Αγαπητή α, μπα, είμαι παντρεμένη και έχω ένα παιδάκι 1 έτους ενώ ο σύζυγός μου έχει ένα ακόμα παιδάκι 14 ετών από τον προηγούμενο γάμο του. Με την πρώην σύζυγο χώρισαν φιλικά και το παιδί, με το οποίο έχω πολύ καλές σχέσεις, μένει μαζί μας πολύ συχνά. Όταν είναι μαζί μας περνάω αρκετό χρόνο μαζί του γιατί μου ζητάει να διαβάζουμε μαζί όπως έχει συνηθίσει να κάνει με τη μητέρα του. Περνάει όμως πολύ χρόνο και με τον πατέρα του με τον οποίο παίζουν έξω, βλέπουν ποδόσφαιρο, μιλάνε για το σχολείο, για τους προβληματισμούς του κτλ. Ωστόσο έχω παρατηρήσει κάποια θέματα. Το παιδί αυτό έχει πολλές φοβίες. Για παράδειγμα, φοβάται το σκοτάδι. Το βράδυ κοιμάται με την τηλεόραση ανοιχτή και πέρυσι που ταξιδέψαμε και μείναμε σε ξενοδοχείο που δεν είχε τηλεόραση, μας είπε ότι φοβάται μήπως ξυπνώντας δεν μπορεί να δει τι υπάρχει γύρω του και αναγκαστικά κοιμηθήκαμε με το φως του κομοδίνου αναμμένο αν και εμείς συνηθίζουμε να κοιμόμαστε στο σκοτάδι. Όταν ο μπαμπάς του τον συνοδεύει σπίτι του, αν είναι βράδυ θα του πει ότι φοβάται να χτυπήσει μόνος του το κουδούνι για να του ανοίξει η μαμά του επειδή είναι πολύ σκοτεινά, οπότε πρέπει να κατέβει ο μπαμπάς του από το αυτοκίνητο και να περιμένει μαζί του. Να σημειωθεί ότι είναι μια πολύ καλή γειτονιά σε πολύ φωτισμένο δρόμο με φως στην εξώπορτα πάντα αναμμένο. Τα κλειδιά δεν του τα έχει δώσει η μητέρα του γκέι φοβάται ότι θα τα χάσει. Στην αρχή της σχέσης μας το παιδί ήταν 10 χρονών και επειδή ήταν συνηθισμένο να κοιμάται με τους γονείς του, όποτε ερχόταν σπίτι κοιμόταν με τον μπαμπά του και εγώ στο άλλο υπνοδωμάτιο. Σιγά σιγά τον συνηθίσαμε να κοιμάται μόνος του και μεταφέρθηκα στο δωμάτιο με τον σύζυγο. Όταν όμως μένει σπίτι του συνεχίζει να κοιμάται με τη μαμά του. Φοβάται να μείνει μόνος του στο σπίτι έστω και για μισή ώρα και δε λέω όταν ήταν μικρός αλλά τώρα που είναι 14. Κάποια στιγμή που εγώ δεν ήμουν σπίτι και ο μπαμπάς του έπρεπε να αγοράσει κάτι τον άφησε σπίτι αλλά μιλούσαν συνέχεια στο τηλέφωνο. Όταν αναγκάστηκε να κλείσει το τηλέφωνο, ο μικρός πήρε τηλέφωνο τον παππού του και του ζήτησε να πάει στο σπίτι όπως και έκανε. Στο σχολείο είναι πολύ κοινωνικός και του αρέσει να αισθάνεται αρχηγός στις ομάδες. Κάνει πολύ εύκολα καινούργιες παρέες. Στην παραλία θα πάει να συστηθεί μόνος του σε άγνωστα παιδιά και θα κάτσει μαζί τους. Δε θα μας κοιτάξει. Αν όμως φύγουν τα παιδιά θα έρθει κοντά μας και δε θα απομακρυνθεί να παίξει μόνος του. Όταν παίζει online δε θα μας ψάξει, αν όμως οι φίλοι του δεν είναι διαθέσιμοι να παίξουν, δε θα παίξει μόνος του. Θα μας πει ότι βαριέται πολύ, μπορεί να αρχίσει να κλαίει και ό,τι και να του προτείνουμε να κάνουμε δε θα του αρέσει δηλ. να δούμε μια ταινία, να παίξουμε μαζί κτλ. Μου έχει πει ότι φοβάται τις βελόνες, τα αεροπλάνα, να φάει τυρί μήπως του μείνει στο λαιμό (αυτά τα δύο τελευταία τα έχει ακούσει από τον παππού) κτλ. Με την αδερφούλα του τα πάει πολύ καλά και φαίνεται να γίνεται πιο υπεύθυνος από τότε που γεννήθηκε. Της λέει ότι είναι ο μεγάλος της αδερφός, ότι θα την προσέχει και θα της μάθει τα πάντα. Αν αυτό το παιδί τον βοηθήσει να ξεπεράσει κάποιες από τις φοβίες του θα χαρώ πολύ. Έχω μιλήσει με τον μπαμπά του και του έχω αναφέρει κάποια περιστατικά. Εκείνος λέει ότι δεν τα έχει προσέξει. Είναι φυσιολογικό λέει να μην αισθάνεται καλά να μένει μόνος του. Είναι άσχημη η μοναξιά. Λέει ότι αυτός είναι ο χαρακτήρας του και ότι είχε πάντα αυτή τη συμπεριφορά και όχι μόνο τώρα μετά το διαζύγιο. Μου ανεφερε για παράδειγμα ότι το παιδί του τηλεφωνούσε όταν έβγαινε από το σπίτι να πάει στο σούπερ μάρκετ και αν δεν απαντούσε έκλαιγε και έλεγε ότι ο μπαμπάς του έχει πεθάνει. Τότε η πρώην του, του έστελνε μηνύματα να απαντήσει αμέσως στο τηλέφωνο γιατί στεναχωρουσε το παιδί. Αυτό ήταν ένα σημείο τριβής του ζευγαριού γιατί η μαμά ήθελε πάντα κοντά της το παιδί και εκείνος της έλεγε να του δώσει πιο πολύ ανεξαρτησία. Εκείνη τον κατηγορούσε ότι εξαιτίας του άφησε τη δουλειά για να μεγαλώσει το παιδί άρα θα είναι κοντά του. Δεν του έμαθε ποτέ να κόβει τα νύχια του ή να δένει τα παπούτσια του μόνος του. Του τα έμαθε τώρα ο σύζυγος στα 14 μετά από παρότρυνση μου. Για το παιδί είναι φυσιολογικό να είναι πάντα με τους γονείς εκτός αν υπάρχουν φίλοι κοντά να του κρατάνε παρέα όπως γίνεται το πρωί που είναι στο σχολείο. Όταν γέννησα και μετά από μερικούς μήνες έπρεπε να επιστρέψω στη δουλειά, το παιδί με ρώτησε πώς θα κάνω κάτι τέτοιο και πού θα αφήσω την αδερφή του μόνη της. Η μαμά του, μου είπε, ήταν πάντα κοντά του. Θεωρώ ότι έχει κάποιες φοβίες που μπορεί να ξεπεράσει με λίγη δουλειά. Ο μπαμπάς του μου λέει ότι όλα τα παιδιά έχουν φοβίες και ότι θα το ξεπεράσει. Η λέξη ψυχολόγος δεν του αρέσει και φυσικά εγώ δεν είμαι η μαμά του και δεν ξερω τις συνήθειες του. Η ερώτηση μου είναι πώς μπορώ να βοηθήσω αυτό το παιδί; Αν και δεν είναι γιος μου, τον αισθάνομαι σαν παιδί μου. Κάποιες φορές που διαβάζουμε μαζί, του μιλάω και για αλλα θέματα όπως για παράδειγμα το πόσο ασφαλή είναι τα αεροπλάνα. Όποτε χρησιμοποιεί τη λέξη “φοβάμαι” ξεκινάω μία συζήτηση μαζί του για να δω αν μπορεί μόνος του να καταλάβει τη βάση αυτης της φοβίας του. Δεν είμαι όμως ειδικός. Τι μπορώ να κάνω; Μήπως ανακατεύομαι σε κάτι που δε με αφορά;
– Παιδική φοβία
Πιστεύω ότι σε αφορά, και ότι το πρόβλημα το έχεις με τον πατέρα του παιδιού, που έχει βρει ό,τι δικαιολογία υπάρχει στο σύμπαν για να μην δει το πρόβλημα και ακουστεί η λέξη «ψυχολόγος». «Όλα τα παιδιά έχουν φοβίες;» Όχι. Όχι, δεν έχουν όλα τα παιδιά φοβίες που τα εμποδίζουν στην καθημερινότητα τους.
Η συζήτηση θα είναι δύσκολη γιατί ο άντρας σου δεν θέλει να ακούσει ότι είναι υπεύθυνος για αυτές τις φοβίες, και κυρίως, δεν θέλει να ακούσει ότι φταίει το διαζύγιο. Δεν είναι υπεύθυνος για την ύπαρξη τους (ίσως πράγματι να μην είναι, ποιος ξέρει) αλλά σίγουρα είναι υπεύθυνος για την εξέλιξη τους. Αυτή τη στιγμή, αυτός είναι ο υπεύθυνος που θα καθορίσει αν θα γίνουν χειρότερες ή αν θα εξαφανιστούν. Ακόμα και αν περάσουν από μόνες τους, έτσι, μαγικά, χωρίς καμία παρέμβαση, ένας ειδικός θα επιταχύνει κατά πολύ την διαδικασία, οπότε δεν υπάρχει καμία δικαιολογία.
Αυτό που θα μπορούσες να κάνεις εσύ, ανεξάρτητα από τον σύζυγο, είναι να πας σε έναν παιδοψυχολόγο για να σου δώσει συμβουλές για το πώς θα μπορούσες να συμπαρασταθείς στο παιδί.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Στην προηγούμενη ερώτηση ρωτούσε η φίλη πως μαθαίνουμε σε ένα παιδί να αγαπάει τον εαυτό του και πολλές απαντήσεις ήταν να αγαπάμε χωρίς όρους τα παιδιά. Εδώ βλέπω ένα τέτοιο παράδειγμα που θα μπορούσε να μας βοηθήσει όλους. Εγώ βλέπω μια υπέροχη μαμά να αγαπάει και να νοιάζεται πολύ για το παιδί του άντρα της που θεωρεί δικό της παιδί. Καθόλου δεδομένο. Επίσης βλέπω έναν μπαμπά ο οποίος αναμφισβητητα αγαπάει το παιδί του αλλά κυρίως αγαπάει τον εαυτό του. Δεν θέλει να αναγνωρίσει τα δικά του λάθη, ούτε προφανώς να τα διορθώσει ακόμα και όταν βλέπει οτι τα λάθη αυτά… Διαβάστε περισσότερα »
@Meddle μου σ’ ευχαριστώ ❤️ Χαίρομαι που συμφωνούμε!
“Η γονεική αγάπη είναι αυτή με την οποία γιατρεύουμε τις δικές μας πληγές προκειμένου να μην δημιουργήσουμε τέτοιες στο παιδί μας. Και όταν δημιουργήσουμε (που θα δημιουργήσουμε, δύσκολα το γλιτώνουμε αυτό), προσπαθούμε με κάθε κόστος να τις γιατρέψουμε. Είναι η αγάπη που βάζει Η γονεική αγάπη είναι αυτή με την οποία γιατρεύουμε τις δικές μας πληγές προκειμένου να μην δημιουργήσουμε τέτοιες στο παιδί μας. Και όταν δημιουργήσουμε (που θα δημιουργήσουμε, δύσκολα το γλιτώνουμε αυτό), προσπαθούμε με κάθε κόστος να τις γιατρέψουμε. Είναι η αγάπη που βάζει κάπως στην άκρη τους εαυτούς μας, και πρωταγωνιστές είναι πλεον άλλοι πολύ πιο σημαντικοί… Διαβάστε περισσότερα »
βρε γραφούσα με συγκίνησες με το νοιάξιμο σου…. να διαβάσεις να ενημερωθείς να πας σε κάποιον ειδικό να σε βοηθήσει (θα βοηθηθείς και για το δικό σου παιδί) και στο τέλος ό, τι και να γίνει το παιδί όταν μεγαλώσει βοηθηθεί ή όχι θα σε θυμάται τόσο γλυκά και σίγουρα θα αναπτύξετε μια σπουδαία σχέση. μπράβο που είσαι δίπλα του!
Το παιδί είναι μη λειτουργικό στην καθημερινότητά του εξαιτίας των φόβων που έχει και ο πατέρας του δε θέλει να ακούσει για ψυχολόγο. Ναι, μπορείς και πρέπει να ανακατευτείς, εφόσον το παιδί μένει και μαζί σας κάποιες φορές. Μίλα και με τη μητέρα του. Επίσης, θα έλεγα να επαναπροσδιορίσεις τη σχέση σου με το σύντροφό σου, διότι η αντιμετώπιση προς το πρώτο του παιδί χτυπάει πολλά καμπανάκια για την αντιμετώπιση τυχόν μελλοντικού προβλήματος και στο δικό σας παιδί.
Και αυτό πολύ σημαντικό.
Και πώς θα αντιμετωπίσει ο πατέρας τυχόν θέματα με τη μικρή
και πώς & πόσο η προβληματική καθημερινότητα
και οι πολλές φοβίες του μεγάλου θα επηρεάσουν το μωρό,
καθώς θα μεγαλώνει και θα βλέπει τον μεγάλο της αδελφό έτσι.
Είναι παρα πολύ κρίμα που μόνο εσύ βλέπεις τον ελέφαντα. Αλήθεια τώρα, ο μπαμπάς του θεωρεί ότι όλα τα παιδιά δεν μένουν μόνα ποτέ ως τα 14 επειδή φοβούνται;;;;!!! Θα κάνω μια εικασία που μπορεί να είναι λάθος και ζητώ συγγνώμη που προτρεχω. Μου φαίνεται όμως ότι η μαμά του έχει και η ίδια φοβίες από όσα λες (δε δίνει τα κλειδιά, έμεινε σπίτι κλπ) και ο άντρας σου για να μη του χαλάσει η ζαχαρενια χώρισε μεν για να ηρεμήσει αλλά δεν ασχολήθηκε με την ηρεμία του παιδιού του. Λάθος και οι δυό τους. Κρίμα!
14 ετών και κοιμάται με τη μαμά του; Και μόνο από αυτό καταλαβαίνει κανείς πολλά…
Anyway, από τα λεγόμενά σου, βλέπω πολύ λάθος χειρισμούς και από τους 2 γονείς…
Όντως, συμβουλέψου παιδοψυχολόγο, για εσένα κυρίως…μην περιμένεις οι γονείς να πάνε το παιδί…
Πραγματικά έχουμε διαβάσει τόσες ερωτήσεις με αδιάφορη έως απαράδεκτη στάση του νέου συζύγου ως προς τα παιδιά από προηγούμενο γάμο των συντρόφων τους που θέλω να σου βγάλω το καπέλο! Το κείμενό σου ξεχειλίζει νοιάξιμο και τρυφερότητα γι αυτό το παιδί, είναι πολύ τυχερό σου σε έχει στη ζωή του.
14 χρονών δεν είναι “παιδάκι” είναι έφηβος. Εγώ στα 12 είχα περίοδο. Νομίζω το έχετε καθυστερήσει πάρα πολύ. Άμα δεν αρέσει στον μπαμπά η λέξη “ψυχολόγος” να τον πείτε κύριο Παπαδόπουλο ή κυρία Παπαδοπούλου και να το πάτε το παιδί εκεί. Μα δηλαδή πραγματικά ή θα πας στον ειδικό και θα σου πει “όλα καλά” οπότε θα ησυχάσετε ή θα σου πει “Α να εδώ είναι το πρόβλημα” και θα βοηθήσει να το λύσετε. Τι νομίζει, ότι με το που πας στον ψυχολόγο σε ψεκάζει με “τελόσκονη”; Ή ότι αν δεν δοθεί όνομα στο πρόβλημα δεν υπάρχει πρόβλημα;
Πεθαίνω να μάθω τι ειναι η τελόσκονη!
Εχεις πολυ δικιο, mm, και η άρνηση της λέξης ψυχολόγος λες και είναι ο σατανάς, δείχνει πολλά γενικά.
Συνήθως οι άνθρωποι αυτοί, αν τους πεις για εναν φοβερό γιατρό που κανει θαύματα με τη ριζοσπαστική μέθοδό του με ενα μηχάνημα βιοενέργειας, θα πανε με χίλια, ψυχολόγος να μην είναι μακριά απο μας!
Το τελευταίο, εικάζω.
Εύκολη λύση αρκεί να μη σηκωθεί ποτέ & για κανέναν λόγο το χαλί.
Meddle αυτή τη στιγμή μου έρχονται τρεις περιπτώσεις παιδιών από τον κύκλο μου, που σε ηλικίες 12, 10 κι 7 κοιμούνται ακόμα στο ίδιο κρεβατι με τη μαμά τους, με τον πατέρα σε άλλο δωμάτιο ή σε άλλο σπίτι. Κι άλλη μια περίπτωση που δεν ξέρω πού κοιμόταν το παιδί, αλλά με φοβίες σαν αυτές που διαβάζουμε εδώ. Όλα παιδιά γονιών με προβληματική σχέση μεταξύ τους και το παιδί να επωμίζεται το βάρος να γίνει το αποκούμπι του ενός, ενώ ο άλλος να παρακολουθεί, αρνούμενος να αναλάβει ευθύνες Η μία από τις παραπάνω περιπτώσεις που έχει το μικρότερο παιδι, το… Διαβάστε περισσότερα »
Και εγώ ξέρω τέτοιες περιπτώσεις! Επίσης να αναφέρουμε ότι πολλοί φόβοι μεταφέρονται από τους γονείς στα παιδια. Αν ο γονέας έχει υψοφοβια για παράδειγμα και αντιδρά άσχημα στο ύψος, μαθαίνει να φοβάται και το παιδι
TNR έχεις πολύ δίκιο. Ηρθε μία μαμά χθες στο οδοντιατρείο και έκανε σαν τρελή και αχ δε μπορώ και αχ θα λιποθυμήσω, καλύτερα να έκανα γέννα παρά απονεύρωση (απλές καθημερινές στιγμές της δουλειάς μου δηλαδή). Το θέμα είναι ότι είχε μαζί και το 8χρονο παιδί της που κοιτούσε έντρομο. “Κάτσε Γιωργάκη να δει και τα δικά σου δοντάκια η Εντελβάις”. Ο Γιωργάκης ακόμα τρέχει (σιγά μην καθόταν) κι εγώ την έκραξα μετά ότι αυτό που έκανε ήταν πάρα πολύ φάουλ, ας μη φέρνει το παιδί άλλη φορά μαζί της.
Ισορροπημένος θα βγει ο Γιωργάκης…
Και με θεόγερα δόντια.
Κατ’ αρχάς συγχαρητήρια για το κουράγιο σου. Τι να πρωτοπεί κανείς εδώ. Εγώ θα σου πω μόνο ότι καμία φοβία δεν είναι σε θέση το μωρό να τον βοηθήσει να ξεπεράσει όπως ελπίζεις. Αντίθετα αυτος ο ενθουσιασμός που έχει για το αδελφάκι προμηνύει σχέση συνεξάρτησης στο μέλλον, μιας και τα μικρά αδέλφια θαυμάζουν συνήθως τα μεγαλύτερα και τα ακούνε σχεδόν σε όλα. Με δεδομένο ότι το παιδί αυτό έχει συνεχή ανάγκη για σημασία και παρέα, θα κάνει τα πάντα για να τα λάβει από το μικρό επειδή αυτό είναι πιο εύκολο με ένα μωρό. (Αυτό το “Θα την προσέχει και… Διαβάστε περισσότερα »
Μάλιστα. Είναι πολύ “φυσιολογικό” ένας έφηβος 14 ετών να κλαίει πως ο μπαμπάς του πέθανε και να κοιμάται με τους γονείς τους μαζί. Ο σύζυγός σου δεν θέλει να παραδεχτεί το πρόβλημα διότι έτσι θα παραδεχτεί πως έκανε λάθος κατά κάποιο τρόπο. Είναι όπως ακριβώς τα λέει η Λένα.Μπράβο για το ενδιαφέρον σου πάντως!