Πού πάει όλο αυτό που έχεις πριν το παιδί;
____________
Η ιστορία της Παγωμένης Μαμάς όπως την ξεχώρισα σήμερα
Καλησπέρα και συγχαρητήρια για τη δουλειά που κάνεις 🙂
Εγώ να ρωτήσω .. πόσο πιστεύεις ότι αλλάζει ένα ζευγάρι μετά τον ερχομό ενός παιδιού ?? Πως ξαφνικά οι προσδοκίες και τα θέλω γίνονται τόσο διαφορετικά, δεν μπορώ να καταλάβω. Είμαι 40 ετών και έχω ένα αγοράκι 2 ετών και από τότε που γεννήθηκε όλα ήρθαν άνω κάτω .. ξαφνικά νιώθω ότι παρεξηγουμαστε και οι δύο με τα πάντα με τον άντρα μου. Δεν τολμώ να πω κάτι για τους γονείς του, που παλαιότερα δεν είχε ο ίδιος και πολλά πολλά, ενώ τώρα είναι διαφορετικά. Επιμένει ότι είναι τέλειοι, ενώ και οι δύο ξέρουμε ότι θα θέματα είναι πολλά.
Δεν μπορώ να μπω σε πολλές λεπτομέρειες γιατί θα πάρει πολλές σελίδες, αλλά έχω απογοητευτεί που ξαφνικά νιώθω ότι είμαστε ένα άλλο ζευγάρι! Είμαι κουρασμένη από τη διαρκή προσπάθεια να αναλύσω τι εννοώ κάθε φορά που λέω κάτι ή να προσπαθήσω απλώς να συζητήσουμε με καλή διάθεση και πρόθεση. Έχω αφήσει πίσω μου τις απογοητεύσεις που τρώει μια γυναίκα στην αρχή με τις δυσκολίες μιας γέννας, αλλά πραγματικά υπάρχουν φορές που νιώθω ότι μιλάω σε άλλον. Για όλα υπάρχει μουρμούρα, τα λεφτά, το ένα το άλλο .. κουράστηκα.
Και κάπου νιώθω ότι έχω αρχίσει και καταπιέζομαι, γιατί ή δε λέω αυτό που ακριβώς σκέφτομαι ή αν το πω πέφτει στο κενό χωρίς να το συζητήσουμε. Τον αγαπάω και είναι καλός, αλλά κάπως δύο χρόνια τώρα προσπαθούμε να ξαναβρούμε κάτι που δεν ξέρω αν γίνεται. Ίσως πετάω στα σύννεφα? Δεν ξέρω. Ίσως έχω αλλάξει κι εγώ, αλλά νιώθω ότι εγώ προσπαθώ περισσότερο να ξαναβρώ μια τρυφερότητα που κάποτε υπήρχε σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό. Που πήγε τώρα ? Δεν καταλαβαίνω.
ΑΠΟ ΤΗΝ – Παγωμένη μαμά
____________
Ας οργανώσουμε τη συζήτηση
Σε ευχαριστώ πολύ για τα όμορφα λόγια σου για τη δουλειά μου.
Η απόκτηση παιδιού είναι τόσο μεταμορφωτική για ένα ζευγάρι που ίσως είναι από μόνο του λόγος να μην κάνει κάποια ποτέ παιδί. Βέβαια αυτός ο αφορισμός παραβλέπει ότι οι άνθρωποι είναι οι ίδιοι δυναμικοί, αλλάζουν στο πέρασμα του χρόνου και των εμπειριών, και το παιδί απλώς επιταχύνει και αναδεικνύει αυτή την πραγματικότητα.
Λένε ότι το παιδί δένει ένα ζευγάρι, κι είναι αναμφίβολα αλήθεια. Το μισό dna του παιδιού είναι αυτό του άλλου γονιού: μια συνεχής υπενθύμιση και μια διαρκής ευθύνη στο χρόνο. Ταυτόχρονα τα παιδί αναδεικνύει τις όποιες διαφορές υπήρχαν ανάμεσα στο ζευγάρι, τις κάνει πλέον ορατές και εφιστά την προσοχή στην ομαλοποίηση της επικοινωνίας ώστε να συνεχίσει να είναι λειτουργική η σχέση.
Τα πρώτα 3 χρόνια της απόκτησης παιδιού είναι συνήθως και τα δυσκολότερα, ιδιαίτερα στο πρώτο παιδί από πλευράς δυναμικής επειδή είναι όλα ψυχολογικά πρωτόγνωρα για τους γονείς (στο δεύτερο είναι κυρίως το επίπεδο σωματικής κούρασης που ανεβαίνει πίστα). Στη φάση αυτή και νεύρα θα βγουν (πάει η ανεμελιά, πάει ο ύπνος, πάει ο αυθορμητισμός), και κούραση, και απογοήτευση. Κανένας δεν σου λέει πόσο πέφτει η ποιότητα ζωής με την απόκτηση παιδιών κι η συνειδητοποίηση είναι συντριπτική. Ταυτόχρονα αυτός ο μαζοχισμός, όπως όλοι οι μαζοχισμοί, έχει ένα μεγαλείο: έρχεσαι μια δεύτερη φορά, στην ανέλπιστη θέση να ανακαλύψεις τον κόσμο εκ νέου, μέσα από τα μάτια ενός παιδιού.
Επειδή η φάση αυτή είναι υπαρξιακή, βαθιά προσωπική, παρόλο που το παιδί μαζί το κάνατε, ο νέος γονιός ενίοτε οχυρώνεται πίσω από τα συναισθήματά του και υψώνει τείχη κι άμυνες. Εκεί αποδίδω την υπεράσπιση των πεθερικών σου. Η απόκτηση παιδιού μας θυμίζει την δική μας, προσωπική παιδική ηλικία, που την ξαναβιώνουμε έτσι με την διάθεση να την εξωραΐσουμε και να την αποκαθάρουμε. Είναι το closure.
Ταυτόχρονα, ο γονιός παθαίνει έρωτα με το παιδί και αφοσιώνεται σε αυτό λόγω της ορμονικής έκρηξης που βιώνει. Αυτό συμβαίνει κυρίως στις μητέρες, συμβαίνει όμως και στους πατεράδες, ιδιαίτερα όταν είναι καλοί. Κι έτσι μεγάλο μέρος της προηγούμενης τρυφερότητας μπορεί να διοχετευτεί στην χοάνη αυτών των γονεϊκών συναισθημάτων. Θέλει προσοχή να μην ξεχάσουν οι νέοι γονείς ότι εκτός από γονείς είναι κι εραστές.
Επομένως όλο αυτό που σε απασχολεί είναι απόλυτα αναμενόμενο, φυσιολογικό και κατά πάσα πιθανότητα διαχειρίσιμο καθώς θα βρίσκετε τα πατήματά σας. Παίρνει χρόνο, ναι, και βλέπεις πλέον τον σύντροφό σου όπως πραγματικά είναι κι όχι πλέον όπως πίστευες ή ήλπιζες να είναι. Η γονεικότητα είναι το ύστατο crash test του ζευγαριού -ίσως μόνο το πένθος ενός χαμένου παιδιού να το ξεπερνά.
Αν περάσετε τη φάση αυτή χωρίς μεγάλες απώλειες, με νοιάξιμο, αλληλοσεβασμό και πρακτικές λύσεις, η σχέση σας έχει γερά θεμέλια.
Να σας ζήσει!
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Τον πρώτο καιρό που είχαμε το παιδί , ένιωθα λίγο, πολύ όπως εσύ. Ειδικά αυτό με τους γονείς του , μου έκανε τρομερό κλικ. Κατι είπα για τη μαμά του ,αστειευόμενη και νευρίασε . Με τη μάνα του κιόλας αυτός είχε ξεκόψει και δε μιλούσαν από το γάμο. Πολλά νεύρα, πολύ γκρίνια, για τη κούραση, τα λεφτά, τα λεφτά ( δις) για εκείνο το καταναλωτικό δάνειο που είχαμε πάρει με κοινή απόφαση για να παντρευτούμε, ν φτιάξουμε σπίτι, να πάρουμε αυτοκίνητο, να γεννήσω και επειδή ήταν ανοιχτό δεν τελείωνε με τίποτα το ριμαδι. Ήρθε η κρίση, δική μου ανεργία, δική… Διαβάστε περισσότερα »
Αυτό το “Το αφήνω εδώ, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι στους σοβαρούς ανθρώπους δε πιάνουν κάτι τέτοια.” γιατί το λέτε? Το θεωρώ πολύ καλή ιδέα και ευφυέστατο! Από την άλλη δεν θα με έλεγε κάποιος και τέρας σοβαρότητας…
Όπου το έχω πει με έχουνε μουτζωσει. Αλλά κι εγώ το είχα βρει ευφυέστατο..😁
Τι ωραίο!
(Ουτε εμένα θεωρούν σοβαρή 😂)
Αγαπητή παγωμένη μαμά, Καταρχάς, να είναι γερό το παιδάκι σας. Αναφορικά με όσα λες, πάρε τις σκέψεις σου, μάζεψε τες και κάθισε να κάνεις έναν διάλογο με τον σύντροφό σου, εφ’ όλης της ύλης. Βάλε κάτω ό,τι σε απασχολεί και συζήτησε το. Από την μία πλευρά, δεν γίνεται να καταπιέζεσαι μέσα σου, και από την άλλη, ο σύζυγος δεν μπορεί να καταλάβει τι σκέφτεσαι. Μπορεί να σκέφτεστε και το ίδιο, και κανείς να μην κάνει την αρχή. Το ένα σενάριο είναι να τα βρείτε, και μετά να κάνετε και ένα τρομερό σεξ, επισφραγίζοντας τα. Το άλλο σενάριο είναι να μην… Διαβάστε περισσότερα »
Κριση μετα τον ερχομό ενος παιδιου περνανε τα περισσοτερα, για να μην πω ολα τα ζευγάρια, για τους γνωστους λογους. Κουραση, μεγαλες αλλαγες, πρωτογνωρες καταστασεις ,αγχος, οικονομικα, ελλειψη ελευθερου χρονου. Γενικα στις δυσκολες καταστασεις βγαινουν στην επιφανεια ολα εκεινα τα θεματα που ισως ενοχλουσαν αλλα τα θαβαμε, και γιγαντωνονται τα ηδη υπαρχοντα. Και το burnout των νεων γονιων ειναι τεραστιο. Συζητηστε, προσπαθειστε να επικοινωνήσετε. “Ειμαι τοσο κουρασμενη, /εχω τοσα νευρα/μπουχτισα τοσο πολυ σημερα που οτι και να πεις τωρα θα το παρω στραβα, δωσε μου λιγο χρονο”, ” εχω τοσα στο κεφαλι μου νομιζω θα εκραγει απο τις σκέψεις “,… Διαβάστε περισσότερα »
Λοιπον φιλεναδα, εγω θα πιαστω απ τα εξης που ανεφερες: “Είμαι κουρασμένη από τη διαρκή προσπάθεια να αναλύσω τι εννοώ κάθε φορά που λέω κάτι ή να προσπαθήσω απλώς να συζητήσουμε με καλή διάθεση και πρόθεση…Και κάπου νιώθω ότι έχω αρχίσει και καταπιέζομαι, γιατί ή δε λέω αυτό που ακριβώς σκέφτομαι ή αν το πω πέφτει στο κενό χωρίς να το συζητήσουμε.” Κατανοω πληρως τη ματαιοτητα του να θελεις να μοιραστεις τις σκεψεις σου με καποιον και να βρισκεις τοιχο. Ειναι ψυχολογικα βασανιστηριο κανονικο, και πολυ ευκολα οδηγει σ ενα θεατρο του παραλογου. Του πολυ παραλογου πολλες φορες… Ξεκιναω λοιπον… Διαβάστε περισσότερα »
Τα ίδια ακριβώς ισχύουν και όταν το παιδί είναι υιοθετημένο. Μόνο που στην περίπτωση της υιοθεσίας έχει προηγηθεί συνήθως ένα ακόμη τσουνάμι, ο αγώνας και οι ματαιώσεις για τη γονιμότητα. Αν η σχέση έχει επιβιώσει από αυτό, όπως τέλος πάντων επιβίωσε, η τεκτονική αλλαγή της απόκτησης ενός παιδιού θέτει για δεύτερη φορά σε δοκιμασία τη σχέση.
Η περιγραφή σου δείχνει ότι υπάρχει μεταξύ σας επικοινωνιακό κενό. Δείχνει να έχεις επωμιστεί το βάρος των εξηγήσεων ή της προσεκτικής προσέγγισης ώστε να μπορέσετε να μιλήσετε, αλλά μάλλον νιώθεις ότι σκοντάφτεις σε τοίχο.. Πολύ μεγάλη απογοήτευση και θλίψη, φαντάζομαι πως νιώθεις, καθώς αυτός που λογαριάζεις για σύντροφο – συνοδοιπόρο μοιάζει να μην είναι δίπλα σου, αντίθετα, δεν σηκώνει κουβέντα για την γονεϊκή του οικογένεια (αλήθεια, γιατί μπαίνει στη συζήτηση? υπάρχει κάποια παρέμβαση? έχουν ρόλο/λόγο στην δική σας οικογένεια?), ενώ όλα αποτελούν γι αυτόν αφορμή για κατέβασμα των ρολών… Νομίζω ότι χρειάζεται να ξεκαθαρίσετε ποιες είναι οι προσδοκίες σας από… Διαβάστε περισσότερα »
Καλησπέρα! Είμαι η κοπέλα που έγραψε την ιστορία. Ρένα μου σε ευχαριστώ πολύ για την άμεση και τόσο σημαντική απάντηση. Δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις πόσο βοηθάς πραγματικά μέσα από αυτή τη στήλη. Και όσους μπήκατε στον κόπο να αφιερώσετε χρόνο να μου απαντήσετε σας ευχαριστώ πολύ για αυτό. Έχω διαβάσει την απάντηση και όλα τα σχόλια πολλες φορές και πολύ προσεχτικά και ήδη με βοήθησαν να δω την κατάσταση από μια άλλη οπτική γωνία και να σκεφτώ λίγο διαφορετικά για το πώς θα το ξεπεράσουμε!
Ο ερχομός ενός παιδιού φέρνει πολλές αλλαγές και κούραση που δημιουργούν εντάσεις. Επίσης, πολλές φορές το μεγάλωμα του παιδιού ξυπνά μνήμες από τη δική μας παιδική ηλικία και τη σχέση με τους γονείς μας. Όταν το πρώτο μου παιδί έγινε 1.5 χρονών αρχίσαμε να τσακωνόμαστε για το παραμικρό. Θες η κούραση, τα προβλήματα, οι αλλαγές. Ήταν λες και όλα άρχισαν να μας εκνευρίζουν.. Εμάς μας βοήθησε να κάνουμε κάτι οι δυο μας μαζί. Αφήναμε τη μικρή λίγες ώρες να πάμε μια βόλτα, ένα φαγητό, ένα θέατρο. Αρχίσαμε πάλι να κάνουμε πράγματα που μας άρεσαν μαζί. Μέσα από τις δυσκολίες η… Διαβάστε περισσότερα »
Τι ωραία απάντηση Ρένα…