Αγαπητή «Α, μπα»: Η οικογένεια μου καταρρέει

Η οικογένεια μου καταρρέει. Δεν ξέρω από πού να το πιάσω.. Λοιπόν.. είμαι 23, σε δεινή οικονομική κατάσταση, σπουδάζω σε άλλη πόλη, δουλεύω part–time, και τελευταία έχω αποκτήσει πολύ στενή επαφή με αυτό το site. Γι αυτό και στέλνω. Ακολουθεί πολύ μεγάλο κείμενο. Λοιπόν.. Είναι βράδυ. Δεν μπορώ να κοιμηθώ. Σήμερα συνέβη το εξής. Η μητέρα μου με έπαιρνε τηλέφωνα στο κινητό. Δεν το σήκωνα. Για κάποιες ώρες. Το ίδιο έκανε και με τον αδερφό μου. Ούτε και εκείνος το σήκωνε. Έπαιρνε και ξανάπαιρνε. Σε κάποια φάση αποφασίζω να την πάρω πίσω. Εκείνη μες την ανησυχία (από το πουθενά-6 χρόνια τώρα δεν έχει συμβεί κάτι αντίστοιχο), να έχει τρελαθεί και να μου λέει “μην μου ξαναμιλήσεις, εμένα ξέγραψέ με, δεν με σκέφτηκες όλη μέρα”. Παίρνω τηλέφωνο τον μπαμπά μου, και αυτός αντίστοιχα να κλαίει. Στο σπίτι έχω τσακωθεί με τον αδερφό γιατί αποφεύγει τις υποχρεώσεις του μες το διαμέρισμα.που μένουμε οι δύο μας. Μια βδομάδα τώρα κλειστές πόρτες, ούτε ένα γεια. Δεν ξέρω τι κάνει στο δίπλα δωμάτιο. Η μάλλον ξέρω. Καίγεται μπροστά από το πισι. Τα τελευταία 5-7 χρόνια δεν έχει κουνήσει το κεφάλι του. Τώρα λέει δουλεύει. Βγάζει χρήματα από κάτι 10χρονα που τον πληρώνουν να χτίζει κάτι κόσμους. Δεν έχει κανένα φίλο. Τρίτο έτος στη σχολή, έχει περάσει μερικά μαθήματα, γύρω στα 3 αν δεν κάνω λάθος. Είναι 21…. Νιώθω ότι χάνει τη ζωή του α μπα μου, τα καλύτερά του χρόνια. Και δεν το βλέπει… Περισυ κατάφερα να τον κάνω να σκεφτεί μήπως δεν του ταιριάζει αυτή η σχολή και να προσπαθήσει να ακολουθήσει κάτι άλλο που να του αρέσει, και που να του προσφέρει επαγγελματική αποκατάσταση.Το είχε σκεφτεί σοβαρά, να αλλάξει ίσως σχολή, αλλά οπως φαίνεται εγκατέλειψε την ιδέα. Η αλήθεια είναι ότι έχει κάποια προβλήματα υγείας που τον εμπόδισαν να κυνηγήσει μια άλλη καριέρα (την οποία όμως ήθελε να ακολουθήσει για τα λεφτά…). Οι γονείς μου δικαιολογούν τη συμπεριφορά του. Είναι λένε αγόρι.. θα του περάσει… Είναι που έχει και αυτό το πρόβλημα υγείας … Μην ασχολείσαι. Εξάλλου, ο ψυχολόγος στην οικογένεια μου είναι κάτι κακό, για τους τρελούς. Δεν υπάρχει στο πλάνο. Η μαμά μου, κλασσική Ελληνίδα μάνα. Γεννήθηκε για να κάνει αυτό. Να είναι μάνα. Στα 55 της σήμερα, μετά από 24 χρόνια αφοσίωσης στην μητρότητα, έχει ολοκληρώσει το έργο της… Κάθεται στο σπίτι όλη μερα, κάνει τις δουλειές του σπιτιού, μαγειρεύει στον άντρα της, δεν βγαίνει από αυτό (πότε στη ζωή μου δεν έβγαινε, δεν θυμάμαι να έχω μείνει ποτέ μόνη στο σπίτι), δεν έχει φίλες. Τηλεόραση και Λένα Μαντά… Ο πατέρας μου βέβαια συνυπεύθυνος θα προσθέσω… Τα τελευταία 4 χρόνια (μετά που φύγαμε από το σπίτι -τα παιδιά- και μπήκε στην εμμηνόπαυση) τα έχει παίξει. Κάνει σα μωρό. Νιώθω ότι μιλάω σε 5χρονο οπότε της μιλάω. Παράλληλα, προέκυψε ένα θέμα υγείας του πατέρα μου, και όλα όπως είναι φυσικό άλλαξαν. Το εισόδημα της οικογένειας μειώθηκε αισθητά. Η ψευδαίσθηση σταθερότητας κλονίστηκε. Η μητέρα μου τεμπελιάζει/αρνείται να δεχθεί τα νέα δεδομένα ένα χρόνο τώρα. Ο αδερφός μου κλεισμένος μέσα/στον δικό του κόσμο. Και γω προσπαθώ να σώσω ότι μπορώ. Δηλαδή τι να σώσω.. να επιβιώσω προσπαθώ… Και μέσα σε όλα αυτά με τρώει. Με τρώει το εξής: τι περιμένουν… Τι περιμένουν για να ζήσουν;! Για να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους; Η μητέρα μου περιμένει (και μου το έχει πει) ότι θα με ακολουθήσει όπου πάω και να τη φροντίζω εγώ. Όπως με φρόντισε αυτή. Δηλαδή αυτό είναι η μητρότητα; Έχει σημασία ανταλλακτική γι’ αυτήν; Εγώ θέλω να φύγω από δω. Να κάνω άλλη ζωή. Πνίγομαι. Ήδη έχω κάνει πρακτική στο εξωτερικό, έχω φύγει Εράσμους, τελειώνω τώρα τις σπουδές μου. Θέλω να φύγω. Δεν θέλω να με ακολουθήσει κανείς τους. Υπήρξαμε δεμένη οικογένεια. Όμως κάτι έχει σπάσει μέσα μου. Δεν μου αρέσει και η ζωή στην Ελλάδα. Νιώθω βέβαια υποχρέωση, ότι επένδυσαν πάνω μου και πρέπει να τους το ανταποδώσω. Εφόσον λοιπόν τα πράγματα στο μέλλον πάνε καλά, θα προσπαθήσω να τους βοηθήσω ..οικονομικά. Αλλά μέχρι εκεί. Τώρα όμως, δεν ξέρω τι να κάνω.. Πήγαινα σε ψυχολόγο δωρεάν, έληξε όμως η σύμβαση του και σταμάτησα. Όταν το είπα στην μητέρα μου: κλάματα, φωνές, το παιδί μου έχει πρόβλημα. Είναι προφανές ότι όποτε προτείνω αυτή τη λύση, είναι του σατανά,και εννοείται δεν υπάρχει βοήθεια και κατανόηση. Έχω τρελαθεί. Όλο κλάματα και φωνές και έλλειψη κατανόησης, υπεκφυγές, φόβος για κάτι νέο. Ξέρω οτι θα μου πεις, ξαναξεκίνα θεραπεία. Και ας ζήσει ο καθένας τη ζωή που θέλει. Ότι δεν μπορείς να βοηθήσεις κάποιον που δεν θέλει να βοηθήθει. Αλλά θα ήθελα να δω αν υπάρχει κάποια πιθανότητα να απαντήσεις κάτι διαφορετικό. Δεν ξέρω αν θα μπορούσες να που πεις κάτι insightful, που θα με βοηθήσει (πέρα από τον ψυχολόγο). Είχα ανάγκη να τα πω. Μήπως δείτε εσείς κάτι που δεν βλέπω εγώ. Πώς να ξεφύγω από αυτή την τρέλα. Μήπως είμαι drama queen και σε τελευταία ανάλυση δεν είναι όλα αυτά και τόσο σοβαρά; Ελπίζω να μην έγινα κουραστική. Φιλιά πολλά σε όλους.

-Κραυγή – διάλεξη μάλλον- απελπισίας!

Όχι, δεν θα σου πω κάτι διαφορετικό από αυτά που έχεις υποθέσει ότι θα σου πω. Δεν υπάρχει κάτι άλλο. Μόνο έτσι θα ξεφύγεις από αυτή την τρέλα.

Τι θα πει «δεν είναι τόσο σοβαρά»; Πώς μετράς το «τόσο;» Αν δεν είναι τόσο σοβαρά, τι αλλάζει; Γίνονται πιο εύκολα;

Θα ξαναπάς σε ψυχολόγο, αλλά δεν θα το πεις σε κανέναν στην οικογένεια. Και δεν θα σταματήσεις να πηγαίνεις.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News