Αγαπητή «Α, μπα»: Έπρεπε να πω κάτι;

Αγαπητή Α μπα κ αναγνώστες-ριες καλησπέρα! Εύχομαι να είστε όλοι καλά. Θα μπω κατευθείαν στο θέμα. Με αφορμή ένα πρόσφατο περιστατικό (που όμοιά του συμβαίνουν συχνά πυκνά δυστυχώς, αν κ προσπαθώ όσο μπορώ να αποφεύγω να γίνομαι «μάρτυρας» τέτοιων) θα ήθελα να μου πείτε τι πιστεύετε σχετικά με το κατά πόσο μπορούμε, επιβάλλεται ή θα πρέπει να απέχουμε από το να παρεμβαίνουμε όταν βρισκόμαστε ενώπιον συμπεριφορών τις οποίες θεωρούμε τουλάχιστον απαράδεκτες, αλλά δεν είμαστε εμείς οι αποδέκτες αυτών. Και εξηγούμαι. Πριν κάποιο διάστημα η αδερφή μου έκαναν στο σπίτι τα γενέθλια του παιδιού της, που έκλεινε τα δύο. Μαζευτήκαμε γύρω στα δέκα άτομα – κατά βάση γιαγιάδες, παππούδες –. Με διάφορες ασήμαντες «αφορμές» ο μπαμπάς του μωρού, του απευθυνόταν σε έντονο ύφος για να «συμμορφωθεί», προσθέτοντας στο τέλος κάθε πρότασης την προσφώνηση «ρε», πχ «κάτσε καλά στην καρέκλα ρε, τι σου είπα πριν ρε…». Η αδερφή μου κ μαμά του παιδιού ήταν λίγο πιο πέρα στην κουζίνα για αυτό κ δεν γνωρίζω κατά πόσο άκουγε. Οι υπόλοιποι που ήμασταν μπροστά στο περιστατικό δεν αντιδράσαμε καθόλου, νομίζω ότι όλοι ήταν λίγο πολύ παγωμένοι… Αν και με τον πατέρα του ανιψιού μου αποφεύγω στο μέγιστο δυνατό βαθμό να έχω συναναστροφές, γιατί είναι ένας άξεστος κ αγενέστατος άνθρωπος, με μηδενική κοινωνική νοημοσύνη κατ’ επιλογή -παρότι πολύ καταξιωμένος στον τομέα του, αν κ δεν σημαίνει τίποτα αυτό τελικά- έχει τύχει ουκ ολίγες φορές να είμαι παρών σε ανάλογες ανεκδιήγητες (κατ’ εμέ) συμπεριφορές κ ενώ με πιάνει μια αφόρητη δυσφορία κ θλίβομαι πραγματικά, δεν ξέρω πως πρέπει να αντιδράσω. Δεν ξέρω αν θα έπρεπε κάποιος από όσους ήμασταν παρόντες στα γενέθλια να πει έστω κάτι… Κάτι τέτοιες στιγμές νιώθω σαν να τελείται κάποιο έγκλημα μπροστά μου κ να μην το αποτρέπω. Οφείλω να κάνω κάτι την επόμενη φορά ή δεν μου πέφτει λόγος? Η αδερφή μου, παρόλο που πέρα από την πολύ απαιτητική δουλειά της έχει αναλάβει τα πάντα σχετικά με το σπίτι κ το παιδί, αλλά κ τον σύζυγο (ο οποίος κυριολεκτικά δεν «μπορεί» να κόψει μια φέτα ψωμί για να φάει, αλλά περιμένει να του την σερβίρει…), δεν έχει εκφράσει κάποιο παράπονο, οπότε νιώθω ότι δεν μπορώ να σχολιάσω ( κ δεν σχολιάζω ) τίποτα από όλα εκείνα που μου φαίνονται απαράδεκτα στη συμπεριφορά του συζύγου της. Θα έπρεπε να αλλάξω στάση ή κακώς προβληματίζομαι? Σκέφτομαι ότι η αδερφή μου κάνει τις επιλογές της κ είναι υπεύθυνη για αυτές. Με θλίβει πάρα πολύ όμως, που το μωρό, ως απολύτως εξαρτώμενο άτομο, δεν έχει καμία δυνατότητα να αποφύγει τέτοιες συμπεριφορές που μάλλον μόνο τραύματα μπορούν να του αφήσουν. Σας ευχαριστώ που το διαβάσατε κ συγγνώμη για το εκτενές του κειμένου.

Δεν ξέρω τι να σου πω, έχεις πολύ λίγα περιθώρια αντίδρασης. Δεν προβληματίζεσαι κακώς, αλλά όντως είναι η επιλογή της, όπως ήταν και δική της απόφαση να κάνει παιδί μαζί του. Το παιδί έχει έναν άξεστο αγενή πατέρα, όχι ότι είναι λίγο αυτό, αλλά δεν είναι για να κινήσεις άλλες διαδικασίες. Αυτό που μπορείς να κάνεις είναι να έχεις από κοντά το παιδί αλλά και την αδερφή σου ώστε αν μη τι άλλο να νιώσει το παιδί ότι έχει έναν ακόμα πολύ ισχυρό σύμμαχο, εσένα.
Η παρέμβαση θα πρέπει να απευθύνεται στο παιδί και όχι σε αυτόν, αυτός δεν σώζεται. Αργότερα, όχι πολύ αργότερα, θα είναι πιο σαφές και πιο εύκολο να παίρνεις το μέρος του και να του δείχνεις ότι υπάρχει κι άλλος τρόπος σκέψης.
Επίσης, δεν το λέω ακριβώς για να το ελαφρύνω, αλλά κάτι τέτοιοι συνήθως παριστάνουν ότι ασχολούνται όταν είναι κι άλλοι μπροστά. Αν δεν μπορέι να κόψει ψωμί να φάει, μη νομίζεις ότι ασχολείται με το παιδί στο σπίτι, και τα παιδιά τα καταλαβαίνουν αυτά πολύ γρήγορα, και δεν είναι απαραίτητο ότι τους μένει και τραύμα. Αρκεί να έχουν άλλες ισχυρές και θετικές παρουσίες στη ζωή τους.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News