Μια από τις πιο συζητημένες σειρές του 2017 ήταν το εφηβικό δράμα 13 Reasons Why. Η Χάνα είναι καλή μαθήτρια, από αγαπημένη οικογένεια, ζει σε ένα μικρό «οικογενειακό» μέρος, έχει φίλους και δεν περνάει απαρατήρητη από τα αγόρια. Ξαφνικά, αυτοκτονεί. Τι έφταιξε;
Λίγες μέρες μετά τον θάνατο της, εμφανίζονται μια σειρά κασετών που έχει ηχογραφήσει η ίδια. Σε κάθε μία από αυτές, αναλύει έναν από τους 13 λόγους που την οδήγησαν στην αυτοκτονία. Όλοι οι λόγοι φαίνονται διαφορετικοί αλλά στην πραγματικότητα είναι ο εξής ένας: o σχολικός εκφοβισμός.
Μια αθώα φήμη παίρνει μέγεθος χιονοστιβάδας και ξαφνικά αποκαλύπτεται πόσο σκληροί και άδικοι μπορούν να γίνουν οι έφηβοι ακόμα και με ένα έξυπνο, ευγενικό κορίτσι. Όλοι έχουν άποψη για αυτήν πριν την γνωρίσουν και διστάζουν να συνδεθούν με το κορίτσι που έχει κακή φήμη. Οι καθηγητές αδιαφορούν για την ολοφάνερη κουλτούρα εκφοβισμού που επικρατεί στο σχολείο. Οι γονείς είναι πνιγμένοι στα οικογενειακά προβλήματα και ο σύμβουλος του σχολείου έχει να ασχοληθεί με εκατοντάδες παιδιά. Όλοι ακούνε ψιθύρους ότι η Χάνα υποφέρει αλλά κανείς δεν δίνει την πρέπουσα σημασία.
Η Χάνα είναι μια τηλεοπτική ηρωίδα, αλλά η ιστορία της είναι σοκαριστικά κοινή. Τα παιδιά είναι σκληρά και αυτό δεν είναι κάτι καινούριο. Πάντα τα «διαφορετικά» παιδιά είχαν ένα στόχο στην πλάτη, απλά τώρα είναι πιο εύκολο να ακούσουμε ιστορίες αλλά και να ενδιαφερθούμε. Παλιότερα, η αφήγηση ήταν μια: «παιδιά είναι μια μαλώνουν και μετά τα ξαναβρίσκουν», «και εμείς έτσι κάναμε, τι πάθαμε;», «λίγο πείραγμα θα σε σκληραγωγήσει». Ποιος να τολμήσει να πει ότι φοβάται να πάει σχολείο; Ποιος να παραδεχτεί ότι έκανε κάτι αλλά μετά οι φήμες το γιγάντωσαν; Αν το θύμα είναι αγόρι θα τολμήσει να πει ότι θυματοποιήθηκε;
2015 και σκάει η βόμβα του Βαγγέλη Γιακουμάκη. Ένα νέο, δυνατό αγόρι που έπεφτε θύμα συστηματικού bullying από συνομήλικους. Μα είναι δυνατόν; Είναι όλοι ενήλικες, ολόκληροι άνδρες, πως είναι δυνατόν να μιλάμε για bullying; Αυτά δεν είναι ιστορίες για μικρά παιδιά και υπερβολικές μαμάδες που διαρκώς ανησυχούν;
Μην πάμε όμως τόσο μακρυά. Η Ε. Άριστη μαθήτρια γυμνασίου, σε «καλό» σχολείο αναγκάστηκε να αλλάξει σχολείο, όταν μετά από μήνες «πειραγμάτων» από παρέα συνομήλικων κοριτσιών, κυκλοφορεί κολάζ φωτογραφιών της συνοδευόμενο με απειλές κατά της ζωής της. Η παρέα των νταήδων είναι ακόμα στο σχολείο και συνεχίζουν το έργο τους με νέο στόχο. Ο Κ. μαθητής Γ΄ Λυκείου, ήσυχο, μοναχικό παιδί, φέτος γύρισε τρεις φορές στο σπίτι με σπασμένα γυαλιά. «Αγόρια είναι, παίζουν, ξέρετε πως είναι οι έφηβοι», ήταν η απάντηση του σχολείου.
Η Ζ. πέρασε όλη την Β’ Γυμνασίου, ψάχνοντας διαρκώς νέες διαδρομές για το σχολείο, γιατί κάθε φορά που συναντούσε μια συγκεκριμένη παρέα, της έπαιρναν το χαρτζιλίκι. Οι βαθμοί της καταρρακώθηκαν και από Σεπτέμβρη θα είναι σε νέο σχολείο. Όλα αυτά τα παιδιά είναι μαθητές μου.
1) Τι θεωρείται σχολικός εκφοβισμός; Οι μορφές του σχολικού εκφοβισμού είναι ποικίλες. Αν έπρεπε να δώσουμε έναν ορισμό θα λέγαμε ότι ένας μαθητής ή μια μαθήτρια εκφοβίζεται όταν εκτίθεται επανειλημμένα και για αρκετό καιρό σε βίαιες ή επιθετικές συμπεριφορές άλλου ή άλλων μαθητών. Υπάρχει ανισότητα δύναμης ανάμεσα στο θύτη και στο θύμα και επαναληψιμότητα που παγιώνει τα άτομα στους αντίστοιχους ρόλους.
2) Ποιο παιδί θεωρείται νταής; Νταής είναι οποιοδήποτε παιδί, με πρόθεση και επαναλαμβανόμενα, προκαλεί πόνο στο θύμα. Μπορεί να είναι μεγαλύτερος σε ηλικία ή σωματική διάπλαση. Μπορεί να ανήκει στα «δημοφιλή» παιδιά ή σε ανώτερη κοινωνική τάξη. Συνήθως, νιώθει ανεπαρκής για οποιοδήποτε λόγο και μέσω της βίας επιδιώκει την επανάκτηση της δύναμης. Μικρή σημασία αν εκφοβίζει κάποιον για το φύλο, την ηλικία, τις επιδόσεις ή επειδή φοράει σιδεράκια. Ο θύτης θέλει να επιβληθεί και απλώς βρίσκει έναν εύκολο στόχο για να είναι σίγουρος ότι θα τα καταφέρει.
3) Ποια παιδιά είναι τα ευκολότερα θύματα; Κάθε παιδί είναι εν δυνάμει θύμα. Συνήθως, είναι παιδιά ήσυχα, ευαίσθητα, αγχωμένα ή ανασφαλή. Εύκολα θύματα μπορεί να γίνουν τα «καλά» παιδιά, που δεν θέλουν να στεναχωρηθούν οι γονείς τους αποκαλύπτοντας τι περνάνε. Άλλοτε, είναι παιδιά που δεν έχουν υποστηρικτικό πλαίσιο στο σπίτι και φοβούνται ότι κανείς δεν θα νοιαστεί.
4) Γιατί ένα παιδί γίνεται νταής; Το bullying είναι μια συμπεριφορά που μαθαίνεται και εν συνεχεία υιοθετείται από τον νταή. Έφηβοι με προβλήματα στο σπίτι είναι πιθανόν να κατευθύνουν τον θυμό τους προς τους άλλους. Ο νταής μπορεί να έχει υποστεί παραμέληση, ανεπαρκή γονεϊκή κηδεμονία, σωματική, συναισθηματική ή σεξουαλική κακοποίηση, έλλειψη οριοθέτησης. Επίσης, μπορεί να χαρακτηρίζεται από έντονη επιθετικότητα, παρορμητικότητα ή μειωμένη ενσυναίσθηση και κοινωνικές δεξιότητες. Μπορεί να είναι παιδί με μεγάλη ανασφάλεια που επιζητεί με πάθος την επιδοκιμασία ή με υπερβολική αυτοπεποίθηση που διαρκώς θέλει να νιώθει ισχυρότερος.
5) Το φύλο τι ρόλο παίζει σε μια υπόθεση bullying; Στο φύλο βασίζονται πολλές εκφοβιστικές συμπεριφορές που ασκούν ή υφίστανται οι νέοι εξαιτίας του πραγματικού ή του αντιλαμβανόμενου έμφυλου προσανατολισμού τους. Τα αγόρια ασκούν άμεση βια πολύ περισσότερο από τα κορίτσια και συνήθως οι αποδέκτες είναι άλλα αγόρια. Τα αγόρια- νταήδες μπορεί να είναι αποδεκτά από τα κορίτσια, ως ένδειξη ανδρισμού και δύναμης, ενώ ένα επιθετικό κορίτσι δεν τυγχάνει παρόμοιας αποδοχής. Άλλωστε, τα «αγόρια είναι αγόρια» και τα κορίτσια δεν γίνεται να είναι κάτι άλλο πέρα από χαριτωμένα και χαμογελαστά. Τα παιδιά που ανήκουν στην ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, πολύ εύκολα στοχοποιούνται, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που στρέιτ αγόρια εκφοβίζονται μόνο στην υπόνοια ότι δεν πληρούν τα χαρακτηριστικά του “σωστού” αρσενικού. Όλα αυτά προκύπτουν από τον φόβο ταύτισης με το θηλυκό και την διαρκή ανάγκη για τόνωση της ανδρικής ταυτότητας. Τα κορίτσια συνήθως γίνονται θύματα συγκαλυμμένου και έμμεσου εκφοβισμού, με συνηθέστερες πρακτικές τα κακεντρεχή σχόλια γύρω από την σεξουαλικότητα τους και τον κοινωνικό αποκλεισμό. Τα κορίτσια- νταήδες επιδεικνύουν δύναμη, μέσω της δημιουργίας κλίκας και της απομόνωσης των παρείσακτων, μέσα από φήμες, δηκτικά σχόλια μπροστά σε κοινό, παρενόχληση μέσω διαδικτύου, παρασκηνιακή ενθάρρυνση των υπόλοιπων για απομόνωση κάποιου.
6) Τι μπορώ να κάνω αν πέσω θύμα bullying; Ο νταής τροφοδοτείται από τις αντιδράσεις που προκαλεί στο θύμα του. Αν ο νταής σου ζητήσει να κάνεις κάτι που δεν θέλεις, κοίτα τον στα μάτια με σταθερότητα και με δυνατή φωνή πες «Όχι», «Σταμάτα!». Δεν χρειάζεται να εξηγήσεις, απλά πες ξανά και ξανά όχι. (αυτή η τεχνική ονομάζεται «broken record» και βοηθά σε ποικίλες περιστάσεις). Αν ο νταής πει κάποιο προσβλητικό σχόλιο, πες «αυτή είναι η γνώμη σου»,«ε, και», «ποιος νοιάζεται;», «έχεις δίκιο, φοράω γυαλιά/έχω παλιό κινητό/ μεγάλους βαθμούς Και τι έγινε;», χωρίς να δείχνεις θυμό ή θλίψη. Αν νιώσεις ότι κινδυνεύεις, φώναξε δυνατά, φύγε γρήγορα και ενημέρωσε άμεσα έναν ενήλικο. Αν υπάρχουν ηλεκτρονικές ή άλλες αποδείξεις του εκφοβισμού, κράτα αναλυτικό αρχείο.
7) Είμαι μάρτυρας σε περιστατικό bullying, τι μπορώ να κάνω; Πολύ συχνά, οι μάρτυρες από φόβο, δεν κάνουν τίποτα αλλά έτσι δρουν επιβαρυντικά Ο νταής, αρέσκεται να κάνει επίδειξη δύναμης και όσο δεν βλέπει αντιδράσεις, ενδυναμώνεται για να το επαναλάβει. Αν είσαι μάρτυρας σε κάποιο περιστατικό, μπορείς να παρέμβεις, αν φυσικά νιώθεις ασφαλής. Πολύ πιθανόν, να βοηθήσουν κ άλλοι, αν κάποιος κάνει το πρώτο βήμα. Αν το θύμα χρειάζεται βοήθεια ή τρόπο να ξεφύγει, μπορείς να την προσφέρεις. Μπορείς να μιλήσεις, κατ΄ιδίαν με τον νταή εξηγώντας του ότι η συμπεριφορά δεν είναι σωστή. Μαζί με τους συμμαθητές δημιουργείστε ένα υποστηρικτικό πλαίσιο γύρω από το θύμα και δείξτε στον νταή ότι εν τον φοβάστε. Φυσικά, μην διστάσεις να ενημερώσεις κάποιον ενήλικο.
8) Είμαι δάσκαλος, τι μπορώ να κάνω; Συχνότατα, το σχολείο παράγει ή συντηρεί την βια. Δάσκαλοι δημιουργούν ανταγωνισμό, βάζουν ταμπέλες, κλείνουν τα αυτιά και τα μάτια, κυνηγούν την ύλη ή παλεύουν με υπερπληθυσμένες τάξεις. Ο δάσκαλος, αν δει κάτι, οφείλει να σταματήσει την εμπλοκή και να μιλήσει ξεχωριστά με κάθε εμπλεκόμενο (θύτη, θύμα, μάρτυρες). Στην συνέχεια, επιβάλλονται συνέπειες λογικές και σχετικές με την πράξη. Ο διευθυντής οφείλει να καταγράφει αναλυτικά κάθε μικρό ή μεγάλο περιστατικό σχολικού εκφοβισμού να κανονίσει κατ΄ ιδίαν συνάντηση με τους γονείς των εμπλεκόμενων παιδιών ώστε να καθοριστεί το πλαίσιο δράσης.
9) Είμαι γονιός, τι μπορώ να κάνω; Τα παιδιά συνήθως δεν μιλάνε, οπότε ο γονιός πρέπει να είναι σε διαρκή επαγρύπνηση. Για ανησυχητικά σημάδια όπως άρνηση για το σχολείο,σκισμένα ρούχα, μειωμένη όρεξη, εφιάλτες, νευρική ή αγχωτική συμπεριφορά. Αν το παιδί μιλήσει, σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να αγνοηθούν τα συναισθήματα του με ατάκες όπως «έλα μωρέ, ξέχνα το», «σε ζηλεύουν που είσαι καλός μαθητής/όμορφος/δημοφιλής, αγνόησε τους και θα σταματήσουν». Το παιδί ήδη νιώθει άσχημα, δεν χρειάζεται να βιώσει και υποτίμηση από τους αγαπημένους του. Παρακολουθήστε στενά την εξέλιξη της κατάστασης, ενημερώστε το σχολείο και μη διστάσετε να μιλήσετε με την Πρωτοβάθμια ή την Δευτεροβάθμια Διεύθυνση, την αστυνομία ή τον αρμόδιο Εισαγγελέα ανηλίκων, αν τα πράγματα σοβαρέψουν.
10) Λύνεται το πρόβλημα; Ο σχολικός εκφοβισμός είναι ένα απολύτως υπαρκτό πρόβλημα που πρέπει να λάβουμε πολύ σοβαρά υπόψιν. Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι φταίμε όλοι: όσοι έπραξαν τις εκφοβιστικές πράξεις, όσοι επαίνεσαν τον θύτη, όσοι έμαθαν και αδιαφόρησαν, όσοι δεν έμαθαν γιατί δεν ήθελαν να ξέρουν, οι γονείς και οι δάσκαλοι που δεν φρόντισαν να ευαισθητοποιηθούν και η η πολιτεία που δεν δημιούργησε αρκετές δικλείδες ασφάλειες ώστε να αποτραπούν ή να τιμωρηθούν τέτοιες συμπεριφορές.
Μέχρι σήμερα η «δεμένη ελληνική οικογένεια» είναι η δικαιολογία για να μην ακούμε τα παιδιά «Πως είναι δυνατόν ένας γονιός να μη ξέρει ότι το παιδί του υποφέρει;», «Μα είναι δυνατόν να τρώει ξύλο το παιδί από τους συμμαθητές; Οι γονείς του είναι γείτονες, εξαίρετη οικογένεια», «Το παιδί μου είναι ντροπαλό και δεν έχει φίλους, θα μεγαλώσει και θα βρει, τώρα κάνει παρέα με τα ξαδέρφια του».
Το πρόβλημα δεν λύνεται ούτε με υπομονή, ούτε με ευχολόγια. Επίσης, δεν είναι πασπαρτού η λύση της αλλαγής σχολικού περιβάλλοντος για το θύμα, που ήδη έχει καταρρακωμένη ψυχολογία. Ένα παιδί θυματοποιημένο ήδη έχει νιώσει ματαίωση, οπότε ο εξαναγκασμός σε ριζικές αλλαγές, δεν βοηθούν ιδιαίτερα στην ενδυνάμωση του.
Θα ήθελα να ήμουν στη θέση να δηλώσω απερίφραστα ότι αν το παιδί μιλήσει στον καθηγητή, θα βρεθεί άμεση λύση. Δυστυχώς, ξέρω ότι απαιτείται πολλή προσπάθεια, πολλή επιμονή από τους γονείς και η λύση δεν έρχεται (πάντα) εγκαίρως. Επίσης, ξέρω ότι τα παιδιά δύσκολα μιλούν στους γονείς τους και οι γονείς δεν είναι πάντα ευαισθητοποιημένοι γυρω από το ζήτημα. Ωστόσο, ο διάλογος γύρω από το θέμα έχει ξεκινήσει και πρέπει όλοι μας να λάβουμε θέση.
Αν χρειάζεσαι βοήθεια, μην διστάσεις να επικοινωνήσεις με τους παρακάτω:
– 11188: Cyberalert (Δίωξη ηλεκτρονικού εγκλήματος)
– Δίκτυο Πρόληψης & αντιμετώπισης των Φαινομένων Σχολικής βίας και εκφοβισμού(Υπουργείο Παιδείας): Εδώ, οι δάσκαλοι μπορούν να δηλώσουν κάποιο περιστατικό και οι μαθητές να κατεβάσουν πλούσιο ενημερωτικό υλικό ανάλογα με την ηλικία τους. (link: http://stop-bullying.sch.gr )
– 1056: 24ωρη γραμμή βοήθειας για παιδιά (ευρωπαϊκή καμπάνια κατά του σχολικού εκφοβισμού & χαμόγελο του παιδιού)
– Κέντρο Μέριμνας Οικογένειας και Παιδιού: δίνει την δυνατότητα σε γονείς και παιδιά για ανώνυμο online chat με εκπαιδευμένους συμβούλους (link: https://livewithoutbullying.com/program/about-us 🙂
– Γραμμή Βοηθείας ‘help-line 210 6007686′: απευθύνεται σε παιδιά & εφήβους και τις οικογένειές τους, παρέχοντας υποστήριξη και συμβουλές για θέματα που σχετίζονται με τη χρήση του Διαδικτύου, του κινητού τηλεφώνου και των ηλεκτρονικών παιχνιδιών.
– “11528 – ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ”: απευθύνεται σε ΛΟΑΤΚΙ άτομα, στις οικογένειές τους και τους εκπαιδευτικούς (δίνει την δυνατότητα για τηλεφωνική επικοινωνία, επικοινωνία μέσω skype & δωρεάν δια ζωσης συνεδρίες).
– 800 1132000: Συνήγορος του Παιδιού (Δευτ.-Παρ. 9.00-16.00)
– 1107: Εθνική Γραμμή Παιδικής Προστασίας (24 ώρες, κάθε μέρα)
– 116 111 Ευρωπαϊκή Γραμμή Στήριξης Παιδιών και Εφήβων (Δευτ.-Παρ. 14.00 με 20.30, Σάβ. 9.30-14.00)
– 800 1180015 Γραμμή Βοήθειας ΥποΣΤΗΡΙΖΩ (Δευτ.-Παρ. 9.00-15.00)
– 11525 Γραμμή Μαζί για το Παιδί
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Αγαπητή Εύα, ανέλυσες εξαιρετικά αυτό το τόσο σοβαρό και φλέγον πρόβλημα, προτείνοντας και πολύ αποτελεσματικές λύσεις. Φαίνεται ότι είσαι μια εκπαιδευτικός με γνώση και πείρα αλλά και ένας άνθρωπος ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένος με αγάπη για τα παιδιά και ανεπτυγμένη ενσυναίσθηση. Δυστυχώς το πρόβλημα ξεκινάει πολύ νωρίτερα από την εφηβεία. Ακόμα και στο νηπιαγωγείο υπάρχει εκφοβισμός για τα διαφορετικά παιδιά. Το ένα από τα παιδιά μου ήταν συχνά θύμα μέχρι τα 12 περίπου επειδή δεν έπαιζε μπάλα, δεν ήξερε τίποτα από ποδόσφαιρο, είχε ασυνήθιστα ενδιαφέροντα (π.χ. έντομα) και ένα ιδιαίτερο τρόπο έκφρασης στον προφορικό λόγο με κάπως λόγιο ύφος. Μέχρι και το… Διαβάστε περισσότερα »
Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια, μου δίνουν μεγάλη χαρά! Εχω να πω οτι πολύ λυπάμαι για όσα πέρασε το παιδί σου, κανένα παιδί δεν πρέπει να μπαίνει σε τέτοια θέση.
Επίσης, θλίβομαι που το λέω, αλλά αν οι καθηγητές είχαν βρεί τρόπους αντιμετώπισης, δεν θα δημιουργούνταν πρόβλημα στο σχολικό. Ένα πρόβλημα που έχει λυθεί, έχει λυθεί συνολικά. Επίσης, όχι οτι έχει σημασία, αλλα το σχολείο ήταν ιδιωτικό;
Το παιδί πως αντιδρούσε τότε; Τώρα που είναι πια ενήλικο, βλέπεις κάποια “σημάδια” πάνω στο χαρακτήρα του; Είναι σημαντικό να καταλαβαίνουμε οτι τα παιδιά που έχουν υποστεί εκφοβισμό, επηρεάζονται μακροπρόθεσμα.
Δεν καταλαβαίνω το λόγο που κόπηκε η απάντησή μου προς την Ευα Ευσταθιάδου.
Καθώς σύμφωνα με το άρθρο, αλλά και από αυτά που έχουμε ζήσει ή δει, τα περισσότερα θύματα είναι ήσυχα παιδιά..θεωρω ότι η ουσία είναι να μάθουν από την οικογένεια κι έπειτα από το σχολείο, να δέχονται τη διαφορετικοτητα. Διαφορετικοτητα σε ο,τι αφορά οτιδήποτε: στη συμπεριφορά, στην εμφάνιση, στα κιλά, στις διαφορετικές προτιμήσεις σε οποιοδήποτε τομέα. Εγώ, για παράδειγμα, είχα υποστεί τρομερό εκφοβισμό στο γυμνάσιο επειδή είχα μυωπία. ΜΥΩΠΊΑ!!!! Χρειάστηκε να επέμβει ο πατέρας μου κάποια στιγμή γιατί τα πράγματα έφτασαν στα άκρα.
Δυστυχώς τα παιδιά που φοράνε γυαλιά γίνονται συχνά αντικείμενο χλευασμού…
Πολύ ωραίο το άρθρο, ευχαριστούμε! Θεωρώ ότι το σχολείο σαν σύστημα και οι εκπαιδευτικοι παίζουν έναν πολύ πιο σημαντικό ρόλο απ αυτόν που τους αποδίδεται – παρ όλο που δεν είμαι εκπαιδευτικος επομένως θα με ενδιέφερε πολύ να κουβεντιασω τον αντίλογο εάν υπάρχει. Πιστεύω πως θα έπρεπε να μιλάνε για το θέμα στις τάξεις των παιδιών από το νήπιο κιόλας, να υπάρχει ενημέρωση, να έχουν τα μάτια τους και τα αυτιά τους ανοιχτά κυριως στα διαλείμματα! Κι αν δεν είναι δυνατον όλη η προσοχή να δίνεται από τους εκπαιδευτικούς μόνο, θα έπρεπε να υπάρχουν σύμβουλοι που παρακολουθούν επί της ουσίας… Διαβάστε περισσότερα »
Ισως επειδη εχουν πεσει κι αυτα με τη σειρα τους θυματα οικογενειακης βιας και “ξεπατικωνουν” συμπεριφορες που εχουν δει στο σπιτι. Ειναι κρικοι μιας αλυσιδας βιας, τραγικο
Καλησπέρα Εύα. Πολύ ενδιαφέρον το άρθρο σου. Θα με ενδιέφερε να διαβάσω και για το bullying σε μικρές ηλικίες, όπως αυτό που αναφέρει η old lonely dog. Έχεις να προτείνεις κάτι? Με δεδομένο ότι τα νήπια έχουν το δικαιολογητικό ότι δεν καταλαβαίνουν, πως αντιμετωπίζεις εκεί ένα bully? Υπάρχει περίπτωση να θεωρηθείς εσύ στο τέλος bully? Και πιο σημαντικό, τι λες στο 2χρονο, 3χρονο, κτλ θύμα?
Καλησπέρα! Όσον αφορά τα παιδιά του νηπιαγωγείου (ή μικρότερα) οι συμβουλές μου δεν αλλάζουν. Τα παιδιά είναι μικρά αλλά δεν σημαίνει οτι δεν καταλαβαίνουν τι κάνουν ή τι νιώθουν. Για να σιγουρευθείς αν το παιδί σου πέφτει θύμα εκφοβισμού, καλό ειναι να το ρωτάς κάθημερινά για την μέρα του. Πολύ βοηθητική είναι η χρηση συγκεκριμένων ερωτήσεων: “Ποίο ήταν το καλύτερο/χειρότερο σημείο της μέρας σου;” (αυτό δουλευει και με “κλειστούς” ενήλικες) ή “με ποιον έπαιξες στο διάλλειμμα;”. Αφού καταλάβεις τι γίνεται ακριβως, θα βοηθούσαν πολύ τα παιχνίδια ρόλου ωστε το παιδί να έχει έτοιμες απαντησεις και να μη κοκκαλώσει. Οι απαντήσεις… Διαβάστε περισσότερα »
Ευχαριστώ Εύα και Mitsi για τις extra πληροφορίες!
Πολύ ωραίο άρθρο. Θα ήταν επίσης ενδιαφέρον ένα αρθρο που να απευθυνεται σε γονεις/εκπαιδευτικους/αλλους ενδιαφερομενους και να τους υποψιαζει σχετικα με το αν το παιδι του ειναι νταης.
Θυμαμαι ενα περιστατικο με ενα παιδι (4-6 ετων) το οποιο παντα προκαλουσε φασαρια οταν βρισκομασταν, και τον πατερα του να τον μαθαινει να χτυπαει/επιτιθεται απο φοβο μην πεσει θυμα μπουλινγκ και δεν εχει πως να το αντιμετωπισει.
Η περιπτωση να γινει ο γιος του αυτος που κανει το μπουλινγκ ουτε που του περνουσε απ το μυαλο.