Αγαπητή «Α, μπα»: Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί χωρίσαμε και πιστεύω ούτε αυτός

Αγαπημένη μου Α,μπα, η ώρα είναι πέντε το πρωί και σου στέλνω μεθυσμένο μήνυμα όσο περιμένω να στεγνώσει το μαλλί να πάω για ύπνο. Μισή με άφησε η βραδιά απόψε. Εγώ και ο πρώην είμαστε φιλόμουσοι. Πάρα πολύ φιλόμουσοι. Ήμασταν στον ίδιο ιντερνετικό ραδιοφωνικό σταθμό, εκεί γνωριστήκαμε, τα φτιάξαμε, κάναμε εκπομπή μαζί. Κυνηγούσαμε δίσκους μαζί, live μαζί, γράφαμε μουσική μαζί, μέναμε μαζί. Κάποια στιγμή, μετά από ένα χρόνο πολυτάραχο, του τη βάρεσε και μου ζήτησε να χωρίσουμε. Όταν λέω του τη βάρεσε, εννοώ ότι ποτέ δεν κατάλαβα γιατί χωρίσαμε και πιστεύω ούτε αυτός. Εικάζω μόνο ότι μάλλον είχε αρχίσει να βαριέται. Μετά το χωρισμό μας το καλοκαίρι έλειπα καπάκια δύο μήνες περίπου. Από όταν γύρισα βρεθήκαμε να τα πούμε, ίσως γιατί το είχαμε ανάγκη, μα πιο πολύ για να συζητήσουμε τι θα κάναμε τη μουσική μας δουλειά που είχαμε αφήσει στη μέση και την κοινή μας εκπομπή. Όλο εκείνο το διάστημα που έλειπα επικοινωνούσαμε γενικά, πιο πολύ με δική του πρωτοβουλία. Το απέδωσα σε τύψεις (καλά υπέθεσα;). Όταν βρεθήκαμε λοιπόν, πέρα από το ότι συμφωνήσαμε ότι μια χαρά μπορούμε να κρατήσουμε τη συνεργασία μας που είχαμε μέχρι τώρα, μεγάλα παιδιά είμαστε, μου ζήτησε να μείνουμε φίλοι. Πολύ το ήθελα και εγώ αυτό, όμως, εκείνος το εφάρμοσε αρκετά πιεστικά. Εγώ είχα στο μυαλό μου, ότι εφόσον είχαμε τη συνεργασία μας, πάνω σε αυτή σιγά σιγά με το πέρασμα μπόλικου χρόνου, αν όλα πήγαιναν καλά θα χτιζόταν μια νέα σχέση μεταξύ μας. Όμως το σχέδιο φαλήρισε εντελώς. Τσακωθήκαμε εν ώρα εργασίας χοντρά, γιατί ξαφνικά στα καλά καθούμενα άρχισε να μου κάνει επίθεση μειωτική για τη δουλειά μου, κι εγώ προσπάθησα να σταθώ στο ύψος μου και προφανώς δεν του άρεσε και αρπάχτηκε. Περίμενε να πω “ναι έχεις δίκιο”. Αλλά δεν θα το έκανα, όχι αυτή τη φορά, όχι για τη δουλειά που κάθε προηγούμενη φορά επαινούσε. Έφυγα από το σταθμό, αλλά ποτέ δεν του ξεκαθάρισα τίποτα, δεν είχα όρεξη να κάτσω κι άλλο να τσακωθώ, μόνο εκεί ένιωθα ότι οδηγούσε άλλωστε η κουβέντα τη δεδομένη χρονική στιγμή. Πριν από καμιά βδομάδα άρχισε να με παρακαλάει γονατιστός να του μιλήσω και να βρεθούμε. Κι απόψε που είχα βγει με την παρέα μου συνειδητοποίησα κάτι. Αμφιβάλλω για το αν έκατσα ποτέ μετά από χωρισμό να αντιμετωπίσω τα συναισθήματα μου. Εννοείται ούτε μετά από αυτό το χωρισμό. Με το που χώρισα, μάζεψα τα πράγματά μου, πήγα στη μάνα μου, μάζεψα τα μπογαλάκια μου για διακοπές να ξεχαστώ και προσπαθούσα να προσαρμοστώ στη νέα πραγματικότητα. Αντιμετώπισα τη σχέση μας λες και δεν υπήρχε. Προσπαθούσα να αντιμετωπίσω σαν να ξέχασα. Δεν κατάλαβα ποτέ τα συναισθήματα που είχα γι’ αυτόν τον άνθρωπο αν έφυγαν και που πήγαν. Μάλλον για να μην ένιωσα αυτή τη διαφορά, δεν θα πήγαν πουθενά, απλά εγώ αρνιόμουν να τα καταλάβω, να τα ταχτοποιήσω, να τα αποδεχτώ και να πάρω τα μέτρα μου για να το ξεπεράσω. Ουσιώδη μέτρα, όχι να ξεχάσω. Δεν ταχτοποίησα καμία σκέψη στο κεφάλι μου, κανένα συναίσθημα μέσα μου. Το κατάλαβα γιατί έχω να τον δω από τη μέρα που τσακωθήκαμε και σηκώθηκα και έφυγα. Απόψε που βγήκαμε με την παρέα, είδαμε μια μπάντα. Η ομοιότητα ενός μέλους με τον πρώην μου εκπληκτική. Τόσο που χωρίς εγώ να προλάβω να πω σε κανέναν τίποτα ένας φίλος μου γυρνάει και κάνει ακριβώς αυτό το σχόλιο. Όλο το βράδυ έτρωγα τον τύπο με τα μάτια. Γιατί μου θύμιζε τον πρώην και τότε κατάλαβα ότι το θέμα με καίει φοβερά. Δεν ξέρω αν με νοιάζει όντως να τα ξαναβρώ με τον πρώην μου, δεν ξέρω αν είμαι ερωτευμένη ακόμα μαζί του, ή απλά με τρώει ο εγωισμός να μου ζητήσει συγνώμη και να παραδεχτεί το λάθος του. Αλήθεια, είναι εγωισμός αυτό;

Πολύ κακώς έφυγες από το σταθμό. Ως πότε θα καθυστερούν την καριέρα τους οι γυναίκες επειδή τσακώθηκαν με τον πρώην τους εκεί;

Για τα υπόλοιπα, είσαστε και οι δυο drama queens θαρρώ. Ποιο λάθος να παραδεχτεί και να ζητήσει συγνώμη; Εγώ το μόνο λάθος που βλέπω είναι ότι έφυγες από τη δουλειά σου χωρίς να εξηγήσεις, χωρίς να διεκδικήσεις, χωρίς να έχεις συστάσεις, χωρίς να κρατάς επαφές.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News