Η Ρένα απαντά: Σταμάτησα το χόμπι μου επειδή η αδερφή μου ζήλευε τις επιδόσεις μου.

Το μυστηριώδες χόμπι που προκαλεί (αδίκως) ανταγωνισμό ανάμεσα τις αδερφές. Μήπως όμως υπάρχει μια παθητικοεπιθετική συμπεριφορά εδώ;

______________
Η ιστορία της Χωρίς Χόμπι όπως την ξεχώρισα σήμερα.

Αγαπητή Ρένα,

Οι απαντήσεις σου είναι πολύ βοηθητικές και γι αυτό παίρνω το θάρρος να γράψω εδώ ένα μεγάλο πρόβλημα που έχω. Είσαι πραγματικά ο μόνος άνθρωπος που έχει πάντα σχεδόν την λύση και σε ευχαριστώ προκαταβολικά για αυτό. Ίσως να μην φαίνεται τόσο σημαντικό εκ πρώτης όψεως, θα καταλάβεις όμως γιατί έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις για μένα.

Από μικρές η αδερφή μου κι εγώ ήρθαμε σε επαφή με ένα συγκεκριμένο χόμπι, το οποίο λατρέψαμε. Ήμουν πολύ καλή σε αυτό ίσως ακριβώς επειδή το αγαπούσα και το αγαπώ. Τώρα που έχουμε μεγαλώσει και ενηλικιωθεί, η αδερφή μου προσπαθεί να ασχοληθεί με αυτό επαγγελματικά. Εγώ από την άλλη ασχολούμουν ερασιτεχνικά αλλά σταμάτησα πριν από μερικά χρόνια. Γιατί σταμάτησα? Εδώ είναι το πρόβλημα.

Σταμάτησα, επειδή κάθε φορά που η αδερφή μου έβλεπε ότι τα πήγαινα πολύ καλά απογοητευόταν για τις δικές της επιδόσεις. Με υποστήριζε, με επαινούσε, όμως μετά έκανε διαρκώς σχόλια για το πόσο αποτυχημένη είναι η ίδια στον τομέα αυτό, κάτι που δεν ισχύει. Προσπάθησα για χρόνια να την ενθαρρύνω και να την επαινώ για την προσπάθεια και το ταλέντο της, όμως αυτή η μέθοδος έπαυε να δουλεύει μόλις ασχολούμουν κι εγώ με το χόμπι αυτό. Τότε ξανάρχιζε να μου λέει “εσύ τα πας τόσο καλά σε αυτό”, “εγώ είμαι άχρηστη”, “είμαι αποτυχημένη”.

Σταμάτησα λοιπόν να ασχολούμαι με το συγκεκριμένο χόμπι, επειδή ήξερα και ξέρω πως δεν θα ασχοληθώ επαγγελματικά με αυτό, ενώ η αδερφή μου από έφηβη ήθελε να το έχει σαν επάγγελμα.

Τώρα όμως θέλω να ξαναρχίσω. Μου έχει λείψει τόσα χρόνια. Ήταν ένα τεράστιο κομμάτι της ζωής μου και με έκανε απίστευτα ευτυχισμένη. Αν όμως το ξαναρχίσω, ξέρω τι θα συμβεί, μιας και μένουμε και οι δύο στο πατρικό λόγω έλλειψης χρημάτων και είναι δύσκολο να το κρύψω, αφού θα με βλέπει να ασχολούμαι. Ξέρω ότι πρέπει να το ξεχάσω, ώστε να είναι ευτυχισμένη η αδερφή μου, όπως έκανα τα προηγούμενα χρόνια, αλλά νιώθω μισή χωρίς αυτό. Πώς μπορώ να το αφήσω χωρίς να νιώθω άσχημα?

Συγγνώμη για τις πολλές λεπτομέρειες και σε παρακαλώ να μου απαντήσεις επειδή πραγματικά δεν μπορώ να τα καταφέρω μόνη μου.

ΑΠΟ ΤΗΝ – Χωρίς χόμπι

_______________

Ας οργανώσουμε τη συζήτηση.

Σε ευχαριστώ για τα όμορφά σου λόγια. Μακάρι να βοηθώ έστω και λίγο.

Δεν έγραψες πολλές λεπτομέρειες. Αντίθετα δεν μάθαμε καν ποιό είναι αυτό το χόμπι που μπορεί να γίνει κι επάγγελμα. Επειδή μιλάς για ταλέντο, τείνω να πιστέψω ότι είναι κάτι καλλιτεχνικό (μουσική, εικαστικά, χορό) ή αθλητικό.

Νομίζω ότι πλέον είστε κι οι δυο ενήλικες. Η αδερφή σου ενδέχεται (δεν μας λες) να το έχει ήδη κάνει επάγγελμα, ή αν όχι, τότε ίσως δεν κάνει γι’αυτό και τζάμπα χαλιέται. Ειδικά σε καλλιτεχνικούς ή αθλητικούς τομείς, η έφεση φαίνεται από νωρίς και χτίζεται από νωρίς αν πρόκειται να αποτελέσει καριέρα.

Κι εδώ είναι το πολύ καίριο σημείο.

Εφόσον δεν έχει κεφαλαιοποιήσει αυτή την ενασχόληση μέχρι τώρα, σε αυτή την ηλικία που είστε (που υπολογίζω να είναι στη δεκαετία των 20κάτι) σημαίνει ότι ούτε απειλείται αν εσύ ασχοληθείς με αυτό το χόμπι εκ του παραλλήλου. Δεν είναι ότι θα γίνεις ξαφνικά η Σαράποβα ή η Άργκεριχ κι αυτό θα της κόψει τα φτερά. Το ίδιο ισχύει δηλαδή και για σένα, η αναγνώριση κι η εξέλιξη έχουν λίγο πολύ συναντήσει ένα φυσικό πλαφόν.

Επομένως πιστεύω ότι η σύγκριση δεν αποτελεί τροχοπέδη για να ξαναρχίσεις το χόμπι σου. Μπορείς να εξηγήσεις στην αδερφή σου ακριβώς αυτό που εξήγησα πιο πάνω: δεν απειλείται από σένα. Η επικοινωνία μεταξύ σας γι’αυτό το θέμα είναι που θα την καθησυχάσει ότι δεν μπαίνεις σε ευθεία σύγκριση μαζί της, κάνεις κάτι για τον εαυτό σου.

Τώρα, αν εκείνη δεν αντέχει ποτέ και πουθενά να συγκρίνεται με κάποιο άτομο που τα πηγαίνει καλύτερα και θέλει έτσι παθητικοεπιθετικά να κόβει τον “ανταγωνισμό” στη ρίζα, τότε έχω να πω ότι κακώς την έχετε τόσο κακομάθει από παιδί όλοι σας οικογενειακά κι ότι είναι κακό γι’αυτήν να το συνεχίζετε. Επειδή οι άλλοι στην υπόλοιπη ζωή της δεν θα φερθούν με τόση αβροφροσύνη, αντίθετα θα την πατήσουν κάτω σαν χταπόδι αν δείξει πόσο φοβάται τον ανταγωνισμό. Με λίγα λόγια, και κράτα το αυτό, η “προστασία” σας είναι ουσιαστικά βλάβη προς εκείνη. Οι άνθρωποι πρέπει να διδάσκονται ότι στη ζωή υπάρχει κι η ματαίωση και να μάθουν επομένως να την διαχειρίζονται, αλλιώς θα δυστυχήσουν μετά βεβαιότητας.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News