Αγαπητή Αμπά, θα μπω κατευθείαν στο θέμα. Έχω μια σχέση εδώ και 3 χρόνια, όπου περάσαμε αρκετό καιρό από απόσταση και εδώ και ένα χρόνο συγκατοικούμε. Και οι δύο μας κοντά στα 30. Για εκείνον είναι η πρώτη μακροχρόνια ( ή έστω η πιο μεγάλης διάρκεια σχέση που είχε μέχρι τώρα) και για μένα είναι η πρώτη σχέση που ερωτεύτηκα πάρα πολύ στην ενήλικη ζωή μου (είχε συμβεί άλλη μια φορά στα 19-20, αλλά ήταν πολύ διαφορετική η φάση της ζωής μου). Μπορώ να πω ότι η σχέση προχωράει καλά, είχαμε καποιες δυσκολίες με την καραντίνα, λόγω κλεισίματος, άγχπυς και πίεσης που βγήκαν στη σχέση καθώς δεν είχαμε επαφή με κανενάν άλλον, αλλά τώρα θεωρώ ότι το έχουμε ξεπεράσει πλήρως. Πριν λίγες μέρες λοιπόν ψάχναμε κάτι στις παλιές μας συνομίλες στο viber και κοιτάζοντας τα μηνύματα ένα χρόνο πρίν ήταν σαν να είμαστε άλλοι άνθρωποι. Υπήρχε αυτός ο ενθουσιασμός, αυτή η αγωνία να είμαστε μαζί, το πόσο λείπαμε ο ένας στον άλλον, αυτό που μπορείς να ταξιδέψεις μια μέρα για να δεις 3 ώρες τον άλλον. Ακόμα και μέχρι πριν την καραντίνα, υπήρχε περισσότερη επικοινωνία όσο είμασταν στις δουλείας μας, περισσότερη τρυφερότητα. Τώρα είμαστε μεν καλά και ήρεμα και δεν έχω κανένα παράπονο, αλλά σκέφτομαι τι πήγε στραβά και χάσαμε αυτό το όμορφο κομμάτι. Καταλαβαίνω ότι έως ένα βαθμό είναι λόγω του χρόνου που περνάει, το ότι εγω είμαι συνέχεια σπίτι ακόμα και δεν έχει επανέλθει πλήρως η καθημερινότητα μας, αλλά μήπως πάνω από όλα είναι η φυσική ροή των πραγμάτων? Όσοι έχουν σχέσεις 10 χρόνοα ξέρω γω, μπορούν να διατηρήσουν λίγο από την ένταση και τον ενθουσιασμό του πρώτου καιρού ή σιγά σιγά περνάτε από διάφορες φάσεις και είτε κάπου χάνεται στην πορεία είτε εξελίσσετε μαζί την σχέση σας σε κάτι πιο βαθύ?
– finding neverland
Οι σχέσεις αλλάζουν και συνταγές δεν υπάρχουν. Δεν θα σου πει κανένας ότι είναι έτσι ή είναι αλλιώς, και αν σου το πει είναι απλώς αυτό που έχει βιώσει και θεωρεί υποχρεωτικό για όλους. Δεν πιστεύω ότι γίνεται να υπάρχει πάντα το ίδιο κλίμα, όμως, ούτε για δέκα χρόνια, ούτε για δέκα μήνες, πόσο μάλλον όταν συμβαίνουν τόσο έντονα γεγονότα όπως μια πανδημία.
Αυτό που ξέρω όμως επίσης είναι ότι ένα δύσκολο γεγονός που έρχεται από έξω, δεν δημιουργεί απαραίτητα πίεση μέσα στη σχέση. Αν μια σχέση είναι αρμονική, η εξωτερική πίεση μπορεί ακόμα και να λειτουργήσει αντίθετα. Αντιστοίχως ο χρόνος φέρνει αλλαγές, αλλά αυτές οι αλλαγές δεν σημαίνουν απαραίτητα φθορά. Οπότε, μόνο την δική σου σχέση μπορείς να εξετάσεις. Ο ενθουσιασμός μπορεί να φθίνει, αλλά δεν βλέπω γιατί πρέπει να χάνεται η επικοινωνία και η τρυφερότητα.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Μια σχέση δεν μπορεί να μείνει για πάντα στην ίδια φάση, δεν είναι λογικό και ίσως δεν είναι και βιώσιμο. Σε μια υγιή σχέση κάτι αφήνεις πίσω αλλά και κάτι κερδίζεις. Το ζήτημα είναι και η επόμενη πίστα να σας ευχαριστει το ίδιο.
Με αυτή την ερώτηση κάνω προσωπική ψυχοθεραπεία. Είχα σχέσεις συντροφικές που όμως κάποια στιγμή βαριόμουν και τελικά στα 21 έκανα σχέση με κάποιον με τον οποίο ήμουν στα κάγκελα επί δέκα χρόνια. Νόμιζα ότι είμαι στα κάγκελα επειδή αυτός είναι φοβερός και τρομερός. Δεν ήταν αυτός ο λόγος όμως. Ο λόγος ήταν ότι η προτεραιότητα μου ήταν ο ενθουσιασμός και το γκομενιλίκι. Μου άρεσαν λοιπόν άνθρωποι, που μου μου έδιναν αυτό. Δηλαδή περιπετειώδης ενδιαφέροντες αλλά με συναισθηματική νοημοσύνη τζατζικιού. Μετά έκανα και άλλες σχέσεις με το ίδιο πατρόν που βέβαια τις έληγα πιο νωρίς γιατί δεν άντεχα άλλο το κάγκελο….… Διαβάστε περισσότερα »
Είσαι φίλη μου. Όχι, όχι συγγενής μου είσαι. Ομοαιματη. Τι θα γίνει που κοντεύω τα 40 και θέλω φωτιά; Και όταν ήμουν 20 έβρισκα φωτιές στα 500 μέτρα και τώρα όλοι θέλουν ηρεμία, γαλήνη και θάλασσα;
Το θέμα είναι , πως όταν το γνωρίζεις, δεν έχει πια πλάκα…. Εγώ όταν τα ζούσα αυτά, πίστευα ότι θέλω καλή συντροφική σχέση … και υπέφερα. Ψυλλιάστηκα ότι κάτι τρέχει με μένα, όταν η τρίτη σχέση στη σειρά , ήταν σα να τα έφτιαχνα με τον ίδιο άντρα… Ξεκίνησα ψυχοθεραπεία για χρόνια, αλλά πάλι με τράβηξε ένας τέτοιος, αλλά αυτή τη φορά είχα επίγνωση και δεν τρελάθηκα…. ε ήμουν και 42 τότε
Τίποτα ,ποτέ δεν πρέπει να είναι “κάπως”. Πρέπει να είναι όπως σου βγαίνει εσένα και αυτό που σου βγαίνει να σε καλύπτει. Αυτό το άγχος που πρέπει στους 6 μήνες, 1,5 χρόνο, στα 5 χρόνια κ.λ.π οι σχέσεις, το σεξ, η διασκέδαση πρέπει να είναι “κάπως” μπορεί να σου κοστίσει..Περνάς καλά; Τέλος. Κάτι δεν σου πάει καλά; Εξέτασε το διεξοδικά , με θάρρος και ειλικρίνεια, και μην ψάχνεις έτοιμες απαντήσεις. Δεν υπάρχουν.
8 χρονια μαζι με 2 παιδιά, δεν μπορω να φανταστώ να έχουμε τον ιδιο ενθουσιασμό με τότε που ημασταν ελευθεροι χωρις παιδια και μεναμε μακριά. Ουτε και θελω κιολας, ανταλλαζω το αρχικο παθος και την ενταση με την ηρεμια της γνώσης οτι “Εδώ ειμαστε”. Το σεξ παραμενει το ιδιο καλό όμως, σημαντικο για μενα.
Ο χρόνος είναι μία παράμετρος που αλλάζει. Όταν σε κάτι αλλάζουν οι παράμετροι, λογικό δεν είναι να μεταβληθεί και αυτό; Το ερώτημα είναι αν η αλλαγή σου αρέσει ή όχι. Και δεν το λέω κουνώντας το δάχτυλο στη σχέση σου. Μου φαίνονται έτη φωτός τα ταξίδια της μιας μέρας για να δεις τον άλλο 3 ώρες, ευτυχώς τα έζησα. Τώρα πια δεν θα το έκανα, ούτε και θα το έκανε. Αλλά ναι θα προτιμούσα λίγο περισσότερο φλερτ, το οποίο επανέρχεται μόλις κάνουμε 2-3 καλούς ύπνους σερί.
Οι σχέσεις αλλάζουν αναπόφευκτα με τον χρόνο. Η ένταση και ο ενθουσιασμός της αρχής μετατρέπονται σε κάτι πιο βαθύ με τα χρόνια, ίσως φαίνεται λιγότερο έντονο αλλά είναι πιο βαθύ κι έχει ένταση αλλά όχι με την ίδιο συχνότητα με πριν. Κι εγώ πριν λίγο καιρο έψαχνα κάτι στα μηνύματά μου και είδα μηνύματα που αντάλλαζα με τον άντρα μου στις αρχές της σχέσης μας και ζήλεψα λίγο. Υπήρχε αυτός ο ενθουσιασμός που λες, η ένταση και το πάθος αλλά μετά σκέφτηκα οτι δεν μέναμε μαζί τοτε. Βλεπόμασταν 3,4 φορές την εβδομάδα. Τώρα μένουμε μαζί, πλέον εργαζόμαστε και οι δύο… Διαβάστε περισσότερα »
«Τα πάντα ρεί και μηδέποτε κατά τ’ αυτό μένειν»
Εσείς πως και γιατί να μείνετε στάσιμοι?! Γιατί στασιμότητα είναι και όχι σταθερότητα!
Οι άνθρωποι όπως και οι σχέσεις εξελίσσονται, περνάνε από διάφορες και διαφορετικές φάσεις. Go with the flow….
Η σύντομη μου απάντηση είναι πως η ένταση του πρώτου καιρού συνήθως ατονεί και ναι,αν σε κρατάνε κι άλλα πράγματα στη σχέση πέρα από τον πόθο και το παθος, αντικαθίσταται από κάτι άλλο.Το ζήτημα είναι να μη χαθεί και τελείως..Προτεινω Εσθερ Περέλ να διαβάσεις,το mating in captivity- υπάρχει και στα ελληνικά αλλά δε θυμάμαι τώρα τον τίτλο,τα λεει πολύ καλά και πραγματεύεται ακριβώς αυτό το θέμα.
Πρώτο και κυριο θα σου πρότεινα, επειδή λες οτι εισαι πολυ κλεισμένη στο σπίτι (ή έτσι κατάλαβα) να μην εισαι! Να βγαίνεις έξω, ακόμα και να μην έχεις κάτι να κάνεις. Βρες. Επίσης να μην επιδιώκεις σώνει και καλά να τα κάνετε όλα μαζί, να βγαίνεις και με φίλες και φίλους χωρίς εκείνον (κι αυτός επισης) ακόμα και καποιο διήμερο ή διακοπες. Σε αυτή την περιπτωση δες αν σου λείπει ή αν περνας καλυτερα χωρις αυτόν και επανεξέτασε τα πραγματα. Μπορει βέβαια και να περασεις καλά χωρίς τίποτα απο τα δύο, απλα γυρίζοντας και βλέποντάς τον ξανά να χαμογελάσεις λίγο… Διαβάστε περισσότερα »