Είναι πολλές οι ερωτήσεις που δεν φτάνουν μέχρι τη δημοσίευση, κι αυτό επειδή η απάντηση είναι «η μόνη λύση είναι ο ψυχολόγος».
Δεν δημοσιεύονται πάντα γιατί μέχρι τώρα πίστευα ότι η απάντηση είναι προφανής, ίσως κουραστική και επαναλαμβανόμενη για τους αναγνώστες, και ότι αυτός που ρωτάει, αν διαβάσει λίγο στο σάιτ, θα το συμπεράνει και μόνος του. Όμως, όσο περνάει ο καιρός, αυτές οι ερωτήσεις όχι μόνο δεν μειώνονται, αλλά αυξάνονται.
Αυτό μπορεί να σημαίνει διάφορα πράγματα, ή πολλά μαζί. Ότι η καραντίνα κάνει πιο έντονους τους προβληματισμούς. Ότι όσο αυξάνονται οι αναγνώστριες, αυξάνονται και αυτές οι ερωτήσεις, στατιστικά. ή ότι παλιότερες αναγνώστριες βρίσκουν όλο και περισσότερο θάρρος για να στείλουν ερώτηση.
Κάθε Σαββατοκύριακο θα δημοσιεύω λοιπόν αυτές τις ερωτήσεις, για να διαβάζουν και ίσως να απαντούν όσες ενδιαφέρονται. Η δική μου απάντηση για αυτές τις ερωτήσεις είναι το γνωστό μάντρα του α μπα. Δεν έχει γίνει αδίκως μάντρα. Για όσες έχουν παρόμοιους προβληματισμούς, ελπίζω να βρουν μέσα σε αυτές τις ερωτήσεις τον εαυτό τους και να καταλάβουν ότι όταν θέλουμε να αλλάξουμε κάτι μέσα μας επειδή μας βασανίζει, δεν υπάρχουν ταινίες, βιβλία ή συμβουλές που μπορούν να το κάνουν. Αυτά είναι βοηθήματα. Κανένα από αυτά όμως δεν μπορεί να αντικαταστήσει την συστηματική θεραπεία. Και επαναλαμβάνω: δεν χρειάζεται να έχουμε «πρόβλημα» για να πάμε. Αρκεί να έχουμε μια ερώτηση που μας βασανίζει σε σημείο να διαταράσσεται η καθημερινότητα μας ή οι σχέσεις μας με τους άλλους.
1.Πολλές φορές έχω στο μυαλό μου ότι ‘αν νοιάζεται ο φίλος/σύντροφος για μένα, θα κάνει το τάδε χωρίς να το ζητήσω’. Αναγνωρίζω ότι είναι passive aggressive συμπεριφορά και δεν περνάω καλά μέσα σε αυτήν. Ωστόσο, μου είναι δύσκολο (ή μάλλον εξαιρετικά άβολο, κάπως ντροπιαστικό) να ζητάω πράγματα που θέλω να κάνει κάποιος για μένα (πχ να έρθει σπίτι μου). Σκέφτομαι ότι μάλλον φταίει ότι δεν θέλω να ρισκάρω ενώ έχω ζητήσει κάτι, ο άλλος παρόλα αυτά να μην το κάνει γιατί μετά τι δικαιολογία έχω να μην θυμώσω; Και αν θυμώσω το νόημα έχει, μερικά πράγματα δεν θα έπρεπε να είναι σχετικά ευνόητα στον άλλον από μόνα τους, πρέπει εγώ να μπω στην άβολη θέση να τα υπογραμμίσω; Έχεις κάποια συμβουλή για μένα;
2.Αγαπητή Αμπά, Σου γράφω τον προβληματισμό μου γιατί έχω ανάγκη να δω καθαρά τι συμβαίνει και πως μπορώ να βοηθήσω την οικογένειας μου (οποιοδήποτε μέλος) Έχω φύγει από Ελλάδα εδώ και 6 χρόνια και έχω κάνει οίκογενεια με παιδί και σκυλι. Όσο μπορούμε ερχόμαστε Ελλάδα να δούμε τους γονείς μου αν και τώρα λόγω κοβιντ δεν τα έχουμε καταφέρει καιρό τώρα. Το πρόβλημα είναι η αδερφή μου, Αμπα. Ή μάλλον η συμπεριφορά της αδερφής μου στους γονείς μας. Μένει ακόμα στο πατρικό και έχει μια δουλειά τώρα σταθερή και νομίζω και σχέση αλλά καθώς τα πράγματα είναι πιο δύσκολα στην Ελλάδα μου λέει δεν έχει πάει να νοικιάσει να μείνει άλλου κάτι που θέλει πολύ όπως λέει (είναι 30+) Οι γονείς μου δεν την ενοχλούν καθόλου. Της μαγειρεύουν, της αφήνουν τάπερ στον καταψύκτη και πάνε στο χωριο για μεγάλα χρονικά διαστήματα και έχει την ησυχία της. Όταν έρχονται η μητέρα μου της ετοιμάζει τάπερ για την δουλειά, της τακτοποιεί τα ρούχα, καθαρίζει το σπίτι κλπ. Η αδερφή μου δεν το εκτιμάει αυτό. Και η μητέρα μου δεν σταματάει να το κάνει κι ας ακούει πολύ άσχημα λόγια από εκείνη για οτιδήποτε της προσφέρει με δικαιολογία «μάνα της είμαι!» Ο πατέρας μου τα ακούει πιο λίγο. Αν της ζητήσει ο πατέρας μου πχ να πάει να πάρει κάτι μπαταρίες από το κέντρο (που πάει σχεδόν καθημερινά για να δει τις φίλες της) δεν το κάνει ή το κάνει με γκρίνια μετά από βδομάδες. Γενικά ξεσπάει στους γονείς μου αν έχει νεύρα κι όταν δεν έχει νεύρα απλά αδιαφορεί σε σημείο ούτε καλημέρα να λέει. Στεναχωριέμαι πολύ Αμπα. Συμπεριφέρεται σαν να μην τους αγαπάει καθόλου. Η μητέρα μου είχε κολλήσει κοβιντ και ευτυχώς το πέρασε ήπια αλλά ήταν μόνη της καθώς ο πατέρας μου είχε ξεμείνει στο χωριό. Η αδερφή μου κοιμόταν σε μια φίλη της και έκανε πάρτυ κάθε μέρα και εγώ την παρακαλούσα να πάει να την δει από την εξώπορτα με μάσκα αν χρειάζεται κάτι. Πήγε μετά από μια βδομάδα. Δικαιολογία; Που να βρει να παρκάρει θα ψάχνει 3 ώρες. Η μητέρα μας έκλαιγε στο τηλέφωνο και εγώ δεν μπορούσα να βρω μια πτήση να έρθω!! Την θεωρώ μεγάλη γαϊδούρα. Ίσως έχει θέματα ψυχολογικά μαζί τους αλλά οι γονείς μου μας έχουν βοηθήσει και στάθει τόσο πολύ που δεν το αξίζουν όλο αυτό. Αισθάνομαι ενοχές ότι εγώ είμαι στο εξωτερικό και στην ουσία αυτοί δεν έχουν κανέναν να τρέξει για αυτούς ή να τους νοιαστεί. Πιστεύεις ότι αν και όταν μετακομίσει θα ηρεμήσει και θα έχει καλύτερη σχέση μαζί τους; Εμένα με βρίζει αν πάρω το μέρος τους σε οποιοδήποτε θέμα.
3.Το θέμα μου είναι η μεγάλη μου αδερφή. 1 χρονο μεγαλύτερη η οποία έχει πολλά ψυχολογικά θέματα από μικρή -μάλλον διπολική – και που σε συνδυασμό με το χαρακτήρα της την κάνουν απίστευτα τοξική. Θέλει συνέχεια να επιδεικνύεται να καυχιεται, θεωρεί ότι ο κόσμος της χρωστά. Μου δημιουργει μόνιμα προβληματα (πχ μπορεί να με παρει κ να με βρίζει για κάτι εντελώς ανουσιο ή να μου απαγορευει να εχω σχέσεις με την αλλη μας αδερφη που μ χει αδυναμία). Προκαλεί δυσλειτουργία σε οτιδήποτε παω να κάνω κ δε με βοηθά σε τίποτα μονο ζητάει. Θεωρεί τους παντες κατωτερους, προσβαλλει τον μελλοντα συζυγό μου σε σημείο που ο ίδιος μου είπε πως δε θελει να ξαναβρεθει στον ίδιο χώρο μαζί της ενω επι ποσο καιρο διαφωνουσε μαζι μου κ ελεγε αδερφη σ ειναι προσπαθησε, τον διελυσε τελικά κ αυτον. Και η μανα μου τη νταντευει συνεχεια και της κανει ολα τα χατηρια σωστα κ λάθος γιατί ολο λεει δεν είναι καλα πρεπει να την καταλαβαινουμε κ αν της παμε κόντρα δε θα μας ξαναμιλήσει. Ειμαστε 30+31 ετων. Εχει κανει πολυ χοντρα πραγματα (μ εχει κλειδωσει πχ εξω απο τ σπιτι ή μου κατεστρεψε τ βραδυ των αρραβώνων για να γίνει το επίκεντρο. Παλια την επεφτε στους συντρόφους μου-τωρα δεν την πεφτει γιατί απλα απο ενα σημειο κ μετα δε της τους γνωριζα. Την νοιάζει μονο ο εαυτος της κ δεν κανει τιποτα χωρις όφελος. Σκέφτομαι πολυ σοβαρά να την ξεγραψω. Να μη της ξαναμιλησω να τη μπλοκαρω απο παντου να μη την καλεσω στο γαμο μου-αυτη με καλεσε5μερες πριν παντρευτει. Μεχρι τοτε δε μιλουσαμε-ανα διαστηματα μαλωνουμε κ δ μιλαμε μηνες κ μετα παλι με ριχνει απλα στελνοντας μήνυμα κ κανοντας πως δεν έγινε τιποτα. Αλλα δε το θελω αλλο αυτο. Θελω να τελειωνει. Είναι αρρωστη οκ. Αλλα κανω υπομονη 15χρονια. Κ δν ειναι μονο η αρρωστια της αλλα και ο κακος χαρακτηρας της. Στεναχωριεμαι, αλλα νιώθω οτι ειναι μονόδρομος . Εχω δωσει παρα πολλες ευκαιρίες. Μεχρι κ κατάρες μου ριξε κ υποχωρησα. Το μονο που τη νοιαζει ειναι να δειχνεται και να ελεγχει τις ζωεσ ολων μας με καθε κόστος φροντίζοντας να μας κραταει σε κατώτερο επιπεδο απο την ιδια (πχ οταν ειχα κλ σχεσεις κ αυτη οχι μου τις κατεστρεφε με διαφορους τροπους. Γενικά δν θελει κν να ναι πιο καλα απο αυτην αλλα ουτε το ιδιο. Αν αυτη ειναι στο 5 πρεπει να σε φτάσει στο αλλιως δεν ηρεμει. Είναι δύσκολο αλλά νιωθω σα να χω ενα γκόμενο on off που οταν κανω καλη σχεση εμφανίζεται να μου τη διαλυσει κ μολις με καταστρεψει εξαφανιζεται μέχρι να ξαναειμαι καλά. Είναι αδερφη μ.. Αλλα ίσως πρεπει να σταματήσει να είναι
4.Αγαπητή μου Α Μπα, Μου αρέσει η στήλη σου και πάντα απολαμβάνω να διαβάζω τα σχόλια και των αναγνωστών σου καθώς είναι ιδιαίτερα αξιόλογα. Ένιωσα την ανάγκη να μοιραστώ και γω τη δυσκολία που με βαραίνει. Έχω έρθει αντιμέτωπη στη δουλειά μου με πολύ τοξικούς ανθρώπους. Πρόκειται για κύριους και κυρίες που αρέσκονται να βγάζουν τα κόμπλεξ τους επάνω σε όσους θεωρούν ότι είναι πιο χαμηλών τόνων ή πιο νέοι σε ηλικία ή στον ρόλο τους όπως εγώ. Κάθε φορά που προσπαθώ να αποταθω στον ανώτερο μου όχι μόνο δε βρίσκω άκρη αλλά βρίσκομαι και υπόλογη καθώς πρόκειται για άτομα που συνεργάζεται χρόνια. Τα βάζω με τον εαυτό μου που δεν έχω βρει τον σωστό τρόπο να σταματήσω την τοξική παρεμβατικότητα αυτών των ανθρώπων στην καθημερινότητα μου και να θέσω όρια. Πώς μπορώ να το κάνω με σχετικά αναίμακτο τρόπο ώστε να μην εκτεθω; Σ ευχαριστώ πολύ που με διάβασες. Να είσαι πάντα καλά.
5.Είμαι παντρεμένη με 4 παιδιά με το μεγαλύτερο να έχει μια σοβαρή σχέση. Η ζωή μου με τον άντρα μου ειναι πολύ δύσκολη για τον δικό μου χαρακτήρα. θεωρώ οτι δεν έπρεπε να παντρευτούμε καθώς εκείνος είναι πολύ σκληρός με όλους ενώ εγώ το εντελώς αντίθετο. Στις υποχρεώσεις του είναι συνεπής δεν μπορώ να πω κάτι. ΤΟ ΠΡΌΒΛΗΜΑ όμως είναι οτι πολλές φορές πληγώνομαι από πράγματα που λέει, επειδή είναι επικριτικός και πολλές φορές απότομος και αγενής ακόμη και μπροστά σε τρίτους. Αυτό μάλιστα με έχει κάνει να αποφεύγω τις παρέες απο τον φόβο της ντροπής που θα νιώσω σε μια τέτοια περίπτωση. Την τελευταία φορά και ενώ είχαμε καλέσει τον φίλο της κόρης μας για φαγητό μου έκανε τρομερή σκηνή τόσο που δεν μπορούσα να μείνω άλλο εκεί και πήγα στο άλλο δωμάτιο μέχρι να ηρεμήσουν τα πράγματα. Έχουμε μιλήσει πολλές φορές γι αυτό και ξέρει πόσο με στενοχωρεί αλλά δεν φαίνεται να κατανοεί πλήρως το πρόβλημα και γι αυτό ίσως το ξανακάνει. Θα ήθελα να φύγω αλλά είναι το καλύτερο αυτό και για τα παιδιά;
6.Σήμερα ήταν ένα δύσκολο βράδυ. Πριν λίγα χρόνια ερωτεύτηκα παράφορα έναν άνθρωπο με τον οποίο ζήσαμε σχεδόν έναν χρόνο μαζί, με πολύ όμορφες εμπειριες. Μιλάμε για απίστευτη χημεία σε κάθε τομέα. Είχαμε μια φοβερή χημεία μεταξύ μας και όταν ήμασταν μαζί η ώρα περνούσε σαν νερό. Κυριολεκτικά ένιωθα ότι οι δέκα ώρες μαζί του ήταν σαν μισή. Μου στάθηκε, το ίδιο κι εγώ. Δεν ήμασταν μαζί χρόνια αλλά ήταν σαν συμπυκνωμένη εμπειρία λόγω της φύσης της σχέσης που είχαμε. Κάποια στιγμή είδαμε (Βασικά εκείνος είδε, ίσως του πέρασε ο ενθουσιασμός ποιος ξέρει) ότι όντως η δικη μου ζωή πήγαινε δεξιά και η δικη του αριστερά. Ξέρω ότι μάλλον δεν με ήθελε όσο εγώ, έχει περάσει ένας χρόνος που δεν είμαστε μαζί και τα έχω σκεφτεί όλα αυτά. Έχω χωρίσει ξανά και από σχέση μεγαλύτερη κλπ αλλά εκείνη τη φορά ήταν σαν να πέθανα. Δεν άντεχα τον πόνο του να με απορρίπτει ο άνθρωπος αυτός που για μένα έλιωνε. Ο χωρισμός ήρθε ξαφνικά για μένα. Έκτοτε έχω αλλάξει πολύ ως άνθρωπος. Έπιασα δουλειά, μετακόμισα, άλλαξα πλήρως κοινωνικό κύκλο και δεν έχω καμία επαφή με τον πρώην. Σήμερα λοιπόν πήγα σε ένα σπίτι και μια κοπέλα από την παρέα έφερε να μας γνωρίσει τον νέο της φίλο… ο νέος της φίλος ήταν κολλητός του πρώην, τον οποίο είχα γνωρίσει όσο ήμασταν μαζί. Ένιωσα τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια μου. Μέσα μου πίστευα όντως ότι τον έχω ξεπεράσει, ότι δεν τον έχω καμία ανάγκη. Η αλήθεια είναι ότι λίγο η μετακόμιση και λίγο η πανδημία, δεν έχω γνωρίσει κάποιον άνθρωπο που να με ελκύει όντως από τον χωρισμό μας και ίσως γι αυτό να τον αναπολώ ορισμένες φορές. Όμως ένιωθα να καταρρέω έτσι όπως είδα τον κολλητό του και όλο αυτό μου ξύπνησε μνήμες ευτυχίας μαζί με τον πρώην. Προσπάθησα να δείξω ψύχραιμη, αλλά κατέβαζα το κρασί σαν νερό από το σοκ μου. Γύρισα σπίτι και πρώτη φορά μετά από μήνες έκλαψα για εκείνον. Μέσα μου θεωρούσα πως το έχω επεξεργαστεί, πως έχω πάει παρακάτω ακόμα κι αν δεν έχω βρει άλλον σύντροφο από τότε. Αλλά συνειδητοποιώ ότι μπορεί και να μην είναι τυχαίο το ότι δεν βρήκα άλλον σύντροφο, μπορεί ενδόμυχα εγώ να είμαι ακόμα κολλημένη εκεί. Αν με ρωτούσε κάποιος ιδανικά τι θα ήθελα θα ήταν να είμαι με τον πρώην μου, αλλά πιστεύω ότι εκείνος δεν θέλει το ίδιο. Πως θα πάω παρακάτω όταν θέλω περισσότερο το να είμαι μαζί του παρα να είμαι με κάποιον άλλο ; Πως να σταματησω να ονειρεύομαι μια εκδοχή δικη μου και μια φάση της ζωης μου που πλέον έχει τελειώσει ; Είμαι 25, δεν θέλω να φάω τα χρόνια της νιότης μου κυνηγώντας ένα άπιαστο όνειρο, αλλά είναι σαν να πηγάζει από μέσα μου. Ενώ η λογική μου λέει ότι αν με ήθελε θα είχε κάνει κάτι για αυτό, το υποσυνείδητο μου λέει ότι κι εκείνος ακόμα με σκέφτεται… Υγ: έχω προσπαθήσει να βγω με άλλους, αλλά κυριολεκτικά έχω πέσει σε Φοβερές περιπτώσεις τελευταία…
7.Αγαπητή α μπα. Είμαι 22 χρόνων και η ερωτική ζωή μου κύλησε ως εξής. Στο σχολείο είχα μια μάλλον παιδική σχέση με έναν τύπο. Σχεδόν στο καπάκι στο λύκειο γνωριζω έναν άνθρωπο που μου κεντρίζει το ενδιαφέρον και ξεκινάμε μια σχέση. Ωστόσο διάφοροι παράγοντες τον έκαναν να συμπεριφέρεται πολύ τοξικά, να βγάζει ζήλια και να γίνεται χειριστικος. Και εδώ είναι το μεγάλο λάθος που έκανα. Δεν χωρισα . Έμεινα με αυτό τον άνθρωπο μέχρι την αρχή της φοιτητικής μου ζωής . Ωστόσο κατέληξα να ζω μια παράλληλη ζωή αφού στη πραγματικότητα του έλεγα ψέματα για όλους μου τους φίλους / συνήθειες/ τη ζωή μου γενικότερα. Απλά βρισκόμασταν μέρα παρά μέρα μιλάγαμε τσατ και αυτό ήταν όλο. Ωστόσο δεν έκανα κάτι με άλλον. Σε κάποια φάση είπα ψέματα στον περίγυρο μου ότι χωρίσαμε αλλά συνέχισα να τον βλέπω. Γιατί το έκανα αυτό; Δεν ξέρω. Γυρίζω πισω τον χρόνο και κατηγορω τον εαυτό μου συνέχεια γι αυτό το πράγμα. Πλέον είμαι σε σχέση με έναν άνθρωπο που ΛΑΤΡΕΎΩ . Ειναι κάτι υπέροχο και απόλυτα υγιές, ένας άνθρωπος που αγαπώ από τη πρωτη στιγμή που γνώρισα και η σχέση εξελίχθηκε πολύ όμορφα. Ωστόσο συνέχεια σκέφτομαι τα παλιά, δεν μπορώ να θυμηθώ πως ένιωθα και γιατί εμένα σε αυτή τη κατάσταση με αυτόν τον τρόπο αντί να φύγω και να ζήσω ελεύθερη και ωραία. Ο άνθρωπος εκείνος είχε και κάποια θέματα υγείας σοβαρά όμως δεν αποτελεί αυτό δικαιολογία για τη συμπεριφορά μου. Τώρα είμαι στη καλύτερη μου φάση . Όμως και πάλι με πιάνει ενδομυχα ένας φόβος ότι θα μεγαλώσω με απωθημένα που πήγα από τη μία σχέση στην άλλη και δεν έζησα χαλαρα τη νεότητα μου στον ερωτικό τομέα. Γιατί γενικότερα σε όλους τους τομείς ευτυχώς νιώθω πλήρης απο τη φοιτητική μου ζωή. Βλέπω κοπέλες που χωρίζουν και θέτουν τα όρια τους και προβληματίζομαι σκέφτομαι ότι εγώ δείλιασα και επέλεξα τα ψέματα . Όταν χωρίσαμε με εκείνον ήταν πολύ άσχημη περίοδος , ένιωθα απελευθέρωση αλλά από την άλλη με παρακολουθήσε και με εκβίαζε. Πολύ γρήγορα μπήκα ξανά σε σχέση με τον άνθρωπο που είμαι τώρα με τον οποίον μιλούσα όμως ήδη πολύ καιρό και πραγματικα είναι ότι καλύτερο έχει συμβει στη ζωή μου ποτέ. Αγαπητή α μπα νιώθω πολύ άσχημα για τον εαυτό μου. Ο χρόνος δε γυρίζει πίσω και δεν θέλω να αφήσω αυτόν τον υπέροχο άνθρωπο που δεν φτάνει σε τίποτα για τα δικά μου κόμπλεξ και με κάνει ευτυχισμένη. Πως να ξεπεράσω τα λάθη του παρελθόντος, γιατί ήμουν τόσο δειλή και εξαρτημενη;
8.καλησπερα α μπα!Συνεβη κατι σημερα το οποιο με εχει ενοχλησει τοσο μα τοσο πολυ! Ειμαι 26 και με την μητερα μου ποτε δεν ειμασταν κοντα.Γενικα μου την σπαει απιστευτα ειναι μεγαλη εγωιστρια,φουλ εγωκεντρικη και κακομαθημενη.Εχω υποστει πολλες φορες συναισθηματικο εκβιασμο απο εκεινη,απιστευτα χειριστικες καταστασεις…Εχω αποδεχτει οτι ετσι ειναι και δεν θα αλλαξει και κυριως γτ δεν εχει καμια προθεση να το κανει,οποτε εχω παρει και εγω τα μετρα μου για να μην εππηρρεαζει ολη αυτη η τοξικοτητα.Σε βαθος χρονου και σε πολυ σκεψη με τον εαυτο μου ανακαλυψα πως πολλα απο αυτα που μου αναβουν τα λαμπακια πανω της τα εχω και εγω…δυσκολο να το αποδεχθω αλλα προσπαθω να αλλαξω οτι δεν μ αρεσει. Σημερα ειχε ερθει η γιαγια μου σπιτι και η μανα μ με εκραζε σε αυτη και η γιαγια μου γυρισε και μου την ειπε του στυλ οτι και να κανει μανα σου ειναι θα σκυψεις το κεφαλι . εεεεεεεε δεν μπορεις να φανταστεις ποσο φουντωσα,ενιωσα το στηθος μου να περνει φωτια απο τον θυμο…. δεν απαντησα καν πηγα στο δωματιο και εβαλα τα κλαματα απο τα νευρα. Για ποιο λογο να σκυβω το κεφαλι στον οποιοδηποτε ειναι δεν ειναι η μανα μου?? ειδικα σε ενα ανθρωπο που με εχει γεμισει κομπλεξ απο πολυ μικρη ηλικια και που εδω και καιρο παλευω να τα λυσω για να εχω μια καλυτερη ζωη? και εν τελη… οι γονεις εχουν το αλαθητο του παπα που οτι και να κανουν πρπεει να νιωθουμε ευγνωμωσυνη και να μην αντιδραμε??ειμαι πολυ συγχησμενη….
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Θέλω να μιλήσω στην κοπέλα του 6.Έχω ζήσει κάτι παρόμοιο με αυτό που περιγράφεις. Είμασταν μαζί 1,5 χρόνο, περνούσαμε τέλεια, συγκατοικήσαμε, υπήρχε σεβασμός και αισθήματα (νόμιζα)και ξαφνικά μια μέρα μου λέει χωρίζουμε γιατί μπλα μπλα μπλα, είμαστε σε άλλη φάση, άλλη ταχύτητα.Λοιπόν, ένιωσα να πεθαίνω αλλά έσφιξα τόσο τα δόντια,δεν έβρισα,δεν ξέσπασα,δεν παρακάλεσα,δεν ενόχλησα,υπήρξα Κυρία (πανάθεμα με), μετακόμισα, άλλαξα παρέες (όπως τα λες) αλλά μέσα μου υπέφερα,δεν μπορούσα να χαρώ πραγματικά με τπτ και οποιαδήποτε συνάντηση με κοινό γνωστό με αναστάτωνε.Τώρα συνειδητοποιώ ότι ενδόμυχα έτρεφα ελπίδες ότι κάποια στιγμή θα είμαστε πάλι μαζί.Χρειάστηκε να περάσουν 2,5 όπου επιτέλους επιδίωξα να… Διαβάστε περισσότερα »
#3: Θα ορκιζόμουν ότι πρόκειται για την ξαδέρφη μου αλλά δεν ταιριάζουν όλα τα στοιχεία, εκτός και αν τα έχεις αλλάξει επίτηδες, τόση ομοιότητα πια! “Είναι αδερφη μ.. Αλλα ίσως πρεπει να σταματήσει να είναι”: ακριβώς, εμένα σταμάτησε να είναι ξαδέρφη μου και τέλος.
1. Βρε καλή μου, έχεις φτιάξει στο κεφάλι σου ένα συστηματάκι που σε κρατάει μονίμως απογοητευμένη και θυμωμένη με τους άλλους: α) αν δεν καταλαβαίνουν από μόνοι τους τι θέλεις, χωρίς εσύ να το λες, φταίνε β) αλλά και να τους πεις τι θέλεις, σίγουρα δεν θα το κάνουν και έτσι πάλι θα απογοητευτείς… Αυτό το συστηματάκι έχει στόχο να σε κρατάει μακριά (= ασφαλή) από τους άλλους, και η πηγή του είναι η τεράστια σου ανασφάλεια. Στο μυαλό σου οι άλλοι δεν ενδιαφέρονται στ’ αλήθεια για σένα, και το μόνο που σε περιμένει είναι η απόρριψη. Πραγματικά πρέπει να… Διαβάστε περισσότερα »
Για το 1. Η απόρριψη είναι αναπόσπαστο μέρος των σχέσεων δεν είναι γέννημα του μυαλού της ότι μπορεί να απορριφθεί αν ζητήσει. Το θέμα είναι πώς θα καταφέρει να το ξεπερνάει αυτό όταν συμβαίνει και να συνεχίζει.
Ακόμη, μου φαινεται και δύσκολο να περιορίζεται όλο αυτό μόνο στις ερωτικές σχέσεις. Αυτό τον καιρό διαβαζω το βιβλιο “Μη βίαιη επικοινωνία” που λεει ακριβώς αυτό πως πρέπει να ζητάμε αυτό που θέλουμε ξεκάθαρα με θετική διατύπωση και πως οτιδήποτε άλλο δημιουργεί παρανοήσεις, απογοητεύσεις. Συγκεκριμένα, αναφέρει ένα παράδειγμα που μου αρεσει πολύ. Μια γυναίκα έλεγε στον άντρα της ότι θα ήθελε να μην περνάει τόσο χρόνο στη δουλειά του και αυτός μετά από λίγο καιρό γράφτηκε σε μια ομάδα τένις! Ουσιαστικά αυτό που ήθελε ήταν να περναει περισσότερο χρόνο μαζι της και με τα παιδιά τους.
Για το κειμενο 1: Αγαπητή κανείς δεν είναι μεσα στο κεφαλι σου να γνωριζει ολες σου τις επιθυμιες, αν κ καμιά φορα κάποια πραγματάκια ίσως ειναι αυτονοητα. Και εγω δυσκολευομουν να ζητάω πραγματα απο τους γονείς μου, που ειχαν ομως να κάνουν λιγο πολυ με χρηματα. Και ηταν λαθος γιατί εγω δεν τα απέκτησα τελικά. Πρέπει να λες αυτο που επιθυμεις, ακομη και αν δεν γινει. Για το κειμενο 2: Δεν μπορείς να κάνεις κατι αν δεν αντιληφθουν οι γονείς σου το θεμα. Επειδή κάποιος είναι οικογενεια μας δεν σημαινει πως πρέπει να ανεχομαστε τα πάντα. Η αδερφή σου είναι… Διαβάστε περισσότερα »
1) Η μόνη συμβουλή είναι να δεις κάποιον ειδικό. Όταν σε μόνιμη βάση περιμένεις σιωπηλά τον άλλον να κάνει κάτι που θα σε ευχαριστήσει σημαίνει πως ψάχνεις κάποιον να σε “ολοκληρώσει” και αυτό δεν είναι υγειές. Διάβαζα ένα άρθρο χθες για αυτό το θέμα οπότε θα σου κάνω copy paste τι έγραφε η ψυχολόγος καθώς τα λέει πολύ ωραία : The idea of someone “completing us” of finally meeting that one person who can “make us happy” is at the root of ego love. It says: “give me, fix me, be the one person to take this pain away.”We believe… Διαβάστε περισσότερα »
Για την ερώτηση 2: Η σχέση των γονιών με την αδερφή σου είναι δική τους ευθύνη. Μπορείς να κάνεις μια φορά τη συζήτηση και από κει και πέρα θα τα βρουν μεταξύ τους. Δεν είναι δική σου δουλειά να βάλεις όρια στην αδερφή σου, η ευθύνη αυτή δεν σου αναλογεί.
7.Mην αυτομαστιγωνεσαι και εισαι τοσο επικριτικη με τον εαυτο σου!Ειχες μια τοξικη σχεση οπως πολλοι ανθρωποι,και ισως καλως την εζησες σε μικρη ηλικια ,ειδες τα λαθη σου,εμαθες τα ορια σου και πλεον ξερεις να αναγνωριζεις τα σημασια ενος χειριστικου ανθρωπου.Δυστυχως ειναι τοσοι πολλοι που δεν γινεται να τους αποφυγεις.Τωρα οσον αφορα τη σχεση που ηδη εχεις αν θες να μεινεις μονη σου για αλλους λογους ειναι δικο σου θεμα,εσυ θα τα ζυγιζεις δεν υπαρχει σωστο ή λαθος.
1.Ειναι σοβαρό αυτό που περιγράφεις . Και είμαι σίγουρη ότι δεν γίνεται μόνο σε ερωτική σχέση αλλά και στις υπόλοιπες σχέσεις σου. Μίλα οπωσδήποτε για αυτό σε κάποιον για να σου πει τι συμβαίνει , σε τι είσαι ευαίσθητη, αλλιώς προβλέπω πολλή απογοήτευση στο μέλλον. Βάζω στοίχημα ότι ι είσαι νεαρής ηλικίας αλλιώς θα είχες δει τα καταστροφικά αποτελέσματα μιας τέτοιας παθητικής στάσης σε πολλές εκφάνσεις της κοινωνικότητας σου .
3)δες αν μπορείς να την κλείσεις σε ψυχιατρείο με ακούσια νοσηλεία.ετσι λέγεται αν δεν κάνω λάθος; Πρέπει στ αλήθεια να είναι πολυ άρρωστη.η παραμονή σε κλινική θα της κάνει πολύ καλό. Ειδάλλως κόψε τελείως επαφές. 4)το 4 γιατί χρειάζεται ψυχολόγο και όχι πρακτική συμβουλή?μιλαμε για μπουλινγκ στο εργασιακό περιβάλλον,το λεγόμενο mobing.ο ανώτερος δεν κάνει τίποτα.αν υπάρχουν κλικες άστα βραστα. Πρώτα θα δεις αν μπορείς να έχεις συμμάχους.η είναι όλοι μαζί εναντίον σου; Θα στοχεύσεις στον πιο προβληματικό.θα προσφερθεις να τον κεράσεις κάθε πρωί καφέ.θα νομίζει ότι φοβάσαι και προσπαθείς να τον καλοπιάσεις..χαχαχα..θα του βάζεις υπνωτικό.σταδιακα θα υπολειτουργεί στην δουλειά και… Διαβάστε περισσότερα »
Βασικά κάνεις λάθος που θεωρείς ότι να κινητοποιήσεις εισαγγελέα και μπάτσους για να κλείσεις έναν άνθρωπο στο ψυχιατρείο, είναι μια συμβουλή που μπορείς να δώσεις έτσι, αέρα πατέρα. Μου σηκώθηκε η τρίχα με την ευκολία που το προτείνεις. Αν είναι δυνατόν.
«Να κλείσει σε ψυχιατρείο»; Θέλω να ελπίζω ότι αυτό το σχόλιο βγήκε από τα βάθη του 18ου αιώνα. Κάποιες φορές η άγνοια δεν δικαιολογείται. Δεν συμβαίνει αυτό με τα άτομα που πάσχουν ψυχικά, δεν τα «χώνουν» οι συγγενείς και ο εισαγγελέας στο ψυχιατρείο. Επίσης οι κακές συμπεριφορές δεν είναι απαραίτητα σύμπτωμα ψυχικής νόσου. Αλλά και αν σχετίζονται με την ψυχική νόσο (και σίγουρα όχι με τη διπολική), αυτό δεν σημαίνει ότι χρειάζεται μια νοσηλεία – δεν συζητώ καν για την ακούσια.
Η αδερφη της γραφουσας του κειμενου 3 πρεπει να’ναι πραγματικα λιγο αρρωστος ανθρωπος…απ’τα ατομα που περναω πολυ ωραια στη ζωη μου οταν δε συναναστρεφομαι με τετοια του ειδους τους. Κ λιγο ελεος, 31 χρονων μουλαρα να φερεται ετσι. Ομως το να κλεινεις ετσι εναν ανθρωπο στο ψυχιατρειο επειδη εχει καποιες τοξικες συμπεριφορες κ ειναι πολυ ανωριμος κ απεχει μιλια απο νορμες (αλλα εδω περα πολυ περισσοτερο με την κακη εννοια παρα μ’αυτην του επαναστατη) ειναι κ λιγο γερμανοχιτλεριστικο…Απ’την αλλη βεβαια κι η ιδια η αδερφη απ’οτι μας γραφει εχει τυχει να παρεμβαινει στη ζωη της με εμπρακτο τσαμπουκα κ ασκηση… Διαβάστε περισσότερα »
Εγω το είπα καλοπροαίρετα γιατί αρκετοί με νοσηλεία στην κλινική έχουν κάνει τεράστια πρόοδο στην ψυχική τους υγεία.Ετσι όπως το έγραψα ίσως φάνηκε παράξενο.
Αν όμως στην πορεία χειροτερέψει η υγεία της και αποβεί επικίνδυνη για τους γύρω;
Αν θελήσει να κάνει παιδιά και τα κακοποιεί ψυχικά;όταν η ίδια δεν δέχεται βοήθεια δεν είναι καλύτερο να παρέμβουν τρίτοι; επίσης με τον τρόπο της μπορεί η ίδια να φωνάζει”δεν είμαι καλά βοηθήστε με”.
Να την βάλουν σε ψυχιατρείο είπα,όχι φυλακή.
Ναι αλλα με το ζορι;;; Με το ζορι κλεινεις καποιον σε ψυχιατρειο, οταν κι ο ιδιος εχει υπερβει τα ορια βιας απεναντι σου σε σημειο που τον φοβασαι κ δε σε ηρεμει καν η σκεψη να απομακρυνθεις. Κ το βασικο κριτηριο μαλλον ειναι το ποσο επικινδυνος σου φαινεται ο αλλος, οχι αν θα γινει καλα η οχι. Η τυπισσα πρεπει να’ναι τρελακι, αλλα αν προκειται περισσοτερο για ενα κακομαθημενο ανωριμο attention whore παρα για ατομο που’χει δωσει σημαδια πληρους κακιας κ ”ικανοτητας” για εγκληματικες ενεργειες ας μεινουν απλα ολοι μακρια……ας φαει ενα τεραστιο φτυσιμο απ’ολους , η αν ξαναπαιχτει καμια… Διαβάστε περισσότερα »