1.Αγαπητή α,μπα και σχολιαστές, σας διαβάζω κοντά στα 6 χρόνια και είναι η πρώτη φορά που σας γράφω. Είμαι 24 χρόνων και είμαι 6 χρόνια με έναν υπέροχο άνθρωπο που νιώθω λατρεία , εμπιστοσύνη και στήριξη. Το λοιπόν, η μητέρα μου τα τελευταία 2 χρόνια παλεύει με τον καρκίνο, και, δυστυχώς είναι στο τελικό στάδιο πια. Πολλές φορές δεν μπορώ να διαχειριστώ ότι αυτή η απώλεια έρχεται αργά και βασανιστικά , ξέρω δεν είμαι η μόνη που περνάει κάτι τέτοιο. Σε όλη αυτή τη διαδικασία, η σχέση μου με στήριζε πάρα πολύ, ειδικά σε όλα τα ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα που είχα (όταν πχ μάθαμε για νέα μετάσταση , η ψυχολογία μου ήταν υπό του μηδενός για πολύ καιρό ) Το θέμα είναι το εξής. Το τελευταίο 5μηνο αυτός είχε κάποια περίεργα συμπτώματα, στη θερμοκρασία του, στην κόπωσή του , ενώ κάνει υγιεινή ζωή κλπ. Μέσω εξετάσεων βρέθηκε ότι παρ’όλο το νεαρό της ηλικίας του (24), έχει καρκίνο σε επιθετική μορφή. Δεν ξέρω τι θα κάνω χωρίς αυτόν, ήταν το στήριγμα μου. Πρέπει να βρω την δύναμη παρ’όλη την κατάσταση στο σπίτι να τον στηρίξω κι εγώ όσο μπορώ, όπως με στήριξε και αυτός. Φοβάμαι πάρα πολύ μη μείνω μόνη, τον αγαπώ πολύ, πάρα πολύ . Σκέφτομαι να πάω σε ψυχολόγο, είναι η πρώτη φορά που νιώθω να μη μπορώ να διαχειριστώ τα συναισθήματα μου, είμαι ράκος . Δεν ξέρω πώς να του σταθώ χωρίς να είμαι κι εγώ φορτική και χωρίς να βγάζω παραπάνω άγχος , τον πονάω πάρα πολύ ,είναι ο άνθρωπός μου. ΥΓ: Σας ευχαριστώ πολύ όλα τα χρόνια, το α,μπα είναι η συνήθειά μου από το γυμνάσιο , και με έχει ουσιαστικά διαμορφώσει σε μεγάλο βαθμό μπορώ να πω, μαζί και με τους σχολιαστές. Κάθε καλό εύχομαι σε όλους σας!
Πρέπει να πας σε ψυχολόγο, αγαπητή φίλη. Χρειάζεσαι υποστήριξη. Λυπάμαι πάρα πολύ γι’αυτό που ζεις.
2.Αγαπητή Α,μπα Είμαι ένα νέο σε ηλικία κορίτσι,19 ετών σπουδάζω στην στην πόλη που μεγάλωσα και αυτή είναι η Αθήνα. Αυτό το οποίο με απασχολεί είναι η ερώτηση ” Μήπως έχω κατάθλιψη;;”. Γράφω σε εσένα επειδή δεν έχω μιλήσει σε κανέναν από την οικογένεια μου για το πρόβλημα επειδή όταν το ανέφερα κάτι σχετικό μου είπαν ότι δε είναι τίποτα και το κατέκριναν. Τα τελευταία δύο χρόνια νιώθω στεναχωρημένη χωρίς αιτία, δεν έχω πλέον ενδιαφέροντα δηλαδή ασχολούμουν με την ζωγραφική, την μουσική, γυμναστική και μου άρεσε να βγαίνω έξω με τους φίλους, πλέον έχω σταματήσει όλες μου τις δραστηριότητες και το μόνο που θέλω είναι να είμαι στο σπίτι μου για να μην αντικρίζω ανθρώπους. Επιπλέον μέσα σε δύο χρόνια ξεκίνησα να καταναλώνω μεγάλες ποσότητες φαγητού επειδή δεν αισθανόμουν καλά ψυχολογικά. Επίσης δεν μπορώ να χαρώ με κανένα χαρμόσυνο γεγονός όπως την γέννηση της ανιψιά μου ή μια απλή βόλτα ( χωρίς φίλους επειδή δεν έχω και νομίζω ότι δεν θελω να αποκτήσω ) . Επιπρόσθετα , για κάποιο λόγο έχω αρκετές ενοχές για παράδειγμα είχα μια λάθος συνεννόηση με έναν συμφοιτητή μου και για αυτόν τον λόγο αισθανόμουν ενοχές. Αρκετές φορές έχω ενοχές ενώ δεν έχω κάνει κάτι εγώ λάθος. Επίσης νομίζω ότι έχω χάσει το κίνητρο για να ζω, πολλές φορές εύχομαι να μην υπήρχα ή ακόμα πως θα ήταν να μην είχα γεννηθεί ποτέ. Ακόμη, αισθάνομαι κουρασμένη, χωρίς ενέργεια ( στη αρχή νόμιζα ότι μου λείπουν βιταμίνες αλλά έκανα εξετάσεις αίματος και όλα είναι μια χαρά). Επιπλέον, τον τελευταίο χρόνο είμαι υπερευαίσθητη στην κοινωνική κριτική και για κάποιον λόγο θέλω να κοιμάμαι πολύ, δηλαδή χρειάζομαι πάνω από 12 ώρες ύπνο για να μπορώ να ανταπεξέλθω στις υποχρεώσεις μου. Έχω καταλάβει ότι ζω μόνο για τις υποχρεώσεις μου. Η ερώτηση μου είναι ” τι μου συμβαίνει ;;;;” Ευελπιστώ να μου απαντήσεις σύντομα!!
-Στενοχώρια
Πρέπει να πας οπωσδήποτε σε ειδικό, ψυχολόγο ή ψυχίατρο. Μην ακούς κανέναν και μην ρωτήσεις κανέναν αν πρέπει να πας ή τι έχεις. Κάνε το μόνη σου, ή αν έχεις υποστήριξη από συγκεκριμένους φίλους, πες τους το για να κάνεις την αρχή (αλλά μην βασίζεσαι πάνω τους – μόνο στον ειδικό).
Μη φοβάσαι. Αντιμετωπίζεται. Αλλά πρέπει να πας στον κατάλληλο επαγγελματία. Μην περιμένεις να σου περάσει από μόνο του.
3.Καλησπέρα….είναι η πρώτη φορά που επισκέπτομαι την ιστοσελίδα και είναι πραγματικά ενδιαφέρουσα.Έχω ένα χρόνιο ζήτημα το οποίο ξέρω από που έχει προέλθει, ωστόσο δεν γνωρίζω έναν αποτελεσματικό τρόπο αντιμετώπισης.Νιώθω πως δεν ταιριάζω με τον έξω κόσμο και τους ανθρώπους….δεν προσαρμόζομαι ούτε εντάσσομαι ομαλά σε νέες συνθήκες και οι διαπροσωπικές μου σχέσεις είτε δεν με ικανοποιούν είτε είναι ανύπαρκτες.Τέλος, νιώθω ένα διαρκές κενό και το αίσθημα του ανικανοποίητου.Ποιά η γνώμη σας;
4.Αγαπητή α,μπα, Πώς ξεπερνάω κάποιον που μου φέρθηκε σαν σκουπίδι αλλά τον νοιάζομαι ακόμη τόσα χρόνια μετά; Ήταν ο πρώτος μου, στην αρχή ήταν όλα τέλεια, σαν όνειρο. Νόμιζα ότι η ζωή με λυπήθηκε μετά από τα τόσα δεινά που έχω περάσει από παιδί (κακοποίηση από γονείς, bullying, μοναξιά). Τώρα καταλαβαίνω ότι κάποιος που έχει κακοποιηθεί όσο εγώ είναι ο εύκολος στόχος για επιτήδειους. Πριν προχωρήσουμε τον γνώριζα για λίγα χρόνια (λόγω κάποιας κοινής ασχολίας που είχαμε, συναναστρεφόμασταν μερικές φορές την εβδομάδα) και φαινόταν καλός άνθρωπος και μου άρεσε πολύ εμφανισιακά εξ αρχής. Μου έδειξε το ενδιαφέρον του και ήθελα να του δώσω μια ευκαιρία αν και επιφυλακτική επειδή έχω περάσει πολλά, μου είπε ότι νοιάζεται για εμένα κλπ προφανώς δεν τα εννοούσε όπως αποδείχθηκε σύντομα. Όταν του είπα ότι δεν είχα ξανά ολοκληρωμένες σχέσεις, τρόμαξε λίγο επειδή δεν το περίμενε όμως μετά από λίγες μέρες μου είπε ότι θέλει να προχωρήσουμε και θα προσπαθήσει να μην με πληγώσει και ότι θέλει να δοκιμάσουμε για σχέση. Ήταν απίστευτα καλός για να είναι αληθινός γενικά και σε άλλα πράγματα που έκανε για εμένα αλλά εγώ εθελοτυφλούσα. Ξαφνικά άρχισε μετά από λίγο καιρό να έχει βίαια ξεσπάσματα, να μου φωνάζει, να με προσβάλλει χωρίς λόγο, να με πληγώνει. Να με κάνει να νιώθω ότι δεν αξίζω τίποτα. Ότι θέλει κάποια πιο όμορφη ενώ ήδη ο περίγυρος μας έλεγε ότι είμαι καλύτερη εμφανισιακά τουλάχιστον (εμένα μου άρεσε πάρα πολύ αλλά αντικειμενικά κατά κοινή ομολογία δεν ήταν κούκλος, ούτε είχε κάποια ιδιαίτερη μόρφωση ή προσωπικότητα) εγώ τον έβλεπα σαν θεό. Και μου είπε ότι τελικά δεν θέλει να είναι μαζί μου, το σεβάστηκα. Σκέφτηκα άνθρωπος είναι μπορεί να άλλαξε γνώμη στην πορεία. Οπότε άρχισα να απομακρύνομαι για να μην πληγωθώ κι άλλο όσο κι αν πονούσα. Ωστόσο δεν με άφησε σε ησυχία και παρόλο που του είπα ότι δεν αντέχω και ότι θέλω να σταματήσουμε άρχισε πάλι να μου λέει ότι νοιάζεται και θέλει να με βλέπει. Τι εννοούσε φυσικά με αυτό; ότι ήθελε να είμαστε friends with benefits, δεν το είπε βέβαια κι εγώ ήμουν άσχετη τότε οπότε τον συνάντησα ξανά λίγες φορές. Όπου και πάλι ήταν βίαιος και μετά μου ζητούσε χίλιες φορές συγγνώμη όπως κάθε φορά. Τα πράγματα ξέφυγαν όταν άρχισε να με απειλεί με σωματική βία. Οπότε του ζήτησα από το τηλέφωνο να μην με ξανά ενοχλήσει. Θύμωσε πάρα πολύ και μου φώναζε, με απειλούσε. Ήξερε και πού μένω οπότε φοβήθηκα. Μετά με πήρε ξανά τηλέφωνο και ήταν πιο ήρεμος, μου είπε ότι θέλει να το συζητήσουμε ήρεμα όμως δεν βρεθήκαμε ποτέ, δεν πήρε τηλέφωνο κανένας από τους δύο. Γενικά ήταν μια ζέστη και μια κρύο όλο τον καιρό που γνωριζόμασταν. Από τότε έχουν περάσει πολλά χρόνια, και ενώ ξέρω ότι δεν πρέπει, τον σκέφτομαι. Δεν μου πρόσφερε τίποτα πέρα από ένα γερό μάθημα και την αδυναμία να ξαναεμπιστευτώ ή να ξαναγαπήσω. Δεν έχω καταφέρει να νιώσω καμμία έλξη για κανέναν από τότε, όλοι μού είναι αδιάφοροι. Δεν με ήθελε ποτέ φυσικά, πίστευε πάντα ότι αξίζει κάτι καλύτερο, και μπορεί να είχε και δίκιο. Πρέπει να ξεφύγω αλλά δεν γίνεται να ελέγξω τα συναισθήματά μου. Έχω δοκιμάσει τα πάντα τόσα χρόνια. Ψάχνω νέες ασχολίες, ψυχοθεραπεία, προσπάθησα να βγω με άλλους, να αποσπάσω την προσοχή μου κάθε φορά που τον σκέφτομαι…. Δεν γίνεται τίποτα. Τι άλλο να κάνω για τον ξεπεράσω; Πώς γίνεται να νιώθω έτσι για κάποιον που με πέταξε στα σκουπίδια; Είναι σύνδρομο της Στοκχόλμης ίσως;
5.Πριν 2 περίπου χρόνια με κακοποίησε σεξουαλικα ο πρώην μ… Έχω σχέση με ένα παιδι και είμαι πολύ ευτυχισμένη αλλά δεν μπορώ να το ξεπεράσω αυτό που έγινε.. Εχεις καμία συμβουλή πως να το ξεπερασω
6.Λοιπόν η ιστορία έχει ως εξής… Τα τελευταία δυο χρόνια είμαι σε μια gay σχέση. Είμαι 28 περίπου οικονομικά ανεξάρτητη. Είναι η πρώτη μου gay σχέση. Το θέμα τωρα ειναι η μάνα μου. Σε άλλη πόλη. Δεν συμπαθεί την κοπέλα μου. Το χει ψιλιαστει ότι κάτι παίζει χωρίς να της το έχω επιβεβαιώσει. Βεβαια το πρόβλημα μου είναι ότι μερικές φορές πιάνω τον εαυτό μου να χει τύψεις.. οχι για τη σχέση μου, γιατί είναι ο,τι πιο υπεροχο μου χει συμβεί, αλλά γιατί η σχέση μου με τη μανα μου έχει πάει στο μηδέν. Αυτή λεει διαφορα ομοφοβικα που τα μαθαινω από τρίτους, αλλά το θέμα μου είναι μήπως φταίω εγώ που δεν της μιλάω? Και που απλα απομακρυνθηκα? Και ενώ λέω στην εαυτή μου οχι δεν φταις κτλ, μερικές φορές καυγαδιζω ακομα και με την κοπέλα μου για αυτό. Δηλαδή να την καταλάβει η όταν νιώθω άσχημα δεν με καταλαβαίνει. Αυτά από μένα. Ξέρω γενικά ότι δεν φταίω αλλα τις τύψεις πως τις βγάζω από μέσα μου? Η μήπως φταίω λιγο κάπου??
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
2. Να πας οπωσδήποτε σε ειδικό. Έχω περάσει και περνάω κατάθλιψη διαγνωσμένη και τα συμπτώματα που περιγράφεις είναι της κατάθλιψης. Αν μένεις Αθήνα, υπάρχει δωρεάν κρατική δομή το ψυχιατρικό κέντρο υγείας που είναι στην Πειραιώς 112, για το κέντρο της Αθήνας και υπάρχουν αντίστοιχα και άλλες περιοχές ανάλογα με το που μένεις. Σε παίρνουν πολύ γρήγορα , δηλαδή το πολύ σε 2 μήνες από τη στιγμή που θα τηλεφωνήσεις. Φαντάζομαι ότι κάτι ανάλογο θα υπάρχει και σε άλλες πόλεις. Πάρε τηλέφωνο άμεσα. Κάνε κάτι για τον εαυτό σου. Η κατάθλιψη θέλει φροντίδα. Μπορεί να έχεις αγχώδη διαταραχή που σου προκαλεί… Διαβάστε περισσότερα »
Διαβάζοντας το κείμενο της κοπέλας στο νουμερο 2 ήταν σαν να ακουω τον προ τριών ετών εαυτό μου. Στην περιπτωση μου βέβαια τα συμπτώματα προχωρησαν ένα βήμα παραπανω και ευτυχώς εξαναγκαστηκα να δεχτώ βοήθεια. Πραγματικά στην αρχή οι περισσότεροι πιστευουμε ότι είναι κάτι που θα περασει μόνο του με τον χρόνο ή ότι η παραδοχη της ασθένειας μεταφράζεται σε αδυναμία χαρακτηρα. Μέγα λάθος, καθώς τελικά τις περισσοτερες φορές συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο και μήνα με το μήνα βλέπεις τον εαυτό σου να βουλιάζει. Ο κόσμος γυρω σου κινείται και εσυ έχεις καθηλωθεί. Μετά από ενάμιση χρόνο θεραπείας και αρκετά σκαμπανεβασματα… Διαβάστε περισσότερα »
Για το 2: το πανεπιστήμιο Αθηνών έχει δομές υγείας με όλες τις ειδικότητες για τους φοιτητές και είναι δωρεάν. Πάρε τηλ να κλείσεις ραντεβού σε ψυχολόγο ή ψυχίατρο και δεν χρειάζεται να πεις σε κανέναν τίποτα.
Για την 4: Έχεις πολύ υψηλές προσδοκίες από τους άλλους και θα απογοητεύεσαι διαρκώς. Η ζωή δεν χρωστάει σε κανέναν τίποτα ούτε ανταμοιβή, ούτε τύχη επειδή στο παρελθόν σε δυσκόλεψε (δυστυχώς). Ο τύπος δεν έκανε και κάτι τόσο ασυνήθιστο (πάλι δυστυχώς). Αλλά η συμπεριφορά χαρακτηρίζει αυτόν όχι εσένα. με τη ψυχοθεραπεία θα βοηθηθείς να αλλάξεις οπτική!
5. Λυπάμαι πολύ γι’ αυτό που έζησες και για την οδύνη που βιώνεις ακόμα. Μπράβο για το θάρρος να το πεις εδώ σε μας, η παραδοχή ενός περιστατικού βίας είναι πολύ σημαντικό βήμα στη διαδικασία της θεραπείας. Ένας καλός ψυχολόγος δεν θα σου δώσει απλώς συμβουλές· θα σε βοηθήσει με συστηματικό και οργανωμένο τρόπο να διαχειριστείς τα αρνητικά συναισθήματα που σου προκαλεί η ανάμνηση της βίας και να αποδομήσεις το κοινωνικό στίγμα που κουβαλάει η σεξουαλική βία. Προτείνεται και η γνωσιακή θεραπεία ως τρόπος αντιμετώπισης του τραύματος του βιασμού. Η γνωσιακή θεραπεία βοηθάει το θεραπευόμενο να αλλάξει τον τρόπο που… Διαβάστε περισσότερα »