Διαβάζοντας πολλές απαντήσεις σου σήμερα, κατάλαβα ότι το να μην σεβόμαστε ή αγαπάμε τον εαυτό μας είναι κάτι που δημιουργεί πολλά προβλήματα στος σχέσεις μας αλλά και μας κάνει δυστυχισμένους. Για να βοηθηθούν οι επόμενες γενιές θα ήθελα την γνώμη σου για το πως διδάσκουμε ένα παιδί να αγαπάει τον εαυτό του; Σε φιλώ και σε αγαπώ
-Ευγνώμων που σε βρήκα
(Ευχαριστώ πολύ!)
Κυρίως με το δικό μας παράδειγμα. Αν δεν ξέρεις εσύ να το κάνεις, δεν μπορείς να το δείξεις σε άλλον. Η αγάπη του εαυτού δίνει και μεγαλοψυχία, δίνει τη δύναμη της αποδοχής των άλλων. Αν μιλάς για το δικό σου παιδί ειδικά, τότε είναι ακόμη πιο σημαντικό. Αν νιώθεις εσύ εντάξει με τον εαυτό σου, θα έχεις το περιθώριο να προσπαθήσεις να δεις τον άλλον όπως είναι, όχι όπως θα ήθελες να είναι, ώστε να νιώσεις καλά με τη προέκταση του εαυτού σου, που θα κάνεις το παιδί σου. Όσο πιο γεμάτη εσύ συναισθηματικά, τόσο πιο μεγάλη η αγκαλιά (πραγματική και μεταφορική) για τις αδυναμίες και τα λάθη του παιδιού, το οποίο θα ανθίσει μέσα σε αυτή την ολοκληρωτική αποδοχή και θα μάθει κι αυτό να αγαπάει τον εαυτό του, μαζί με τις αδυναμίες του κι απ’ όλα.
Το παιδί θα μάθει να αγαπάει τον εαυτό του αν οι γονείς του το δέχονται ακριβώς όπως είναι, ενθαρρύνοντας και αναγνωρίζοντας τα θετικά του στοιχεία και τις κατακτήσεις του. Δεν καταφέρνεις τίποτα με την κριτική «αυτό θα μπορούσες να το κάνεις καλύτερα», χαίρω πολύ. Καταφέρνεις τα πάντα όταν βλέπεις την προσπάθεια, την προσπάθεια σκέτη, χωρίς να επικεντρώνεσαι στο αποτέλεσμα. Αυτό προϋποθέτει εσωτερική γαλήνη, γαλαντομία, συναισθηματική άνεση.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Να προσθέσω οτι για να μάθει ενα παιδί να αγαπάει τον εαυτό του, δεν θα πρέπει επ’ουδενί να το συγκρίνει ο γονιός είτε με τα αδέρφια του είτε με τους συμμαθητες του. Το γνωστό παράδειγμα “Κοίτα ο Κωστάκης πόσο καλός είναι στα μαθηματικά,εσύ γιατί δεν τα καταφέρνεις”. Το κάθε παιδί έχει τη δική του προσωπικότητα, κλίσεις και ταλέντα. Είναι άτοπη η σύγκριση με τους συνομιλήκους του και θα του προκαλέσει κόμπλεξ και αισθήματα κατωτερότητας.
Έχεις απόλυτο δίκιο κ αν μου το έλεγες ένα χρόνο πριν αυτό δε θα πίστευα ότι κάνει τόσο κακό η σύγκριση αν κ ποτέ δεν μου άρεσε. Μου το έκανε η μάνα μου με την ξαδέρφη μου που ήμασταν μαζί σχολείο κ δεν με ενοχλούσε ιδιαίτερα γιατί τα κατάφερνα καλύτερα (άλλο που τη σχέση μας την χάλασε αυτός ο ανταγωνισμός). Τώρα όμως που εγώ δεν τα καταφέρνω κ αυτή τα κατάφερε κ έμεινε έγκυος κ δεν τίθεται καν θέμα σύγκρισης ή ανταγωνισμού στο συγκεκριμένο θέμα, μου έσκασαν όλα σαν ένα γερό χαστούκι. Η σύγκριση κ ο ανταγωνισμός, όποιο αποτέλεσμα κ… Διαβάστε περισσότερα »
@Meddle Το κακό είναι οτι οι γονείς πιστεύουν οτι έτσι το μικρότερο παιδί θα παραδειγματιστεί, ενώ στην ουσία του διαλύουν την ψυχολογία
@Νινάκι127 Λυπάμαι γι αυτή την τραυματική εμπειρία. Και πόσο μάλλον που το άκουσες από την ίδια σου τη μητέρα, οχι πως αν το άκουγες από κάποιον άλλο θα ήταν λιγότερο επώδυνο αλλά η μητέρα σου είναι η γυναίκα που σε έφερε στον κόσμο, είσαι το παιδί της κι όμως σε πλήγωσε με το να σε αποκαλέσει “άσχημη”. Εύχομαι τα καλύτερα σε εσένα και την αδερφούλα σου. Έχετε μια αγκαλίτσα από μενα🤗
Πόσο δίκιο έχεις! Ποτέ, ποτέ ποτέ δεν πρέπει να συγκρίνουμε τα παιδιά μεταξύ τους. Από τις πιο μικρές ηλικίες του τύπου “η αδελφή σου έφαγε όλο το φαΐ της / έχει κιόλας ντυθεί / έμαθε να δένει τα παπούτσια της, ΕΣΥ;” μέχρι τα πιο μεγάλα, όπως “Εκείνη μπήκε Ιατρική, ΕΣΥ;” Πιστέψτε με, το πράγμα χτίζεται από τα πολύ μικρά, τα πολύ “ασήμαντα”, από πολύ νωρίς.
@blanca Θέλω να σταθώ στη λέξη “κιόλας”, θεωρώ οτι με το να λέει ο γονιός οτι το ένα παιδί έχει ήδη μάθει, όπως είπες, να ντύνεται μόνο του, να δένει τα παπούτσια του κτλ, το άλλο νιώθει άσχημα και εκτός αυτού αγχώνεται να προφτάσει το αδερφάκι του. Είναι σαν αγώνας δρόμου δηλαδή, να προλάβει να μη μείνει πίσω
Εμένα η μητέρα μου όταν ήμουν μικρή μου έλεγε συχνά : αχ χάθηκε να μου έμοιαζες λιγο που είμαι ομορφη κ εσύ πήρες από τον πατέρα σου. Με τρόπο με έλεγε άσχημη σε περίπτωση που δ καταλάβατε. Για χρόνια πίστευα ότι δ ήμουν όμορφη κ όταν από την εφηβεία κ μετά που έλεγαν ότι είμαι όμορφη φίλοι ή αγόρια, νόμιζα ότι μου έλεγαν ψέμματα. Μου πήρε χρόνια να αποδεχτώ τον εαυτό μου. Απλά ήθελα να το βγάλω από μέσα μου. Ευχαριστώ που υπάρχετε όλοι εσείς!!!!!
@Cozy Μπράβο σου που δούλεψες και αποδέχτηκες τον εαυτό σου♥️♥️ Έχεις την αμέριστη αγάπη και στήριξή μας
Μα, με αποδοχή.
Αν το αποδέχεσαι θα καταλάβει ότι το αγαπάς, ακριβώς όπως είναι. Κι αν το αγαπάς ακριβώς όπως είναι, θα νιώσει ότι αυτό αξίζει.
Με πολλή δουλειά με τον εαυτό μας.
Είναι η τιτάνια προσπάθεια της γονεικότητας, να αδειάζεις το μυαλό σου από στερεότυπα, συγκρίσεις και μαθημένες συμπεριφορές. Δεν πετυχαίνει απόλυτα ποτέ, όσο πιο δουλεμένος είσαι με τον εαυτό σου, τόσο καλύτερα πηγαίνει. Στην πράξη, κάνουμε λάθη, αλλά μπορούμε πάντα να γυρίζουμε πίσω και να τα συζητάμε ή να αλλάζουμε γνώμη ή να ζητάμε συγγνώμη. Και το χιούμορ έχω παρατηρήσει ότι είναι μέγα συστατικό επιτυχίας.
Το να ζητάμε συγγνώμη, ευχαριστώ, κάποιος έπρεπε να το πει.
Το γεγονός είναι ότι τα παιδιά θα πάρουν από το παράδειγμά μας όχι από όσα τους λέμε και γι αυτό όπως λες, δεν θα πετύχει απόλυτα ποτέ και πρέπει να είμαστε ικανοί και διαθέσιμοι οπισθοχώρηση και ανασύνταξη, αναθεώρηση και απολογία, διαρκώς 😊
Να αγαπάει τον εαυτό του σημαίνει να έχει αυτοπεποίθηση. Πώς θα συμβάλλεις σε αυτό; 3 τρόπους θα σου πω. 1.Ακόμα και απο τη στιγμή που είναι βρέφος χτίζεται η αυτοπεποίθηση. Όταν κλαίει να ανταποκρινεσαι αμέσως, να παρατηρείς τις ανάγκες του και να ανταποκρίνεσαι σε αυτές, να το παιρνεις αγκαλιά κάθε φορά που το έχει ανάγκη. Δεν κακομαθαίνουν τα βρέφη απο την πολλή αγκαλιά, το εχω ακουσει και αυτό, είναι μύθος. Όταν ένα βρέφος κλαίει και αμέσως υπαρχει ανταπόκριση, εδραιώνεται μέσα του η αίσθηση οτι μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, οτι έχει κάποιον έλεγχο στα πράγματα. Μόλις αρχίσει να καταλαβαίνει και… Διαβάστε περισσότερα »
Συμφωνώ και επαυξάνω με τις απαντήσεις. Τις προάλλες έγινε μεγάλη και ενδιαφέρουσα κουβέντα στο πώς δεν πρέπει να χαρακτηρίζουμε τα παιδιά. Ε, το ίδιο πρέπει να γίνεται με μας. Είναι πολύ σημαντικό είμαστε καλοσυνάτοι με τον εαυτό μας σε όλες, μα σε όλες τις περιστάσεις και να μην αυτοσαρκαζόμαστε. Ας πούμε το κλασικό που λέμε αν κάναμε ένα λάθος “τι χαζή που είμαι!”, ή αν μας έχει διαφύγει κάτι “είμαι ξεχασιάρα, αφηρημένη “, “είμαι άσχετη”, συνοδευμένα με ύφος απαξίωσης, το μόνο που κάνουν είναι να δίνουν το παράδειγμα στα παιδιά, και μαντέψτε: αντιγράφουν όλο το πακέτο. Προσοχή, δεν λέω να… Διαβάστε περισσότερα »
@blanca luna, σ ευχαριστω γι αυτο το σχολιο. Νομιζω μου ανοιξες τα ματια.
Λένα, σε ευχαριστούμε για τις ωραίες συμβουλές. Είναι ιδιαίτερα χρήσιμες.
Μεταξύ άλλων, μου άρεσε πολύ (και όχι μόνο φυσικά) το “Καταφέρνεις τα πάντα όταν βλέπεις την προσπάθεια, την προσπάθεια σκέτη, χωρίς να επικεντρώνεσαι στο αποτέλεσμα.”.
…με το να το αγαπάς ακριβώς όπως είναι.
Εμένα μου άρεσε ιδιαίτερα το «συναισθηματική άνεση». Ποσό σπάνια έχει κατακτηθεί αυτό από τους γονείς, πριν γίνουν γονείς!
@Betty, πολυ με σταναχωρησες μ αυτο το σχολιο..❤
Συναισθηματική άνεση έχεις όταν τα έχεις βρει με τον εαυτό σου και δεν έχεις προσδοκίες από άλλους, εκτός από τις ερωτικές και φιλικές σχέσεις σου με άλλους ενήλικες και βάση τις συμφωνίες σας. Τα παιδιά μας δεν είναι δικά μας παιδιά. Είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της Ζωής για τον εαυτό της. Έρχονται μέσα από σας, αλλά όχι από σας. Και παρόλο που είναι μαζί σας, δεν σας ανήκουν. Μπορείτε να τους δώσετε την αγάπη σας, αλλά όχι τις σκέψεις σας. Γιατί έχουν τις δικές τους σκέψεις. Μπορείτε να στεγάσετε το σώμα τους αλλά όχι την ψυχή… Διαβάστε περισσότερα »
Μίλησες στην ψυχούλα μου!!!!