Η Ρένα απαντά: Με κουράζει που κράζουν τις οικογένειες σε μένα αλλά ξαναγυρίζουν

Κράζουν τις οικογένειές τους επειδή νιώθουν να συνθλίβονται από τα προβλήματα της καθημερινότητας.

_________

Η ιστορία της Κοκόνας όπως την ξεχώρισα σήμερα

Γεια σου Ρένα! Είμαι αρκετά προβληματισμένη και θα ήθελα τη γνώμη σου.

Τα τελευταία χρόνια ακούω από παντρεμένες φίλες μου, με η χωρίς παιδιά, συνεχώς παράπονα για τους άντρες τους, τη ζωή τους, κράζουν τους άντρες τους ότι δεν βοηθάνε, ότι δεν συζητάνε μαζί τους ότι νιώθουν μόνες και άλλα πολλά τέτοια. Δηλαδή μπορεί να έχουμε βρεθεί και να ρωτήσω ” τι κάνεις; Πώς πας;” Και αρχίζει οχετός παραπόνων και κραξιματος, αν όχι όλες, τις περισσότερες φορές.

Στην αρχή ένιωθα πολύ άσχημα, τις λυπομουν τρομερά, έμπαινα στο πετσί τους ρε παιδί μου. Άρχισα να στραβό κοιτάω και τους άντρες τους, να μη θέλω να βλεπομαστε πολύ, να νιώθω άσχημα τέλος πάντων… Ότι να, κοίτα πως φέρονται στις φίλες μου, και πως είναι δυνατόν να κάνω παρέα με τέτοιους ανθρώπους…

Με τον καιρό όμως!! έβλεπα ότι οι φίλες μου όλα αυτά τα έλεγαν πριβέ και μπροστά τους ήταν όλα μέλι γάλα, μπροστά σε άλλους γνωστούς ήταν τα τέλεια ζευγάρια. Άλλη, που έκανε παράπονα ότι δεν τη βοηθάει ο άντρας της με τα παιδιά, έκανε και τρίτο παιδί μαζί του, άλλη εκραζε με νεύρα τη μια μέρα και την άλλη ήταν δίπλα του και έσταζε…

Άρχισα πολύ να εκνευρίζομαι. Δεν θέλω να ακούω τίποτα πια από κανέναν. Είμαι υπερβολική; Μήπως τελικά δικαιούται ο καθένας να παραπονιέται όσο θέλει; Μήπως τα παίρνω πολύ σοβαρά όλα; Κι αν δεν είναι σοβαρά, τοτε γιατί το κάνουν θέμα; Εσύ τι λες;

ΑΠΟ ΤΗΝ – Κοκονα

_______________

Ας οργανώσουμε τη συζήτηση.

Ο γάμος κι η δημιουργία οικογένειας είναι μια από τις πιο δύσκολες (αλλά και με ανταπόδωση όταν πετύχει) πίστες της ζωής. Προϋποθέτει πρώτον συνειδητοποίηση προτού μπεις στην διαδικασία, αποδόμηση και απομυθοποίηση αφού μπεις, και κατόπιν αποδοχή, αμοιβαίες υποχωρήσεις χωρίς να ξεπερνάς κόκκινες γραμμές και καλό καταμερισμό ευθυνών κι υποχρεώσεων ώστε να μην νιώθει κανείς ριγμένος.

Διανοητές όπως ο Αντρε ντε Μποτόν δηλώνουν ότι θα παντρευτούμε τον λάθος άνθρωπο:

“Εν μέρει, αυτό συμβαίνει, γιατί έχουμε τεράστιο πρόβλημα, όταν προσπαθούμε να πλησιάσουμε τους άλλους. Φαινόμαστε πιο φυσιολογικοί μόνο σε όσους δεν μας γνωρίζουν πολύ καλά. Σε μία πιο σοφή κοινωνία, σε μια κοινωνία που θα γνώριζε λίγο καλύτερα τον εαυτό της, η ιδανική ερώτηση στο δείπνο του πρώτου κιόλας ραντεβού θα ήταν: ‘Και πώς είσαι, όταν τρελαίνεσαι;’. […] Κανένας δεν είναι τέλειος. Το πρόβλημα είναι ότι πριν από τον γάμο, σπάνια τολμούμε να σκαλίσουμε τα συμπλέγματα μας. Κάθε φορά που οι συνήθεις σχέσεις απειλούν να αποκαλύψουν τα ψεγάδια μας, κατηγορούμε τους συντρόφους μας. Όσο για τους φίλους μας, δεν νοιάζονται και τόσο πολύ να κάνουν όλη αυτή τη σκληρή δουλειά, ώστε να μας διαφωτίσουν για τα ελαττώματα μας. Καθ’ όλη τη διάρκεια της πορείας του ανθρώπινου είδους, οι άνθρωποι παντρεύονται για λογικούς και συμφεροντο-λογικούς σκοπούς: επειδή η γη της κοπέλας συνόρευε με εκείνη του γείτονα, επειδή η οικογένεια της κατείχε μία επικερδή επιχείρηση, επειδή ο πατέρας της ήταν ο φύλαρχος ή ο αρχηγός της πόλης… Κι από τέτοιους λογικούς γάμους εκπορεύονταν τα εξής: μοναξιά, απιστία, κακοποίηση, σκληρές καρδιές και σκοτισμένα μυαλά. Ο γάμος από συμφέρον ποτέ δεν υπήρξε ένας λογικός γάμος. Γι’ αυτό και αντικαταστάθηκε από τον γάμο από έρωτα. Αυτό που έχει σημασία σε έναν γάμο από έρωτα είναι ότι υπάρχουν δύο άνθρωποι που κυριολεκτικά έχουν βυθιστεί ο ένας στον άλλο και κατά βάθος γνωρίζουν ότι αυτό που κάνουν είναι σωστό. Για την ακρίβεια, όσο πιο ανώριμος εμφανίζεται ένας γάμος (επειδή, ίσως έγινε μέσα σ’ ένα εξάμηνο από τότε που γνωρίστηκε το ζευγάρι), τόσο πιο ασφαλής μπορεί να είναι. Η επιπολαιότητα στην πραγματικότητα είναι το αντίβαρο για όλα τα λάθη, ένας καταλύτης στη δυστυχία: το κύρος που εδώ διαθέτει το ένστικτο είναι μία φυσική αντίδραση σε τόσους αιώνες παράλογης λογικής.

Ακόμη και έτσι, όμως, παρά το ότι θεωρούμε ότι αναζητούμε την ευτυχία, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Γιατί αυτό που πραγματικά ψάχνουμε δεν είναι η ευτυχία, αλλά η ομοιότητα, να κάτι που μπερδεύει τα σχέδια μας, ειδικά σε ό,τι αφορά τον γάμο: εκείνο που πραγματικά ψάχνουμε είναι να ξαναδημιουργήσουμε, ως ενήλικες πια, το περιβάλλον και τα συναισθήματα της παιδικής μας ηλικίας. Παντρευόμαστε τους λάθος ανθρώπους, γιατί πολύ απλά δεν θέλουμε να σχετιζόμαστε με αυτούς που θα μας αγαπήσουν πραγματικά και θα μας κάνουν ευτυχισμένους. Και φυσικά, κάνουμε λάθη, ακριβώς επειδή είμαστε τόσο μόνοι. Πραγματικά μόνοι. Καιρό μόνοι. Και μετά από τόσο καιρό μοναξιάς, απομόνωσης σχεδόν είναι ανέφικτο να μπορέσεις να παραμείνεις επιλεκτικός.

Και τελικώς, παντρευόμαστε για να δημιουργήσουμε μία ωραία αίσθηση μονιμότητας. Νομίζουμε ότι ο γάμος θα μας βοηθήσει να διατηρήσουμε τη χαρά που νιώσαμε, όταν αποφασίσαμε να κάνουμε την πρόταση. […] Στην πραγματικότητα, ο γάμος μας πάει αλλού, σ’ ένα σπίτι γεμάτο υποχρεώσεις και τρελαμένα παιδιά, που σκοτώνουν το πάθος κι ας προήλθαν απ’ αυτό. Το μόνο συστατικό που απομένει σ’ αυτό το μπουκάλι είναι ο σύντροφος και συνήθως είναι το λάθος συστατικό. Τα καλά νέα είναι ότι δεν πειράζει αν ανακαλύψαμε ότι παντρευτήκαμε τον λάθος άνθρωπο. Δεν χρειάζεται να τον / την εγκαταλείψουμε, ας εγκαταλείψουμε μόνο το ρομαντικό ιδεώδες του δυτικού πολιτισμού που εδώ και 250 χρόνια επιμένει ότι κάπου εκεί έξω υπάρχει το ιδανικό άλλο μας μισό, έτοιμο να ικανοποιήσει κάθε μας επιθυμία. Φυσικά και όχι. Χρειάζεται μόνο να απορρίψουμε και να απαλλαγούμε από αυτή την ιδεώδη θεώρηση με τη συνειδητοποίηση ότι κάποτε και θα θυμώσουμε, και θα ενοχληθούμε και θα απογοητευτούμε σε μια σχέση και θα ανταποδώσουμε κιόλας (χωρίς να υπάρχει ίχνος κακίας σε όλο αυτό πολλές φορές).

Δεν υπάρχει τέλος στο αίσθημα του κενού και της μη πληρότητας. Αλλά τίποτα από αυτά δεν είναι ασυνήθιστο ή αιτίας διαζυγίου. Με το να επιλέγουμε αυτόν με τον οποίο θα δέσουμε τη ζωή μας, ουσιαστικά επιλέγουμε τον τρόπο με τον οποίο θέλουμε να υποφέρουμε. Ο άνθρωπος που μας ταιριάζει καλύτερα, δεν είναι αυτό με τον οποίο συμφωνούμε στα πάντα, με τον οποίο μοιραζόμαστε κοινά γούστα και επιλογές, αλλά εκείνος που μπορεί να διαπραγματευτεί τις διαφορές μας με έναν έξυπνο τρόπο – κοινώς ένας σύντροφος που είναι καλός στις διαφωνίες και τις διαπραγματεύσεις. Πέρα από το ιδανικό του τέλειου ταιριάσματος δύο ανθρώπων, υπάρχει ένα άλλο ιδανικό κι αυτό είναι η ικανότητα να ανέχεται κάποιος τις διαφορές και τα ελαττώματα μας με γενναιοδωρία κι αυτό – ναι – είναι η μεγαλύτερη ένδειξη του ότι βρήκαμε τον περισσότερο κατάλληλο άνθρωπο. Και – ναι – η συμβατότητα είναι ένα επίτευγμα της αγάπης, αλλά όχι προαπαιτούμενο της.”

Mε λίγα λόγια, οι φίλες σου παρακινημένες από αυτό το ιδανικό της τέλειας συντροφικής ερωτικής σχέσης, με ένα άτομο που θα κούμπωνε σε όλα τους τα ελλείματα και τις ανάγκες, απογοητεύονται από την καθημερινότητα που αποκαλύπτει το πρόσωπό των ελαττωμάτων και των ιδίων και των συντρόφων τους. Ο σύγχρονος σύντροφος απαιτείται να είναι ελβετικός σουγιάς: τέλειος σύζυγος, δοτικός εραστής, φροντιστικός πατέρας, επαγγελματίας που θαυμάζουμε, με ενδιαφέροντα που μας εξιτάρουν, κοινωνικός κι εμφανίσιμος, με οικονομική σταθερότητα που παρέχει ασφάλεια, και και και… Επιπλέον να έχει τα σωστά skills επικοινωνίας μαζί μας. Ποιός τα καταφέρνει όλα αυτά;

Δεν έχουν διδαχθεί να κάνουν “παζάρεμα” στις σχέσεις: “θα καθαρίσω το νεροχύτη και τα πιάτα αλλά έχω ανάγκη μια αγκαλιά”, “κάνε εσύ τους λογαριασμούς και τις συμπληρώσεις δηλώσεων επειδή εγώ δεν είμαι καλή, αλλά δεν θα μου το χτυπάς κατόπιν ως μεγάλη εκδούλευση”, “θα κρατάμε τα παιδιά από κοινού, αλλά θα βγαίνουμε μια φορά το 15ήμερο και μόνοι μας αφήνοντάς τα σε πρόσωπο εμπιστοσύνης για ένα τρίωρο”. Και ούτω καθεξής. Αυτό πολλοί το ονομάζουν οριοθέτηση, συνεννόηση, καλή επικοινωνία (και είναι όλα αυτά), αλλά ουσιαστικά είναι κι αυτό που αναλύθηκε πιο πάνω, παζάρεμα, όπως συμβαίνει σε κάθε συμβόλαιο. Κι ο γάμος είναι ένα συμβόλαιο.

Οι φίλες νιώθουν να συνθλίβονται από τα πολλά εκνευριστικά που συμβαίνουν στην καθημερινότητα, αλλά φαντάζομαι με λίγες εξαιρέσεις (οι οποίες αφορούν συντρόφους-γαϊδούρια ή χειριστικούς/εθισμένους/παραβατικούς), δεν θα άλλαζαν αυτή την καθημερινότητα, επειδή κι οι ίδιες συνειδητοποιούν ότι δεν υπάρχει κάτι σαν αυτό που μας έχουν υποσχεθεί εκεί έξω. Κάνουν μια αποτίμηση μείον και συν κι υπερισχύουν τα συν. Γι’ αυτό μένουν. Το ίδιο άλλωστε συνειδητοποιούν κι οι άντρες, οι οποίοι είναι εξίσου επηρεασμένοι από το ρομαντικό ιδεώδες. Δεν θα απέδιδα επομένως την γκρίνια τόσο σε υποκρισία -θα μπορούσε, αλλά συνήθως αυτό προϋποθέτει κοινωνικό φόβο σε μικρές κοινωνίες και “κύκλους’ μην χαθεί κάποιο προνόμιο που απορρέει ευθέως από το γάμο. Είναι περισσότερο η αδιέξοδη διάθεση να εκφράσουν την αγανάκτησή τους, η οποία αφού διαχυθεί και ξεσπάσει, τις επαναφέρει στις εργοστασιακές ρυθμίσεις.

Η δική σου στάση δεν είναι υπερβολική, απλώς επειδή εικάζω δεν είσαι παντρεμένη δεν έχεις βιώσει την διάσταση αυτού του bargaining που ανέφερα πιο πάνω. Kι είναι πράγματι εκνευριστικό και πολύ κουραστικό να γίνεσαι αποδέκτης γκρίνιας, συνεχούς και χωρίς αποτέλεσμα! Γιατί και που θα πεις κάτι, σου γυρίζει μπούμερανγκ. Να κατηγορήσεις τους συντρόφους, θυμώνουν. Να κατηγορήσεις τις ίδιες (γιατί τότε μένεις; δεν ήξερες, δεν ρώταγες;), θυμώνουν ακόμη περισσότερο. Να μην πεις τίποτα, φαίνεται σαν να αδιαφορείς. Ποιά η θέση σου λοιπόν;

Έχει σημασία όταν μας κάνουν παράπονα να ρωτήσουμε μια σημαντική ερώτηση: θέλεις να προτείνω πρακτική λύση ή να σε ακούσω να ξεσπάσεις; Συνήθως για τέτοια ζητήματα είναι το δεύτερο. Μόλις σου πουν λοιπόν το όποιο θέμα τους, μπορείς να πεις, “ωραία, χαίρομαι που ξέσπασες και το έβγαλες από μέσα σου, ας πούμε τώρα κάτι άλλο πιο ευχάριστο”. Και πιστεύω θα νιώσουν κι οι ίδιες καλύτερα μέσα από αυτό και θα εκτιμήσουν την στάση σου.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News