Είναι γεγονός ότι στην σχέση σου πρέπει να μπορείς να πεις πώς νιώθεις χωρίς να φοβάσαι…
___________
Η ιστορία της Απογοητευμένης όπως την ξεχώρισα σήμερα
Ρένα βοήθεια! Σε διαβάζω σε διαβάζω, αλλά ήρθε η ώρα να σου γράψω και σε ευχαριστώ που είσαι ανάμεσα μας.
Είμαι 7 χρόνια σε σχέση, 3 παντρεμένη και 2 με παιδί. Και ο άντρας μου έχει πολύ στρες τελευταία με αποτέλεσμα συχνούς καβγάδες. Όμως κάποιες φορές πάνω στα νεύρα του μου έχει μιλήσει με τρόπο που δεν μου άρεσε και το έχω προσπεράσει αρκετές φορές, γιατί μετά είμαστε μια χαρά, αλλά τώρα νιώθω άσχημα με εμένα που το προσπερναω. Και γενικά δεν συζητάει τίποτα και αυτό τα κάνει ακόμα πιο δύσκολα τα πράγματα.
Δεν ήταν έτσι .. νομίζω ότι μετά τον ερχομό του μικρού μας συμβαίνουν έντονα αυτά. Φοβάμαι που βλέπω πράγματα σε εκείνον που δε μου αρέσουν και δεν ξέρω τι να κάνω. Θέλω να είμαι υποστηρικτική, αλλά θέλω να μη φοβάμαι να πω και αυτό που νιώθω.
Ρένα τι να κάνω? Ζούμε Αθήνα και οι ρυθμοί είναι και τρελοί εδώ και κάπου έχουμε χαθεί κιόλας δεν ξέρω. Ίσως φταίει και αυτό. Εκείνος σχολαει αργά, η καθημερινότητα με τον μικρό απαιτητική. Εγώ τρέχω να τα προλάβω όλα και να σταθώ σε όλους, αλλά κάπως τελειώνουν οι μπαταρίες μου. Και κάπως νιώθω ότι ξεπερνάμε κάποια όρια στη συμπεριφορά που δεν πίστευα ποτέ ότι θα ξεπεράσουμε.
ΑΠΟ ΤΗΝ – Απογοητευμένη
_____________________
Ας οργανώσουμε τη συζήτηση
Παρακαλώ, η χαρά είναι δική μου.
Στην πιο βασική σχέση της ζωής μας, αυτή που φτιάχνουμε οι ίδιες με το σύντροφο με τον οποίο μοιραζόμαστε την καθημερινότητα και με τον οποίο δημιουργούμε οικογένεια, έχει σημασία να μπορούμε να μιλήσουμε για το πώς αισθανόμαστε. Είναι σημαντικό να διαχωρίσουμε το συναίσθημα από το γεγονός, την προβολή δικών μας θεμάτων από την πρόθεση του άλλου ή τις αντικειμενικές συνθήκες και τον φόβο από το άγχος.
Ο ερχομός του παιδιού αλλάζει συθέμελα την συμβιωτική σχέση του ζεύγους, καθώς αποκτά προτεραιότητα και μοιάζει σαν να κατακρημνίζει την συνενοχή του ζευγαριού. Τώρα πια μοιάζει σαν να μην είστε συνένοχοι, αλλά αντίπαλοι για την προσοχή του παιδιού και το καθήκον του γονεϊκού ρόλου. Είναι μια επικίνδυνη ισορροπία που λίγο θέλει για να σας κάνει όντως αντίπαλους. Πρέπει να μην ξεχάσετε ότι ήσασταν εραστές πριν το παιδί κι ότι έτσι παραμένετε και μετά το παιδί, καθώς επίσης ότι ο γονεϊκός ρόλος είναι μέρος της προσωπικότητάς σας, όχι όλη σας η προσωπικότητα.
Πρέπει να βρείτε μια ήρεμη στιγμή να συζητήσετε για το ότι νιώθεις πιεσμένη από τις συμπεριφορές του και από την εσωτερική σύγκρουση σου που τις έχεις ανεχθεί. Πρέπει να καταλάβει ότι αυτό που κυρίως σε πειράζει και σε ενοχλεί είναι που νιώθεις η ηλίθια, η αδύναμη της υπόθεσης που δεν υψώνεις τη φωνή για να διατηρηθεί η ηρεμία τις ώρες της σύγκρουσης. Είναι λεπτή διαφορά αλλά κρίσιμη. Πρέπει να αντιληφθεί ότι η συνέχιση μιας τέτοιας ανοχής δεν σας βοηθά, αλλά σου δημιουργεί πικρίες που δεν θα μπορούν να αντιμετωπιστούν εύκολα κατόπιν, όταν πια θα περάσει η μπόρα του νηπίου και που θα βρείτε μια πιο ήπια καθημερινότητα στο σπιτικό σας.
Τώρα πρέπει να συζητήσετε γι’αυτό το θέμα και πρέπει να το κάνεις με δική σου πρωτοβουλία, να καταλάβει ότι το να εκφράζεσαι είναι κάτι σωστό και βοηθητικό για τη σχέση. Και πιστεύω όταν θα καταλάβει πραγματικά, όταν θα δει γιατί του το λες, θα προσπαθήσει να συγκρατηθεί κι εκείνος, εφόσον τα βρίσκετε σε γενικές γραμμές (κι ακόμη περισσότερο αφού τέτοια θέματα δεν ενέκυπταν πριν το παιδί). Ξεκίνα με θετικές εισηγήσεις, αντί με κατηγορίες, ώστε να βοηθηθεί να ανοιχτεί, αφού δεν μιλάει.
Θα θέσω όμως και κάτι που δεν έχεις σκεφτεί. Γιατί αργεί τόσο πολύ; Είναι αντικειμενικά απαραίτητο ή έχει την τάση όπως αρκετοί μπαμπάδες, που τα βρίσκουν ξαφνικά μπαστούνια με το βρέφος, να καθυστερεί επί τούτου για να αποφύγει την μανούρα μιας απαιτητικής καθημερινότητας και να βρει το παιδί “έτοιμο”; Για σκέψου λίγο κι αυτό…
Πάντως αν σε βοηθάει, έστω λίγο, η φάση αυτή δεν κρατά για πάντα. Αφορά κυρίως τα πρώτα 3 χρόνια της ηλικίας του παιδιού ή ώσπου να πάει σε παιδικό σταθμό/νηπιαγωγείο. Βέβαια είναι μια δοκιμασία που καταστρέφει αρκετά ζευγάρια στο μεταξύ. Αν χρειάζεσαι περαιτέρω βοήθεια, δεν κάνει κακό να μιλήσεις με ένα σύμβουλο γάμου.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Η κοπέλα που έστειλε την ερώτηση μας έστειλε ένα σχόλιο, σας το επικολλώ: —– “Ρένα είμαι η κοπέλα της ιστορίας ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΗ ΦΟΒΑΜΑΙ ΝΑ ΠΩ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΝΙΩΘΩ. H απογοητευμένη.θέλω να σου πω ότι αυτή η πρόταση “Πρέπει να αντιληφθεί ότι η συνέχιση μιας τέτοιας ανοχής δεν σας βοηθά, αλλά σου δημιουργεί πικρίες που δεν θα μπορούν να αντιμετωπιστούν εύκολα κατόπιν, όταν πια θα περάσει η μπόρα του νηπίου και που θα βρείτε μια πιο ήπια καθημερινότητα στο σπιτικό σας.” Χτύπησε tο the point. Δουλεύω κι εγώ αρκετά για να απαντήσω σε κάποια σχόλια και ο άντρας μου βοηθάει… Διαβάστε περισσότερα »
Σε ευχαριστώ πολύ γράφουσα που μας έστειλες απάντηση και χαίρομαι αν σε βοήθησα λίγο.
Καλή δύναμη! Να σας ζήσει!
Το να σου μιλάει άσχημα δεν πρέπει να το παραβλέψεις. Οι άνθρωποι μιλάνε απότομα και άσχημα γιατί υποσυνείδητα ξέρουν ότι το άλλο άτομο είναι πολύ πιθανόν να κάνει πίσω, κι έτσι να περάσει το δικό τους χωρίς λογική συζήτηση. ΚΟΒΕ ΤΟ ΕΠΙΤΟΠΟΥ. Φράσεις όπως “Μη μιλάς έτσι” ή “Όταν ηρεμήσεις συνεχίζουμε την κουβέντα” πρέπει να είναι αυτόματες. Δείχνε *πάντα* τη δυσαρέσκειά σου, και μην κάνεις τα στραβά μάτια. Αν συνεχίσει πες του να πάει σε ψυχολόγο. Σε καμία περίπτωση μη γίνεις ο σάκος του μποξ του, ούτε για ένα λεπτό. Στην τελική, αν αυτή η συμπεριφορά γίνει νόρμα, μετά μιλάμε… Διαβάστε περισσότερα »
Ακριβώς. Τη στιγμή εκείνη ένα κοφτό: δεν είναι σωστό να μου μιλάς έτσι και πιο μετά, όταν κοιμηθεί το παιδί, συζήτηση, συζήτηση, συζήτηση. Επίσης, χρειάζεται όντως να μένει τόσες ώρες στη δουλειά, ή επηρεάζεται από το κλίμα, δεν θέλει να είναι ο πρώτος που θα φύγει μην χτυπήσει άσχημα στο αφεντικό, φοβάται να πει ότι χρειάζεται να φύγει νωρίτερα κλπ. Στην εταιρία που δουλεύω σημειώνουμε όλοι, αντρες και γυναίκες, στο ημερολόγιο τις μέρες που πρέπει να φύγουμε νωρίς λόγω παιδιών και τις μέρες που είναι open end. Μπορεί ο καθένας να δει ποιες μέρες καθόμαστε μέχρι αργά και ποιες φεύγουμε… Διαβάστε περισσότερα »
Μεγάλωσα σε ένα σπίτι που η μητέρα (και κατά συνέπεια και τα παιδιά) φοβόντουσαν να πουν τα πιο απλά πράγματα μην τυχόν ξεσπάσουν τα πάντα απρόβλεπτα νεύρα του πατέρα. Ναι ήταν κουρασμένος, αγχωμένος, είχε απαιτητική, κουραστική, υπευθυνη δουλειά, έκανε βάρδιες, γυρνούσε αργά. Ναι οι ρυθμοί της καθημερινότητας με παιδιά με μικρή διαφορά ηλικίας και δύο εργαζόμενους γονείς χωρίς ουσιαστική βοήθεια ήταν τότε όπως και τώρα τρελοί. Τίποτα από αυτά δεν είναι όμως δικαιολογία. Μεγαλώνοντας και κάνοντας τη δική μου οικογένεια αποφάσισα ότι δεν θα φοβάμαι να μιλήσω μες στο σπίτι μου. Δεν είναι μόνο δικιά μου ευθύνη η διατήρηση της… Διαβάστε περισσότερα »
Αισθάνεσαι έτσι γιατί η πατριαρχία σε έχει επιφορτίσει με το ρόλο του πυροσβεστήρα, αυτού που δε μιλάει όταν οι άλλοι ξεσπούν για να μην κάνει τα πράγματα χειρότερα. Δεν είσαι φυσικά η μόνη. Θεωρείς ότι είναι δικό σου καθήκον να εργάζεσαι αδιαμαρτύρητα γιατί είσαι μάνα, ενώ ο άντρας σου δικαιολογημένα δεν μπορεί να διαχειρισθεί την κούραση του και ξεσπά επάνω σου. Όοοολο λάθος. Κανείς δεν δικαιούται να κακοποιεί σε όποια φάση ζωής και να βρίσκεται. Τότε νομιμοποιούμε και το έγκλημα γιατί κάποιο λόγο έχει πάντα ο θύτης. Λάβε σοβαρά τη δυσφορία σου και μίλησε του. Πες του ότι καταλαβαίνεις μεν… Διαβάστε περισσότερα »
Εγω δεν καταλαβαινω ρενα γιατι να ειμαστε τοοοοσο επιεικεις με τον αντρα της κοπελας. Κυοφορησε, θηλασε και τράβηξε ολο το λουκι και συνεχιζει σγρ να το τραβαει ως μανα και η πιο κοντινη στο παιδι. ΚΑΙ θα τον χαιδευουμε απο πανω που της φερεται και ασχημα και απανταει με υφος. Αυτο δεν ειναι μισογυνικο. Ο αντρας σου αγαπη μου επρεπε να σε εχει βασιλισσα με ενα παιδι στην αγκαλια κι οχι να μυριζουμε και τα νυχια τι θελει ο πασας. Οποτε οχι δε φταιει το παιδι ο χαρακτηρας του τα φταιει και το περιβαλλον που μεγαλωσε και δεν εμαθε να… Διαβάστε περισσότερα »
Τι προτείνεις;