Η Ρένα απαντά: Δεν είμαι μια παραγωγική μηχανή που κάθεται μέχρι τη νύχτα στο γραφείο κυνηγώντας τη προαγωγή

Η παραγωγική μηχανή στο γραφείο. Μήπως είμαστε πλέον πιο ευέλικτοι και οφείλουμε να αλλάξουμε πλαίσιο;

_____________________

Η ιστορία της Peter Pan όπως την ξεχώρισα σήμερα.

Αγαπητή Ρένα,
Σε λίγες μέρες ξεκινάω την πρώτη μου μέρα στη δουλειά και αντί να χαίρομαι νιώθω πολύ down. Είμαι 24 και πέρα από κάτι περιστασιακά πράγματα (babysitting και μεταφράσεις), δεν έχω ξαναδουλέψει σε πραγματικές συνθήκες εργασίας όσο σπούδαζα (είχα κάνει μια πρακτική επί COVID αλλά δεν ήταν καλή εμπειρία – δεν αντιπροσώπευε πραγματικές συνθήκες..).

Τον τελευταίο χρόνο είχα βαλτώσει και δεν είχα καθόλου υπεύθυνη στάση ως προς την εύρεση εργασίας. Η όλη διαδικασία μου φαίνεται ένα βουνό. Δεν ήξερα τι ψάχνω να κάνω στη ζωή μου, σε ποια χώρα θα το κάνω , ενώ οι αγγελίες (αν δεν ήταν scam internships) ζητούσαν πολύ εξειδικευμένα skills τα οποία δεν είχα και δεν πίστευα ότι θα ανταποκριθώ στο job description. Είχα φτάσει από το άγχος μου στο να αφήνω διαστήματα όπου δεν έψαχνα πια και μετά άρχιζα πάλι αλλά πολύ απαισιόδοξα. Από ένα σημείο και μετά έστελνα όπου να ναι χωρίς απαραίτητα να έχω καταλάβει τι ακριβώς θα κάνω. Πολλοί δε μου έστειλαν ποτέ , άλλοι μου είπαν όχι, ένας με πήρε σε συνέντευξη αλλά είχα πολύ τρακ κ δεν τα πήγα καλά. Γενικά ήθελα να δω τι μπορώ να κάνω με τα προσόντα που ήδη έχω για να δω τι επάγγελμα μου αρέσει και τι άλλες σπουδές ίσως πρέπει να κάνω. Πλέον όλοι οι φίλοι και η οικογένεια μου ξέρουν ότι δε δουλεύω ακόμα ακόμα και ντρέπομαι πολύ, γιατί μου πετάνε απόντες.

Βλέπω το κόσμο γύρω μου που αλλάζει δουλειές και ζει τη ζωή του και νιώθω ότι έχω χάσει το μπουύσουλα. Why is this so hard?. Επίσης κάνεις πτυχίο και μεταπτυχιακό και πάλι δεν φτάνουν; Δλδ πως ξεχωρίζεις σήμερα για να βρεις κάτι decent.

Βρήκα τελικά μια δουλειά μέσω γνωστών (το βλέπω σαν κατάντια) και ελπίζω ότι θα με βοηθήσει να ξεκολλήσω λίγο. Η δουλειά φαίνεται ωραία, αλλά ντρέπομαι πολύ που δεν έχω ούτε εμπειρία ούτε people skills στην ηλικία μου και φοβάμαι ότι θα τα κάνω θάλασσα και θα γίνω ρεζίλι (έχω ακούσει ότι οι ιδιωτικές εταιρίες είναι απαίσιες και οι συνθήκες πολύ σκληρές). Με τρομάζει το άγνωστο και κάνω σενάρια για το πόσα μπορούν να πάνε στραβά.. Δεν μπορώ να χαρώ το νέο αυτό ξεκίνημα και σκέφτομαι ότι άμα αρχίσω κιόλας τη δουλειά θα με καταβάλλει το άγχος και ο φόβος.

Νιώθω ότι τα κάνω όλα λάθος και ότι έχω αυτοκαταστροφικη συμπεριφορά. Δεν μπορώ να διατηρήσω σχέσεις με τους άλλους ανθρώπους και φοβάμαι ότι θα πάθω το ίδιο πράγμα στη δουλειά και θα τα παρατήσω. Ποτέ δε τα πήγαινα καλά με τους ανθρώπους εύκολα. Στεναχωριέμαι πολύ και ξέρω ότι δε θα μου κάνει καλό να κάθομαι στο σπίτι και να δουλεύω on demand projects διαδικτυακά in the long run, αλλά καμιά φορά το βλέπω σαν εύκολη λύση για να αποφύγω τα αγχωτικά social interactions στη δουλειά , το αυστηρό dress code και το posh vibe ή που θα πρέπει να αποδείξω ότι είμαι μια υπεύθυνη παραγωγική μηχανή που θα κάθεται μέχρι τη νύχτα στο γραφείο κυνηγώντας τη προαγωγή. Ξέρω ότι είναι απαραίτητο βήμα στην εξέλιξη μου και για να έχω καλύτερες προοπτικές αλλά θα ήθελα να μην αγχώνομαι τόσο και να μου ήταν όλο αυτό λίγο πιο χαρούμενο.

Η ζωή είναι δύσκολη και εγώ την κάνω πιο δύσκολη. Τα σκέφτομαι όλα αυτά και με πιάνει πονοκέφαλος και θέλω να κάτσω σπίτι με τον γάτο μου και να βλέπω netflix. Είναι αξιολυπητο όλο αυτό, και δεν καταλαβαίνω γιατί σκέφτομαι έτσι ούτε πως θα το αλλάξω.

I know πιθανότατα ακούγομαι υπερβολική και αχάριστη, όμως χάρηκα που τα είπα κάπου. Μου αρέσει πολύ η στήλη σου Ρένα και ακόμα και αν δεν μου απαντήσεις να ξέρεις ότι εκτιμώ πολύ αυτό που κάνεις.
Φιλιά

ΑΠΟ ΤΗΝ – Peter Pan

____________________

Ας οργανώσουμε τη συζήτηση.

Πολύ καλά έκανες κι έγραψες και σ’ευχαριστώ για τα όμορφα λόγια σου για τη στήλη μου.

Δεν πιστεύω ότι είσαι υπερβολική, αντιθέτως, περιγράφεις μια σύγχρονη πραγματικότητα όπου οι παλιές βεβαιότητες προηγούμενων γενιών έχουν καταπέσει. Πλέον δεν σπουδάζεις κάτι και βρίσκεις μια θεσούλα και πας έτσι μέχρι τη σύνταξη. Τέλειωσαν αυτά. Από μια άποψη έπρεπε να τελειώσουν. Δεν γίνεται να υπάρχουν τόσοι εργαζόμενοι που είναι εντεταγμένοι σε εταιρείες κι οργανισμούς και στην ουσία δεν παράγουν κάτι. Μια ευέλικτη οικονομία είναι περισσότερο αναπτυξιακή. Από την άλλη ο εργασιακός μεσαίωνας, όπου γράφουν τα δημοσιογραφικά sites, είναι μια άλλη πλευρά, η οποία όντως αφήνει εργαζόμενους σε μια κατάσταση μη ικανοποιητική, πιεστική, χωρίς χαρά στο έργο τους.

Είσαι στα 24, δηλαδή νεαρή και είναι φυσιολογικό να έχεις μικρή εργασιακή εμπειρία: αυτή της πρακτικής. Δεν είναι ούτε ασυνήθιστο, ούτε κακό. Προχωράς ανά πάσα στιγμή με τα εφόδια που έχεις.

Νομίζω πάντως αυτό που περιγράφεις “αγχωτικά social interactions στη δουλειά , το αυστηρό dress code και το posh vibe” είναι χαρακτηριστικά των πολυεθνικών της δεκαετίας του ’90, όταν μας ήρθε με χρονοκαθυστέρηση το περιβάλλον αυτό από τους αμερικανούς yuppies των 1980s. Αν έχεις δει ή διαβάσει το American Psycho, αυτό το στυλάκι περίπου, αποθεώθηκε στα lifestyle περιοδικά εκείνης της δεκαετίας. Πλέον έχουν αλλάξει τα εργασιακά περιβάλλοντα, κανένας δεν είναι έτσι, έχουν χαλαρώσει με το στυλιζάρισμα, αν και τα social interactions που λες πάντοτε εμπλέκονται σε ένα χώρο όπου εργάζονται πάνω από ένα άτομα. Όμως με την κινητικότητα στην εργασία, το να χτυπάς ολονυκτίες για μια προαγωγή είναι τουλάχιστον εξωπραγματικό. Πλέον αλλάζεις δουλειά σε άλλο τομέα/εταιρεία/γραφείο, παρά παίρνεις προαγωγή.

Tώρα που σου απαντώ έχεις ξεκινήσει την δουλειά και θα έχεις δει στην πράξη ότι δεν είναι τόσο εκφοβιστικά όσο περίμενες. Αν πάλι εξακολουθεί να σου προκαλεί φόβο η επαφή με άλλα άτομα, σε επαγγελματικό περιβάλλον, συμβουλέψου κάποιον ψυχολόγο για μερικές αναγκαίες συνεδρίες ώστε να σε αποφορτίσει.Δεν είναι αξιολύπητο αυτο που σου συμβαίνει, απλώς σου συμβαίνει, όπως συμβαίνουν πράγματα σε όλους μας. Δεν χρειάζεται να αυτοοικτιρόμαστε.

Μπορεί εξάλλου τελικά να σου ταιριάζουν τα long distance projects, τόσοι και τόσοι δουλεύουν με αυτόν τον τρόπο στις μέρες μας. Δεν έχουν απομονωθεί δουλεύοντας με πυζάμες κι άλουστο μαλλί σε κότσο. Αν μη τι άλλο τα Zoom meetings που έγιναν τόσο δημοφιλή στην περίοδο της πανδημίας επέτρεψαν να δούμε την δουλειά από το σπίτι με άλλο μάτι.

Εύχομαι καλή σταδιοδρομία και σου στέλνω τα φιλιά μου!

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News