Είναι πολλές οι ερωτήσεις που δεν φτάνουν μέχρι τη δημοσίευση, κι αυτό επειδή η απάντηση είναι «η μόνη λύση είναι ο ψυχολόγος».
Δεν δημοσιεύονται πάντα γιατί μέχρι τώρα πίστευα ότι η απάντηση είναι προφανής, ίσως κουραστική και επαναλαμβανόμενη για τους αναγνώστες, και ότι αυτός που ρωτάει, αν διαβάσει λίγο στο σάιτ, θα το συμπεράνει και μόνος του. Όμως, όσο περνάει ο καιρός, αυτές οι ερωτήσεις όχι μόνο δεν μειώνονται, αλλά αυξάνονται.
Αυτό μπορεί να σημαίνει διάφορα πράγματα, ή πολλά μαζί. Ότι η καραντίνα κάνει πιο έντονους τους προβληματισμούς. Ότι όσο αυξάνονται οι αναγνώστριες, αυξάνονται και αυτές οι ερωτήσεις, στατιστικά. ή ότι παλιότερες αναγνώστριες βρίσκουν όλο και περισσότερο θάρρος για να στείλουν ερώτηση.
Κάθε Σαββατοκύριακο θα δημοσιεύω λοιπόν αυτές τις ερωτήσεις, για να διαβάζουν και ίσως να απαντούν όσες ενδιαφέρονται. Η δική μου απάντηση για αυτές τις ερωτήσεις είναι το γνωστό μάντρα του α μπα. Δεν έχει γίνει αδίκως μάντρα. Για όσες έχουν παρόμοιους προβληματισμούς, ελπίζω να βρουν μέσα σε αυτές τις ερωτήσεις τον εαυτό τους και να καταλάβουν ότι όταν θέλουμε να αλλάξουμε κάτι μέσα μας επειδή μας βασανίζει, δεν υπάρχουν ταινίες, βιβλία ή συμβουλές που μπορούν να το κάνουν. Αυτά είναι βοηθήματα. Κανένα από αυτά όμως δεν μπορεί να αντικαταστήσει την συστηματική θεραπεία. Και επαναλαμβάνω: δεν χρειάζεται να έχουμε «πρόβλημα» για να πάμε. Αρκεί να έχουμε μια ερώτηση που μας βασανίζει σε σημείο να διαταράσσεται η καθημερινότητα μας ή οι σχέσεις μας με τους άλλους.
1.Γεια και συγχαρητήρια για το σάιτ! Φοβάμαι μήπως μείνω μόνη, μήπως χάσω την κοινωνικότητα μου αν δεν έχει ήδη συμβεί. Με τον κορονοιο έκανα το βήμα να απομακρυνθώ από τοξική παρέα χρονων, το θεώρησαν ως εξαφάνιση αλλά δεν είναι καθόλου έτσι γιατί απαντούσα σε μηνύματα μεν απλά δεν ήθελα να βγω οποτε θέλαν. Με πέτυχε και σε δύσκολη φάση αυτό γτ ήθελα να πάρω το πτυχίο μου και δεν το κατάλαβαν να με στηρίξουν. Νιώθω όμως ενοχές ότι «φταίω» αλλά αφού τόσο με νοιάζονται γιατί δε νοιάστηκαν ποτε ξανα; Με τα πολλά τα κατάφερα και από το καλοκαίρι έχω το πτυχίο μου στα οικονομικά αλλά δεν έχω βρει δουλειά παρα το ψάξιμο. Είμαι 24 και παλιά ήμουν το πιο κοινωνικό άτομο, τώρα δε θέλω να βγω καν απ το σπίτι μου, φοβάμαι πολύ και τον ιό και για μένα αλλά και για τη θεία μου που μένουμε μαζί. Έχω να δω εδώ και κάνα 2μηνο ανθρώπους 2-3 φίλους δλδ δια ζωσης κι αυτό σε εξωτερικό χώρο παρα το ότι μιλάμε καθημερινά στο messenger. Δεν είναι ομως φιλίες που θα με καλέσουν στο σπίτι, απ την άλλη όμως έχω τόση ανάγκη να πιω ένα κρασί με μια φίλη σε ένα σπίτι. Δε ξέρω αν πρέπει να πάω ψυχολόγο γιατί νιώθω ότι θα μου πει πράγματα που ξέρω , δεν είναι ότι δεν ξέρω τι να κάνω , δεν έχω τους ανθρώπους να το κάνω. Νιώθω απίστευτα μόνη και ακόμα κι η μοναχική μου βόλτα στη γειτονιά έχει καταλήξει να μη με αναζωογονεί. Μου λείπει φυσικά και ένας σύντροφος. Είστε υπέροχη παρέα εδώ όλα τα χρονια που διαβάζω αλλά η ιντερνετική ζωή με κούρασε. Είμαι νέο κορίτσι και νιώθω πως χάνονται οι πιο παραγωγικες στιγμες μου και ευκαιριες να δουλέψω να κανω φιλιες και μια σχεση. Βλέπω στα σοσιαλ μίντια χαρούμενες παρέες να μαζεύονται σε σπίτια η στα πάρκα και εγώ ο τόσο κοινωνικός άνθρωπος να μιζεριαζω και να νιώθω πως δε θα γίνω ποτε η ψυχή της παρέας που ήμουν. Δε ξέρω τι ερώτηση έχω ακριβώς μάλλον αν θα τα καταφέρω κι αν νιώθουν κι άλλοι έτσι επειδη αν κρίνω απ αυτά που βλέπω είναι λες και είμαι η μόνη που δεν το διαχειρίζομαι όλο αυτό. Ίσως απλά να ήθελα κάπου να τα πω. Ευχαριστω και καλή δύναμη!
Ο ψυχολόγος δεν θα σου πει πράγματα που ξέρεις. Υπάρχουν ακόμα πολλά που δεν ξέρεις για τον εαυτό σου.
2.Αγαπητή Λένα, Σου γράφω για ένα θέμα που με απασχολεί και στενοχωρεί και δεν ξέρω πως να το λύσω. Είμαι 25 ετών και μένω με τους γονείς μου. Γενικά, για την ώρα μου αρέσει που μένω εδώ, έχουμε καλή χημεία αλλά δεν θέλω φυσικά να είμαι εδώ για πάντα. Το σημερινό μου θέμα αφορά τη σχέση μου με τη μητέρα μου. Η μητέρα μπυ είναι ένας υπέροχος άνθρωπος, μας έχει στηρίξει παρα πολύ, πάντα με υποστήριζε, πάντα νοιαζόταν για εμενα, πάντα με άκουγε, πάντα μου έδινε δύναμη και πολλά από όσα είμαι σήμερα οφείλονται σε εκείνη που με στήριζε συνεχώς. Είχα πολύ όμορφη παιδική ηλικία γενικά. Με ένα μόνο πιο μελανό σημείο. Ενώ είναι ο πιο δοτικος άνθρωπος, κάποιες φορές νευριάζει με μια ασήμαντη φαινομενικά αφορμή και μπορεί να πει κάτι πολύ κραυγαλεο, τύπου δεν με αφορά τι κανεις, μη μου μιλήσεις ξανά. Γενικά τέτοιες ακραίες εκφράσεις χρησιμοποιούσε συχνά και μετά από λίγο έκανε σαν να μην έγινε τίποτα. Μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι δεν μπορείς να εκσφενδονίζεις ακραίες κουβέντες στο παιδί σου επειδή σου είπε πχ όχι δεν θα πετάξω τα σκουπίδια. Αντιλαμβάνομαι ότι από την πλευρά μου δεν παίρνω ούτε εγώ βραβείο καλύτερης κόρης και ίσως μεγαλώνοντας έχω γίνει πιο σκληρή γιατί κι εγώ έχω περάσει διαφορα. Αύριο λοιπόν η μητέρα μου έχει γενέθλια. Είχα αγοράσει ένα σωρό υλικά να της φτιάξω εγώ μια όμορφη τούρτα, είχα δώσει ποσα χρήματα (που εν μέσω πανδημίας δεν μου περισσεύουν κιόλας) και γενικά το ειζα οργανώσει πολύ καλά ώστε να την ευχαριστήσω που πάντα κάνει τόσα για μας. Μια μέρα πριν λοιπόν με μια εντελώς ασήμαντη αφορμή νευρίασε, άρχισε να φωνάζει και είπε ότι αν της πάρουμε τούρτα θα την πετάξει. Αυτό μου άναψε κάθε λαμπάκι μου γιατί είχα ολόκληρο πλάνο εδώ και μέρες οποτε της απάντησα θυμωμένα και καταλάβατε πως κάπως έτσι λογοφεραμε. Ξέρω ότι έτσι είναι η μαμά μου, την αγαπώ, ξέρω ποσα κάνει κι έχει κάνει για μένα , ξέρω ότι κι η ίσια έχει περάσει απαίσια παιδικά χρόνια και προσπαθεί πάντα για εμάς το καλύτερο, αλλά πλέον 25 χρόνων άνθρωπος δεν ανέχομαι να μου λέει «μην τολμήσεις και μου μιλήσεις ξανά» και μετά να περιμένει ότι έτσι απλά θα το ξεπεράσω. Τούρτα πλέον δεν έχω καμία όρεξη να κάνω. Ούτε χρόνια πολλά έχω όρεξη να της πω, αλλά σκέφτομαι ότι ίσως είμαι τόσο εγωίστρια επειδή ακριβώς ξέρω ότι είναι η μαμά μου και θα με αγαπάει ακόμα κι αν δεν της πω. Αν ήταν πχ ο σύντροφος μου ίσως πιο εύκολα θα «ταπεινωνόμουν» εν όψει γενεθλίων. Πως μπορώ να βάλω τα όρια στη σχέση αυτή με τη μητέρα μου ; Πως να της δείξω ότι την αγαπάω αλλά δεν μπορώ να ανεχτώ άλλο τις ακραίες κουβέντες που πετάει όταν νευριάζει ; Ο πατέρας μου λέει να την αποδεχτώ με το ελάττωμα της και να κάνω πίσω… αλλά δεν ξέρω αν θέλω … Υγ: σκοπεύω να μείνω μονη σε πλάνο 2ετιας γιατί θέλω πρωτα να στρώσω τα οικονομικά μου
3.Είμαι 41 χρονών, παντρεμένη 10 χρόνια με τρία παιδιά. Στις καλοκαιρινές διακοπές, ανακάλυψα ότι ο άνδρας μου επικοινωνεί συστηματικά με μία υπάλληλό του μέσω μηνυμάτων με σαφή υπονοούμενα. Επιστρέφοντας στην πόλη, και συζητώντας το πολλές φορές, ισχυρίστηκε ότι δεν έγινε κάτι άλλο μεταξύ τους και παρασύρθηκε σε μηνύματα, για τα οποία έχει μετανιώσει. Η επικοινωνία τους δεν διακόπηκε ποτέ, παρότι με διαβεβαίωνε ότι μιλούν πια μόνο για τη δουλειά κι εκείνος έχει ξεκαθαρίσει τη θέση του. Ξέρω ότι λέει ψέμματα, έχω δε και βάσιμες υποψίες ότι έχουν προχωρήσει εδώ και μήνες και σεξουαλικά, κάτι που αρνείται κατηγορηματικά. Παραδέχεται ότι έκανε λάθος, χωρίς όμως πολλές εξηγήσεις και είμαι σίγουρη ότι ακόμα και σήμερα, και μετά από πολλούς τσακωμούς, καταφέρνει να κρύβει όσα κάνει. Προφανώς και με διαβεβαιώνει ότι δε θέλει να χωρίσουμε, ότι δεν θέλει κάποια άλλη, όμως έχω κουραστεί να ζω στην ανασφάλεια και την αμφιβολία τόσο καιρό. Ήλπιζα ότι θα του περάσει γιατί δεν μπορώ να φανταστώ να ζω μακριά του, αλλά αν ακόμα συνεχίζει μαζί της ακάθεκτος, τι σκατά κάνω με τη δική μου ζωή; Ήθελα να κάνουμε μια ειλικρινή συζήτηση, να παραδεχτεί από μόνος του κάποια πράγματα και όχι να δικαιολογεί ή να μειώνει σε σημασία, όσα αυταπόδεικτα έχω βρει. Αυτή η στάση του επιβεβαιώνει στο μυαλό μου ότι είναι ανειλικρινής ακόμα και τώρα, κοινώς ότι με δουλεύει συστηματικά και με το επιθυμητό αποτέλεσμα μάλιστα. Αντιλαμβάνομαι ότι αισθάνεται ασφαλής ότι δεν πρόκειται να τον χωρίσω, ιδίως αφού δεν θα έχω ποτέ αδιαψευστα στοιχεία για όσα έχει κάνει. Δεν ξέρω πώς θα χαρακτήριζα το γάμο μας αυτά τα χρόνια. Ξεκινώ λέγοντας ότι εκείνος περνούσε πολύ χρόνο εκτός σπιτιού, είτε λόγω δουλειάς είτε λόγω δραστηριοτήτων. Συχνά τσακωνόμασταν γιατί ένιωθα να παλεύω μονη μου με το σπίτι αλλά δεν άλλαζε κάτι στην πράξη. Τον αγαπούσα όμως και το ίδιο πίστευα και για εκείνον, κι έτσι δε στεκόμουν για πολύ σε αυτά. Είχαμε όμως προφανώς και καλές στιγμές και θα ήταν άδικο να μην το αναγνωρίσω. Δεν θα έλεγα καν ότι ήταν μειοψηφία. Επικοινωνούσαμε ουσιαστικά, ήμασταν κοντά ο ένας στον άλλο. Τώρα όλα έχουν αλλάξει, δεν νιώθω σίγουρη για τίποτα από όσα μου λέει, δεν μπορώ να είμαι σίγουρη για το πού είναι και με ποιον. Ξέρω ότι δεν θα έπρεπε να είναι έτσι οι σχέσεις, όμως όταν κλονίζεται η εμπιστοσύνη δεν έχω ιδέα πώς μπορεί πάλι να αποκατασταθεί. Ώρες ώρες νιώθω δέσμια του εαυτού μου, όχι απλά γιατί δεν μπορώ να φύγω αλλά γιατί δεν θέλω κιόλας, γιατί και η σκέψη μόνο, μου φαίνεται τρελή. Δεν ξέρω ποιο είναι το ερώτημα εδώ, δεν ξέρω πόσο αδικώ τον εαυτό μου ανεχόμενη την κοροϊδία, δεν ξέρω γιατί ελπίζω ότι η δική μου επιμονή αρκεί να τον φέρει πάλι κοντά σε μένα. Ακόμα κι αν όλα μεταξύ τους σβήσουν, δεν είμαι σίγουρη ότι θα μπορέσω να το πιστέψω (η διαχείριση είναι άλλο, μακρύ θέμα). Κι όταν με πιάνουν τα νεύρα μου, αναρωτιέμαι γιατί μετά απο τόσο πόνο, θέλω ακόμα ένα κωλόπαιδο που βλέπει ότι με κατατρέφει και (μάλλον) δεν τον νοιάζει.
Το gaslighting μπορεί να σε τρελάνει, πραγματικά. Για να δεχτείς όμως ότι δεν έχει σημασία τι ακριβώς κάνει, όσο ότι έχει χαθεί κάθε έννοια εμπιστοσύνης, ότι βρίσκεσαι σε εχθρικό περιβάλλον, χρειάζεσαι ειδικό.
4.Αγαπητή Λένα και αναγνώστες γεια σας, Εχω μπει πολλες φορες στη διαδικασία να γράψω όμως η απάντηση έρχεται αυτόματα μόλις τελειώνω το κείμενο. Όποτε δεν στέλνω σχεδόν ποτε την ερώτηση. Ίσως αυτή να είναι μια ακόμη φορά, ίσως και όχι. Μόλις έκλεισα τα 29, και μπαίνω στα υπέροχα 30. Ποτε δεν περιμενα οτι θα με πιασει αυτή η περιβόητη κρίση, αλλά τώρα νομίζω είναι μπροστά μου. Συνεχώς αναλογίζομαι τι έκανα την δεκαετία που περασε, αν διαχειρίστηκα σωστά όσα είχα, τι έκανα λάθος. Πέρασα σε μια σχολή χωρίς ιδιαίτερη προσπαθεια, ήμουν λίγο έξυπνη και λίγο τυχερή. Τελείωσα τη σχολή και βρήκα αμέσως δουλειά. Ήθελα να κάνω μεταπτυχιακό, επειδή έκαναν οι φίλες μου, εγώ δεν καιγομουν ιδιαίτερα, αλλά οι δικοί μου ήταν ανένδοτοι. Αφου βρήκα δουλειά, δεν θα με στήριζαν οικονομικά παρα πανω. Επιασα δουλειά, αποδείχτηκα καλή, και σταμάτησαν να με ενδιαφερουν οι σπουδές. Παράλληλα όπως φαντάζεστε ο οικογενειακός μου κύκλος με πιεζε να παντρευτω, πτυχίο είχα, δουλειά είχα next level ο γάμος και το παιδι. Εκανα μια σχέση η οποία ήταν εντελώς κακοποιητικη, όπου φυσικά έκανα τα λάθη μου, έμεινα γιατί έπρεπε να περασω το level οικογένεια. Ευτυχώς ο τυπος με χώρισε γιατί (φυσικά) ήμουν ανεπαρκής για τα γουστα του και γλυτωσα το χειροτερο κακό. Και τώρα είμαι εδώ, και συγκρινομαι με συνομήλικους. Άλλοι κάνουν διδακτορικά και διαπρέπουν στους τομείς τους, άλλοι έχουν ήδη οικογένεια και παιδί. Εγώ είμαι πισω σε όλα. Προσπαθώ τουλάχιστον να είμαι καλή στη δουλειά μου, αλλά κ αυτό πλέον το κάνω καταναγκαστικά για να μην τη χάσω μέρες που είναι. Σίγουρα ο κορόνα έχει συμβάλει αρνητικά σε όλο αυτό και δεν βλέπω μια άσπρη μέρα σε τίποτα. Ξεκίνησα να κάνω μια ξένη γλώσσα, καποια σεμινάρια σχετικά με τη δουλειά να νιώσω ότι μαθαίνω κάτι κ εγώ, αλλά την ίδια στιγμή νιώθω ότι είναι μάταιος ο κοπος. Αισθάνομαι άσχημα ακόμη και που γκρινιάζω, ενώ άλλοι δεν έχουν αυτά που έχω εγώ που δεν είναι λίγα. Όμως δεν μπορώ να κοιτάζω το χειρότερο και να παρηγορουμαι. Νιώθω ότι είμαι ανεπαρκής σε όλους τους τομείς. Και νομίζω ότι φταίει αυτή η ρημάδα αλλαγή των 30, που βαζει τη σφραγίδα της ενηλικίωσης. Που κοιτάς τι κατάφεραν οι άλλοι και που είσαι εσύ. Και που εσυ είσαι παντα σε δυσχερή θέση. Περνάει μόνο του η να παω σε ψυχολόγο χτες?
Δεν ξέρω, αλλά γιατί να περιμένεις;
5.Αγαπημένη Α,μπα, ποιος πιστεύεις πως είναι ο καλύτερος τρόπος να κάνουμε αποθεραπεία και επανένταξη στην κανονική ζωή αφού περάσει ο κόβιντ και τα λοκνταουν; Μάλλον δεν θα ισχύει η ίδια συνταγή για όλους, οπότε θα γίνω πιο συγκεκριμένη. Είμαι 33, σινγκλ, έχω περάσει το μεγαλύτερο μέρος των λοκνταουν ολομόναχη, με φειδωλές επισκέψεις στους φίλους μου, πλέον όλοι (ναι, όλοι) ζευγάρια, κάποιοι και με παιδί/παιδιά. Η παρέα με τους φίλους-ζευγάρια δεν με καλύπτει. Νιώθω πως είμαι το ευχάριστο διάλειμμα από την καθημερινή τους ρουτίνα, χωρίς να χτίζουμε ουσιαστικές εμπειρίες μαζί. Πίνουμε έναν καφέ και επιστρέφουν στην ασφάλεια της σχέσης τους (καλά κάνουν, αν αυτό τους γεμίζει). Οπότε νιώθω πολύ μόνη και χωρίς ανθρώπους να είμαστε σε παρόμοια φάση ζωής. Τώρα, εν μέσω λοκνταουν, έχω στόχο να βγάζω την κάθε μέρα με το κεφάλι ψηλά, προσπαθώντας να μην με παίρνει πολύ από κάτω η μονοτονία και η μοναξιά. Κάνω πράγματα για να εξελίσσομαι και να αξιοποιώ τον χρόνο μου όμορφα. Είμαι ευγνώμων για τη δουλειά και το σπίτι μου, και γενικά, για τα πράγματα που πάνε καλά σε μένα και τους αγαπημένους μου ανθρώπους. Αλλά ναι, νιώθω πολύ μόνη. Σε άλλες συνθήκες θα είχα προσπαθήσει να βρω και άλλους φίλους, να ταιριάζει πιο πολύ η φάση της ζωής μας, δηλαδή σινγκλ και αυτοί, ή έστω σε σχέση, αλλά χωρίς να έχουν ιδρυματοποιηθεί μέσα στη σχέση τους. Τώρα όμως αυτό δεν γίνεται, δεν υπάρχουν ομαδικές δραστηριότητες. Φοβάμαι πως όταν τελειώσει όλο αυτό θα είμαι ακόμη πιο μεγάλη, και πως ακόμα και σε δραστηριότητες να πάω (πχ σκέφτομαι να ξεκινήσω πολεμική τέχνη), θα περιβάλλομαι από ανθρώπους που πχ θα περιμένουν ήδη το επόμενο παιδί τους και πάλι θα μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να κοινωνικοποιηθώ. Επίσης από την κλεισούρα νιώθω πως έχω χάσει τις κοινωνικές μου δεξιότητες. Κάπως όπως όταν έχεις καιρό να φλερτάρεις και όταν πας να το κάνεις είσαι σαν αγγούρι. Από που να το πιάσω για να ξαναχτίσω έναν κύκλο, μη σου πω να βρω και σύντροφο, σε τέτοια ηλικία και μετά από τέτοια κοινωνική αποδιοργάνωση όπως αυτήν που περνάμε; Το ξέρω πως αυτό με την ηλικία μπορεί να φαίνεται υπερβολικό, και ‘σιγά, νέα είσαι, μόλις 33 χρονών’ , αλλά πρακτικά όλοι όσοι συναναστρέφομαι είναι σε σχέση όπως προανέφερα, και αν κάποιος είναι στη ίδια θέση με μένα ίσως καταλαβαίνει πόσο δύσκολο είναι να ξαναφτιάξεις κύκλο με συνομήλικους που να είστε σε παρόμοια φάση. Επίσης, να προσθέσω πως μένω εξωτερικό εδώ και χρόνια, τον κύκλο που έκανα τον έχτισα με πολύ κόπο και ενέργεια και τώρα δεν ξέρω που να βρω το κουράγιο να κάνω πάλι καινούριο. Ξέρω πως δεν υπάρχει μαγική λύση για το πρόβλημά μου και πως εξαρτάται από μένα το αν θα λυθεί. Απλά θα ήθελα τη γνώμη σου, και αυτή των σχολιαστών, μήπως έχετε κάποια πρόταση πέρα από το κάνε καινούριες δραστηριότητες (που θα το κάνω). Α, φυσικά θα έχουμε και πάλι τις Αμποσυναντήσεις 🙂 Πφφφφ υπάρχει ελπίδα;
Η γνώμη μου είναι ότι σε έχει ρίξει πολύ ψυχολογικά η κατάσταση, είναι κατανοητό, μην περιμένεις να σου περάσει, δεν χρειάζεται να ταλαιπωρείσαι.
6.Αγαπητή Α.μπα…. ειμαι η Στέλλα 37 χρονών χωρισμένη μαμά από το 2013 με δύο αγοράκια! Τα προβλήματα μου είναι τα εξής ενώ όσο είχα κ το μεγάλο μου παιδί μαζί μου είχε απόδεχτει τον χωρισμό με τον μπαμπά του, η τουλάχιστον έτσι φενοταν σιγά σιγά αρχισε να τον παίρνει προς το μέρος του με με πλάγιο τρόπο… Κ το ίδιο κάνει κ στον άλλο μου γιο…. Κ συνεχώς έχω να αντιμετωπίζω το πρόβλημα εκείνου πάνω στα παιδιά που τους βάζει λόγια πλαγίως… πχ. Εχθές επικοινωνεί με τον μικρό Χρήστο γτ όπως καταλαβαίνεται έχει κερδίσει τον μεγάλο, κ του λέει φιλαράκι θα λες ότι αισθάνεσαι κ θα κάνεις ότι αισθάνεσαι κ κανένας δεν μπορεί να σου κάνει κουμάντο, που; στο 8 χρονών παιδάκι… Κ κλείνει το τηλέφωνο κ μου κάνει επίθεση ο μικρός κ μου λεει; άκουσες τι είπε ο πατέρας μου; δλδ τα ψυχολογικά του τα περνάει στα παιδιά… Κ δεν μπορώ να καταλάβω πια πως πρέπει να φέρομαι… Αφού ο μεγάλος μου 10 ετών δεν θέλει να με βλέπει τόσο όσο γτ τώρα του περαστηκε η ιδέα ότι δεν έπρεπε να είχα χωρίσει με τον μπαμπά…. περιμένω τα φώτα σου γτ είμαι πολύ μπερδεμένη…
7.Αγαπητή Α μπα Δεν ξερω αν η ερωτηση μου πρεπει να απευθυνεται σε σενα η στην ψυχολογο του σαιτ . Ειμαι 17 ετων και μολις πριν λιγες μερες βιωσα την χειροτερη απωλεια που θα μπορυσε να μου τυχει . Εχασα τον ανθρωπο για τον οποιο υπηρχα . Ηταν ξαφνικο . Δεν εχω κλεισει ματι αυτες τις μερες και το στομαχι μου κομπος , δεν κατεβαινει τιποτα. Δεν μπορω να φανταστω τη ζωη μου ετσι , ειναι μιση , αχαρη και και απαισια . Πριν τρεις μηνες εχασα την αγαπημενη μου γιαγια Το φορτιο δυσβασταχτο . Νιωθω οτι καποιος μου κανει πλακα . Δεν μπορω να φανταστω τον εαυτο μου να υπαρχει οπως πριν , να γελαει και να ξανανιωσει ετσι . Δεν θελω να ξαναερωτευτω . Ποτε . Θελω να ξαναβρω τον εαυτο μου ομως ο γολγοθας ειναι απεραντος και γω πολυ μικρη μπροστα του . Θα ηθελα να επισκεφτω ενα ψυχολογο ομως ενοψι παννεληνιων και πανδημιας σε συνδιασμο με το γεγονος οτι μενω σε χωριο τα πραγματα δεν ειναι και τοσο ευκολα . Ειχα στοχους για τις παννεληνιες , για τη ζωη μου . Τωρα εχω ενα κενο , ταχυπαλμιες και εμετους . Θερμοπαρακαλω εσενα και οποιονδηποτε αλλον στα σχολια να μου δωσει ενα χερι βοηθειας . Το χρειαζομαι περισσοτερο απο ποτε . Για μενα . Για να μην χασω τον εαυτο μου . Σε ευχαριστω εκ των προτερων
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Θα ήθελα να κάνω μια παράκληση προς τους υπεύθυνους της ιστοσελίδας. Οι άνθρωποι που στέλνουν ερωτήσεις μπαίνουν στον κόπο να βάζουν παραγράφους. Ωστόσο η ιστοσελίδα δεν τις δείχνει, δείχνει μονο μια παραγραφο που δυσκολεύει πολύ την κατανόηση και γίνεται φοβερά κουραστική. Θα ηθελα να θερμοπαρακαλέσω να διορθωθεί αυτό το (τεχνικό πιστεύω) πρόβλημα.
Πολύ σωστά. Και για πολλά μακροσκελή σχόλια χρειάζονται οι παράγραφοι.
Κατι τετοιες ιστοριες με κανουν να φρικαρω με το γάμο και τα παιδια. Πόσες φορες το χουμε δει, γυναικες να κανουν 3 παιδια, να κλεινονται σπιτι για να μεγαλωνουν τα παιδια του Πασά, να παρατανε τις δουλειες τους για να τους φροντιζουν ολους κι αυτος να κερατωνει και να αδιαφορεί; Ποσες φορες; Ελεος.
5. Αυτο που λες, οτι τα ζευγαρια ιδρυματοποιουνται και δεν επενδυουν σε φιλιες, ισχυει σε ενα μεγαλο βαθμο, αλλα δεν ισχυει παντα. Έχεις φτασει σε σημειο να μη θες καν να δοκιμάσεις να διευρυνεις το κυκλο σου γιατι φοβασαι οτι και οσοι γνωρίσεις στο μελλον θα κανουν το ιδιο. Αυτο δεν ανταποκρινεται στη πραγματικοτητα και ειναι δικη σου προβολη. Υπαρχει δηλαδη το ενδεχομενο να εχεις τοσο μεγαλο θεμα με το γεγονος οτι εσυ είσαι μονη σου, που απλα να μην αντέχεις να συναναστρεφεσαι με ζευγαρια, ειτε ειναι ιδρυματοποιημενα ειτε οχι. Γι αυτο θα βοηθουσε ο ψυχολογος, γιατι εκ των πραγμάτων… Διαβάστε περισσότερα »
3. Βρίσκεσαι εγκλωβισμένη σε μια σχέση που δε σε ικανοποιεί. Δε χρειάζεσαι αποδείξεις για να πειστείς, ξέρεις ότι είναι αλήθεια, μη τον αφήνεις να σε γεμίζει αμφιβολίες. Δε θα το παραδεχτεί γιατί δεν τον συμφέρει και δε θέλει, είναι μια χαρά, να έχει παράλληλη σχέση και μια ασφάλεια με δωρεάν υπηρεσίες. Δες την πραγματικότητα. Σε βοηθάει στην καθημερινότητά σου με τα παιδιά; Είναι κοντά στις ασχολίες σας; Ή ζει στον υπέροχο κόσμο του, αποστασιοποιημένος από όλους; Αν ισχύει το τελευταίο, δεν έχεις τίποτα να χάσεις γιατί δεν έχεις σύντροφο και συμπαραστάτη. Απ’ την άλλη, δεν ξέρω την οικονομική σου κατάσταση… Διαβάστε περισσότερα »
Σ’ευχαριστώ για την απάντησή σου. Είμαι οικονομικά ανεξάρτητη, ως προς το ερώτημά σου. Είναι πολλά αυτά που πρέπει να λύσω, δεν ήμουν προετοιμασμένη για τίποτα από όσα συνέβησαν. Μιλάω με μία ειδικό το τελευταίο διάστημα κι ελπίζω ότι θα μπορέσω να δω καθαρότερα.
3: Η δική σου επιμονή, η δική σου αδιαφορία και γενικά οποια σταση και αν έχεις δεν θα τον φέρουν πίσω σε σένα. Το μόνο που πρέπει να δεις είναι πως θα μπορέσεις μόνη σου ειτε να αποδεχθεις ότι θα είσαι σε ένα τέτοιο περιβάλλον είτε να πάρεις απόφαση να φύγεις. Και στις δύο περιπτώσεις χρειάζεσαι βοήθεια.
Το σίγουρο είναι ότι ο άνδρας σου θα εξακολουθεί να κάνει ο,τι θεωρεί ο ίδιος καλύτερο για τον ίδιο χωρις να επηρεάζεται από σένα.
Για το 2: ως ένα σημείο ο πατέρας σου έχει δίκιο είναι ένα ελάττωμα της μητέρας σου και θα πρέπει να ζεις με αυτό αλλά να κατανοήσεις ότι δεν έχει σχέση με σένα. Μερικοί άνθρωποι για δικούς τους λόγους είναι δραματικοί, γιατί τρέφονται από αυτό, έτσι εκφράζονται; Είναι λίγο παιδιάστικη συμπεριφορά αν το σκεφτείς και προτείνω να την αντιμετωπίσεις ως τέτοια. Επίσης οι άνθρωποι αυτοί συνήθως δεν παραδέχονται εκ των υστέρων ότι το είπαν αυτό, άλλο κατάλαβες, άλλο εννοούσαν κλπ… Για να μη σε τρελάνουν θέλουν οριοθέτηση. Ανάλογα την περίπτωση βοηθάει το τρολαρισμα πχ ‘μη μου ξαναμιλήσεις ποτέ!’. ‘Δηλαδή τώρα… Διαβάστε περισσότερα »
Συμφωνώ σε όλα.
….και άρχισα να ανησυχώ, λέω μόνο εμένα μου φαίνεται περίεργο να ειναι οκ και να φοβάμαι να πηγαίνω σε σπίτια για καφέδες και ποτά, η έστω σε πάρκα μπούγιο να φυσάμε τον καπνό απ το τσιγάρο ο ένας στον άλλο;
1. Έχεις βάλει μέσα αρκετά ζητήματα, όπως τις σχέσεις με τους φίλους σου, την ανάγκη σου για έναν σύντροφο, μια δουλειά. Όλοι έχουμε παρόμοια θέματα, ανεξάρτητα από την ηλικία μας, αλλά το πρόβλημα δημιουργείται όταν αυτά μας αγκυλώνουν και νιώθουμε ότι δεν μπορούμε, δεν έχουμε τη δύναμη να τα διαχειριστούμε ή δεν ξέρουμε από πού να ξεκινήσουμε. Μπορούμε π.χ. να βρούμε τρόπους να είμαστε κοντά με τους ανθρώπους που εκτιμάμε και νοιαζόμαστε, όποια και να είναι η απόσταση που μας χωρίζει. Πολύ καλά έκανες που απομακρύνθηκες από αυτή την παρέα και δε νομίζω ότι είναι καλύτερο να διατηρούμε σχέσεις που… Διαβάστε περισσότερα »
#7: Γλυκό μου πλάσμα δεν μπορώ να διαννοηθώ πόσο δύσκολο είναι αυτό που περνάς. Μακάρι να μπορούσα να γράψω κάτι κ να σε βοηθήσει, μακάρι ο οποισδήποτε από εμάς να μπορούσε να σε κάνει μια αγκαλιά κ να φύγει το βάρος που σου πνίγει την ανάσα κ τη ζωή. Δυστυχώς δεν μπορούμε. Μπορείς μόνο ΕΣΥ κ ΠΡΕΠΕΙ να βοηθήσεις τον εαυτό σου να σταθεί πάλι στα πόδια του. ΠΡΕΠΕΙ να βρεις εναν/μια ΕΙΔΙΚΟ να σε κατευθύνει προς αυτόν τον στόχο. Υπάρχουν τόσοι πολλοί επαγγελματίες που κάνουν ΣΥΝΕΔΡΙΕΣ ΜΕΣΩ ΣΚΑΙΠ. Βάλε τον εαυτό σου πάνω από όλα κ κάνε το βήμα… Διαβάστε περισσότερα »
Πρός την 4.Την ανεπαρκεια που νιωθεις προφανως την
εχεις ενστερνιστει σε μικρη ηλικια απλα ολα αυτα ειναι η αφορμη για να βγει πεος τα εξω.Μη συγκρινεσαι με αλλους δεν ξερεις τι προβληματα μπορει να εχουν,ουτε ξερεις τι κουβαλα ο καθενας.Επισης αισθανομαι οτι θες να κανεις κατι σαν εξελιξη του εαυτου σου,μην περιοριζεσαι μονο στο επαγγελματικο κομματι ομως.Κανε χορο,βρες χομπι,δες ταινιες ,βιβλια μουσικη που δεν ηξερες ως τωρα…Εξελιξου με τον τροπο που θες εσυ και οχι με αυτον που θεωρεις οτι θα ανεβεις στα ματια των αλλων.Και φυσικα ξεκινα ψυχοθεραπεια.