Καλησπέρα σε όλη την παρέα! Αφού σας ευχαριστήσω όλες και όλους που υπάρχετε θα ήθελα να θέσω το ερώτημά μου. Προσωπικά δε νιώθω ότι έχω γεννηθεί με το μητρικό φίλτρο, παρόλο που τα πάω καλά με τα παιδιά, εκπαιδευτικός γαρ. Εννοώ ότι δεν είχα ποτέ πρεμούρα να γίνω μαμά. Διαβάζω κι ακούω συνεχώς (ή τουλάχιστον εκεί επικεντρώνομαι) για το πόσο δύσκολο είναι να είσαι γονιός, πόσο ξενύχτι και πόσες θυσίες απαιτεί. Και πραγματικά τρομάζω! Είναι όντως τόσο δύσκολο; Ή οι νέοι γονείς δυσκολεύουν τη ζωή τους χωρίς λόγο; Προσπαθώ πραγματικά να θυμηθώ πώς ήταν οι γονείς μου και οι γονείς του περιβάλλοντός μου όταν εμείς ήμαστε μικρά παιδιά. Παρόλο που οι γονείς μας μας λάτρευαν, δε θυμάμαι ποτέ να περιστρεφόταν όλη τους η καθημερινότητα γύρω από το πώς θα παίξουν μαζί μας, πώς θα μας απασχολήσουν για να μη βαριόμαστε, αν φάγαμε 10 μπουκιές από το φαγητό μας ή 8. Το ίδιο μου λένε και οι γονείς μου και όλοι οι παλιότεροι γονείς που ρωτάω. (Για την πληροφορία, είμαι 33 χρόνων). Η μαμά μου για παράδειγμα μου έχει πει στο παρελθόν ότι δε θυμάται ποτέ να άλλαξε τη διαρρύθμιση του σπιτιού για εμάς. Πχ να απομακρύνει το τραπεζάκι του σαλονιού για να παίζουμε ή να κάλυπτε τις γωνίες των επίπλων για να μην ανοίξουμε κανένα κεφάλι. Και η αλήθεια είναι ότι δεν πάθαμε κάτι. Τα κεφάλια μας είναι απείραχτα και παίζαμε μια χαρά στο δωμάτιό μας ή όπου βρίσκαμε ελεύθερο χώρο. Δε θυμάμαι να με πείραζε. Ήμουν παιδάκι κι αν ήθελα να παίξω έπαιζα. Κι αν βαριόμουν έβρισκα μόνη μου μια ασχολία. Άραγε έκαναν τα ίδια και τα ξέχασαν με τα χρόνια; Ή οι καιροί έχουν αλλάξει; Κι αν η απάντηση στο τελευταίο ερώτημα είναι καταφατική, έχουν αλλάξει άραγε προς το καλύτερο;
-Εχθρό των κοινωνικών πρέπει
To «δεν πάθαμε τίποτα» αναφέρεται στην δική σου οικογένεια, και δεν λέει κάτι. Αν δεις τα στατιστικά της Knoema, βλέπουμε ότι η παιδική θνησιμότητα στην Ελλάδα έπεσε από τους 31,2 θανάτους ανά 1000 γεννήσεις το 1970 στους 3,8 θανάτους ανά 1000 γεννήσεις το 2019, άρα εσείς μπορεί να μην κοπανήσατε το κεφάλι σας σε γωνίες και να μην πνιγήκατε στη μπανιέρα, αλλά άλλα παιδιά αυτό ακριβώς έπαθαν, γι’ αυτό εμφανίστηκαν τα προστατευτικά και πήγαν τα τραπεζάκια στην άκρη.
Από αυτή την άποψη, οι καιροί έχουν αλλάξει, σίγουρα, και μάλλον προς το καλύτερο, συνολικά. Μάλλον. Η ερώτηση δεν έχει και τόσο νόημα, νομίζω, γιατί μερικές ποιότητες βελτιώνονται, και άλλες χειροτερεύουν, και εξαρτάται από τα κριτήρια που βάζει ο καθένας. Σίγουρα είναι καλύτερο που τα παιδιά μπαίνουν τώρα σε καρεκλάκια ειδικά αντί να μετατρέπονται σε αερόσακους ενηλίκων όταν κάθονται στα γόνατά τους, και σίγουρα είναι καλύτερο που δεν καπνίζει κανείς μέσα σε αυτά τα αυτοκίνητα. Δεν συμφωνείς ότι είναι καλύτερο, παρόλο που τα περισσότερα παιδιά «δεν έπαθαν τίποτα»;
Αυτό όμως παρέσυρε και άλλες συμπεριφορές, και τα παιδιά από αξεσουάρ που τα αμολάς και δεν ασχολείσαι, έγιναν πολύτιμοι αυτοκράτορες. Καταλήξαμε να μην αφήνουμε τα παιδιά ούτε δευτερόλεπτο ελεύθερα να εξερευνήσουν τον κόσμο χωρίς πρόγραμμα. Το εκκρεμές πάει πέρα δώθε, ίσως κάποτε καταλήξουμε κάπου νορμάλ.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Η καραμέλα του «εμείς δεν πάθαμε τίποτα».
Εν τω μεταξύ όλη η γενιά μας έχει ένα ράμα στο φρύδι ή στο σαγόνι.
Εμένα ούτε καν για ράμα δεν πήγαν, έχω ουλή από τραύμα στο πρόσωπο. Για να μην πούμε για τους ψυχολόγους που έχουμε χρυσοπληρώσει γιατί οι γονείς μας δεν είχαν ιδέα πώς να μας προστατέψουν από παθογενή περιβάλλοντα… Κατά τα άλλα τίποτα, όλα καλά 😀
Ή και στα δύο (μιλάω απο προσωπική εμπειρία) χαχα!!
Εγώ κάτω από το αριστερό μάτι. Μου προσδίδει γοητεία 😉
Μια από τα ιδια , σαγονι , χείλια και οριακά κατω από το αριστερό μάτι, εννοειται αχνοφαίνονται τα σημάδια Κατα τα άλλα δεν πάθαμε και τίποτα και γελάνε και οι πετρες τις γειτονιας 😂
Παιδιά ….κεφάλι ! Αν δεν ανοίξεις το κεφάλι σου κανα δύο φορές στη γωνία απο το τραπεζάκι του σαλονιού, κάνοντας τον Μόγλη, παίζοντας “λάβα” ή ενώ πλακωνόσουν με τον αδερφό/αδερφή σου, παιδική ηλικία το λες τώρα εσύ αυτό ;
Οι ουλές πολέμου ακόμα εκεί είναι να της θυμάμαι :’D
Συμφωνώ 1000% με την απάντηση της Λένας. Και σιγουρα καλύτερα η σημερινή υπερβολή παρα η απερισκεψία του παρελθόντος. Εσύ μπορεί να μην έπαθες τίποτα αλλά εγω αναλογιζόμενη την παιδική μου ηλικία και ειδικά τώρα που έγινα γονιός σκέφτομαι πόσο αυτονόητα είναι κάποια μέτρα προστασίας και μετα σκέφτομαι και τους γονείς μου και λέω “μα καλα δεν τους έκοβε;” Θυμάμαι να τριγυρνάμε στις γειτονιές και να ερχόμαστε αντιμέτωποι με τη βλακεία του καθενος, χαζά σχόλια γειτόνων και συγγενών. Ευτυχώς σήμερα και ειδικά μετά τον ντορο του metoo, σχεδον κανένας γονιός δεν αμολάει το παιδί του στις αλάνες και στα γειτονικά σπίτια.… Διαβάστε περισσότερα »
Συμφωνώ με όλα, όμως δεν μπορούμε να πούμε ότι 20 χρόνια πρίν ήταν το ίδιο επικίνδυνα τα πράγματα όπως τώρα…λιγότερα αμάξια στους δρόμους, περισσότερες αλάνες και πολλές ομαδικές δραστηριότητες με τα παιδιά της γειτονιάς, πράγμα που δεν βλέπεις στις μέρες μας. Τώρα βλέπεις γονιούς στα πρόθυρα του εγκεφαλικού αν δούν το παιδί τους να πέφτει στα χώματα και να κάνει βαβα στο γονατάκι του…
Θεωρώ ότι η γενιά του ’70 και του ’80 μεγαλώσαμε στον αυτόματο πιλότο. Τουλάχιστον αυτό ισχύει για μένα και για πολλούς συνομίληκους φίλους μου που έχουν πλέον παιδιά. Τότε αρκούσε να έχει μαγειρέψει φαγητό η μάνα και να έχουμε πλυμένα ρούχα για να θεωρούν οι γονείς ότι έχουν κάνει το καθήκον τους. Ποιός χέστηκε για την ψυχολογία του παιδιού, ποιός χέστηκε αν στο σχολείο μας έκαναν μπούλινγκ (παιδιά είναι και παίζουν/θα τσακωθούν μωρέ), ποιός χέστηκε αν εγώ μεγάλωσα όλα τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια χωρίς δωμάτιο δικό μου ή έστω κοινό με τον αδερφό μου? Στην τραπεζαρία κοιμόμασταν εγώ… Διαβάστε περισσότερα »
Καλα τι μου θυμησες τωρα με τα κομολι, ειχα αρκετους συμμαθητες που κοιμοντουσαν σε τετοια, δεν ηξερα οτι τα λενε ετσι! Εμεις στο σπιτι μου ειχαμε το σαλονι κλειστο(!) για σχεδον 20 χρονια μεχρι να παρει αποφαση η μανα μου να το ανοιξει για να βλεπουμε τουλαχιστον καμια ταινια στην τηλεοραση. Ηταν το πιο μεγαλο δωματιο του σπιτιου με 2 καναπεδες αλλα οχι…το κρατουσαμε για καμια γιορτη (που καναμε αραια και που) και ολη η οικογενεια στριμωχνομασταν στο καθιστικο-κουζινα με 1 καναπε και σαφως λιγοτερο χωρο. Οτι να ναι. Το περιεργο απο τα παιδικα μου χρονια ηταν οτι, οταν γνωριζα… Διαβάστε περισσότερα »
Α, κι εμείς είχαμε ΤΗΝ τραπεζαρία!! Δωματιάρα, κλειστή 364 ή 363 μέρες τον χρόνο, ψοφόκρυο δε, διότι είχε 3 ανοίγματα με ψιλοσάπια κουφώματα και ανεπαρκέστατη κεντρική θέρμανση. Άνοιγε μόνο Πρωτοχρονιά, τραπέζι γιορτής μπαμπά άντε και σε κανά άλλο τραπέζωμα, έμενε ερμητικά κλειστή όλο τον υπόλοιπο χρόνο, βολευόμασταν σε σαλονάκι 2,5 Χ3. Fast forward, έρχεται το σπίτι στην αφεντιά μου, γκρεμίζω σχεδόν όλους τους τοίχους και ξαφνικά αυτή η απρόσιτη & άχρηστη τραπεζαρία, 16 παντελώς άχρησιμοποίητα τετραγωνικά, γίνεται, ενοποιούμενη με τα υπόλοιπα ένας υπέροχος χώρος, με άπλα, φυσικό φως & θέα από 3 διαφορετικές κατευθύνσεις, που τη χαίρομαι ΣΥΝΕΧΕΙΑ!! Και, εννοείται… Διαβάστε περισσότερα »
Να εισαι καλα! Δυστυχως δεν μπορεσα να παω στην αμποσυναντηση αν και θελω καποια στιγμη να τα καταφερω, περνατε ωραια οπως φαινεται!
Αυτό ακριβώς. Η τραπεζαρία ήταν μια δωματιάρα την οποία όμως εμείς σε αντίθεση με εσάς, χρησιμοποιούσαμε σε καθημερινή βάση για να τρώνε -κυρίως οι γονείς μου όταν σχόλαγε ο πατέρας μου από δουλειά και οικογενειακώς κάθε σ-κ. Το δε σύνθετο (μόδα της εποχής), έπιανε 4 μέτρα από τον ένα τοίχο εως τον άλλον. Ποσώς τους είχε περάσει από το μυαλό ότι υπήρχε και κουζίνα για να τρώμε αλλά και άλλος χώρος που θα μπορούσαν να εκμεταλλευτούν για να τρώμε ώστε να έχουν μετατρέψει ΤΗΝ δωματιάρα αυτή σε παιδικό δωμάτιο για να έχουν τα παιδιά ένα γ@μημένο κρεβάτι να κοιμούνται και… Διαβάστε περισσότερα »
Πωπωωωω είχα ξεχάσει το κομολι! Τι μου θύμισες….
Πόσο αλήθεια όλα!!
Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο μαζί σου, ειδικά με την τελευταία παράγραφο! Όσες μα όσες φορές, από την παιδική μου ηλικία μέχρι και σήμερα που είμαι μαμά εφήβων, έχω επιχειρήσει να αναφέρω στους γονείς μου κάτι που με πλήγωσε/πληγώνει ή με ζόρισε/ζορίζει στην συμπεριφορά τους απέναντί μου, η αντίδραση είναι ίδια και απαράλλαχτη μέχρι σήμερα: η μάνα μου με κοιτά με το βλέμμα του ροφού ή γίνεται επιθετική και ο πατέρας μου καταφεύγει στη γνωστή ειρωνεία: Ναι, πες μας τώρα ότι έχεις και ψυχολογικά τραύματα”! (Το γεγονός ότι και τα δύο παιδιά τους έχουμε χρόνια θέματα που χρήζουν ψυχολογικής… Διαβάστε περισσότερα »
Αχ βρε Ασκαρδαμυκτί, κάνω ψυχοθεραπεία πάνω από χρόνο, γενικά έχω τα ζόρια μου. Γενικά με τους γονείς μου έχω καλές σχέσεις, είναι καλοί γονείς και δεν τους κατηγορούσα ποτέ. Μέσα από την ψυχοθεραπεία έμαθα ότι πολλά από τα ζόρια που έχω σχετίζονται με συμπεριφορές ή παράδειγμα ζωής των γονιών μου, δεν είναι ότι έγινε κάτι τρομερό ποτέ. Συγκλονίστηκα όταν μου είπε η ψυχολόγος μου ότι ακόμα και σε οικογένειες που δεν συμβαίνει κάτι τραγικό, λόγω χαρακτήρων ή συσσωρευμένων μικρών πραγμάτων μπορεί να δημιουργηθούν τραύματα. Σήμερα μιλώντας με τον πατέρα μου του ανέφερα ένα παράδειγμα που έχω ξεπατικώσει σαν συμπεριφορά, τον… Διαβάστε περισσότερα »
Chachacha, σου εύχομαι καλη επιτυχία με την προσπάθειά σου, είναι από τα καλύτερα δώρα που θα μπορούσες να κάνεις στον εαυτό σου! Το ότι ο μπαμπάς σου και αναγνώρισε τη δική του ανάγκη να ψυχο-θεραπευτεί και μπήκε στη διαδικασία να το κάνει είναι τουλάχιστον ελπιδοφόρο και ανακουφιστικό, μακάρι να το έκαναν και άλλοι… Να είσαι καλά!
Ασκαρδαμυκτί, εγώ πλέον δεν ξανανοίγω παρόμοιο θέμα συζήτησης με τους γονείς μου γιατί πάντα καταλήγουμε σε καβγάδες. Η δε μάνα μου, μου είπε ότι έχουν γίνει πολύ της μόδας οι παιδοψυχολόγοι και ότι αυτά είναι βλακείες, σιγά που είναι ευαίσθητα τα παιδιά, και αν όλοι είχαν τέτοιες απόψεις κανείς δεν θα έκανε παιδιά. No comments, απλά. Προσπαθώ, αλήθεια προσπαθώ να την συγχωρήσω για πολλά θέματα που αντιμετωπίζω ως ενήλικη και βασανίζομαι στην καθημερινότητά μου, γιατί η μάνα μου ειδικά το έβλεπε ως υπερ ευαισθησία και δεν έσκυψε πάνω μου να με ακούσει και να με βοηθήσει. Δεν πειράζει. Αρκεί που… Διαβάστε περισσότερα »
Σε καταλαβαίνω απολύτως! Μεταξύ μας, ούτε κι εγώ κάνω πια τέτοιες συζητήσεις (άσε που είμαστε στο στάδιο που δεν είμαστε καν σε θέση να κάνουμε συζητήσεις ,ειδικά μετά από άθλιες εκ μέρους τους συμπεριφορές απέναντί μου, που εντάθηκαν υπέρμετρα τα τελευταία χρόνια γι’ αυτό και έχω απομακρυνθεί). Το δε φαϊ στην κατσαρόλα, οι σπουδές κτλ, έχει γίνει ουκ ολίγες φορές “επιχείρημα” των γονιών για το πόσο αχάριστη και κακός άνθρωπος είμαι που τόλμησα (κάλλιο αργά παρά ποτέ) να θέσω όρια και να τα περιφρουρώ. Μέχρι πρόσφατα ήμουν στο στάδιο “forgive but not forget” αλλά έτσι όπως το πάνε βλέπω σύντομα… Διαβάστε περισσότερα »
προβλέπω ότι θα φας λίγο ξύλο στα comments για αυτό το “δεν πάθαμε και τίποτα”. είναι ακόμα μία από αυτές τις κλισέ ατάκες που αναπαράγουμε χωρίς να σκεφτούμε περισσότερο πίσω από αυτήν. δεν πάθαμε τίποτα που έπεφτε κι ένα χέρι ξύλο πού και πού, δεν πάθαμε και τίποτα που δεν είχαμε καμία συναισθηματική -και οποία αλλη- σύνδεση με τον πατέρα, δεν πάθαμε και τίποτα που κάπνιζαν στα μούτρα μας, δεν πάθαμε και τίποτα που μεγαλώσαμε με τα πιο σάπια τροφικά, γλυκά, συσκευασμένα, ε τελικά όμως κάτι πάθαμε. Τώρα αν έχουμε φτάσει στην υπερβολή που λέει και η Λένα, είναι ένα… Διαβάστε περισσότερα »
Ε, ναι, αυτό το μητρικό ένστικτο, ας το ξεπεράσουμε επιτέλους!! Όποτε το άκουω/διαβάζω κριντζαρω απίστευτα! Άλλο ένα εντελώς σεξιστικό στερεότυπο δυστυχώς.
Αναρωτιέμαι αν εσύ και η μαμά σου και όποιος άλλος λέει αυτά τα “εμείς δεν πάθαμε τίποτα”, είστε απλά αφελής ή επικριτικοι με τους νέους γονεις επειδη νοιάζονται για την ασφάλεια των παιδιών τους. Δεν αντέχω άλλο το “μα εμείς δεν ειμασταν ετσι”. Ναι, και η μάνα μου δνε ήταν έτσι και έτρεχαν στα νοσοκομεία με τον αδελφό μου για σπασμένα πόδια, για πλύση στομάχου κλπ. Έτυχε εγω να μην είμαι περιεχόμενο νήπιο, αλλα ο αδελφός μου που ήταν περίεργος, μια χαρά έριξε το τραπέζι πάνω στο πόδι του και έφαγε τα ροζ χαπάκια της μάνας μου. Επίσης, ναι, εμένα… Διαβάστε περισσότερα »
Με την αδερφή κάθε τόσο αναρωτιόμαστε ΠΩΣ επιβιώσαμε εμείς και άλλα τόσα παιδιά της γενιάς μας. Μεγαλώσαμε απλά στον αυτόματο χωρίς καμία επίβλεψη. Μια φορά πήγε να την πατήσει αυτοκίνητο ας πούμε (έμεινε το σημάδι της ρόδας στη μπλούζα της) γιατί μας άφηναν μόνες στο σπίτι κι έκανε ποδήλατο στον κεντρικό.
Εμείς έχουμε καταλήξει στο πως επιβιώσαμε πάντως, από καθαρή τύχη.
Γι’ αυτό έκαναν και πολλά παιδιά, παλιότερα. Να’ χουν να συναλλάζουν…
Εγώ πήδαγα απο μπαλκόνι σε μπαλκόνι και ανέβαινα σε κεραμύδια και ταράτσες…όπως τα λές, καθαρή τύχη.
Έπαθα το ίδιο ακριβώς πράγμα στο χωριό με το ποδήλατο. Δε κοιτούσα ποτέ τα σήματα, πάντα έμπαινα ανάποδα κι έτρεχα πολύ.Μέχρι που πετάγεται ένα αμάξι και πέφτω πλάγια, συρθηκε όλο το γόνατο κάτω. Να φωνάζει ο οδηγός το παιδί το παιδί, που είναι η μάνα σου κλπ. Είχα περάσει τρία χωριά δεν είχα καταλάβει τίποτα, έτσι κι αλλιώς κάθε ημέρα αυτό γινόταν. Έφευγα το πρωί και γυρνούσα το βράδυ! Κινητά εκείνη την εποχή ούτε για αστείο. Απλά γυρνούσαμε ματωμένα, γδαρμενα, δεν έχουμε κάνει ποτέ αντιτετανικο. Από τύχη επιβιώσαμε!
Το ζήτημα δεν είναι τι κάνεις ως γονιός αλλά πώς το βιώνεις. Ως καθήκον; Ως άγχος; Ως διαγωνισμό για το βραβείο καλύτερου γονιού; Ως κάτι που ΠΡΕΠΕΙ να σου αρέσει 25 ώρες το 24ωρο; Ως εμπειρία και όπου βγει; Απλώς ως παρόν; Ως κάτι στο οποίο νιώθεις ξένη, σαν να συμβαίνει σε κάποιον άλλον; Δεν υπάρχει γονιός που να μην έχει νιώσει ΟΛΑ τα παραπάνω συν κάμποσα ακόμα, το βίωμα είναι που αλλάζει. Θεωρώ πως είχα την ιδανική εγκυμοσύνη, και θυμάμαι με έκπληξη μια γνωστή μου να αφηγείται πόσο φρικτά ένιωθε όταν ήταν έγκυος, μη έχοντας ούτε τα μισά συμπτώματα… Διαβάστε περισσότερα »
Εξαιρετικό το σχόλιο αιλουροειδέστατο, ως συνήθως άλλωστε…
Αγαπητή γράφουσα Οι νέοι γονείς σήμερα είναι μεταξύ σφύρας και άκμονος… Από τη μία τρέχουν για τις υποχρεώσεις της ημέρας και από την άλλη πρέπει να είναι ευδιάθετοι και γεμάτοι ενέργεια για τις απαιτήσεις των παιδιών .Χώρια οι τύψεις ότι δεν είσαι καλός γονιός γιατί το σύστημα σε θέλει πολυεργαλείο και ακούραστο! Για να τα βγάλεις πέρα πρέπει ή να έχεις λεφτά, ή να έχεις χέρια . Πραγματικά αν δεν έχεις βοήθεια από γονείς ή πεθερικά που θέλουν και μπορούν να βοηθήσουν είναι τόσο δύσκολο που μπορεί και να απελπιστείς. Ο καλύτερος γνώμονας για την δημιουργία παιδιών κατά τη γνώμη… Διαβάστε περισσότερα »
Κ εγω 33! Πολλες φιλες μου πια εχουν μωρα κ παρατηρω και εγω αυτη τη ταση του ολα περιστρεφονται γυρω απο το παιδι. Πολυ πιθανο να εκανα κ εγω τα ιδια αλλα σαν τριτο ματι μου μοιαζει λιγο “βαρος”. Ουκ ολιγες φορες εχω σκεφτει ” α ετσι θα ειναι αμα κανω παιδι..?” και λιγο απογοητευομαι. Το εχω συζητησει με τις φιλες μου και μ λενε πως ναι ειναι πολυ δυσκολα αλλα εχει κ τα θετικα του στο τελος της μερας.
Μπορείς να γίνεις όπως θες όταν κάνεις παιδί, αλλά αυτός δεν είναι λόγος να στεναχωριέσαι για λογαριασμό των φίλων σου και να το λες επικριτικά το “α, έτσι θα γίνω και εγω”. Μπορείς να μην ασχολείσαι, Μπορείς και να ασχολείσαι και ο,τι και να κάνεις να ζήσεις με τις συνέπειες.
Meddle ακριβώς έτσι…ελπίζω να τα πούμε σε κάποια μελλοντική αμποσυναντηση (σε αυτή δεν κατάφερα να έρθω)
Συμφωνώ πάααρα πολύ με την απάντηση της Λένας. Κι εγώ και αρκετοί συνομήλικοί μου έχουμε να εξιστορήσουμε διάφορα σχετικά με φοβερά χτυπήματα στο κεφάλι ή και σε άλλα σημεία – μιλάω πάντα για ατυχήματα, όχι βία. Άλλα τα θυμόμαστε, για άλλα μας ενημέρωσαν οι ίδιοι οι γονείς μας. Δεν φαίνεται να πάθαμε κάτι εμφανές (άντε καμιά ουλή), επιπέδου παραμόρφωση/παράλυση/θάνατος (προφανώς) ωστόσο, ποιος ξέρει; Διάφορες φοβίες και άγχη που μας κατατρύχουν, ποιος μπορεί να αποκλείσει να συνδέονται με κάποιες από αυτές τις καταστάσεις, ειδικά σε βρεφική/νηπιακή ηλικία; Καλό είναι να έχουμε έννοια τα παιδικά κεφαλάκια και κοκαλάκια. Από την άλλη ναι,… Διαβάστε περισσότερα »