Αγαπητή «Α, μπα»: Θυμήθηκα αυτό το σκηνικό κακοποίησης και θέλω να τον βρω

Είναι κάτι που έχει πολύ λίγο καιρό που το ξαναθυμήθηκα και σοκαρίστηκα. Νομίζω πως είναι κατάλληλος χώρος για να το πω γιατί πιστεύω πως θα ακούσω κάτι χρήσιμο, από σένα και από σχολιάστριες. Στο σχολείο, έκανα παρέα μεταξύ άλλων και με ένα αγόρι, με τον οποίο χωρίς να είμαστε ποτέ κολλητοί, φαινόταν να έχουμε μια καλή φιλική χημεία- δηλαδή κάναμε ωραίες κουβέντες κι ας ήταν αραιά και πού, και το ίδιο μοτίβο συνεχίζεται τώρα (αλλά ακόμα πιο αραιά, μένουμε σε διαφορετικές χώρες, με οικογένειες, κάνουμε μια ξεκάρφωτη τεράστια κουβέντα μια φορά στα 1-2 χρόνια μέσω σοσιαλ). Είναι δηλαδή ένας γνωστός τον οποίο εκτιμώ. Θυμήθηκα λοιπόν ότι σε μια απ’αυτες τις κουβέντες που κάναμε όταν είμαστε μικρά, γυμνάσιο, μου είχε εκμυστηρευτεί ότι “ρε συ ο τάδε πολύ κάφρος, είχαμε πάει σπίτι του και ήταν εκεί και το μικρό του ξαδερφακι, και πήγαμε στο δωμάτιό του και του κατέβασε τα βρακιά “για πλάκα” και έλεγε ναααα νααα και το χούφτωνε…” Στο γραπτό δεν φαίνεται, αλλά το έλεγε σοκαρισμένος- είπε κάτι στον “φίλο” του και γενικά τον έκοψε από πολύ στενή παρέα, όχι και πολύ δραστικό αλλά ήμαστε παιδάκια ακόμα, τι να πω, κι εγώ θυμάμαι όταν το άκουσα να σοκάρομαι και να μην καταλαβαίνω τι άκουσα. Προσωπικά μια τέτοια συμπεριφορά στα 13-14 που έγινε η συζήτηση δεν είχα ιδέα πώς να τη διαχειριστώ, απλώς άκουγα με ανοιχτό στομα. Δεν το ξέχασα ποτέ, κι εκείνον τον συμμαθητή (από άλλο τμήμα), που ούτως ή άλλως τον έβλεπα και κάπως μου πάγωνε το αίμα, τον σκεφτόμουν συχνά πυκνά ως την ενσάρκωση κάθε κακού. Τώρα που έφτασα 40, αυτή η κουβέντα ανασύρθηκε από τη μνήμη μου και με όλη τη γνώση και την ευθύνη που νιώθω τώρα απέναντι στο κοινωνικό σύνολο…νιώθω ετεροχρονισμένες τύψεις και αναρωτιέμαι μήπως πρέπει να κάνω κάτι. Θεωρώ πως αυτός ο άνθρωπος είναι πολύ πιθανόν να είναι επικίνδυνος, βασικά θεωρώ απίθανο να μην είναι. Λόγω επαφών με αρκετούς παλιούς συμμαθητές δεν θα είναι καθόλου δύσκολο να μάθω τι κάνει και πού βρίσκεται. Γιατί όμως; Δεν ξέρω. Κάπως μου φαίνεται ότι θα ήθελα να ξέρω αν αυτός ο άνθρωπος έκανε οικογένεια και παιδιά, τι επάγγελμα επέλεξε, πού είναι γενικά. Δεν το νιώθω κουτσομπολιό. Αλλά αν πχ μάθω ότι έγινε δάσκαλος (αποκλείεται- ήταν από πλούσια οικογένεια με διαφορετικό προφίλ)…θα κάνω τι ακριβώς;! Μπορώ ενδεχομένως να θυμίσω στον παλιό μου φίλο αυτήν την κουβέντα, αλλά πάλι δεν ξέρω πού θα ωφελήσει. Δεν ξέρω γιατί το σκέφτομαι τόσο, νομίζω πως διαβάζουμε τόσα για ανθρώπους που ήξεραν και δεν μιλούσαν και αυτό είναι το κοντινότερο που βρέθηκα στο να ξέρω, και όντως δεν μίλησα…και θέλω κάτι να κάνω. Γίνεται; Έχει νόημα; Όχι ακτιβισμός γενικά, αυτό σίγουρα έχει, αλλά για τον συγκεκριμένο άρρωστο έφηβο που είναι πλέον ενήλικας; Θα ωφελήσει κάτι να ξέρω πώς εξελίχθηκε η ζωή του; Κι αν έχει κάνει ψυχοθεραπεία και είναι υπόδειγμα, θα το καταλάβω, ή θα ζω πάντα με έναν κατασκευασμένο δαίμονα; Επίσης να πω ότι ακόμα θυμάμαι το βλέμμα του και μου παγώνει το αίμα…

Δε νομίζω ότι γίνεται να κάνεις τώρα κάτι, όσο για το «νόημα», αυτό εσύ το δίνεις. Νομίζω ότι έχεις τύψεις που δεν έκανες κάτι τότε, αλλά δεν δείχνεις την κατανόηση που αρμόζει στον δεκατριάχρονό σου εαυτό. Πριν από τριάντα χρόνια ζούσαμε σε έναν διαφορετικό κόσμο, κι έτσι κι αλλιώς δεν έχει κανείς την ίδια ωριμότητα στα 13 και στα 40. Μπορείς να κάνεις πολλά τώρα που έχουν νόημα, πολλά που βρίσκονται στο παρόν.

Όπως δεν κατάλαβες τότε πόσο σοβαρό ήταν αυτό που άκουσες, πρέπει να σιγουρευτείς τώρα ότι έχεις τα αυτιά σου και τα μάτια σου ανοιχτά για συμπεριφορές που σε περιτριγυρίζουν τώρα. Αν θέλεις να καταλάβεις από την εξέλιξη του πώς μοιάζουν οι κακοποιητές, πρέπει να δεχτούμε επιτέλους ότι δεν φαίνονται. Δεν φαίνονται γιατί ξέρουν τι είναι και κρύβονται, μέχρι να νιώσουν ότι έχουν τον έλεγχο.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News