Οι νοικοκυρές έχουν ευθύνη του παιδιού/παιδιών, φάε, διάβασε, πιες, ήδη φρικάρω, ή του μαντραχαλά, βάλε μου να φάω, σιδερωσε, πλύνε. Συγνώμη πως μπορούν κ ονομάζουν ευτυχία όλο αυτό;
_____________
Η ιστορία της όπως την ξεχώρισα σήμερα
Τι μου συμβαίνει, δεν μπορώ να καταλάβω την αιτία του ότι νιώθω μια απέχθεια, ένα άγχος και ταυτόχρονα λύπηση για τις γυναίκες που κάνουν παιδιά, που είναι παντρεμένες, που ασχολούνται αποκλειστικά με τις δουλειές του σπιτιού. Ίσως είναι λάθος η λέξη απέχθεια, αλλά νιώθω μια ταραχη, μια αγωνία, δεν νιώθω μίσος για τις γυναίκες αυτές.
Βλέπω φίλες μου, με όνειρο ζωής τον γάμο και την διμηουργια οικογένειας, να χαίρονται με έθιμα του τόπου που τιμούν την πεθερά. Άλλοι μου λένε πως ζηλεύω την ζωή τους. Όχι αλήθεια, ούτε καν, με πιάνει πανικός με την ζωή τους! Να έχεις ευθύνη του παιδιου/παιδιών, φάε, διάβασε, πιες, ήδη φρικάρω ή του μαντραχαλά, βάλε μου να φάω, σιδερωσε, πλύνε.
Συγνώμη πως μπορούν κ ονομάζουν ευτυχία όλο αυτό? Ρένα μου κ αναγνώστες περιμένω την γνώμη σας. Σας ευχαριστώ!
ΑΠΟ ΤΗΝ – Εβελινα
_______________
Ας οργανώσουμε τη συζήτηση
Ανάμεσα σε όλα τα άγχη μας ως γυναίκες μας έχει τελευταίως φορεθεί κι εκείνος της καλής φεμινίστριας. Να ανταποκριθούμε. Ενώ τείνουμε να ξεχνάμε ότι καθήκον του φεμινισμού είναι να επικυρώνει τις γυναικείες επιλογές.
Οπωσδήποτε η γυναικεία ανεξαρτησία ξεκινά από την οικονομική ανεξαρτησία, καθώς η γυναίκα που δεν έχει δικά της χρήματα είναι δέσμια των διαθέσεων του συζύγου ή των συγγενών. Όμως αρκετές γυναίκες διαθέτουν οικονομική ανεξαρτησία και εντούτοις επιλέγουν να κάνουν παιδιά, να παντρευτούν, ενδεχομένως να μην δουλέψουν εκτός σπιτιού (γιατί μέσα στο σπίτι υπάρχουν πολλές δουλειές να γίνουν).
Όταν η απόφαση είναι συνειδητή, όλα καλά, κι επικροτούμε τις επιλογές τους εφόσον γίνονται με κρύο κεφάλι κι όχι παρασυρμένες από παραμύθια, ρομαντικές διηγήσεις για το πάλαι ποτέ (που ήταν σίγουρα αρκετά χειρότερο για τις γυναίκες) και την ψευδή αίσθηση ότι κάποιος τις φροντίζει ό,τι κι αν συμβεί που τονώνει το Εγώ. Όταν η απόφαση δεν είναι συνειδητή, όταν επηρεάζονται από την παρελθοντολαγνεία που έχει τελευταίως ενορχηστρωμένα ενσκύψει είναι το πρόβλημα. Η δήθεν τάχαμου λαογραφική προσέγγιση, ξανά πίσω στις ρίζες και τους βολβούς, είναι ιδιαίτερα επικίνδυνη για τις γυναίκες καθώς τους ακυρώνει τις προόδους που έχει επιφέρει το φεμινιστικό κίνημα. Ο ίδιος ο γάμος συμφέρει περισσότερο τον προνομιούχο, καθώς ο λιγότερο προνομιούχος φορτώνεται ευθύνες χωρίς απαραίτητα να ισοσκελίζονται από τις ωφέλειες.
Η ζωή είναι ένα σερί επιλογών και τυχαιοτήτων. Σε κάποιες οι επιλογές δεν προσκρούουν σε αστάθμητους παράγοντες, ή τουλάχιστον όχι σε θεμελιακούς αστάθμητους παράγοντες, επομένως μπορούν να ευτυχήσουν στο πλαίσιο που επέλεξαν. Θέλει και τύχη, θέλει και προσπάθεια, καθώς δεν είναι εύκολο. Οι αμοιβές των παιδιών είναι τεράστιες, είναι μεγαλείο, αλλά δεν θα σου κρύψω ότι κι οι ευθύνες κι η αγωνία είναι τεράστιες επίσης και δεν τελειώνουν ποτέ. Κι όποια λέει το αντίθετο ψεύδεται. Επίσης η επιλογή συντρόφου μπορεί να είναι καλή και σωστή, όμως οι άνθρωποι αλλάζουν με το πέρας των ετών, ώστε η επιλογή των 20 να μην είναι το ίδιο καλή στα 40.
Από την άλλη το δικό σου άγχος κι η ταραχή ίσως οφείλεται στο ότι είσαι αποφασισμένη στην δική σου επιλογή και σε αποσυντονίζει αυτό το πισωγύρισμα (γιατί για αντιδραστικό πισωγύρισμα πρόκειται έτσι που το περιγράφεις) . Το παρακολουθείς σε κάποιο επαρχιακό μέρος που δεν κατονομάζεται, οπότε δεν έχω κάτι παραπάνω να πω. Όμως δεν χρειάζεται να προσφέρεις το αυτί σου στις σαχλαμάρες που λέγονται ή να απαντάς. Καθένας είναι υπόλογος για τις προβολές που κάνει. Κάθε γυναικεία επιλογή είναι σεβαστή όσο παραμένει επιλογή. Δύσκολο ίσως να το δεχτούμε, ιδιαίτερα όσες είμαστε πιο “προχωρημένες” αλλά δεν σημαίνει ότι οι νοικοκυρές είναι απαραιτήτως τίποτα καημένες.
Πάντως εγώ προσωπικά θα παραδεχτώ την (όποια) κυβέρνηση που θα αποφασίσει και θα καθιερώσει δια νόμου κρατική σύνταξη νοικοκυράς για τις μη εργαζόμενες που μεγαλώνουν παιδιά στο σπίτι. Όχι σύνταξη χηρείας ή διατροφή συζύγου. Σύνταξη νοικοκυράς. Να αναγνωρίζεται με ένσημα η δουλειά που γίνεται σπίτι. Θα είναι νίκη.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Νομίζω ότι η ερώτηση μπορεί να συμπτυχθεί ως «μα πώς είναι δυνατόν να σκέφτονται οι υπόλοιποι άνθρωποι διαφορετικά από μένα»
Νιώθεις λύπηση γιατί έχεις μια στερεοτυπική εικόνα στο κεφάλι σου. Αλλά και πάλι, γιατί να λυπάσαι μια γυναίκα αν αυτή είναι καλά με τις επιλογές της; Απλώς μην το επιλέξεις για τη δικιά σου ζωή.
Εγώ, ένιωθα μεγάλη λυπηση και οίκτο για τους γονείς μέχρι να γίνω γονιός, να μην νοιώθω στη καμία την λυπηση που νόμιζα αλλά και να νοιώθουν άλλοι λυπηση για εμένα προκαλώντας μου και λίγο γέλιο:
Τότε μόνον ανακάλυψα το γελοίο της λυπησης για τις ζωές που δεν ζούμε.
ΥΓ μπορείς να παρηγορηθείς(;) στην ιδέα πως ίσως και τα υποκείμενα της λυπησης σου νοιώθουν αντίστοιχη λυπηση για την δική σου ζωή σε μια ευάλωτη στιγμή σου..
Έτσι όπως τα περιγράφεις, κι εγώ θα φρίκαρα. Αλλά νοικοκυρά από νοικοκυρά διαφέρει. Δεν είναι όλες δούλες, ούτε έχουν όλες μαντραχαλους πάνω απ’ το κεφάλι τους να τις διατάζουν. Αν επιλέξεις να παντρευτείς τέτοιο τύπο άνδρα, σκέψου το καλύτερα. Επίσης, κάποιες από επιλογή κάθονται σπίτι σπίτι μετά τη γέννηση παιδιών, παρόλο που έχουν σπουδάσει, έχουν ίσως κάποια χρόνια εργασίας κλπ. κλπ. γιατί δεν έχουν οικονομική ανάγκη και επιλέγουν να μεγαλώσουν τα παιδιά πιο άνετα από το να μετρούν τις μέρες γονικής άδειας και να γυρνούν ξεθεωμένες από την δουλειά (όπως και οι άντρες αντίστοιχα). Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι όλη… Διαβάστε περισσότερα »
Ρένα αν ζητήσουμε σύνταξη νοικοκυράς ποια γυναίκα θα τη δικαιούται; Αυτή που μένει αποκλειστικά στο σπίτι; Αυτή που δουλεύει και ταυτόχρονα φροντίζει το νοικοκυριό; Θα είναι για τις παντρεμένες μόνο; Θα είναι για αυτές που έχουν οικογένεια ανεξαρτήτως γάμου; Αν την παίρνει η γυναίκα γιατί όχι και ο άντρας που θα κάνει την επιλογή να αναλάβει τα οικιακά (ομόφυλα ή ετεροφυλόφιλα ζευγάρια); Προτείνεις να υπάρχει κονδύλι από τον κρατικό προϋπολογισμό ή το εργαζόμενο μέλος της συμβίωσης να ασφαλίζει τη γυναίκα που μένει στο σπίτι;
Όπως περίπου ήταν για τις άγαμες θυγατέρες παλιά (που δεν βασίζονταν σε κάποιον άντρα-ταίρι). Κι άγαμους θυγατέρους, εξίσου. Για όποιον παρατάει την οικονομική του ανεξαρτησία για να μεγαλώνει παιδιά κάνοντας δουλειές του σπιτιού και του λένε “ε και τι έκανες, καθόσουν!”.
Μα οι άγαμες θυγατέρες ήταν λάθος γιατί πλήρωνε ένας ολόκληρος λαός την κόρη του στρατιωτικού. Τώρα πρέπει να πληρώνει πάλι ένας ολόκληρος λαός την επιλογή κάποιας ή κάποιου να παρατήσει την οικονομική του ανεξαρτησία;
Λάθος ήταν επειδή οι περισσότερες μια χαρά εργαζόμενες ήταν! (και ήταν όχι μόνο στρατιωτικών, αλλά και ορισμένων Δ.Υ.) Ομιλώ για νοικοκυρές που ΔΕΝ εργάζονται. Δεν έχουν άλλους πόρους. Δεν ξέρω πόσο συνειδητή απόφαση να αφήσουν την οικονομική τους ανεξαρτησία είναι, αν πρόκειται για γυναίκες χωρίς εφόδια τυπικά, χωρίς πτυχία, γλώσσες κλπ και σε βαθιά επαρχία χωρίς περιουσιακά τι επιλογές άραγε έχουν; Αν χωρίσουν, πώς θα ζουν σε μεγάλη ηλικία και χωρίς καμμία εργασιακή εμπειρία στην αγορά, ενώ δούλευαν όλα αυτά τα χρόνια; Όπως πληρώνουμε/πληρώναμε άλλα κι άλλα (άγαμες θυγατέρες λχ), ας πληρώσουμε αυτό το σημαντικό. Πώς άλλωστε θα λυθεί το… Διαβάστε περισσότερα »
Στην Ισπανία σε περίπτωση διαζυγίου μετά από κάποια ηλικία και χωρίς εργασιακή εμπειρία ο πρώην άντρας πληρώνει μια σύνταξη στην γυναίκα αν αποδεδειγμένα εκείνη δεν εργάστηκε για να μεγαλώσει τα παιδιά και δεν μπορεί να εργαστεί λόγο ηλικίας και έλλειψης προσόντων. Η σύνταξη αυτή είναι ισόβια. Μου φαίνεται μια δίκαιη λύση γιατί ουσιαστικά από κοινού αποφάσισαν να αφήσει η γυναίκα την δουλειά επομένως οι πόροι του άντρα πρέπει να είναι και για τους δύο
αν αφορα μονο αυτες που εχουν παιδια , τοτε υπαρχει σχετικο επιδομα , το επιδομα παιδιων. Σαν συνταξη θα μπορουσε να δινεται αυτο , ή να συνεχιζεται ισοβια και αφου κλεισουν τα παιδια τα 25. Δεν φαινεται ανεφικτο ή παραλογο.
Αυτό είναι κάτω από 30€ το μήνα!!! Αντιγράφω από ΟΠΕΚΑ:
“Το ποσό του επιδόματος ανέρχεται σε 70 ή 42 ή 28 ευρώ για κάθε παιδί για το πρώτο και δεύτερο παιδί ανά μήνα, ανάλογα με το ύψος του εισοδήματος, και σε 140 ή 84 ή 56 από το τρίτο και για κάθε επόμενο παιδί, ανά μήνα.”
Φτάνει αυτό για να ζήσει ανθρωπος;;;
Μιλάω για εθνική σύνταξη οικοκυράς. Όσο η βασική εγγυημένη σύνταξη όλων των εργαζόμενων. Όχι επίδομα. Σύνταξη για τα χρόνια που εργάζονταν αμισθί!
Γενικά σαν ιδέα δεν είμαι αντίθετη στο “μισθό νοικοκυράς” (αυτό τώρα πως το κάνουμε gender neutral?). Αλλά είναι πολύ δύσκολη η εφαρμογή του. Και το παράδειγμα της άγαμης θυγατέρας είναι χαρακτηριστικό. Τι ήταν; Ένα εισόδημα για την κόρη (που εξορισμού δεν μπορούσε να ζήσει τον εαυτό της ως γυναίκα) αφού έχασε τον προστάτη πατέρα, μέχρι να βρει τον προστάτη σύζυγο. Αλλά πώς τσεκάρεις αν αυτή η γυναίκα όντως δεν είναι ικανή να έχει άλλους πόρους και δεν εκμεταλλεύεται απλώς την εισοδηματική πολιτική. Η οποία θα έχει τεράστιο κόστος αν υιοθετηθεί. Εγώ αμέσως αμέσως μπορώ να σκεφτώ πλήθος ανθρώπων, που κάλλιστα… Διαβάστε περισσότερα »
Εξαιρετικά σωστή!
Και όχι μόνο ως σύνταξη, αλλά και ως κανονικός μισθός.
Παρεμπιπτόντως, θα έπρεπε να ισχύσουν και για τους φροντιστές ανήμπορων ηλικιωμένων και ΑΜΕΑ.
Μπορούμε να διευρύνουμε το θέμα προσεγγίζοντας και μια ιδέα που συζητιέται σε διάφορους πολιτικούς και ιδεολογικούς κύκλους (όχι μόνο της αριστεράς, αλλά και φιλελεύθερους): το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, ποσό που θα καταβάλλεται σε κάθε πολίτη μετά τα 18, χωρίς καμία προϋπόθεση, και θα εγγυάται μια εξαιρετικά λιτή επιβίωση. Όποιος θέλει κάτι περισσότερο, θα εργάζεται (έχοντας όμως τη δυνατότητα να αξιώσει αξιοπρεπείς συνθήκες, καθώς η επιβίωσή του δεν απειλείται). Αλλος θα μπορεί να το ρίξει στην καλλιτεχνική δημιουργία, στον εθελοντισμό ή στο διαλογισμό, άλλος να μεγαλώνει παιδιά (λαμβάνοντας αντίστοιχα σοβαρά επιδόματα) ή να ασχολείται ως φροντιστής με ηλικιωμένους ή ΑΜΕΑ της… Διαβάστε περισσότερα »
Φαντάζομαι ότι αυτό το κατά τα άλλα πολύ ωραίο σχέδιο προυποθέτει κατά την εφαρμογή του ένα διαφορετικό οικονομικό καθεστώς. Γιατί με όρους ελεύθερης αγοράς δεν είναι βιώσιμο απλά. Οι τιμές στα αγαθά θα πηγαίνανε στα ύψη ώστε να εξισορρωπήθούνε βάση της νέας κατώτερης τάξης.
Και όμως, το συζητάνε ακόμα και σε ένα πλαίσιο οικονομίας της αγοράς με σοβαρό κοινωνικό κράτος. Γιατί, εάν βάλεις το πλήθος των επιδομάτων, ενισχύσεων, βοηθημάτων, “voucher”, “pass”, κλπ που ήδη χορηγούνται, το γραφειοκρατικό κόστος που έχει ο έλεγχος των δικαιούχων όλων αυτών, και την αναμενόμενη εκτίναξη του κόστους όλων αυτών από την μαζική ανεργία που προβλέπεται στο μέλλον, η διαφορά δεν πρέπει να είναι εντυπωσιακά μεγάλη. Πόσο μάλλον που ο μεγαλύτερος ελεύθερος χρόνος ενδέχεται να δημιουργήσει νέες “αγορές” για υπηρεσίες, γεγονός που θα τονώσει την οικονομία δημιουργώντας θέσεις που δεν θα μπορεί να “κλέψει” ο αυτοματισμός. Ας μην ξεχνάμε το… Διαβάστε περισσότερα »
Το τελευταίο που γράφεις περίπου γίνεται στη Σκωτία μπορει και στο ευρύτερο UK δεν παίρνω κι όρκο. Στο χωρισμένο ζευγάρι το ένα μέλος δικαιούται να ζητήσει μέρος της σύνταξης του άλλου μέλους (κυριως εφόσον το άλλο μέλος έβγαζε πολύ περισσότερα) και έχει το θεσμικό και νομικό πλαίσιο με το μέρος του πχ σε περιπτωσεις που ο ένας (συνηθως ο σύζυγος) δούλευε και ο άλλος, η σύζυγος δηλαδή εμενε στο σπίτι για τις δουλειές και την ανατροφή των παιδιων. Νομίζω λέγεται pension sharing.
Γενικά η έννοια της φροντίδας κ πρακτικά η ανθρώπινη φροντίδα προς άλλους ανθρώπους που δεν μπορούν να αυτο-εξυπηρετηθουν (μωρά, παιδιά, ηλικιωμένοι, άρρωστοι κτλ) θεωρούνται υποδεέστερες κ είναι υποτιμημένες στη σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία παραγωγής. Η φροντίδα άλλων παρ’ολ’αυτα ήταν κ είναι κεντρικό κομμάτι της ανθρώπινης κοινωνίας χωρίς της οποία δε δύναται η αναπαραγωγή της ως σύνολο. Επίσης όλοι έχουμε χρειαστεί (ως μωρά/παιδιά) ή θα χρειαστούμε κάποια στιγμή φροντίδα (λόγω αρρώστιας ή ηλικίας). Παραμένει όμως υποτιμημένη, χωρίς ανταμοιβή κ κατά κύριο λόγο γυναικείος ρόλος. Υπάρχουν κοινωνικο-οικονομικοί λόγοι για αυτό βέβαια κ σχετίζονται με την πατριαρχία φυσικά, τα εξηγεί εξαιρετικά η Silvia Federicci.… Διαβάστε περισσότερα »
Συμφωνώ, Τερψιχόρη, η πατριαρχία (κι ο καπιταλισμός) τα κεντρικά, σημαντικά κι ανθρώπινα τα σφάζει και τα μαχαιρώνει εκτός των άλλων και μέσω της απαξίωσης. Και οι τεράστιοι καλλιτέχνες θεωρούν τις γυναίκες που τηγανίζουν κοινό κατώτερης αντιληπτικής ικανότητας ας πούμε. Όλα συνδέονται, μικρή μας Μούσα.
Νιώθεις λύπηση γιατί όλα αυτά τα κάνουν χωρίς λεφτά.
Κόπος χωρίς αμοιβη= εκμετάλλευση
Φαντάζομαι δεν έχεις παιδιά και δεν ξέρεις πως είναι η σύγχρονη stay-at-home μητέρα (ο όρος νοικοκυρά μου φαίνεται παρωχημένος). Αν η ίδια το έχει αποφασίσει και της αρέσει μια χαρά ζωή είναι. Τα πρωινά που τα παιδιά είναι στο σχολειο της όντως ασχολείται με το σπίτι αλλά μπορεί επίσης να ασχοληθεί και με τα χόμπυ της. Μπορεί να μάθει ξένες γλωσσες, ή κάποια τέχνη. Δεν είναι η στερεοτυπική γυναίκα με το φακιόλι και τα δέκα κουτσούβελα να κρέμονται από την φούστα της (γιατί εσύ αυτό φαντάζεσαι νομίζω). Φίλη μου πολλη πετυχημένη στον τομέα της όταν γεννήθηκε η κόρη της αποφάσισε… Διαβάστε περισσότερα »
Παλιά πίστευα κι εγώ το ίδιο. Πλέον έχω καταλάβει ότι μπορούν να το ονομάζουν αυτό ευτυχία όταν έχουν δίκτυο υποστήριξης. Όχι γενικά κι αόριστα. Μία γυναικα με δίκτυο υποστηριξης (λεφτά, άντρας με κατανόηση κλπ) που κάνει αυτή τη ζωή και δε φοβάται ότι θα βρεθεί μια μέρα στο δρόμο γιατί να μην είναι ευτυχισμένη? Είναι όσο ευτυχισμένη/δυστυχισμένη ειμαστε εμείς οι υπόλοιπες που γυρνάμε σπίτι στις 7 το βράδυ. Δουλειά το ένα, δουλειά και το άλλο. Υ.Γ. όσο για τα περί ζήλιας, όλ@ ζηλεύουμε αυτά που δεν έχουμε. Άρα μη μασάς άστες να σου λένε. Εγώ ζηλεύω αυτούς που πάνε στις… Διαβάστε περισσότερα »
Εγώ σε καταλαβαίνω γιατί τις ίδιες σκέψεις έκανα κι εγώ σε μικρότερη ηλικία. Αυτό που έχω καταλάβει πλέον είναι ότι κάποιοι άνθρωποι (κατά την πλειοψηφία τους γυναίκες) την βρίσκουνε με το να προσφέρουνε φροντίδα. Είναι οι ίδοι άνθρωποι που επιλέγουν επαγγέλματα όπως νοσοκόμοι/ες, νηπιαγωγοί κλπ. Επειδή εγώ αυτό το χαρακτηριστηκό δεν το χω με την καμία αδυνατούσα να καταλάβω πως είναι δυνατόν σε κάποιους να βγαίνει φυσικά και αβίαστα, αλλά συμβαίνει. Τώρα γιατί συμβαίνει κυρίως σε γυναίκες, θα σε γελάσω. Να ναι αποτέλεσμα έμφυλλων στερεοτύπων κατά την διαπαιδαγώγηση; Να ναι ορμονικό; Να ναι επηρεασμένο απο κάποιον μηχανισμό που αφορά το… Διαβάστε περισσότερα »
Κανένα χρωμόσωμα. Καμία ορμόνη. Ναι, είναι θέμα έμφυλων στερεοτύπων που από μωρά μας πιπιλίζουν το μυαλό. Σκέψου μόνο ποια παιδιά παίζουν με κούκλες και τι συμβολίζουν οι κούκλες. Πρόσθεσε σε αυτό και την ανατροφή σε συντηρητικά περιβάλλοντα που επικροτούν την “γυναικεία νοικοκυροσύνη”, με ό,τι συνεπάγεται αυτό, και καταλαβαίνεις πώς την βρίσκουνε με το να προσφέρουνε φροντίδα (και να μην παίρνουν τίποτα).
Και εγώ προς τα έμφυλα στερεότυπα κλίνω αν και προσωπικά είχα από μωρό μια φυσική απέχθεια σε ότι είχε να κάνει με κούκλες, παιχνίδια ρόλων κλπ. Τα έβρισκα ηλίθια. Οι γονείς μου απλά το πήραν απόφαση ότι δεν το έχει το παιδί με αυτά τα πράγματα και δεν ξενασχοληθήκανε. Δεν είναι δηλαδή ότι είχα κάποιο άλλο πρότυπο.
Είσαι άδικη αλλά σε νιώθω.Δεν εργάζομαι (αλλά του χρόνου φεύγω στην Αμερική μάλλον για να γίνω εσωτερική νταντά και εχω τρελαθεί από τη χαρά μου !,είναι και μια δουλειά που την έχω ξανά κάνει και την λατρεύω),και αυτές τις μέρες (δυστυχώς)έχω εδώ την μάνα μου ,για 13 μέρες ακόμη (ευτυχώς ).Ε επειδή αυτή με συντηρεί γιατί δε δουλεύω πολύ καιρο (εχοντας βέβαια 5 κατοικίδια να προσέξω και όχι όλα δική μου απόφαση να τα αποκτήσω),έχω αναλάβει τα πάντα από νοικοκυριο τώρα που είναι εδώ,και τα σκυλιά και τις γάτες που έτσι και αλλιώς έχω,και για να μην ανακατεύεται κιόλας,τα κάνω… Διαβάστε περισσότερα »