Αγαπητη Λενα, με αφορμη μια ερωτηση που διαβασα για την κοπελα που ρωτουσε αν πρεπει να λαμβανουμε υποψιν τους συνομιλητες μας πριν μιλησουμε. Δεν θα αναφερθω φυσικα σε εμφανισιακα σχολια, προφανως αυτο ειναι λαθος απο την αρχη ως το τελος. Ομως, αν προσεχουμε παντα τι λεμε για εμας, τοτε δεν ειμαστε ελευθεροι με τους φιλους μας. Το παρατηρησα προσφατα, ελεγα ποσο μου λειπει το αγορι μου που ειναι εξωτερικο και η φιλη μου μου ειπε πως πρεπει να ντρεπομαι που το συζηταω συνεχεια μαζι της γιατι αυτη ειναι μονη της 2 χρονια κι εχει να κανεο σεξ 1 χρονο. Ειναι δικη μου ευθυνη αυτο; Οχι. Αν δεν μιλησω σε εκεινη για το αγορι μου και το οτι μου λειπει, σε ποιον θα το πω; Ενιωσα πολυ ασχημα, σα να με μαλωσε. Ενω δεν θεωρω πως εκανα κατι κακο και της το ειπα. Η αλλη φιλη μας παντρευεται. Δεν θα επρεπε να μιλαει για τον γαμο της, επειδη εγω δεν παντρευομαι ακομα αλλα εχω σχεση περισσοτερα χρονια απο εκεινη; Τι απανταμε σε τετοιες περιπτωσεις; Αν ηταν να μην μιλαμε και για οσα μας προβληματιζουν, αλλα μονο να φλυαρουμε, καθομαι και σπιτι μου και μιλαω στον φυκο μου!
Ναι, πάντα πρέπει να προσέχεις τι λες για τον εαυτό σου σχετικά με το σε ποιον το λες, και ποτέ δεν είμαστε εντελώς ελεύθεροι στις εκφράσεις μας, γιατί πάντα πρέπει να λαμβάνουμε υπόψη τα συναισθήματα του άλλου. Όταν δεν το κάνουμε, είμαστε αγρίμια.
Αν θέλεις να λες ό,τι σου κατεβαίνει χωρίς να ασχολείσαι με το πώς αισθάνεται ο άλλος, πρέπει να πληρώσεις για τις υπηρεσίες αυτές, γιατί όποιος καταφέρνει να ακούει τους άλλους χωρίς να παίρνει τίποτα προσωπικά, περνάει πρώτα από σπουδές και λέγεται ψυχολόγος ή ψυχίατρος.
Όσο πιο καλός ο φίλος/σύντροφος/συγγενής, τόσο πιο μεγάλη η αμοιβαία κατανόηση, άρα και οι βαθμοί ελευθερίας. Ακόμα και τότε, αν μόλις απέλυσαν την κολλητή σου, δεν δείχνει μεγάλη ευαισθησία να της λες πόσο πολύ προβληματίζεσαι που σου προσέφεραν δουλειά στο εξωτερικό και δεν ξέρεις αν θέλεις να πας. Είναι δική σου ευθύνη που την απέλυσαν; Όχι. Είναι δική σου ευθύνη να μην ρίχνεις αλάτι στις πληγές της; Ναι. Ίσως είναι καλύτερο για ένα διάστημα να συζητήσεις αυτό το θέμα με έναν άλλον φίλο.
Το πόσο σου λείπει ο φίλος σου είναι κάτι ανώδυνο, αλλά νομίζω ότι δεν πρόσεξες μια λέξη που κάνει τη διαφορά: το «συνέχεια».
Η φίλη που παντρεύεται δεν κατάφερε κάτι για να υπάρχει λόγος ζήλιας ή αίσθηση μειονεξίας, πόσο μάλλον σε σχέση με το διάστημα δέσμευσης, οπότε αυτό το αντιπαράδειγμα δεν το έπιασα καθόλου.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Διαφωνώ με την απολυτότητα της απάντησης. Και εγώ αντιμετωπίζω προβλήματα υπογονιμότητας και γνωρίζει το περιβάλλον μου πόσο δυσκολεύομαι αλλά δεν έχω καμία απολύτως απαίτηση από τις έγκυες φίλες μου να μη μιλούν για την εγκυμοσύνη τους, ή τις φίλες με μωρά να μην μιλούν για τα παιδιά τους. Αν μου ξυπνάει επώδυνα συναισθήματα αυτό εγώ είμαι αυτή που πρέπει να πάω να μιλήσω για αυτά σε ψυχολόγο, όχι να πάνε οι φίλες να μιλούν για την εγκυμοσύνη τους σε ειδικούς ψυχικής υγείας για να μην μου πατήσουν τον κάλο. Ο κάλος πατιεται έτσι κ αλλιώς από χιλιάδες ερεθίσματα (γνωστοί στα… Διαβάστε περισσότερα »
Δείχνει μια ευαισθησία όμως το να μην ξύνεις τις πληγές των άλλων, ειδικά ανθρώπων που λογικά εκτιμάς και αγαπάς. Προσωπικά αυτή την ευαισθησία την αναγνωρίζω και την εκτιμώ ιδιαίτερα.
H απάντηση δεν είναι καθόλου απόλυτη, αν την διαβάσεις προσεχτικά από την αρχή μέχρι το τέλος, κάθε πρόταση. Η απάντηση λέει “πάντα πρέπει να προσέχουμε, και εξαρτάται το πόσο από την περίσταση”. Ότι εσύ δεν έχεις πρόβλημα, δεν σημαίνει ότι όλες στη θέση σου δεν έχουν πρόβλημα, άρα οι οικείοι τους δεν μπορούν να έχουν εσένα ως κριτήριο για τις δικές τους σχέσεις.
Σε καμία περίπτωση δεν πιστεύω ότι αποτελώ τον κανόνα, ούτε ότι θα έπρεπε όλοι να αντιδρούν όπως εγώ. Ο καθένας έχει τα όρια του στο τι αντέχει και τι του αρέσει και έχει κάθε δικαίωμα να το διεκδικήσει, και αν αυτό δεν γίνει σεβαστό να αποχωρήσει. Δεν εννοούσα ότι όλοι πρέπει να αντέχουμε αυτά που δεν μπορούμε να αντέξουμε γιατί έτσι είναι οι φιλίες. Εκεί που διαφωνώ είναι ότι πρέπει εμείς να γνωρίζουμε προκαταβολικά τα όρια και τα triggers των άλλων και να κάνουμε υποθέσεις για αυτά. Αδιαμφισβήτητα είναι ευθύνη μας να τα σεβόμαστε ευλαβικά όταν μας τα μοιράζονται μαζί… Διαβάστε περισσότερα »
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου. Αν εξαιρέσουμε τις περιπτώσεις που κάτι αναφέρεται συνεχώς με κίνδυνο να γίνουμε ενοχλητικοί, και μέσα από αυτή την υπερβολική αναφορά σε ένα θέμα ο άλλος μπορεί να νοιώσει ότι “του πατιέται ο κάλος” σε αντίστοιχες δικές του ελλείψεις, και με αυτή τη λογική, θα έπρεπε να μπορούμε να μιλάμε για τα προσωπικά μας, επαγγελματικά μας, θέματα της υγείας μας κλπ άνετα στους φίλους μας, μόνο όταν τυχαίνει να συμβαδίζουν απόλυτα με τα αντίστοιχα δικά τους. Πότε δηλαδή. Τις υπόλοιπες στιγμές, να φιλτράρουμε χίλιες φορές πως θα περιγράψουμε τα καθημερινά βιώματά μας, μην τυχόν και αγγίξουμε ευαίσθητη… Διαβάστε περισσότερα »
Λες ότι ” διαφωνώ είναι ότι πρέπει εμείς να γνωρίζουμε προκαταβολικά τα όρια και τα triggers των άλλων και να κάνουμε υποθέσεις για αυτά”. Αν είναι φίλοι μας, ξέρουμε τα triggers τους, όπως ξέρον κι αυτοί τα δικά μας. Αν γίνει λάθος, που λάθη εκτίμησης γίνονται, το λέμε. Έτσι χτίζονται οι φιλίες. Σε αγγίζει προσωπικά και δεν βλέπεις ότι το ίδιο λέμε. Οι δικοί σου σου μιλάνε γιατί βλέπουν ότι είσαι οκ. Αν δεν ήσουν, δεν θα έπρεπε να σου μιλάνε.
Σκέψου να σου λέει η άλλη 10 φορές την μέρα πόσο εύκολα έπιασε παιδί…
Εγω, Λενα, διαφωνω, με τους δικους μας ανθρωπους μιλαμε ανετα, διαφορετικα ποτε δεν ειμαστε ο εαυτος μας. Με την ιδια λογικη, πχ φιλη μου που εχασε τον μπαμπα της, εγω δεν πρεπει να αναφερω τον δικον μου μπαμπα; Δεν της κανω επιδειξη, αλλα μεσα στη συζητηση μπορει να αναφερθει, οπως και εγινε. Με ρωτησε ποιος μου πηρε το καινουριο μου δαχτυλιδι. Επρεπε να πω ψεματα; Ειπα ο μπαμπας μου και τελος. Με μερικους φιλους πιστευω πως πρεπει να μιλας για τα παντα ολα χωρις λογοκρισια, γιατι αν δεν μοιραστεις με τους φιλους τοτε να βρουμε ολοι ψυχολογο και με τους… Διαβάστε περισσότερα »
Δεν είπαμε να μην ξανα αναφέρεις την λέξη «μπαμπάς» μπροστά στην φίλη σου που έχασε τον δικό της αλλά αν της ξεκινούσες κουβέντα πχ για την πόσο τέλεια σχέση έχεις με τον πατέρα σου και ω, τι ευτυχία ή ότι έχεις να τον δεις ένα μήνα και σου έχει λείψει φριχτά (τυχαία παραδείγματα προφανώς), θα ήταν ελαφρώς αναίσθητο εκ μέρους σου. Έτσι πιστεύω εγώ τουλάχιστον. Για μένα είναι εντελώς προφανές ότι φυσικά και αυτολοκρινόμαστε πάντα ανάλογα με τις καταστάσεις και το ποιον έχουμε απέναντι μας. Μου κάνει μεγάλη εντύπωση που κάτι τέτοιο αμφισβητείται.
Αυτό ακριβώς! Και είναι και πολύ άσχημο και απομονωτικο και για όσους έχουν περάσει ή περνάνε κάτι άσχημο (πχ η φίλη σου που έχει χάσει τον πατέρα της) να αποφεύγουν να μιλούν οι άλλοι για σχετικά ζητήματα. Θα καταλήξουν έτσι να μιλάνε μόνο οι τραυματισμένοι με τους τραυματισμένους, οι καλά με τους καλά, ή όλοι σε ψυχολόγους. Και τα λέω αυτά ενώ είμαι ψυχολόγος, άλλο ενσυναίσθηση και σέβομαι ότι κάποιος μου ζητάει να επιδειξω ευαισθησία σε κάποιο ζήτημα, και άλλο προκαταβολικά κρίνω ότι κάποιος δεν μπορεί να αντέξει την χαρά μου ή τη δυστυχία μου λόγω της δικής τους ιστορίας.… Διαβάστε περισσότερα »
Υata τι υπέροχο και ευστοχο σχόλιο! Το έκανα σκρινσοτ να το θυμάμαι!
Εννοείται ότι δε γίνεται να μην αναφερόμαστε στα κοντινά μας πρόσωπα και στις καταστάσεις που τα αφορούν όταν μιλάμε σε φίλους μας. Κι εννοείται λέμε όσα μας προβληματίζουν/στεναχωρούν κλπ. Η ειδοποιός διαφορά είναι ο τρόπος με τον οποίο και ο βαθμός στον οποίο γίνεται αυτό. Άλλο να πεις ο ‘μπαμπάς μου’ ή να συζητήσεις ένα θέμα που αφορά τον μπαμπά σου, κι άλλο να έλεγες, για παράδειγμα, συνεχώς πόσο πολύ χαίρεσαι που έχεις τον μπαμπά σου στη ζωή σου, πόσο τυχερή είσαι που είναι καλά, που έχετε μια καλή σχέση, που είναι παρών σε όλα τα σημαντικά γεγονότα της ζωής… Διαβάστε περισσότερα »
Φυσικά και δε θα πεις ψέματα αν σε ρωτήσει η φίλη. Αλλο όμως να τον έχασε πριν μια βδομάδα. Αλλο επίσης στη φίλη που έχασε το μπαμπά της να κάνεις συνεχώς παράπονα για το ότι ο δικός σου πατέρας βαριέται να πάει σουπερμάρκετ (ή κάτι τόσο καθημερινό ας πουμε). Δεν υπάρχει σωστή και λάθος απάντηση. Ο καθένας ας πιάσει το κλίμα που επικρατεί και να κρίνει τι πρεπει και τι δεν πρέπει να πει.
Αυτό ακριβώς, φούστα, συμφωνώ. Αφουγκραζόμαστε λίγο πριν μιλήσουμε, δεν ανοίγουμε το στόμα μας και όποιον πάρει ο χάρος.
Για να εξακολουθήσουν οι δικοί μας άνθρωποι να είναι δικοί μας, οφείλουμε να φερόμαστε με ενσυναίσθηση, να αφουγκραζόμαστε τις ανάγκες και τα συναισθήματα τους, να ρωτάμε. Μια πολύ καλή μου φίλη έχασε τον μπαμπά της οταν ήταν παιδί. Δεν μου πήγαινε καρδιά να της μιλάω για τον πατέρα μου όποτε μου κατέβαινε, έτσι, πάντα τη ρωτούσα αν νιώθει άνετα. Όταν έχασα το δικό μου μπαμπά και μια άλλη φίλη μου μιλούσε για το δικό της λίγες μέρες μετά, αισθάνθηκα πάρα πολύ άσχημα. Να μη μου μιλούσε να μου πεις; Όχι, μπορούσε να το παραλείψει. Δε θα μας έκανε αυτό λιγοτερο… Διαβάστε περισσότερα »
Έχω γονιό με αλτσχάιμερ και κάποιες φορές πελαγώνω με την κατάσταση και με παίρνει απο κάτω. Συνήθως ο άνθρωπος με τον οποίο νιώθω άνετα να συζητήσω τέτοια θέματα είναι ο κολλητός μου. Ο οποίος έχει χάσει και τους δύο γονείς του. Θα έπρεπε να σκέφτομαι οτι αφού εγώ τους έχω ζωντανούς να λέω παλι καλά, οπότε να μην μιλάω μαζί του για τα θέματα που αφορούν γονείς; Είναι αναισθησία; Ειλικρινά ρωτάω γιατί τώρα αρχίζω και σκέφτομαι οτι ίσως δεν κανω καλά που του τα λέω. Δεν ξέρω, όμως απο την αλλη, αν είναι να μην μιλάμε για αυτά που μας… Διαβάστε περισσότερα »
Αγαπητή @mononoke αφουγγραζεσαι όπως λέχθηκε από τη @Xthesini λίγο πιο πάνω. Και οι ισορροπίες είναι κάτι που χτιζεσαι και από τα δύο μέρη. Δηλαδή, αν ο φίλος σου σε κάποιο επίπεδο ταράζεται από τη συστηματική νύξη του ζητήματος του γονιού σου, κι εφόσον δεν έχουμε την περίπτωση που εσυ κάνεις μια πελωρια χοντράδα τύπου να του τα λες ενώ μόλις έχασε το δικό του γονιό πχ, τότε έχει κι εκείνος μια ευθύνη να είναι ανοιχτός και να έχει το θάρρος της γνώμης του να πει “καλή μου mononoke μου ανακινει λίγο τους δικούς μου χαμένους γονείς, αν μπορείς άσε ένα… Διαβάστε περισσότερα »
Νομίζω ότι υπάρχει μία παρανόηση της απάντησης της Λένας σε πολλά σχόλια. Αυτό που αναφέρει η γράφουσα είναι κάτι πολύ διαφορετικό – δεν ανέφερε απλά τον σύντροφο της όπως στο παράδειγμα με τον μπαμπά εδώ, το οποίο σαφέστατα δεν θα αποτελούσε πρόβλημα για κανέναν. Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και το να αφουγκραζόμαστε τι μπορεί να τον πληγώνει είναι υποχρέωση μας σε μία φιλία. Όταν η φίλη μου είναι άνεργη και εγώ δεν παίρνω προαγωγή στον ίδιο τομέα και ζορίζομαι, δεν το συζητάω όλη την ώρα με την συγκεκριμένη φίλη. Δεν με καταπιέζει αυτό ούτε με κάνει λιγότερη ελεύθερη ή την… Διαβάστε περισσότερα »
Γιατί τόσο επιθετικό σχόλιο; Αν η κοπέλα είχε θέμα με τη συχνότητα τη συζήτησης, θα έλεγε ότι ξέρεις, μιλάμε συνέχεια για το ίδιο θέμα και κάπου νιώθω πως δεν έχω τι άλλο να σου πω. Αποδίδεις στη γράφουσα τα χειρότερα δυνατά κίνητρα, που δεν προκύπτουν πουθενά από το γράμμα της.
Πώς τα συμπέρανες ολα αυτά για την κοπέλα? Αν είναι δυνατόν. Επειδή είπε ότι της λείπει ο φιλος της στη φίλη της, εσύ συμπέρανες ότι λέει ότι μαλακια της κατεβαίνει στο κεφάλι και στο repeat μάλιστα? Και αυτό το συμπέρανες επειδή η φίλη της χρησιμοποίησε τη λέξη “συνέχεια”? Γιατί να πάρεις τη λέξη αυτή σαν δεδομένο και γεγονός, και όχι το ότι η φίλη της μπορεί να το είπε για έμφαση, για να την κάνει να νοιώσει ενοχές, κάτι το οποίο φάνηκε ότι λειτουργεί ετσι με το “ντροπή σου”? Θέλω να πω, οτι μπορούσες να το δεις και από την… Διαβάστε περισσότερα »
Αποψάρα: Ζηλεύεις λίγο τη φίλη που παντρεύεται παρόλο που εσύ έχεις “περισσότερα” χρόνια σχέση και έχεις βρει την άλλη φίλη και της μιλάς “συνέχεια” για το φίλο που λείπει λες και είναι θέμα για καθημερινή συζήτηση.
Ενσυναίσθηση λέγεται αυτό που περιγράφεις και, ναι, πρέπει να την έχεις και όταν μιλάς σε φίλους σου.
Επειδή ακριβώς πρόκειται για φίλη και όχι για φύκο, δεν θα επικεντρωνόμουν στο τι να απαντήσω, αλλά στο να ρωτήσω για να καταλάβω, να συζητήσω αυτό που την απασχολεί. Νομίζω κι αυτή θα μπορούσε να εκφραστεί διαφορετικά με τη σειρά της και όχι να σου πει ότι πρέπει “να ντρέπεσαι”. Αυτό με την ευθύνη μου δεν έχει θέση, τι θα πει δεν φταις; Αυτή δηλαδή τι φταίει που σου λείπει το αγόρι σου, τον έστειλε στο εξωτερικό; Αλίμονο αν δεν ακούμε τα προβλήματα και τις ανάγκες των φίλων μας επειδή δεν φταίμε, όλων δηλαδή, άνθρωποι είμαστε. Τι είδους λογική είναι… Διαβάστε περισσότερα »
Αν σε προβληματίζει πού να πεις για το αγόρι σου που σου λείπει μπορείς να το πεις στην άλλη φίλη που παντρεύεται, δεν νομίζω να την πειράξει. Εννοείται ότι προσέχουμε τι λέμε σε ποιον, είναι αρκετά βασική κοινωνική δεξιότητα, μου κάνει εντύπωση που ρωτάς.
Εγώ πιστεύω ότι αν δεν σου είχε εκδηλώσει ποτέ πικρία για το ότι είναι μόνη της κακώς πέφτουμε να σε φάμε. Απεναντίας, προσωπικά θα ένιωθα άβολα αν σε κάθε περίοδο που είμαι μόνη μου οι φίλοι μου σταματούσαν αυτομάτως να μου μιλάνε για τα προσωπικά τους.
Ένας τρόπος να μάθουμε πού είναι το όριο, είναι να λαμβάνουμε υπόψη τα όρια που μας βάζουν οι άλλοι. Η φίλη σου, σου έδειξε το όριο της λέγοντας σου στην ουσία, ότι δε θέλει να ακούει συνέχεια πόσο μόνη νιώθεις και πόσο σου λείπει ο φίλος σου, γιατί ακούγοντας σε, θυμάται συνέχεια ότι εκείνη δεν έχει καν γκόμενο έστω για να της λείπει. Εσύ τώρα, αντί να ακούσεις τη φίλη σου, έστειλες στην Α,μπα για να ρωτήσεις τι πρέπει να απαντήσεις στη φίλη σου που σου είπε μπάστα. Γιατί έμεινες στο πώς το είπε και δεν άκουσες τι σου είπε.… Διαβάστε περισσότερα »
Ευτυχώς πόντια ιντερνάσιοναλ συμμετέχεις και πάλι.
Μου έλειψες πολύ!