Αγαπητή Α,μπα και λοιπή αμποπαρέα, χαίρομαι πολύ που υπάρχετε! Η ερώτηση που θέλω να απευθύνω αφορά την μητρότητα και αν υπάρχουν και άλλες γυναίκες που αισθάνονται όπως εγώ. Έχω ένα κοριτσάκι 6 μηνών το οποίο με τον σύζυγό μου το αποκτήσαμε μετά από τρία χρόνια προσπαθειών και πολλών απογοητεύσεων. Ξέρεις.. σε κάθε περίοδο κατέληγα να κλαίω γοερά και να αναρωτιέμαι αν ποτέ εγώ θα καταφέρω να γίνω μάνα. Και να που κατάφερα! Ωστόσο, συνειδητοποίησα πως η μητρότητα δεν ενεργοποιείται σαν αυτόματος πιλότος αλλά χρειάζεται παράλληλα με το πιτσιρίκι να εκπαιδευτείς και εσύ ως γονιός, πρωτίστως στην υπομονή. Γενικά ασχολούμαι πολύ με το μωρό, της μιλάω, της τραγουδάω, προσπαθώ να είμαι όσο το δυνατόν περισσότερο παρούσα. Το ίδιο και ο σύζυγός μου, ωστόσο, επειδή δεν έχουμε καμία βοήθεια από γιαγιάδες (έχουν φύγει και οι δύο μητέρες μας από την ζωή) όλη η ανατροφή είναι πάνω μας όπως και όλες οι καθημερινές δουλειές. Το θέμα μου λοιπόν ότι ορισμένα βραδιά που προσπαθώ να την κοιμήσω νιώθω να χάνω την υπομονή μου και εκνευρίζομαι. Καμία φορά, μάλιστα, φωνάζω “Κοιμήσου επιτέλους!” το οποίο είναι εντελώς μα εντελώς βλακώδες μιας και δεν υπάρχει περίπτωση κάτι τέτοιο να φέρει οποιοδήποτε άλλο αποτέλεσμα πέρα από επιπρόσθετη ένταση. Έτσι καταλήγω να νιώθω φριχτές ενοχές που γίνονται ακόμη χειρότερες όταν αναπολώ την ζωή που έκανα χωρίς το μωρό. Μια μέρα μια κυρία που μας παρατηρούσε στην καφετέρια (εγώ είχα την μικρή στα χέρια και της έδειχνα κάτι παλιά κτήρια) ήρθε και μου έδωσε συγχαρητήρια γιατί είμαι λέει πολύ γλυκιά μανούλα (!!!!!). Εκείνη την ώρα λοιπόν σκέφτηκα “που να ήξερες σε τι λυκάνθρωπο μεταμορφώνομαι τα βράδια!” Το ερώτημα μου λοιπόν είναι το εξής : είναι θεμιτό να αισθάνομαι όπως αισθάνομαι ιδίως όταν προσπάθησα τόσο πολύ να κάνω παιδί; Εντάξει, οι μητέρες που γέννησαν έπειτα από πολλές προσπάθειες και δυσκολίες ή έκαναν εξωσωματική ή οι υιοθέτησαν δεν είναι απαραίτητα οι τέλειες μητέρες αλλά το γεγονός πως αναλογίζομαι τόσο συχνά την ζωή που έκανα πριν το μωρό με κατατρέχει… Μήπως φταίει που όλα έγιναν μέσα στην πανδημία και τις απανωτές καραντινες, με αποτέλεσμα να μην προλάβω να αποχαιρετήσω την προηγούμενη ζωή και τις συνήθειες μου;
Όχι, φταίει που είσαι μόνη σου όλη μέρα με το μωρό.
Ναι, οι περισσότερες γυναίκες που κάνουν παιδί νιώθουν κούραση και αγανάκτηση, όπως κι αν το έχουν αποκτήσει. Κι εσύ κάνεις τα συνηθισμένα, αν μου επιτρέπεται να τα αποκαλέσω έτσι, λάθη.
Δεν χρειάζεται να είσαι όσο το δυνατόν περισσότερο παρούσα, ούτε χρειάζεται να ασχολείσαι πολύ με το μωρό, ούτε χρειάζεται να τραγουδάς και να δίνεις παράσταση όλη μέρα, κάθε μέρα. Δεν χρειάζεται να είσαι όλη την ώρα από πάνω της, διασκεδάστρια, λες και η ζωή της πρέπει να είναι ένα απέραντο λούνα παρκ. Δεν χρειάζεται να την κοιμίζεις, πόσο μάλλον να προσπαθείς να την κοιμήσεις. Η ζωή ενός μωρού είναι ήδη συναρπαστική, πριν έξι μήνες ήταν στο απόλυτο σκοτάδι. Είναι απλώς κουραστικό, εξαντλητικό και βλαβερό για σένα να τα δίνεις όλα ώστε να περνάει ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΕΛΕΙΑ. Ας βαρεθεί και λίγο, ας κοιτάξει το ταβάνι και λίγο, ας μείνει και δέκα λεπτά χωρίς το πιο καταπληκτικό παιχνίδι στο χέρι.
Ακριβώς επειδή το απέκτησες με δυσκολία, πιστεύεις ότι πρέπει να δείχνεις την ευγνωμοσύνη σου και να είσαι τέλεια, η πιο τέλεια που υπάρχει. Τέλεια μάνα δεν είναι αυτή που ασχολείται όλη την ώρα με το παιδί της. Το μωρό δεν χρειάζεται να είναι το πιο χαρούμενο μωρό που έχει έρθει ποτέ στη γη. Είσαι ένας άνθρωπος με ανάγκες, που θέλει τον δικό του χρόνο, ξεκούραση, και το ίδιο είναι και το μωρό, ένας άνθρωπος. Αν το μάθεις στην συνεχή εγρήγορση, σε περιμένουν πολύ δύσκολα χρόνια. Πρέπει να του δείξεις ότι ζείτε παράλληλα στο σπίτι, δεν ζεις για να το διασκεδάζεις. Δείξε του αυτά που θέλεις να του δείξεις και τραγούδα όταν έχεις κέφι. Δεν είσαι η δασκάλα του όμως, ούτε τζουκ μποξ. Για τον ύπνο, ξεκίνα να της μαθαίνεις τι είναι ο ύπνος και πώς να το κάνει μόνη της. Δείξε της, δεν σε χρειάζεται. Γενικά δεν σε χρειάζεται όσο νομίζεις τώρα. Καλύτερα να μην της δώσεις την εντύπωση ότι δεν μπορεί χωρίς εσένα, γιατί θα το πιστέψει και μετά θα είναι πολύ δύσκολο να της αλλάξεις γνώμη.
Βρες νταντά ή σκέψου παιδικό σταθμό, για όσες ώρες νιώθεις άνετα. Βρες χρόνο για τον εαυτό σου και τις ασχολίες σου. Δεν χρειάζεται να αποχαιρετήσεις ολοσχερώς την προηγούμενη σου ζωή, αντιθέτως, είναι εντελώς απαραίτητο να διατηρήσεις τα στοιχεία που σε χαρακτηρίζουν. Το παιδί ωφελείται από μια μάνα που βλέπει να διαβάζει, να έχει κοινωνική ζωή, να έχει προσωπικά ενδιαφέροντα, δικά της όρια. Το παιδί θα γίνει ο δορυφόρος σου. Αν γίνεις εσύ ο δορυφόρος του παιδιού, η φυγόκεντρος θα διαλύσει το σπίτι σας.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Πριν κάνω παιδιά, μια συνάδερφος που μόλις επέστρεψε από άδεια μητρότητας μας είπε ότι κάποιες φορές σκέφτονται με τον άντρα της “καλά δεν περνούσαμε πριν κάνουμε παιδιά;”. Τότε με σόκαρε, γιατί από παιδιά μόνο τα κλισέ που κυκλοφορούν ήξερα. Μετά έκανα παιδί και κατάλαβα πολύ καλά τι έλεγε. Επίσης όταν τον πρώτο καιρό η έλλειψη ύπνου με είχε γονατίσει, σκεφτόμουν ότι είμαι σίγουρη ότι με κάποια συνθήκη έχει απαγορευτεί η στέρηση ύπνου ως βασανιστήριο. Ειδικά η προσμονή ότι θα ξυπνήσει πάλι το μωρό μετά από 2 ώρες και φτου και από την αρχή μου είχε δημιουργήσει τεράστιο στρες. Δεν είναι… Διαβάστε περισσότερα »
Όπως τα λες Chachacha. Δεν πιστεύω ότι δεν υπάρχει γυναίκα που να μην της έχει περάσει έστω φευγαλέα από το μυαλό ότι καλά ήταν και πριν χωρίς παιδιά. Είναι τόσο μεγάλη η αλλαγή, η συνειδητοποίηση ότι ένα ανυπεράσπιστο ανθρωπάκι εξαρτάται από εσένα που παθαίνεις σοκ. Επίσης, ας μη γελιομαστε, σε κάποιες περιπτώσεις η γυναίκα μπορεί να μην αισθάνεται αμέσως σύνδεση με το παιδί γεγονός που δυσχεραίνει την κατάσταση και όλα τα συναισθήματα που την κατακλύζουν.
Chachacha πραγματικά πριν κανεις παιδιά δε μπορείς καθόλου να αντιληφθείς το μέγεθος της δέσμευσης που απαιτούν. Εγώ θυμάμαι ελεγα, μα καλά επειδή έκαναν παιδιά πρέπει να σταματήσουν να βγαίνουν; Δε μπορουν να αφήσουν καπου το παιδί τους; Δε μου περνούσε καν από το μυαλό ότι μπορεί το παιδί τους πχ να μην κοιμάται με άλλον ή ότι οι άνθρωποι είναι τόσο κουρασμένοι που δεν έχουν όρεξη να ετοιμαστούν και να χάσουν 1 ώρα στις μετακινήσεις για να πιουν ένα ποτό. Εγώ τώρα έχω αλλη απορία, οσοι έχουν ένα παιδί, πώς παίρνουν την απόφαση να κάνουν και δεύτερο; Ίσως εγώ δεν… Διαβάστε περισσότερα »
Ladida θα βγάλω εκτός κοινωνικές επιταγές που ξέρω ότι επηρεάζουν πολλούς. Δεν ξέρω τι σκέφτονται οι άλλοι, πάντως εμείς για κάποιο λόγο θέλαμε ακόμα ένα μωρό. Γιατί αν βάλεις τη λογική κάτω, είχαμε δύσκολο παιδί, εξωτερική βοήθεια νταντά και καθαρίστρια που τα χρυσοπληρώναμε και ένα 2ο παιδί σήμαινε και άλλα έξοδα. Η απόφαση για το 2ο ήταν μετά φόβου του αγνώστου και φόβου για το πώς θα την παλέψουμε. Για τη δική μας οικογένεια το 2ο παιδί ήταν αυτό που μας ισορρόπησε. Έτσι θα έλεγα ότι καλό είναι η κάθε οικογένεια να αποφασίζει για παιδί (0-1-2-…-102) βάσει του τι της… Διαβάστε περισσότερα »
Ναι chachacha, υποθέτω κι εγώ ότι αν ήθελα πολύ δεύτερο παιδί θα το έκανα παρα το ζόρι, η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν ήθελα, ούτε εγώ ούτε ο αντρας μου. Ή μπορεί αν ήμουν μικρότερη, σε δέκα χρόνια να ξεχνούσα τις δυσκολίες και να το ξανά σκεφτόμουν, δεν ξέρω.
Ελπίζω να μην ακούστηκε επικριτικό το σχόλιο μου, εννοείται πως δεν πιστευω ότι όλοι πρέπει να κάνουν μόνο ένα παιδί. Απλά αυτή την περίοδο έχουμε εξαντληθεί κι οι δυο και αναρωτιόμαστε συνέχεια πώς την παλεύουν οσοι έχουν περισσότερα παιδιά.
Chachacha δεν μπορω να καταλαβω πως ενα 2ο παιδι εφερε ισορροπια.επειδη μηπως ειχε παρεα το αλλο σου παιδακι και καπως ”ξεκουραζοσουν”?πως γινεται πριν να δυσκολευοσουν και με δυο παιδια να βρηκες ισορροπια??
salt and pepper όπως τα λες. Άλλη μαμά μου είχε πει όταν τη ρώτησα πώς είναι, ότι τα μεγάλα ζόρια είναι τις πρώτες 40 μέρες, μετά πας στο 3μηνο και κάπου συνηθίζεις και γίνονται ευκολότερα τα πράγματα (δεν ήμουν ακόμα μαμά). Και παιδιά να μην έχεις, σκέψου κάποιο χόμπι ή νέα δουλειά ή να μάθεις να οδηγείς αυτοκίνητο, που μέχρι να μάθεις τα βασικά μπορεί να σου φαίνεται δύσκολο, ζορίζεσαι, ε και κάποια στιγμή το απολαμβάνεις, χαλαρώνεις και ας εξακολλουθεί να θέλει προσοχή και να είναι απαιτητικό.
Βάλσαμο η απάντηση της Αμπα.
Κάποιος μου είχε πει ότι η γυναίκα που θεωρεί τον εαυτό της τέλεια μαμα που τα κάνει όλα σωστά, ζει στον κόσμο της.
Και η τελευταία πρόταση της Αμπα καμπανάκι για όλες μας.
Τεράστιο καμπάνα! Τα παιδιά πρέπει από μικρά να μάθουν να λειτουργούν αυτόνομα!
Κορίτσια υπερβολικές σας βρίσκω. Υπάρχουν και μαμάδες που δεν το βιώνουν έτσι. Δεν είναι δύσκολο αρκεί να πληρούνται οι παρακάτω προυποθέσεις: Ο τοκετός να μην είναι τραυματικός, ο σύντροφος να είναι τέλειος, η γυναίκα να είναι πολύ συνειδητοποιημένη σχετικά με το τί της αξίζει και το τι θέλει να κάνει και τί όχι, να έχει χρήματα για βοήθεια για το παιδί και για το σπίτι, να έχει βοήθεια από μητέρα ή πεθερά που δεν θα της λέει ” πώς κάνεις έτσι!”, να μπορεί να εκφράσει ελεύθερα τις δυσκολίες της δημόσια χωρίς να κινδυνεύει να κατηγορηθεί οτι δεν είναι καλή μητέρα,… Διαβάστε περισσότερα »
Και όμως δεν είναι τόσο ουτοπικα όλα αυτά! Δεν είναι ανάγκη ναναι τραυματικος ο τοκετός σώνει κσι ντε, υπάρχουν σύζυγοι πρόθυμοι να είναι “συζυγοι” και όχι διακοσμητικοι πατερ-φαμιλιες, και αν βάλεις κάτω τα λεφτά κ προθυμοποιηθεις να πληρώσεις παιδικό(που ασχολούνται επαγγελματιες με το παιδί σου) αντί βοηθεια-ελεγχο από γονείς περνάς ζαχαρη
Χαίρομαι που περνάς ζάχαρη, είναι πολύ ενθαρρυντικό. Να υποθέσω από το ψευδώνυμο οτι ζεις στις Βρυξέλλες;
Ναι ακριβώς! Έφυγα έχοντας τίποτα, ξεκίνησα από πρακτικη με γελοίο μισθο και ζούσα σε ένα απαίσιο δωμάτιο. Δεν “τα βρήκα ευκολα” ,πάλεψα και εγώ και ο άντρας μου πολύ. Δεκα χρόνια χτίζουμε τη ζωή μας, με ότι συνεπάγεται αυτό, έχοντας στερηθεί φίλους οικογένεια ευκολίες.Και όπως προείπα δεν έχω “ευκολο” παιδί ούτε βοήθεια εξωτερική (μόνο παιδικό σταθμο) μόνοι μας “παλευουμε”. Αλλά αν έχεις όρεξη για ζωή και “δουλεια” και ο σύντροφος είναι της ίδιας νοοτροπίας, κάθε μέρα είναι χαρούμενη! Τρομερή τύχη να γνωρίσω τον άντρα μου νωρίς (στα 25) αλλά δεν είναι ουτοπία.
Καλά τα λέει η Λένα και ναι, η διαχείριση του ύπνου, της υπομονής, όλων των σωματικών και ψυχικών αντοχών που δοκίμαζονται με ένα μωρό δεν είναι εύκολη διαδικασία, όμως ομολογώ ότι μου κάνει εντύπωση ότι θεωρείτε δεδομένο ότι αν υπήρχαν γιαγιάδες (φυσικά όχι παπούδες ή κάποιος άλλος!) θα αναλάμβαναν εκείνες μέρος της ανατροφής του δικού σας παιδιού. Επίσης δεν υπάρχουν “θεμιτά” ή μη συναισθήματα, και ίσως ένας ψυχολόγος να σε βοηθούσε να αντιμετωπίσεις ευκολότερα αυτή την τεράστια αλλαγή στη ζωή σου.
Ρε παιδιά, ρε παιδιά.. ΓΙΑΤΙ παιδεύεστε; Ακριβώς to the point η απάντηση της Λένας! Έχω μια κόρη 13 μηνων, που εκτός απτον τελευταίο μήνα ξυπναγε κάθε 2 ώρες το βραδυ και (συνεχίζει να) τρώει με πολλή προσπάθεια (από εμάς, γιατι μυστηριωδως στον παιδικό σταθμό τρώει μια χαρα) Είμαστε εξωτερικό χωρίς καμία βοήθεια. Πρώτον: Μάθε στη μικρή να κάνει βαρελακια/μπουσουλαει – στρώσε ενα χαλάκι, τα παιχνιδάκια της και κάνε το πρόγραμμα σου: τακτοποιησε τα ρούχα, πάρε ένα γρήγορο τηλ, μαγείρεψε, το μωρό θα χαζολογησει ήσυχα ήσυχα γύρω γύρω σου. Πάντα συνυπηρχαμε με τη μικρή μας, είναι ο συγκατοικος μας! Θα παιξουμε/της… Διαβάστε περισσότερα »
Καταλαβαίνω το πνεύμα της απάντησής σου, αλλά μου ακούγεσαι λίγο σαν μανούλα του φέισμπουκ. Αυτά που λες στο πρώτον είναι τελείως ουτοπικά και εγώ προσωπικά δεν ξέρω κανένα παιδάκι 13 μηνών να μπορεί να απασχοληθεί μόνο του και εσύ να μαγειρεύεις και να σιδερώνεις. Επίσης λες ότι το παιδί σου το κάνει αλλά στο τέλος γράφεις ότι τρώτε μόνο σάντουιτς. Επίσης το ΄μάθε στο μικρό να μπουσουλάει΄ είναι εντελώς ουτοπικό επίσης και αν δεν έχει ωριμάσει αρκετά το παιδί για να το κάνει, δεν μπορείς να του μάθεις τίποτε. Ο δικός μου, που σύμφωνα με τις γιαγιάδες ήταν από τα… Διαβάστε περισσότερα »
Μα προφανώς μπορείς να το παρακινησεις να μπουσουλαει και προφανώς μπορείς να φτιάξεις safe zones (yes spaces) σε όλο το σπίτι- μαζεύεις οτιδήποτε μπορεί να είναι επικίνδυνο για το μωρό οπότε κινείται ελεύθερα χωρίς να φοβάσαι ότι θα φάει μικρά αντικειμενα/σπάσει βάζα. Νταξει μαγείρεμα κ σίδερο συμφωνώ επικίνδυνα αλλά αν πλένω πιάτα μια χαρά την είχα πάντα στην κουζίνα (6 μηνων με παιχνιδάκια στο καρεκλακι) – τώρα 13 μηνων με μαγνητακια στο ψυγείο, η να μπουσουλαει γύρω γύρω με παιχνιδια
Να μη πω ότι μπορείς να το φοράς 6 μηνων σε μάρσιπο μια χαρά και αυτό να απασχολείται και εσύ να κινείσαι, να μη πω για μοντεσορι παιχνίδια που τα παιδιά μαθαίνουν και παίζουν μαζί (όχι σκέτα βαρετά κουκλακια) κτλ κτλ! Υπάρχουν ΤΟΣΕΣ δραστηριότητες, ΤΟΣΑ γκατζετ να σου διευκολύνουν τη ζωή!
Και ειλικρινά πιο πρακτική συμβουλή απτό “ξεκινά παιδικο” “κανε μαθήματα υπνου” “άστο να μπουσουλησει σε ασφαλές μέρος όσο παίρνεις μισή ανασα” και “να χαρείς λίγο το παιδί σου χωρίς πρέπει και μη” δε μπορώ να δωσω, δεν είναι ουτοπικό.. Κάνουμε παιδιά για να περνάμε καλά, δε πρέπει και δε χρειάζεται ναναι ένα συνεχές μαρτυριο..Όσο για τη δουλειά στους 3 μήνες καλά θα κάνεις, και εγώ στους 3 μήνες ξανά ξεκίνησα, πιστεύω ότι και αυτό παίζει τεράστιο ρόλο!
Bruxellesmabelle νομίζω ότι κρίνεις εξ ιδίων τα αλλότρια. Ο δικός μου π.χ. στους 6 μήνες μόνο γύρναγε, νομίζω προς και τις δυο κατευθύνσεις. Άρχισε να έρπεται στους 8 μήνες, να σηκώνεται στους 9, μπουσούλησε στους 11 και περπάτησε στους 16. Αν τον παρακινούσα στους 6 μήνες να μπουσουλήσει, θα γέλαγε και ο κάθε πικραμένος. Στους 6 μήνες όντως απασχολούνταν λίγη ώρα μόνος με παιχνιδάκια στο στρώμα του στο πάτωμα. Στο μάρσιπο π.χ. δεν καθόταν παρα μόνο όταν περπατούσαμε. Τώρα ο ασφαλής χώρος που λες, είχαμε δώσει γύρω στα 600 ευρώ να πάρουμε ξύλινα κάγκελα και να του οριοθετήσουμε ασφαλή χώρο… Διαβάστε περισσότερα »
Ναι, κοίτα, δεν ειναι όλα τα παιδια έτσι. Εμένα ας πούμε όταν καθόταν και κάθεται στο καρεκλάκι κουνιέται μπροε πίσω με φορά για να πέσει κάτω. Γιαυτό σου λέει η φιλη πως προτείνεις ουτοπικα πράγματα. Μερικά παιδιά είναι χαμηλών τόνων, αλλα ειναι πιο ζωηρά. Τα μαγνητικά του ψυγείου εμένα στα έκανε αεροπλανάκια που έκαναν μπαμ μπουμ, και με συνοπτικές διαδικασίες επιστρέψαμε στην μοναδική ασφαλή ζώνη που ειναι το δωμάτιο του.
Αν δε κάθεται στο ψηλό, χαμηλώνεις το καρεκλάκι. Αν πετάει τα μαγνητακια, του παίρνεις μαλακά μαγνητακια ,όχι μεταλλικά. Και εμάς ζωηρή είναι, ολη μέρα κάτι πειράζει τραβάει, κάπου πάει. Θέλει δουλειά, εμάς όλο το σπίτι είναι baby friendly γιατί ΔΕ κάθεται στο δωμάτιο της μόνη της παρόλο πουχω στήσει όλο το δωμάτιο μοντεσορι, χαμηλά έπιπλα, παιχνίδια στο πάτωμα κτλ. Ε δε θελει δωμάτιο τότε μεταφέραμε τα παιχνίδια στο υπόλοιπο σπίτι.και μαζέψαμε ότι μη ασφαλές υπήρχε. Απτό να τρέχεις από πίσω μη και μη , καλύτερα για μερικά χρόνια να “ξεβολευτεις”. Το παιδί είναι όπως το μάθεις. Και ζωηρό να είναι,… Διαβάστε περισσότερα »
Δεν εννοώ αυτό σαν παρακινηση, εννοώ να βάζει παιχνιδάκια μπροστά του να τα φτάσει, κτλ κτλ. Πότε δε την κρατάω για να περπατήσει (και μένα φοβάται, πάει από επιπλο σε επιπλο) αλλά έχει βαγονακι που το σπρώχνει ας πουμε. Για μπουσουλημα, εμένα άργησε να μπουσουλησει αλλά έκανε βαρελάκια και μετακινουνταν έτσι για αρκετό καιρό. Έβλεπε και τα άλλα μωράκια στο σταθμό και άρχισε αργότερα να “μπουσουλαει” στυλ καταδρομέα με αγκώνες. Για ερεθίσματα μίλησα, έστω και σε ένα περιορισμένο χώρο
Εννοείται!! Μα γιαυτό είναι καλός ο σταθμός, ζουν σε μια μίνι κοινωνία!
Ρε δακρυζω κάθε φορά με τις απαντήσεις της Λένας για τέτοια θέματα
Αυτή την ερώτηση θα μπορούσα να την έχω γράψει εγώ! Έχω μια κόρη 6 μηνών, την οποία απέκτησα με εξωσωματική μετά από αρκετό κόπο κ όταν ορισμένες φορές αγανακτω σκέφτομαι ακριβώς τα ίδια! Σκέφτομαι ότι έχω κάνει λάθος που είμαι συνέχεια από πάνω κ το συνειδητοποίησα όταν ήρθα διακοπές στους γονείς μου κ το παιδί δεν ήθελε να κάτσει με κανένα άλλο ούτε για μια ώρα! Ευτυχώς είναι νωρίς! Μια απορία όμως… Πως τα μαθαίνεις να κοιμούνται μόνα τους;;;;;
Αυτή την απορία την έχω κι εγώ που ο δικός μου είναι 6 μηνών. Έχει μπει σε ένα προγραμματακι, οκ αλλά πώς στο καλό θα μάθει να αποκοιμιεται μόνος του; Αν ξέρει κάποιος/κάποια να μας πει!
Η μικρή μου ήταν από τις πολύ δύσκολες περιπτώσεις ύπνου. Ξύπνημα κάθε 1-2 ώρες. Να μένει ξάγρυπνη για τρίωρα. Σερί οκτάωρο πρέπει να είδα πολύ μετά το χρόνο. Παρόλο που δεν έστρωνε ο ύπνος, ακολουθούσα με ευλάβεια την ίδια ρουτίνα για κοίμισμα πάντα (διάλεξε εσύ όποια σε βολεύει). Και ποτέ δεν κοιμόταν στο κρεβάτι μου ή εγώ στο δικό της. Αν έμενα στο δωμάτιό της μέχρι να κοιμηθεί, έμενα τουλάχιστον δίπλα στο κρεβάτι. Πλέον έμαθε τη ρουτίνα τόσο καλά, που με το που την κάνω ξέρει ότι πάμε για ύπνο και απλά κοιμάται, σα μαγικό. Ακόμα κι αν βγω από… Διαβάστε περισσότερα »
Η Λένα είχε ανεβάσει παλιότερα κάτι σχετικό, αν μπορεί να το βρει κάποιος; Πάντως απόσο το έχω ψάξει λίγο το βασικό για τον ύπνο είναι η ρουτίνα αλλά δεν φτάνει μόνο αυτό. Έχει σχετικά ονλάιν μαθήματα, αν ψάξεις βρίσκεις πλέον. Εμένα είναι 3 μηνών ακόμα κ προσπαθώ να το μάθω αλλά αν δεν τα καταφέρω σίγουρα θα στραφώ στα μαθήματα. Κ μένα είναι σχετικά εύκολος στον ύπνο αλλά δεν είναι το ίδιο πάντα.
Υπάρχουν σύμβουλοι ύπνου! Babysleep answers στο ινστα ας πουμε, αγοράζεις μάθημα
Παιδια, από εμπειρία σας λέω, να προσπαθεισετε να το μάθετε να αποκοιμιεται μόνο του, αλμα μερικά παιδιά θα αργήσουν. Εμένα η γιατροε μου είπε ότι μέχρι και 4 μπορεί να πάει και να μας ζητάει το βράδυ. Δεν ειναι όλα τα μωρα ίδια, αλλά είναι πιο αυτόνομα, αλλα οχι. Επίσης, μπορεί να μάθει να αποκοιμιεται μόνος του, μετά από 2-3 μήνες να θελει πάλι βοήθεια. Με λίγα λόγια, δεν ειναι μαθηματικά, ούτε γραμμικά τα μωρα.
Maxima, Melian, δύσκολη “πίστα” ο ύπνος! Θυμάμαι μια θολούρα στην μωρουδιακη ηλικία του γιου μου, όπου κάθε 3μηνο άλλαζε το παιδί και έτσι ήθελε διαφορετικά τρικ για να κοιμηθεί. Μαζί με το μωρό εξελίσσεται και ο γονιός-φροντιστής για να υπάρξει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Εχει περάσει φάσεις που άκουγε ήχους από το καρουζέλ που ήταν πάνω από την κούνια κ αποκοιμιοταν. Πάνω που είπαμε “ζητώ!” άλλαξε φάση κ μετά ανακαλύψαμε το να βάζουμε να ακούει το cd της Λιλιπουπολης throughout κάθε βράδυ κ μετά να κοιμάται. Επίσης πέρασε φάση “κουβαλαω το κουβέρτακι- νανουριστηρι παντού” κοκ. Απειρες ιδέες – προτάσεις θα ακούσουμε… Διαβάστε περισσότερα »
Και μένα να μου πει, ακόμα θέλουν μέχρι να τις πάρει ο ύπνος κάποιον να κάθεται δίπλα τους, εκτός αν είναι πάρα μα πάρα πολύ κουρασμένες.
βρε παιδια γιατι δεν παιρνετε ωτοασπιδες?δεν αναφερομαι οταν τα παιδια πρεπει να τα ξυπνατε για να τα ταισετε αλλα αν πχ κλαιει ασταματητα επειδη εχει μαθει με την μαμα,θεωρω ειναι καλη λυση.δεν ειμαι μαμα και δεν θελω να γινω για πολλους λογους αλλα οταν ακουω πως πχ κλαιει συνεχεια και η μανα παθαινει κρισεις,αγχος γιατι δεν παιρνετε ωτοασπιιδες?καποια στιγμη θα σταματησει την γκρινια
Καλα, το τερμάτισες. Τα μωρα δεν ειναι κούκλες. Δεν κλαίνε απλά έχουν χερια και πόδια και κουνιούνται και περπατάνε και κάνουν πράγματα επικίνδυνα. Αν τα αφήσεις να κλαίνε μπορεί να αρχίσουν να κοπανάνε το κεφαλι τους στον τοιχο, η να κανουν εμετό. Δεν μπορείς να μην παρακολουθείς την κατάσταση. Ήμαρτον, δηλαδη, τι συμβουλή είναι αυτή
Είπα υπό ορισμένες συνθήκες συνθήκες αλλά αμέσως να παρεξηγήσεις αυτό που έγραψα
Βρε Sabrina πόσα θες να μας τρελάνεις; Έχεις δει μωράκι που κλαίει γοερα; Κι εξάλλου δεν κάνουμε παιδί και μετά στα δύσκολα βάζουμε τις ωτοασπιδες για να αποφύγουμε τη βαβούρα. Είναι ένα πλασματακι που κάτι θέλει και χρειάζεται φροντίδα. Συγνώμη αλλά το σχόλιό σου είναι επιεικως εκτός πραγματικότητας.
μας έχουν ζαλίσει τόσα χρόνια για τις σούπερ μαμάδες – πολυεργαλεία, που τα κάνουν όλα τέλεια, είναι διαθέσιμες 24/7 και δεν παραπονιούνται ποτέ. Μ’ αυτές τις παπαριές μεγαλώσαμε όλες και θεωρούσαμε ντροπή ν’ αφήσουμε το παιδί για λίγο, μας κατέτρωγαν οι τύψεις, μήπως δεν φάει, δεν κοιμηθεί, μήπως η πολύτιμη απουσία μας στερήσει από το παιδί πολύτιμα νανοκλάσματα της ζωής του. Κανείς δε μας είπε ότι είναι φυσιολογικό να κουράζεσαι, να αγανακτείς, να θέλεις εκτόνωση, όλα αυτά ήταν άκρως ενοχικά. Θυμάμαι να ξυπνάω 2 φορές τη νύχτα, να είμαι κομμάτια και να μου λέει η μάνα μου “και τι θα… Διαβάστε περισσότερα »
Ποτέ δεν ήμουν τόσο κουρασμένη όσο τις 3 βδομάδες που ήρθε η μαμά μου για να μας βοηθήσει. Μια χαρά μόνοι μας με τον άντρα μου – ούτε τύψεις ούτε γονείς ούτε πεθερικά
Και όταν δεν θηλάζεις τι γίνεται; Ποτε σταματάει να ξυπνάει για μπιμπερο; Γαμωτο είναι 2 κι ακόμα κι αν δεν ξυπνήσει το ένα ξυπνάει το άλλο.
Βρήκα μέρος να πω τον πόνο μου.
με λίγο μεγαλύτερη μερίδα πριν τον ύπνο;(θα μου πεις ποιόν ύπνο;,εννοώ τον “μεγάλο” βραδινό δικό σου
Όλες τα ίδια περνάμε αλλά το μωρό κλαίει για κάποιο λόγο, πεινάει πονάει είναι άρρωστο. Δεν έχω ΠΟΤΕ εκνευριστεί, πότε των ποτών παρόλο που δε τρώω,δε κοιμάμαι κτλ κτλ. Σκέψου ότι αυτός ο μικρός άνθρωπος υποφέρει αυτή τη στιγμή και εσύ μόνο μπορείς να τον φροντίσεις. Αν ένας ενήλικας ούρλιαζε απτον πόνο θα τουλεγες αντε κοιμήσου ας πουμε; πρέπει να μπεις στο mindset αυτό, το μωρό δε κλαίει για να σου σπάσει τα νεύρα κλαίει γιατί πονάει..
Επειδή δεν εχεις εκνευριστεί εσύ, δεν σημαίνει ότι πρέπει να ακυρώνεις τον εκνευρισμό των άλλων. Δεν είπαμε ότι νευρίασε και το βάλαμε τιμωρία που εκλαιγε, αλλα τα νεύρα μας σπάνε, πως να το κάνουμε και ειναι λογικό να χάνουμε την υπομονή μας και να απελπιζομαστε.
Bruxellesmabelle όπως στα λέει η πάπια. Επίσης, πολλά παιδιά, μεταξύ αυτών και ο δικός μας, μέχρι τα 3 με 3,5 αποφορτιζόταν από την πίεση της ημέρας με βραδινό σπαρακτικό κλάμα. Ειδικά όταν συνέβαιναν αλλαγές στη ζωή του, ήταν πολύ έντονο, π.χ. νέα νταντά ή νέο τμήμα στον παιδικό. Και το κάνουν πολλά παιδάκια αυτό. Επίσης αυτό που ονομάζουμε λανθασμένα στην Ελλάδα κολικούς μέχρι τον τρίτο μήνα περίπου, είναι δυσαρέσκεια για το καινούριο περιβάλλον και αποφορτισμός, και όχι κοιλιακοί πόνοι (διάβασε μοντέρνα βιβλία παιδιατρικής). Οπότε όχι, δεν κλαίνε πάντα γιατί υπάρχει κάποιος απτός λόγος. Αγκαλιά θέλουν φυσικά όταν κλαίνε, αλλά πολλές… Διαβάστε περισσότερα »