Αγαπητή Α-μπά, θα ήθελα να σε ρωτήσω πως αξιολογείς τη φράση “εγώ ημουν και είμαι πρώτα και κυρίως εργαζόμενος/επαγγελματίας και μετά μητέρα/πατέρας”, όταν βγαίνει από το στόμα γονιού προς παιδί του με πλήρη ειλικρίνεια και συνοδεύεται από πάμπολλα καθημερινά παραδείγματα όπου ο γονιός ειτε επιλέγει τη λύση που συμφέρει αποκλειστικά την καριέρα του (ακόμη και όταν η λύση που συμφέρει το παιδί ενδέχεται να μην επηρεάσει καθολου την καριέρα), είτε δεν επιλέγει τη λύση που θα μπορούσε να οδηγήσει στην εξάλειψη κάποιας σύγκρουσης μεταξύ καριέρας και παιδιού . Δεν είναι εγωιστικό; Εν τέλει, αν δεν έχεις την όρεξη να κάνεις την οποιαδήποτε παραχώρηση στην καριέρα σου, γιατί να κάνεις παιδια; Για να μην παρεξηγηθώ: δεν λέω ότι ο γονιός πρέπει να βάλει σε δεύτερη μοίρα την καριέρα του για το παιδί του, ούτε ότι γνώμονας για την εξέλιξη της καριέρας και τις επαγγελματικές επιλογές του πρέπει να είναι το παιδί, αλλά, σε σοβαρά ζητήματα, όταν είναι προφανές ότι κάτι δεν πάει καλά στη ζωή του παιδιού του, βλ ξύλο στο σχολείο, σοβαρά μαθησιακά, αναπτυξιακές δυσκολίες, ψυχοσωματικά προβλήματα, επιθετικότητα, σοβαρό άγχος κτλ., δεν θα έπρεπε να υπερισχύει στην στάθμιση του γονιού η υγεία και η ευτυχία του παιδιού του έναντι της επόμενης προαγωγής; Ειδικά όταν απολύτως συνειδητά και μετά από προσπάθεια έγινε γονιός;
Δεν καταλαβαίνω πώς μια προαγωγή του γονιού μπορεί να είναι υπεύθυνη για ψυχοσωματικά προβλήματα ή επιθετικότητα του παιδιού. Γιατί δηλαδή είναι αυτά τα δυο σε αντιπαράθεση και αλληλοακυρώνονται; Αν κάποιος έχει ένα παιδί που τρώει ξύλο στο σχολείο και δεν κάνει τα πάντα για να το προστατέψει, τότε παραμελεί το παιδί του σε σημείο κακοποίησης και δεν με ενδιαφέρει ποια δικαιολογία χρησιμοποεί.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Προσωπικά, μάλλον το αντίθετο έχω διαπιστώσει, χωρίς να υπονοώ ότι ισχύει καθολικά. Σύμφωνα με την εμπειρία μου, λοιπόν, γονείς οι οποίοι εργάζονται αρκετές ώρες και έχουν επαγγελματικές φιλοδοξίες είναι γονείς που ασχολούνται με τα παιδιά τους και δεν τα αφήνουν στην τύχη τους. Από την άλλη, τα περισσότερα παιδιά με προβλήματα συμπεριφοράς που έχω συναντήσει είναι παιδιά γονέων που είτε δεν εργάζονται καθόλου είτε εργάζονται περιστασιακά, αλλά βρίσκουν οτιδήποτε άλλο πιο ενδιαφέρον από το να αφιερώσουν χρόνο στα παιδιά τους. Κάποτε ανέλαβα δύο παιδάκια 10 ετών για να τους κάνω γραμματική. Ο πατέρας τους κτηνοτρόφος, έφευγε πρωί και γυρνούσε βράδυ,… Διαβάστε περισσότερα »
Ακριβως! Πες μας ανοιχτα τι θες να πεις να σου πουμε τη γνωμη μας. Αλλιως ας πουμε και εμεις γενικά οτι χρειάζεται ισορροπια μεταξυ καριέρας και οικογένειας.
Αν και φαντάζομαι πως ό,τι λες το λες καλοπροέραιτα, δεν μου αρέσει καθόλου ο συλλογισμός σου. Από που κι ως που πρέπει να κάνεις παραχωρήσεις στη ζωή σου για τα παιδιά; Δεν εννοώ την φροντίδα που απαιτείται, τον χρόνο που είναι να περάσεις μαζί με τα παιδιά κλπ. Θεωρείς πως παραμελημένα παιδιά έχουν μόνο όσοι έχουν λαμπρές καριέρες ή απαιτητικές δουλειές; Νομίζω πως δεν είναι τόσο στενή η αλληλεπίδραση αυτών των παραγόντων. Αν μη τι άλλο, δυστυχώς -ακόμη- τις περισσότερες -αν όχι όλες- παραχωρήσεις και υποχωρήσεις καλείται να τις κάνει η γυναίκα. Οπότε θεωρώ και λίγο επικίνδυνο τον συλλογισμό σου.
Αν κάποιος παραμελεί, στο σημείο που περιγράφεις, τα παιδιά του δεν είναι εγωιστικό. Είναι εγκληματικό.
Ακριβώς αυτό. Για να μη μιλήσουμε για το πόσο συνειδητή μπορεί να είναι η επιλογή ορισμένων να γίνουν γονείς.
Ακριβώς! αυτό θεωρώ κι εγώ. Κάτι σαν, μετακομίσαμε λόγω δουλειάς σε άλλη περιοχή, ξεκόψαμε το παιδί από φίλους και το βγάλαμε από το οικείο περιβάλλον, έχει προβλήματα στο νέο σχολείο (κοινωνικοποίησης; γλώσσας ίσως; κουλτούρας;).
Σε αυτό το πλαίσιο, το καταλαβαίνω, αλλιώς γενικότερα αυτή η δαιμονοποίηση του καριερίστα/της καριερίστριας που δεν κοιτάει τίποτα μπροστά στη φιλοδοξία (όπως η καριέρα, φτου κακά λέξεις, αρνητικές φυσικά) προσωπικά με ενοχλεί πολύ.
Ο πατέρας μου ήταν απίστευτα φιλόδοξος, είχε συνέχεια πρωτότυπες επιχειρηματικες ιδεες πχ ήθελε να ανοίξει κάτι σαν ίντερνετ καφέ όταν δεν υπήρχε ίντερνετ, τα πρώτα μαγαζιά που πήγαινες να παίξεις βίντεο γκειμς σε υπολογιστή. Δεν ξέρω πως τα ανακάλυψε αλλά είχαμε έρθει τότε στην Αθήνα να δούμε ένα. Για αυτές τις ιδέες θα ρίσκαρε τα πάντα αλλά αν θέλαμε κάτι για το σπίτι, πχ εγώ είχα καημό να πάρω βίντεο, το θεωρούσε περιττό έξοδο γιατί δεν θα μας επέστρεφε κέρδος, έτσι σκεφτόταν. Δεν ξέρω γιατί έκανε οικογένεια αφού ουσιαστικά ήταν απών. Ίσως για τα δικά του δεδομένα ήταν ο τρόπος… Διαβάστε περισσότερα »
Εγώ πάντως δεν αποκλείω να μιλάει και για τον σύζυγό της. Πάλι ισχύει αυτό που γραφει η Λένα. Οι προαγωγές και η καριέρα δεν είναι παρά προφάσεις. Το ουσιαστικό πρόβλημα είναι ότι επιλέγει να παραμελεί τα παιδιά του.
Ξέρεις πόσα παιδιά είναι παραμελημένα από γονείς που δεν δουλεύουν, δεν έχουν καριέρα και είναι όλη μέρα μέσα στο σπίτι; Πολλά.
Και ξέρεις πόσα παιδιά που μεγαλώνουν με γονείς που δουλεύουν και δίνουν βάση στην καριέρα τους είναι μια χαρά; Επίσης πολλά.
Δεν έχει καμία σχέση το ένα με το άλλο.
Αυτό ακριβως!
Αν υπάρχουν προβλήματα όπως ξύλο στο σχολείο, σοβαρά μαθησιακά, αναπτυξιακές δυσκολίες, ψυχοσωματικά προβλήματα, επιθετικότητα, σοβαρό άγχος κτλ. και δεν ασχολείται είναι πρώτα και κυρίως ανεπαρκής γονιός και άνθρωπος.
Η δουλειά δεν έχει καμία σχέση (να εννοείς από άποψη χρόνου;)
Το ότι δηλώνει κάποιος πως η εργασία του είναι σημαντικό/ βαρυσήμαντο κομμάτι της ζωής του δεν είναι από μόνο του κατακριτέο, ειδικά όταν είναι το μέσο που διαθέτει να εξασφαλίσει καλύτερη ζωή ή/και ασφάλεια για το παιδί του.
Η αδιαφορία απέναντι σε ένα παιδί όπως το περιγράφεις είναι απλά εγκληματική και όχι θέμα εγωισμού.