλα του cool girl. Αυτό είναι το ταμπού. Εσύ ως γυναίκα οφείλεις να γελάς, γιατί όταν το κάνει άντρας, είναι αστείο. Δεν γελάς, άρα είσαι υπερβολική, μυγιάγγιχτη, τα γνωστά.
Ας το αφήσουμε αυτό, για την ώρα.

Δεν βρίσκω τίποτα αστείο σε αυτό που περιγράφεις. Απολύτως τίποτα.
Όταν λες ότι κάτι σε ενοχλεί και ο άλλος το γελοιοποιεί, σου λέει ότι δεν λαμβάνει υπόψη του τα συναισθήματά σου. Σε ισοπεδώνει, περνάει οδοστρωτήρας, σε αγνοεί. Αυτό από μόνο του είναι πρόβλημα. Όταν σε αναγκάζει να υποστείς αυτό που δεν σου αρέσει (με το πάπλωμα) πάει ένα βήμα παραπέρα το πρόβλημα, το κάνει μεγαλύτερο, χειρότερο.

Δεν ελέγχει τι κάνει στον ύπνο του, αλλά αν κάνει κάτι που σε ενοχλεί και σε δυσκολεύει να κοιμηθείς, η ενδεδειγμένη αντίδραση δεν είναι να σου πει ότι υπερβάλλεις, ούτε να γελάει «α χαχα, δεν μπορεί να κοιμηθεί εξαιτίας μου, ξεκαρδιστήκαμε».
Η έλλειψη ύπνου είναι κάτι πάρα πολύ σοβαρό.

Ότι δυσκολεύεσαι να κοιμηθείς και κοιμάσαι μόνο αν είσαι πτώμα, σε συνδυασμό με αυτό που νιώθεις για ανθρώπους που κοιμούνται εύκολα, δείχνει κάτι για σένα, και δεν είναι καλή ιδέα να το αφήσεις έτσι. Ψάξε το. Αυτό είναι το δικό σου κομμάτι. Μετά, είναι η σχέση σου με αυτόν τον άνθρωπο, και μάλλον συνδέονται μεταξύ τους.

Συμπλήρωση, γιατί μάλλον δεν έγινε απολύτως σαφές: θέλω να υπενθυμίσω ότι η κριτική δεν γίνεται σε κάποιον που δεν ελέγχει τι κάνει στον ύπνο του, αλλά για το γεγονός ότι όταν του επισημαίνεται τι κάνει στον ύπνο του, βγάζει την άλλη πλευρά υπερβολική, υστερική και μυγιάγγιχτη. Αντί να αναρωτηθεί τι μπορεί να κάνει και να βρει λύσεις, γελάει και την σκεπάζει με το πάπλωμα, και διαμαρτύρεται που τον ξύπνησε. 

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News