Είναι πολλές οι ερωτήσεις που δεν φτάνουν μέχρι τη δημοσίευση, κι αυτό επειδή η απάντηση είναι «η μόνη λύση είναι ο ψυχολόγος».
Αυτό μπορεί να σημαίνει διάφορα πράγματα, ή πολλά μαζί. Ότι η καραντίνα κάνει πιο έντονους τους προβληματισμούς. Ότι όσο αυξάνονται οι αναγνώστριες, αυξάνονται και αυτές οι ερωτήσεις, στατιστικά ή ότι παλιότερες αναγνώστριες βρίσκουν όλο και περισσότερο θάρρος για να στείλουν ερώτηση.
Κάθε Σαββατοκύριακο θα δημοσιεύω λοιπόν αυτές τις ερωτήσεις, για να διαβάζουν και ίσως να απαντούν όσες ενδιαφέρονται. Η δική μου απάντηση για αυτές τις ερωτήσεις είναι το γνωστό μάντρα του α μπα. Δεν έχει γίνει αδίκως μάντρα. Για όσες έχουν παρόμοιους προβληματισμούς, ελπίζω να βρουν μέσα σε αυτές τις ερωτήσεις τον εαυτό τους και να καταλάβουν ότι όταν θέλουμε να αλλάξουμε κάτι μέσα μας επειδή μας βασανίζει, δεν υπάρχουν ταινίες, βιβλία ή συμβουλές που μπορούν να το κάνουν. Αυτά είναι βοηθήματα. Κανένα από αυτά όμως δεν μπορεί να αντικαταστήσει την συστηματική θεραπεία. Και επαναλαμβάνω: δεν χρειάζεται να έχουμε «πρόβλημα» για να πάμε. Αρκεί να έχουμε μια ερώτηση που μας βασανίζει σε σημείο να διαταράσσεται η καθημερινότητα μας ή οι σχέσεις μας με τους άλλους.
1.Καλησπερα αγαπημένη μου Α,μπα, το τελευταίο διάστημα ανακάλυψα τη στήλη σου και ομολογώ ότι έχω γίνει φανατική σου αναγνώστρια. Πήρα το θάρρος να σου γράψω λοιπόν, και προκαταβολικά θέλω να σου ζητήσω συγγνώμη για την έκταση του κειμένου μου, διότι νιωθω ότι δεν έχω κανέναν στον οποίο να μπορώ να ανοιχτώ και όλο αυτό με έχει βαρύνει ψυχολογικά. Ήμουν πάντα ένα παιδί και στη συνέχεια μια κοπέλα με πολύ κλειστό χαρακτήρα, το οποίο σιγά σιγά το είχα εξομαλύνει με αρκετη προσπάθεια. Πριν 3 χρόνια όμως, όταν έχασα τη μητέρα μου ,κάπως νωρίς, όλα πήγαν πίσω, ένιωσα κάτι μέσα μου να σπάει και ότι έχω δημιουργήσει ένα τοίχος γύρω μου και δεν αφήνω κανέναν να με πλησιάσει. Έχω γίνει επιφανειακή με τους δικούς μου ανθρώπους, έχω γίνει ψυχρή προς τη σχέση μου, τον πατέρα μου, τον αδερφό μου και πραττω απλα επειδή «πρέπει» και επειδή ξέρω ότι καποια στιγμή ο χρονος και εγώ θα με γιατρέψουν και δε θέλω να δείξω το πως νιωθω στους γύρω μου και χαλάσω σχέσεις. Κάποιες μερες δυσκολεύομαι τόσο πολύ να νιώσω χαρά. Κάποιες μέρες είμαι τόσο άσχημα που σκέφτομαι ακόμα και το ότι δεν έχει νόημα η ζωή μου. Πολλες φορες ξοδεύω το χρόνο μου στο φαγητό η στον υπνο στην προσπάθεια μου να νιώσω καλά ή απλά να μη νιωθω, αντίστοιχα. Πάντα προσπαθώ να φαίνομαι τέλεια, σαν να μη συμβαίνει τίποτα και να μη δείχνω κανένα από τα συναισθήματα μου αλλά παράλληλα αυτή η συμπεριφορά έχει απομακρύνει πολλούς από κοντά μου. Νιωθω τόσο μόνη. Έχω προσπαθήσει με ψυχολόγο αλλά δε κατάφερα να συνεχίσω λόγω του ότι δεν αφήνω τον εαυτό μου ελεύθερο να μιλήσει. Δε ξέρω τι να κάνω..
Να πας σε άλλο ψυχολόγο. Δεν υπάρχει άλλη λύση.
2.Αγαπημένη Α,μπα, πήρα την απόφαση να σου γράψω γιατί το τελευταίο διάστημα με προβληματίζει κάτι. Λοιπόν, δε ξέρω τι μου συμβαίνει, και θα προσπαθήσω να το περιγράψω όσο πιο απλά γίνεται. Ενώ μου αρέσει το παιχνίδι με το άλλο φύλο, και όταν λέω παιχνίδι εννοώ το φλερτ, τη γνωριμία, τον ενθουσιασμό που έχεις όταν γνωρίζεις κάποιον που σου κάνει το Κλικ, ξενερώνω απίστευτα με οποιοδήποτε σεξουαλικο υπαινιγμό ή κίνηση. Πιο συγκεκριμένα όταν πάει να γίνεις κάτι, με το που θα απλωθεί χέρι η γενικότερα πει να προχωρήσει το πράγμα, τον απωθώ, νιωθω ότι πάει να με υποτάξει, με αποτέλεσμα να φεύγω πάντα και να μου μείνει μια κακή εντύπωση για τον παρτενέρ. Βέβαια, ίσως έχουν παίξει ρόλο και όσα ακούμε καθημερινά, με όλες τις κακοποιήσεις που ακούμε σε βάρος γυναικών, που μου δημιουργούν τοση αηδία και με κάνουν να σκέφτομαι ποσό έχουμε ξεπέσει σαν άνθρωποι. Help me please !!
3.Διαβάζω το σάιτ εδώ και καιρό και ευχαριστώ για το ότι μου ανοίξατε τα μάτια. Αλλά ας μπω στο θέμα. Έχω ένα πρόβλημα με το σχολείο. Έχει ξεκινήσει εδώ και μια βδομάδα περίπου μέτα το καλοκαίρι και με όλη την κατάσταση είχα περίπου 5 μήνες στο σπίτι. Από τότε που ξεκίνησε έχω πονόκοιλο ΟΛΗ την ώρα, ακόμα και όταν είμαι σπίτι και χαλαρώνω. Ο πονοκοιλος δεν είναι ότι είναι πεταλούδες στο στομάχι ή κάτι τέτοιο. Είναι άγχος. Και δεν ξέρω τον λόγο. Αργεί ακόμη να δώσω πανελλαδικές, άρα δεν είναι αυτό. Στους γονείς μου το είπα και μου είπαν ότι είναι οι πρώτες μέρες και μετά θα μου περάσει. Μπορεί και να έχουν δίκιο, αλλά περνάνε οι μέρες και αλλαγή δεν βλέπω. Φαγητό έχω ψιλοσταματησει να τρώω κάτι που δεν μου συμβαίνει ποτέ. Είμαι λάτρης του φαγητού. Δεν ξέρω αν πρέπει να ανησυχήσω ή όχι και είμαι αρκετά μπερδεμένη με την όλη κατάσταση
4.Αγαπητή α,μπα. Αντιμετωπίζω ένα μεγάλο πρόβλημα. Είμαι ανίκανη. Κυριολεκτικά δεν έχω καμία ικανότητα και δεν μπορώ να κάνω ούτε την πιο γελοία δουλειά που υπάρχει. Ακόμα και στο σπίτι δυσκολεύομαι να βγάλω εις πέρας τις δουλειές εγκαίρως και σωστά(ακόμα και όταν καθαρίζω με τις ώρες,το σπίτι μένει βρωμικο) . Θέλω διπλάσιο χρονο από τον μέσο άνθρωπο στις δουλειές,όταν ετοιμάζομαι το πρωί επίσης θέλω τον διπλάσιο χρόνο,μην πω τριπλάσιο. Κάνω συνέχεια λάθη,ξεχνάω συνέχεια, το μυαλό μου χάνεται όλη την ώρα και αρχίζω να πιστεύω πραγματικά ότι το iq μου είναι παρα πολύ χαμηλό τα τελευταία χρόνια. Το χειρότερο όμως είναι στον επαγγελματικό τομέα. Δεν τα καταφέρνω σε καμία δουλειά,σε καμία. Προσπαθώ παρα πολύ, είμαι ευγενική, τυπική αλλά κάνω συνέχεια λάθη,άπειρα λάθη και αργοπορώ απίστευτα στις εργασίες που πρέπει να επιτελεσω. Δεν μπορώ με τίποτα να δουλεύω γρήγορα και ούτε να είμαι σε εγρήγορση. Άλλαξα κάποιες δουλειές(υποτίθεται εύκολες,του ποδαριού) γιατί δεν τα κατάφερνα και άκουγα όλες φωνές και παρατηρήσεις. Να φανταστείς, δεν έχω ζήσει ούτε μια μέρα το «απλά πάω δουλειά,δουλεύω και γυρνάω σπίτι ». Κάθε μέρα για μένα είναι περιπέτεια και κόλαση και γυρνάω σπίτι κλαίγοντας. Όλα πάνε στραβά. Κάθε μέρα. Πρόσφατα βρήκα δουλειά κοντά σχετικά στον τομέα μου και ήμουν πολύ χαρούμενη γιατί επιτέλους θα είχα μια δουλειά που θα τα κατάφερνα. Ε,μάντεψε. Πολύ χάλια. Τα έχω ήδη θαλασσώσει σε όλα και νομίζω θα απολυθώ. Αλήθεια σκέφτομαι να μην ξαναψαξω για δουλειά αν με διώξουν για ένα διάστημα. Να ηρεμήσω από το αγχος και το καθημερινό συναίσθημα αχρηστιας. Δεν έχω το κουράγιο πλεον. Αφού δεν τα καταφέρνω σε τίποτα πια. Ούτε σε δουλειες τύπου λάντζα καταφερνω(δοκίμασα),έστω τα βασικα. Το αγόρι μου ήδη σχεδόν μας συντηρεί γιατί έχω καιρό να πιασω ολοκληρωμένο μισθό στα χέρια μου (και λόγω της πανδημιας) . Το τι θα κάνω μετά δεν μπορώ να το σκεφτώ. Το τι θα απογίνω στη ζωή μου ούτε που μπορώ να το φανταστώ. Αλήθεια,τι γίνεται με τους ανθρώπους που δεν τα καταφέρνουν σε τίποτα και που από πάντα είναι αργό το σώμα τους και το μυαλό τους(μην μου πείτε για Τία σπουδές μου γιατί εκεί απλά διάβαζα απίστευτα όλο το εξάμηνο και έτσι επαιρνα τον χρόνο μου και δεν χρειαζόταν εγρήγορση) ; Πώς επιβιώνουν; Τι κάνουν; Κινδυνεύω να μείνω χωρίς κανονική δουλειά για πάντα και να εξαρτιέμαι από άλλους; Είναι μια θέση στο δημόσιο λύση,δεδομένου του ότι δεν απολύεσαι εύκολα και είναι ο μόνος κλάδος όπου βλέπω συνέχεια ανίκανους;; Αλήθεια είμαι απελπισμένη..
5.γεια φιλη μου βλέπω οτι απατάς και σε λάλους ανθρώπους που ζητάνε συμβολές το θεμα μου ειναι τοξικη μανα με κατάθλιψη και μια ψύχωση . εδώ είμαι υοθετιμενη απο 4 και μισο απο δυο γονείς θετους παράξενους σα άνθρωποι. συγνώμη για τα ορθογραφικά λαθη εχω δυσλεξια . παντα την φοβούμουν την μανα μου με θέλε υποτακτικο στρατιωτάκι της ο πατέρας πιο απόμακρος . δε μπορω ως τωρα να ξεφυγω γιατι εχω ασπεργερ κι εχω φοβιες και συνεσθιματικα ειμαι σα 15 ετων εχοντας ενα σορο θεματα . εδω αλλοι που εχουν δουλειες παλευουν κι παλι αναγκαζοντε να ζουν με γονεις γιατι δε βγαινουν οικονομικα .σκεψου εγω που εχω δισκολιες πολλες κοινονικες . δε εχω φιλους οσο κι αν προσπαθω δε τα καταφερνω η μανα μου ειναι εξαρτιμενη πανω μου με θελει κτήμα της . υποφερω κοντα της μου φερετε απαξιοτικα και κτητική. δε εχω απο πουθενα βοηθεια ουτε καπου να μιλισω ο πατερας δε ζει πια ζω με την θετη μανα μου κι η ζωη ειναι μαυρη δε μπορω να διαχιριστω ολο αυτο .ειμαι σε απελπισια .νιωθω μονη κι τελιος αφιμενη στη κατασταση . ευχαριστω πολυ για την προσοχη
6.Αγαπητή Α, μπα. Είμαι απελπισμένη . Νιώθω ότι τα αισθήματα μου έχουν χάσει την ένταση τους και ότι δε με αγγίζει πια κάτι. Αυτό συμβανει σχεδόν σε όλους τους τομείς της ζωής μου. Νιώθω ότι ενώ αρχικά χρησιμευε ως τρόπος αμυνας μου, μιας και ήμουν στο άλλο άκρο και βασανιστηκα από αυτά πολύ. Πιο συγκεκριμένα :ειχα θέματα υπερβολικά σκληρής αυτοκριτικής, τα οποία είχαν αντίκτυπο στα πράγματα με τα οποία μου άρεσε να ασχολουμαι(υπερβολικές απαιτήσεις κτλ). Μιλάμε για φοβερό άγχος και δυστυχώς είχα πολύ περηφάνια για να ζητήσω βοήθεια(οχι ότι μου είχε περάσει από το μυαλό εδώ που τα λεμε, μιας και ήμουν μικρή και δεν είχα πλήρη συνείδηση της κατάστασης μου). Έτσι αρχισα να απομακρυνομαι από αυτά για να μην νιώθω. ήταν λύση που δούλεψε. Τώρα όμως νιώθω κενή, νιώθω ότι γίνομαι αδιάφορη, ότι γίνομαι νωθρή. Με αγχώνει και απόσυντονίζει η κατάσταση μου. Αυτά που μου άρεσαν τα βλέπω με πικρία. Νιώθω ότι όλα περνάνε από μπροστά μου αδιάφορα,τα ζω για να ξεχαστούν την επόμενη στιγμή, με τρομαζει αυτό. Ξεχνάω συζητήσεις με τον φίλο μου και τις φίλες μου και νιώθω ότι τους απογοητευω. Πως θα φέρω το πάθος πίσω στη ζωή μου; Δεν μπορώ να πω ότι έχω καταλάβει πια ειμαι και ούτε ότι είμαι οικονομικά ανεξάρτητη, οπότε έχω άγχος και στα δύο αυτά πεδία. Η μόνη λύση ψυχολόγος; δεν φτάνουν τα λεφτά.
Παρόλ’ αυτά, μόνο αυτή η λύση υπάρχει.
7.Αγαπητή α,μπα Δε ξέρω πως να ξεκινήσω αλλά θα προσπαθήσω να τα γράψω συνοπτικά. Όταν ήμουν στην εφηβεία δεν είχα κάποιο αγόρι και γενικότερα φλερτ όπως οι συνομήλικές μου τότε. Ήμουν κολλημένη με ένα παιδί 5 χρόνια. Μια μέρα πήρα ότι θάρρος είχα και πήγα και του μίλησα. Εκείνος ευγενικά με απέρριψε. Το ίδιο συνέβη και στα φοιτητικά μου χρόνια με έναν άλλον τύπο που τον ήθελα 3 χρόνια. Κάπου εκεί λοιπόν συνειδητοποίησα πόσο χρόνο και ενέργεια χάνω στο να σκέφτομαι κάποιον, να μιλάω για αυτόν σε άλλους κλπ. χωρίς αυτός να ξέρει κάτι και χωρίς να συμβαίνει τίποτα μεταξύ μας εν τέλει. Κι έτσι, όλο αυτό με ώθησε στο να βγω από το comfort zone μου, να τολμώ πιο πολύ και όταν νιώθω κάτι για κάποιον να το εκφράζω (τουλάχιστον πιο γρήγορα..). Δέχτηκα ότι είναι εξίσου ανθρώπινο να σε “απορρίπτει” κάποιος, για τους δικούς του λόγους, που (την εκάστοτε περίοδο στη ζωή σου) νομίζεις ότι θέλεις. Προσωπικά, αυτό μου έκανε τεράστιο καλό γιατί πλησίασα άτομα που μου άρεσαν, ανοίχτηκα, και στη συνέχεια με κάποιους προχώρησε το μεταξύ μας είτε αυτό ήταν σχέση είτε ήταν σεξ. Αυτό κάπως μου έδωσε μια προσωπική ευχαρίστηση -όχι τόσο στο ότι κατάφερα να κάνω κάτι με κάποιον που μου αρέσει, αλλά στο ότι κατάφερα να είμαι συναισθηματικά ήρεμη και καλά με το να εκφράζω και να πράττω αυτό που νιώθω. ‘Εφτασα τα 30 και πλέον με ότι εμπειρίες έχω μαζέψει (με ευχάριστες και δυσάρεστες στιγμές) βλέπω ότι το να εκφράζεσαι στις σχέσεις, να λες τι σκέφτεσαι και να δείχνεις ότι νιώθεις δεν είναι απαραιτήτως θετικό. “Δώσε χρόνο”, “Κράτα και μια πισινή”, “Μη δείξεις ότι τον θες”, “Άστον να σε διεκδικήσει” είναι πολλά από αυτά που ακούω κυρίως στην αρχή. Αντιλαμβάνομαι ότι υπάρχει μια είδους “προσέγγιση” για το πως να ξεκινήσεις πχ μια υγιής σχέση, και ότι τα παραπάνω αποτελούν κι αυτά ένα μέσο αυτοπροστασίας (για να μην πληγωθείς εν τέλει με τον καθένα που γνωρίζεις). Δε λέω ότι είναι για όλους το ίδιο ή το ίδιο εύκολο να το κάνουν αυτό. Νιώθω μια απογοήτευση ότι δε θα βρω τον έρωτα, τη συντροφικότητα που ψάχνω και για να τα βρω ενδεχομένως να πρέπει να καταπιέσω τα συναισθήματα που έχω και τον τρόπο που δρω (τουλάχιστον στην αρχή που αναπτύσσεται μια σχέση). Αυτό με στεναχωρεί γιατί είναι σα να πρέπει να “απομακρυνθώ” από εμένα για να πετύχω επιτέλους κάτι όμορφο. Πως να απεγκλωβιστώ από αυτές τις σκέψεις;
8.Είμαι 29 χρόνων και σε λιγότερο απο ένα μήνα θα γίνω μανούλα. Έχω δίπλα μου έναν εκπληκτικό σύζυγο αλλά μια ζωή που δεν πρόλαβα να χαρώ. Ταξίδια που δεν πήγα, όνειρα που δεν εκπλήρωσα, στόχους που δεν πρόλαβα να φτάσω. Ανυπομονώ για τον ερχομό του παιδιού μου νιώθω όμως πως τώρα πια θα αλλάξουν όλα και αυτό με τρομάζει. Με τρομάζει ακόμη και όταν σκέφτομαι πως δεν θα μπορώ να βγω ούτε κι αν για ένα φαγητό με τον σύζυγό μου. Μήπως είμαι υπερβολική; με μεγάλη αγαπη… Απεγνωσμένη εγκυουλα.
Oπωσδήποτε κάνε θεραπεία από τώρα, μην αφήσεις τον εαυτό σου απροστάτευτο σε αυτό που έρχεται.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News