Η Ρένα απαντά: Έχω χάσει κάθε ελπίδα με τη μάνα μου

Αγαπητή Ρένα, το ξέρω ότι λαμβάνεις μεγάλο πλήθος μυνηματων τα οποία πρέπει να απαντήσεις στο καθένα, ωστόσο αυτό το θέμα για εμένα είναι επείγον και θα το εκτιμούσα ιδιαίτερα αν απαντούσες όσο γρήγορα μπορείς.

Η μητέρα μου πρόσφατα είπε κάτι πράγματα που ακόμα και τώρα που γράφω έχουν μείνει στο μυαλό μου και απλά δεν δέχονται να βγουν. Επιπλέον, με βοήθησαν στο να συνειδητοποιήσω πως ο,τι και να κάνω ποτέ δεν θα είμαι καλή αρκετά για κανέναν, πόσο μάλλον για αυτή. Τώρα το Πάσχα ήρθε ένας θείος μας που δεν έρχεται και τόσο συχνά (αδερφός της μητέρας μου, έχει φύγει πλέον σε πόλη εξαιτίας της γιαγιάς, που ήταν τοξική μητέρα) και ενώ ετοιμάζονταν να φύγει εγώ έκανα ένα χαζό σχόλιο (δεν το εννοούσα με κακία,ωστόσο έτσι βγήκε και ζήτησα συγνώμη κατευθείαν). Ο ίδιος δεν έδωσε πολύ σημασία και θεωρώ ότι το ξέχασε κιόλας. Ωστόσο η μητέρα μου έδωσε πολλή σημασία. Καταλαβαίνω ότι θυμωσε πολύ με την φράση μου, γιατί με τράβηξε μέσα στο σπίτι και με ρώτησε “γιατί τα καταστρέφεις όλα;” Της είπα δεν έχει σημασία και την άφησα.

Μετά από μερικές ώρες την ακούω με τον πατέρα μου να με λέει άχρηστη και χαζή, και γενικά να με κρίνει, ενώ εγώ ήμουν κυριολεκτικά στο άλλο δωμάτιο και την άκουγα να μιλάει. Επειδή ένιωθα ήδη άσχημα από ένα άλλο συμβάν νωρίτερα (η φίλη μου με κρέμασε τελευταία στιγμή την ανάσταση, για να βγει με μια κοπέλα που δεν γνωρίζει καν, ενώ τόσο καιρό έλεγε να βγούμε μαζί),άρχισα να κλαίω. Πήγα στο μπάνιο να καθαρίσω το πρόσωπο μου, ξαφνικά ανοίγει η πόρτα, η μητέρα μου πήρε το χέρι μου και με τράβηξε μέχρι το σαλόνι, όπου και με έβαλε να κάτσω. Δεν πρόλαβα καλά καλά να κάτσω και άρχισε να ουρλιάζει ένα κατεβατο.

Αυτά που είπε δεν πρόκειται να τα ξεχάσω ποτέ. Άρχισε να με κατηγορεί ότι προσπαθώ να τους κάνω να νιώσουν τύψεις με τα δάκρυα μου (που έκλαιγα κρυφά έτσι και αλλιώς), ύστερα μου είπε ότι είμαι “σαν την μάνα της,αυτή και εσύ είστε ο λόγος που η οικογένειά μας είναι διαλυμένη, έχεις την μαύρη την ψυχή της, δύο δουλειές κάνω και ανταποδοση μηδέν, και μετά απορείς γιατί κανένας δεν σε θέλει και σε παρατάνε όλοι”.

Δεν είναι η πρώτη φορά που έχει αντιδράσει τόσο υστερικά, πιο παλιά με έκανε μαύρη στο ξύλο κιόλας για “βλακειες” που έμοιαζαν αρκετά με αυτό, έμαθα όμως να αντιμιλαω σε αυτά που λέει και πολλές φορές έχω προσπαθήσει να φύγω, όπως και αυτή τη φορά και ξέρεις τι γίνεται; Η ίδια πετάγεται και με εμποδίζει να φύγω. Αλήθεια, άμα προσπαθήσω να την προσπεράσω θα με πιάσει από το χέρι και θα με πετάξει στον καναπέ. Πολλές φορές μου έκανε παρατήρηση, γιατί αντιμιλαω στον θείο μου που μου λέει συνεχώς ότι πάχυνα, και όταν προσπαθώ να της εξηγήσω ότι με πειράζει αυτό, απλά μου λέει ότι “αφού είναι αλήθεια,πρέπει να αδυνατίσεις,είσαι άσχημη έτσι” και αρχίζει να με συγκρίνει με άλλες κοπέλες που είναι πιο αδύνατες από εμένα. Να προσθέσω ότι είμαι 21 χρονών, σπουδάζω σε μια απαιτητική σχολή που έφτυσα αίμα για να περάσω, αυτή η εβδομάδα είναι μια από τις λιγοστές φορές που τους βλέπω και κάθε φορά μου κάνουν τη ζωή πατίνι με ττέτοια πράγματα. Γενικά ντύνομαι καλά και παρά τα παραπανησια κιλά που τα έβαλα από stress eating, κρατιέμαι, και δεν είμαι ούτε προβληματικός άνθρωπος. Αλλά και πάλι δεν είμαι αρκετά καλή,κάθε φορά που με βλέπει τι ύφος της με φέρνει πίσω στα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια όταν έκανε ακόμα τα ίδια και εγώ έκλαιγα και δεν μιλουσα σε κανέναν γιατί τους μισούσα γιατί δεν μπορούσα να ήμουν αυτοί για να νιώσει η μάνα μου καλύτερα.

Ύστερα από αυτά που είπε δεν νιώθω ούτε καν άνθρωπος. Στροβιλιζουν στο μυαλό μου,με έχει πιάσει πονοκέφαλος τόσο πολύ που έχουν κάτσει αυτά. Έχω αρχίσει να αναρωτιέμαι μήπως έχει δίκιο; Είμαι μια κοπελα 21 ετών που δεν έχει κάνει κάτι με κανέναν, δεν την θέλησε ποτέ κανένας, δεν έχω αγόρι, μόνο τον πρώην μου έχω φιλήσει που βγήκε ότι δεν με ήθελε καν τόσο πολύ, δεν αντέχω να είμαι στο σπίτι,δεν αντέχω να είμαι στην σχολή,που είναι απαιτητική και νιώθω πως ο,τι και αν κάνω δεν είναι αρκετό, νιώθω σαν ξένος και έχω την εντύπωση ότι όλοι με θεωρούν περίεργη και με έχουν στην απέξω, η παρέα μου από το λύκειο με κανει να νιωθω σαν ξένη, οι ίδιοι προχωρούν αποκτούν εμπειριες και εγώ έχω μεινει πίσω, όχι ότι με έχουν τόσο σε υπόληψη, πιο πολύ κάθομαι και δεν λέω πολλα. Πιστεύω πλέον ότι η ζωή μου είναι μια αδιέξοδος και πιο πολύ από ποτέ ,σκέφτομαι τον εύκολο δρόμο για να βγεις,όχι ότι όντως θα το κάνω,αλλά και πάλι δεν βλέπω άλλη ελπίδα

ΑΠΟ ΤΗΝ – Η ελπίδα έχει πεθάνει προ πολλού

_______________________

Ας οργανώσουμε τη συζήτηση.

Απαντώ υπερεπειγόντως όπως βλέπεις κι όπως με παρακάλεσες. Χρόνια πολλά για τις μέρες!

Λαμβάνω αρκετές επιστολές εφήβων και μεταεφήβων σαν την δική σου και έχω προβληματιστεί. Όχι τόσο από το περιεχόμενο (βλέπω γονείς που έχουν χάσει την μπάλα), ούτε από την δραματοποίηση της ηλικίας που είναι κάτι δεδομένο εδώ και 10.000 χρόνια τουλάχιστον που έχουμε καταγεγραμμένες μαρτυρίες. Η αποξένωση, η αίσθηση του μη ανήκειν, του ξεκρέμαστου, της προδοσίας… Με την ματιά της ενήλικης ζωής κάποτε θα σου φανούν κι εσένα όχι άξια τόσης σπατάλης ενέργειας.

Κυρίως με εντυπωσιάζει ότι όποια απάντηση κι αν δώσω, πρακτική βοήθεια μπορεί να δοθεί μόνον εφόσον ανεξαρτοποιηθείτε εσείς τα παιδιά. Κι αυτό σημαίνει αυτόνομη ύπαρξη, όπου δεν εξαρτάστε οικονομικά. Στην εποχή μας όμως αυτό είναι πάρα πολύ δύσκολο. Παλιά δεν ήταν τόσο δύσκολο, ήταν πραγματοποιήσιμο. Κι ίσως γι’αυτό αυξάνονται οι επιστολές που έρχονται με τέτοια θεματολογία. Ποιός ξέρει, είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο που σημειώνω.

Αν διάβασες μέχρι εδώ, αυτό που θέλω να πω είναι ότι δεν είσαι η μόνη. Ούτε είσαι μόνη.

Η μάνα σου προφανώς έχει τεράστιο άγχος με σένα, επειδή κι η ίδια έχει υποστεί καταπίεση από τη δική της μάνα, την τοξική γιαγιά (αν κατάλαβα σωστά). Θέλει να σε δει “τακτοποιημένη” (εξ ου οι παρατηρήσεις περί βάρους και σχέσεων) και βεβαίως αντιδρά με τον εντελώς ακατάλληλο τρόπο. Το ξύλο δεν δικαιολογείται ποτέ. Τα κλάμματα μπορεί πράγματι να τα νιώθει ως συναισθηματικό εκβιασμό -είναι μια μορφή πίεσης. Προσοχή, δεν λέω ότι το κάνεις με τέτοια πρόθεση. Έτσι εκλαμβάνονται από εκείνη, με τύψεις εξ ου κι ο θυμός που στρέφει πάνω σου.
Έπρεπε να βρει τον τρόπο να ελέγχει τον εαυτό της. Και θα έπρεπε να μην αναπαράγει το body shaming του θείου, που δεν του πέφτει κανένας λόγος πόσα κιλά είσαι (“θείε θα με σφάξετε για το πασχαλινό τραπέζι και μετράς πόσοι θα φτάσουν να φάνε;”).

Να αλλάξεις τη μάνα σου δεν μπορείς. Είναι εκείνη υπεύθυνη για τη δική της ζωή. Για τη δική σου ζωή είσαι υπεύθυνη εσύ. Αναγκαστικά θα πρέπει να τελειώσεις την δύσκολη σχολή σου, να βρεις κάποια εργασία και να ανεξαρτοποιηθείς, με θυσίες και δυσκολίες, ώστε να μπορείς να ορίζεις εσύ το μέτρο της διάδρασης στην οποία θα έρχεστε.

Ως τότε, ελαχιστοποίησε την τριβή. Δεν είναι ανάγκη να τους βλέπεις στις γιορτές. Να κάνεις μόνη σου γιορτές. Κι άλλα παιδιά κάνουν μόνα τους γιορτές. Βρες αυτά τα παιδιά, ενώστε τις μοναξιές σας. Δεν χρειάζεται να βρεις σύντροφο για να μπορείς να έχεις μια κοινωνική επαφή, ούτε ο σύντροφος είναι η εμπειρία που θα σε πάει μπροστά. Θα σε πάει μπροστά άμα είσαι κατασταλαγμένη κι έχεις επιλέξει αυτόν που αρέσει σε σένα, μην περιμένεις από την επιβεβαίωση των ξένων να λάβεις αυτό που δεν σου εμφύσησε η μάνα σου κι η οικογένειά σου. Θα κάνεις κάπως περισσότερο κόπο από τους υπόλοιπους να την χτίσεις μόνη, αλλά θα την χτίσεις αν θέλεις να νιώσεις ότι είσαι καλά και να ζήσεις όμορφα. Και τότε θα ανήκεις, επειδή θα έλκεις παρέες.

Επικεντρώσου στα δικά σου ενδιαφέροντα, πάρε χαρτί και μολύβι και κάνε μια λίστα τι βιβλία θες να διαβάσεις ως το τέλος της χρονιάς, ποιές ταινίες να δεις, πού να κάνεις εκδρομή, ποιά σημεία της πόλης σου να δεις, ποιά νέα φαγητά να δοκιμάσεις, πού να πιεις καφέ που δεν έχεις ξαναπιεί, με ποιόν να μιλήσεις που δεν έχετε μιλήσει ποτέ. Και θα δεις ότι λίγο λίγο ικανοποιώντας τους στόχους της λίστας θα νιώσεις ότι κάνεις πράγματα για τον εαυτό σου. Ο κόσμος σου δεν είναι η μάνα σου.