Γεια σου Α μπα και αναγνώστες. Λοιπόν θέλω να μοιραστώ δύο πράγματα που με βασανίζουν θα έλεγα. Γνωρίζω που λες μια κοπέλα γειτόνισσα μου , κάνουμε λίγη παρέα, πάμε για κανένα καφέ. Εκείνη μου εξιστορεί μια περιπέτεια που είχε με την ψυχική της υγεία, ότι παίρνει αγωγή και βλέπει θεραπευτή. Λόγω αυτού δεν κατάφερε να τελειώσει το λύκειο και τώρα στα 22 της είναι χωρίς απολυτήριο και καμιά βλέψη να πάει έστω σε μια τεχνική σχολή γιατί οι γονείς της φοβούνται μην έρθει σε επαφή με κακές παρέες και ξανακυλήσει. Έχω προσπαθήσει να τη βοηθήσω είτε πρακτικά, πχ να της βρω ποια τεχνικά λύκεια υπάρχουν , είτε προτείνοντας κάποια έξοδο για να περάσει καλά γιατί παρέες δεν έχει καθόλου. Όμως μην κατανοώντας ακριβώς την κατάσταση της , βρέθηκα να απολογούμαι στον πατέρα της γιατί της προτείνω λέει εξτριμ πράγματα που αυτός δεν εγκρίνει.Και τη χαρακτήρισε και μη φυσιολογική. Εγώ έχοντας επαφή με ψυχοθεραπεία ξέρω ότι συχνά οι γονείς σαμποτάρουν γιατί είναι φοβισμένοι, φοβούνται το στίγμα και είναι και αδαείς. Όμως δικαιολογείται τόση απομόνωση; Μετά από δύο τέτοια περιστατικά εκείνη οπότε με βλέπει σχεδόν δε μου μιλάει, σίγουρα την έχουν επηρεάσει. Άλλο. Φίλος, ξέρω και την οικογένειά του, αφηγείται συχνά παραληρηματικές ιστορίες και ειδικά τώρα με τον ιό ασχολείται όλη μέρα με τις θεωρίες συνομωσίας. Μου τα λέει, λέω μάλλον δεν τα εννοεί, κουβέντα να γίνεται. Του λέω μια μέρα βρε οκ ηρέμησε , νομίζω ότι δεν έδωσε σημασία. Ξέρω ότι έχει διαγνωστεί με ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή. Μορφωμένος, με δουλειά και κοινωνικός. Συχνά παρατηρώ ότι ξεφεύγει το μυαλό του και ” τον χάνω”. Η οικογένεια του είναι άνθρωποι από χωριό και αδαείς αλλά σε βαθμό κακουργήματος, πετάνε συχνά διάφορα που δείχνουν ότι είναι άσχετοι αν.οχι επικίνδυνοι. Δεν ξέρω αν είναι οκ να τους μιλήσω για το ότι βλέπω να έρχεται πάλι κάποιο επεισόδιο του φίλου μου. Και στην πρώτη περίπτωση δεν ξέρω πώς να βοηθήσω. Μήπως δε μου πέφτει λόγος; Νιώθω το βάρος της ευθύνης για αυτούς τους δύο συνανθρώπους. Πώς να το χειριστώ;
Αυτό που πρέπει να διαχειριστείς είναι το βάρος της ευθύνης. Είναι πολύ περιορισμένα αυτά που μπορείς να κάνεις όταν πρόκειται για ενήλικες. Προσπάθησες να βοηθήσεις και είδες τι έγινε. Δεν είναι στον έλεγχο σου, δεν γίνεται να σβήσεις εσύ το στίγμα των ψυχικών παθήσεων με τις δικές σου προσπάθειες. Δεν είναι οι μόνοι που δεν έχουν την βοήθεια που χρειάζεται, τυχαίνει να ξέρεις εσύ αυτούς τους δύο. Υπάρχουν άπειροι άνθρωποι που χρειάζονται βοήθεια που δεν λαμβάνουν. Αν θα σε βοηθούσε, θα μπορούσες να ασχοληθείς με το θέμα της ψυχικής υγείας σε κάποιο επίπεδο ώστε να προσφέρεις, αλλά να το κάνεις αυτό, να ξέρεις ότι το πρόβλημα είναι πολύ πιο έντονο από αυτό που περιγράφεις εδώ, οπότε επιστρέφουμε ξανά στην δική σου αντιμετώπιση του θέματος.
Αν είσαι δίπλα τους και διατεθειμένη να βοηθήσεις όπως μπορείς, δεν υπάρχουν πολλά περισσότερα. Δεν θα αλλάξεις τα μυαλά της ευρύτερης οικογένειας οποιουδήποτε με τα λόγια. Καλύτερα να μιλάς μόνο με τους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν το πρόβλημα, αν βλέπεις ότι η οικογένεια σαμποτάρει τις προσπάθειες σου.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Μία συμφοιτήτριά μου ήταν διπολική, έκανε χρήση ουσιών κι αυτό τα χειροτέρευε όλα. Είχαμε να κάνουμε κάποια ομαδική εργασία και με επέλεξε για ταίρι, ήμουν το μοναδικό άτομο που εμπιστευόταν. Σε αυτό το σημείο να σημειώσω ότι έχω πρόσωπο στο πολύ κοντινό μου περιβάλλον με σχιζοφρένεια. Ήξερα πώς να διαχειριστώ τις καταστάσεις. Αργότερα κατάλαβα ότι πάω κοντά σε αυτό γιατί αυτό είναι το γνώριμο ακόμα κι αν δεν είναι το απόλυτα ασφαλές.
Με λυπεί απίστευτα να βλέπω πως υπάρχει αυτό το στίγμα της ψυχικής ασθένειας. Δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα μάτσο καράβλαχοι που δε βλέπουν πέρα από τη μύτη τους και δεν θέλουν να ενημερωθούν.
Ήδη βοήθησες ανθρώπινα. Είπες κάποια πράγματα και είδες ότι δεν έπιασαν τόπο. Τώρα πρέπει να αποχωρήσεις από την προσπάθεια. Όπως είπε και η Λένα, είναι ενήλικες. Το ότι έχουν αυτές τις οικογένειες δυστυχώς ή ευτυχώς είναι μοιραίο. Τα προβλήματα που έχουμε είναι σε συνάρτηση των οικογενειών μας και η οικογένεια του κάθε ανθρώπου είναι μοιραία , τυχαία , απόλυτη και δεν αλλάζει. Είχα και εγώ το σύνδρομο “ψιλοσωτήρα”, αλλά πολύ νωρίς κατάλαβα ότι αυτό ενώ φαίνεται καλό, δεν είναι. Είναι καλό να πεις μια κουβέντα, αλλά δεν είναι καλό όταν σου γίνεται έμμονη ιδέα η ζωή των άλλων και επιμένεις.… Διαβάστε περισσότερα »
Κάνεις ήδη κάτι πολύ σημαντικό.Μιλάς μαζί τους.Είναι δύσκολο για αυτούς τους ανθρώπους να έχουν κοινωνική ζωή.Και δεν είναι ανόητοι.Καταλαβαίνουν και εκτιμούν,όταν τους πλησιάζει κάποιος ισότιμα.Για παραπάνω πράγματα δεν είναι στο χέρι σου.Το να πάρεις ένα τηλέφωνο,να ενδιαφερθείς,να πιεις έναν καφέ,να ακούσεις λίγο τον άλλο κι ας λέει τα δικά του,είναι μεγάλη δουλειά.Μέχρι το σημείο που δε σε φθείρει.
Καταλαβαίνω αυτή την αγανάκτηση που νιώθεις γιατί έχω και εγώ αυτό το θέμα, να μην μπορώ να δεχτώ ότι για κάποιες καταστάσεις απλώς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα γιατί μόνο η δική μας η συμπεριφορά είναι αυτή που ελέγχουμε. Όμως δυστυχώς έτσι είναι. Σαν τι άλλο να κάνεις δηλαδή; Να τους πιάσεις όλους από το αυτί;; Συνέχισε να είσαι δίπλα σε αυτούς τους ανθρώπους με τον τρόπο και μέχρι του σημείου που μπορεις, είναι πολύ σημαντικό και αυτό και από εκεί και πέρα, όπως λέει και η απάντηση, βρες έναν τρόπο να διαχειριστείς αυτή σου την επιθυμία για βοήθεια και… Διαβάστε περισσότερα »
https://www.mentalhealth.gov/talk/friends-family-members
https://www.psychiatry.org/patients-families/warning-signs-of-mental-illness
https://www.healthdirect.gov.au/signs-mental-health-issue
https://www.mentalhealth.org.uk/publications/supporting-someone-mental-health-problem
και ενα how to support friends with mental illness βγαζει πολλα τετοια ακομα
Χαχαχαχα αν πάει στον πατέρα της πρώτης τι να πω…κι εμένα εκεί πήγε το μυαλό μου.