Η εξέλιξη στην επαγγελματική ζωή χρειάζεται κυρίως ιδέες out of the box.
___________________
Η ιστορία της Σκλάβας? όπως την ξεχώρισα σήμερα.
Καλημέρα Ρένα, καλημέρα παρέα!
Διαβάζω εδώ και πολύ καιρό τη στήλη και όλοι μαζί με έχετε βοηθήσει σημαντικά με τις απαντήσεις και τον τρόπο σκέψης σας.
Ήρθε, επιτέλους, και η σειρά μου να γράψω 2 προβληματισμούς που έχω εδώ και καιρό και ενώ βρίσκομαι σε αδιέξοδο και περίεργη συναισθηματική κατάσταση.
Εργάζομαι τα τελευταία 8 χρόνια στον ιδιωτικό τομέα και έχω περάσει από διάφορα εργασιακά περιβάλλοντα, τα τελευταία 2 σε μια εταιρία όπου επικρατούν οι ίδιες συνθήκες με όλες τις υπόλοιπες (σε εταιρία με παρόμοιο αντικείμενο και τα ίδια ακριβώς προβλήματα εργάζεται και ο σύζυγος). Και εξηγω: συνεχής εκμετάλλευση των ευσυνήδειτων και εργατικών υπαλλήλων, δημιουργία κλικών – συμπαθειών – ερωτικών σχέσεων μεταξύ υπαλλήλων/προϊσταμένων/εργοδοτών για ευνοϊκότερη μεταχείριση και καλύτερες συνθήκες εργασίας. Και στις 3 τελευταίες δουλειές μου συγκεκριμένα υπήρχαν ερωτικές σχέσεις, γάμοι, κουμπαριές, προσλήψεις φιλων/γνωστών/συγγενών/ψηφοφόρων κλπ κλπ μεταξύ των εργαζομένων και των προϊσταμένων.
Να προσθέσω ότι ζούμε σε επαρχιακή πόλη όπου υπάρχει πληθώρα δημοσίων υπαλλήλων, χωριά στη γύρω περιοχή (άρα και εισοδήματα από αγροτικές εργασίες-επιδοτήσεις) και οι περισσότεροι γνωστοί γενικότερα είναι εξασφαλισμένοι με περισσότερα του ενός εισοδήματα, δική τους ακίνητη περιουσία και βοήθεια από γονείς έως και παππούδες.
Όλο αυτό έχει σαν αποτέλεσμα οι περισσότεροι να μην έχουν ουσιαστικά ανάγκη να εργαστούν και να δυσκολεύουν τους υπόλοιπους εργαζόμενους με ψεύτικες αναρρωτικες άδειες και “τεμπέλιασμα” με το σκεπτικό.
Οι προϊστάμενοι/εργοδοτες, παρά τις αναφορές μας, αδιαφορούν συνεχώς, καθώς η κατάσταση τους βολεύει, αφού βγαίνει η δουλειά και παίρνουν τα μπόνους, άσχετα με το αν κάποιοι επιβαρύνονται ή ευνοούνται περισσότερο από τους υπόλοιπους. Επίσης, από ότι μαθαίνω ακόμα και στο δημόσιο στην περιοχή επικρατεί η ίδια ακριβώς κατάσταση (μέχρι και τραμπουκισμος στους εργατικούς υπαλλήλους γιατί “χαλάνε την πιάτσα”.
Εγώ και ο σύζυγος φυσικά έχουμε φτάσει στα όρια μας και σωματικά και ψυχικά. Με τον κατώτατο μισθό και οι 2, δουλεύουμε μόνο να για να επιβιώσουμε, αφού τα έσοδα είναι όσα και τα έξοδα. Η επιθυμία μας για οικογένεια και όμορφο σπιτικό φυσικά αναβάλλεται συνεχώς για το “άγνωστο” μέλλον. Οι γονείς μας δυστυχώς δεν μπορούν να βοηθήσουν καθόλου, παρόλο που βλέπω και ξέρω ότι το θέλουν και στεναχωριούνται. Και τέλος, σε συνδυασμό με ένα πρόσφατο δικό μου πρόβλημα υγείας που απαιτεί αρκετά χρήματα, έχω φτάσει πλέον σε επίπεδα απελπισίας.
Και κάπως έτσι καταλήγω στον 2ο προβληματισμό μου… Έχω εδώ και καιρό την επιθυμία να ασχοληθώ με κάτι “δικό μου”, να δημιουργήσω, να μην έχω κάποιον πάνω από το κεφάλι μου και να είμαι αυτόνομη και υπεύθυνη για την πορεία μου και το κέρδος μου (όσο φυσικά μπορεί να είναι αυτό εφικτό με τα σημερινά δεδομένα). Γνωρίζω ότι είμαι εργατική και φιλότιμη και πως, αν ξεκινήσω κάτι, δεν υπάρχει περίπτωση να μην τα καταφέρω.
Το πρόβλημα όμως είναι ότι, ενώ πιστεύω ότι έχω κάποια ταλέντα και δεξιότητες, αυτά έχουν αναπτυχθεί μέχρι ένα σημείο. Πτυχίο πανεπιστημίου υπάρχει, αλλά δυστυχώς δεν μπορεί να αξιοποιηθεί. Ταυτόχρονα, ίσως και λόγω της υπάρχουσας θλίψης που νιώθω, ενθουσιαζομαι με διάφορες ιδέες, κάνω σχεδια και μετά από κάποιο καιρό απλά χάνω το ενδιαφέρον μου.
Σίγουρα θα προτιμούσα να κάνω κάτι που αγαπώ ώστε να αφοσιωθώ σε αυτό και να το εξελίξω, αλλά δεν ξέρω τι… Πώς να βρω τι μου αρέσει όταν ξέρω ότι θα μου άρεσαν αρκετά και διαφορετικά πράγματα; Ή μήπως να κάνω απλά κάτι που να “πουλάει” (ή και τίποτα..);
Δεν ξέρω αν μπορώ να κάτσω για πολύ ακόμα εκεί που είμαι. Δυνατότητα ή επιθυμία να πάμε εξωτερικό ή σε άλλη πόλη δεν υπάρχει. Δεν ξέρω γενικά. Δεν ξέρω καν αν ρωτάω κάτι ουσιαστικό και αν κατάφερα να σας κατατοπίσω στην προσπάθεια μου να τα πω όσο πιο λιτά και περιεκτικά μπορούσα.
Ισως να έχω άδικο, ίσως να είμαι υπερβολική.
Κάθε γνώμη και βοήθεια δεκτή. Ελπίζω να μην σας κούρασα..
ΑΠΟ ΤΗΝ – Σκλάβα?
__________________
Ας οργανώσουμε τη συζήτηση.
Εκθέτεις ένα πολύ συγκεκριμένο πρόβλημα που είναι υπαρκτό. Ο ωχαδερφισμός σε διάφορα εργασιακά περιβάλλοντα από μεριάς συναδέλφων (που έχουν τον τρόπο τους) και από μεριάς προϊσταμένων (που κοιτάνε να τσουλάει το πράγμα).
Εδώ θέλω να θέσω το εξής. Γι’αυτό λένε ότι πρέπει να υπάρχει αξιολόγηση στο δημόσιο. Ώστε να μην υπάρχουν τέτοια φαινόμενα. Δυστυχώς αυτό είναι ένα πολυσύνθετο και πολυπαραγοντικό φαινόμενο (οι ψηφοφόροι της επαρχίας που λέγαμε… οι μετακλητοί… οι έτσι, oi αλλιώς…) και δεν θα το λύσεις ούτε εσύ, ούτε εγώ, εδώ τώρα. Στον ιδιωτικό τομέα όμως η λεγόμενη αξιολόγηση γίνεται καθημερινά. Είτε βγαίνει η δουλειά, κι είναι ευχαριστημένοι οι πελάτες, είτε δεν βγαίνει. Eίναι αρκετά αντικειμενικό. Δεν μας αναφέρεις το είδος της ιδιωτικής εταιρείας, αλλά φυσικά τα πολλά κολλητηλίκια κι η δικτύωση αυτά τα αποτελέσματα δυστυχώς φέρνουν. Αν είναι αναποτελεσματικός ο κουμπάρος σου, πώς να τον διώξεις αφού είναι κουμπάρος σου; Κι εκείνος επαναπάευται ακριβώς γι’αυτό. Θα “τρέξουν” άλλοι την δουλειά αφού στο τέλος ο πελάτης θα είναι αμείλικτος, τα λεφτά του δίνει. Αν νιώθεις σκλάβα εξ αυτού, δεν σε αδικώ καθόλου, δεν είσαι καθόλου υπερβολική. Είναι σκληρή η εργασιακή πραγματικότητα και το να έχεις καλούς συναδέλφους, που να είναι εργατικοί και να φιλοτιμούνται, είναι αξία ανεκτίμητη. Όπως κι εργοδότες, που κι αυτοί οφείλουν να είναι ανοιχτόμυαλοι και να έχουν στο νου ότι χαρούμενοι εργαζόμενοι σημαίνει καλύτερο και ουσιαστικότερο παραγόμενο έργο.
Κι έτσι φτάνω στο δεύτερο ερώτημα, αφού διαπιστώνουμε ότι λίγα μπορούμε να κάνουμε σε ατομικό επίπεδο για το πρώτο, ώστε να αλλάξει (μπορούμε συλλογικά όμως, άμα αλλάξουμε νοοτροπία κοινωνικώς και πάψουμε να είμαστε παρτάκηδες).
Πρέπει οπωσδήποτε να ξεκινήσεις κάτι δικό σου ώστε και μια έξτρα δυνατότητα ανάπτυξης να υπάρξει, αλλά και να νιώσεις ότι μπορείς να αφοσιωθείς χωρίς να εξαρτάσαι από την καλή διάθεση του ενός και του άλλου. Στην εποχή της τεχνολογίας, της ψηφιακής πραγματικότητας, της τεχνητής νοημοσύνης πρέπει να κάτσεις και να σκεφτείς ποιά πράγματα θα μπορούσες να αξιοποιήσεις.
Αρχικό και βασικό ερώτημα: θα πουλάς προϊόντα ή υπηρεσίες; Το πρώτο είναι πιο δύσκολο (προμηθευτές, διανομή, eshop, κλπ) αλλά το δεύτερο είναι πιο φλου και με λιγότερη δυνατότητα να αφήνει κέρδος. Το πτυχίο σου λες δεν είναι αξιοποιήσιμο, όμως μην σκέφτεσαι στενά την άμεση επαγγελματική σύνδεση. Πχ. ένας φιλόλογος που κάνει επιμέλεια κειμένων από μακριά (digitally, ψηφιακά) μια χαρά αξιοποιεί τις γνώσεις του και χρεώνει τις υπηρεσίες του. Υπάρχουν κι άλλα παραδείγματα. Ποιές άλλες δυνατότητες θα μπορούσες να συνδέσεις με όσα γνωρίζεις; Έχεις χόμπυ που θα μπορούσαν να στήσουν κάποιο eshop, φτιάχνοντας πράγματα με τα χέρια σου (ζωγραφική, κατασκευές, κοσμήματα, κεραμικά κλπ); Στην επαρχία πιθανότατα πολλοί θα σου έδιναν δουλειά στην αρχή ακριβώς λόγω γνωριμίας ώστε να υπάρξει μια πρώτη “μαγιά”. Κατόπιν θα μπορούσε να εξελιχθεί στόμα με στόμα, με προβολή στα σόσιαλ μήντια, με κάποια έκθεση κ.ο.κ. Αυτά θα μπορούσαν άμεσα να μπουν σε πράξη ενόσω ακόμη εργάζεσαι και λαμβάνεις το βασικό. (Βέβαια θα πρέπει να σχολάς στην ώρα σου ώστε να έχεις 1-2 ώρες ελεύθερες να ασχοληθείς καθημερινά με την νέα απασχόληση).
Για να δώσω ένα πλαίσιο πόσο out of the box (αντισυμβατικά) πρέπει να σκέφτεται κανείς σε τέτοια θέματα, μιας και το επιχειρείν στην Ελλάδα δεν είναι το δυνατό μας σημείο, δεν μας έχουν εκπαιδεύσει να είναι. Πριν κάποια χρόνια, συγκεκριμένα ήδη από το 2008, είχε σκάσει η εκτροφή σαλιγκαριών κι ακόμη θεωρείται “καινοτόμος καλλιέργεια”. Μην γελάτε. Θα βρείτε πολλά βιντεάκια στο youtube αλλά κι εταιρείες που αναλαμβάνουν να πριμοδοτήσουν ένα τέτοιο εγχείρημα (φυσικά με το αζημίωτο). Υπόσχονται ως και 2.500 ευρώ κέρδος ανά στρέμμα, προφανώς γίνεται ενοικίαση του χωραφιού όπου γίνεται η εκτροφή (Πληροφορίες στηn ιστοσελίδα σελίδα του epixeiro) Αξίζει τέτοιες κι ανάλογες δυνατότητες να εξετάζονται πιο αναλυτικά.Υπάρχουν επιπλέον επιχειρηματικά προγράμματα χρηματοδοτούμενα από ΕΣΠΑ για γυναικεία επιχειρηματικότητα και επιχειρηματικότητα των νέων (ως 39 ετών) για όσους δεν έχουν αρχικό κονδύλι να ξεκινήσουν κάποιο τέτοιο πλάνο. Τα έχεις εξετάσει;
Δείτε τι άλλες παρόμοιες ευκαιρίες υπάρχουν στην περιοχή που είστε. Και στείλε μας update αν προχωρήσετε!
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Πρώτα από όλα, περαστικά. Εύχομαι το όποιο πρόβλημα αντιμετωπίζεις, να περάσει και να πάψει να σε ταλαιπωρεί. Έχοντας περάσει τον μισό εργασιακό μου βίο στον ιδιωτικό τομέα και τον άλλο μισό στον δημόσιο, (μετράω ήδη 30 χρόνια συνεχούς εργασίας), μπορώ να δε διαβεβαιώσω ότι είτε στην πρωτεύουσα, είτε στην περιφέρεια είτε στον ιδιωτικό, είτε στον δημόσιο τομέα, παντού και πάντα συναντάς ανισότητες, αδικίες, αναξιοκρατία, εκμετάλλευση, εργασιακό μπούλινγκ, προϊσταμένους αυταρχικούς, κόλακες που γλείφουν από πάνω μέχρι κάτω, ευνοϊκή μεταχείριση φίλων γνωστών συγγενών, κλπ – ο κατάλογος είναι ατελείωτος. Αυτό οφείλεται σε πολλούς παράγοντες, ένας βασικός είναι ότι είμαστε ένας λαός ανώριμος,… Διαβάστε περισσότερα »
Πώς ακριβώς ο ελληνικός λαός αρνείται να ωριμάσει; Ρωτάω γιατί αυτό δεν το έχω πολυκαταλάβει
Έχοντας περάσει κι από δημόσιο κι από ιδιωτικο τομέα, δεν συμφωνώ με την απάντηση της Ρένας. Δυστυχώς ο τεμπέλης κι ο εκμεταλλευτής θα “διαπρέψει” και ιδιωτικά και δημόσια. Επίσης τουλάχιστον στον κλάδο μου (ειδική αγωγή), έχω περάσει από ιδιωτικές δομές που ενώ προσφέρουν την χείριστη ποιότητα υπηρεσιών (οριάκα ή και όχι unethical) είναι πολύ δημοφιλείς. Εάν δεν έχετε ακούσει σχετικά, δείτε το περιστατικό που έγινε με ένα κέντρο ειδικών θεραπειών στην Καλλιθέα που βρέθηκε παιδί ΑΜΕΑ κρεμασμένο στο μπαλκόνι. Είχαν γίνει και στο παρελθόν ανάλογα περιστατικά αλλά παρόλα αυτά ήταν από τα πιο δημοφιλή κέντρα στην περιοχή. Για την αξιολόγηση… Διαβάστε περισσότερα »
Και ο τεμπέλης παίρνει και αριστεία και θέσεις της προκοπής χωρίς να αξίζει, μόνο και μόνο επειδή έχει γνωστούς, συγγενείς κτλ
Έχω ξαδέλφη που με μέσο μπήκε στο δημόσιο, ούτε πτυχίο έχει ούτε τίποτα. Το λύκειο με ένα γενικό 11/20 το έβγαλε. Δεν πατούσε καν και τώρα αυτή θέση στο υπουργείο. Ασε που οποτε θέλει παίζει την άρρωστη και δεν πατάει.
Πρώτα από όλα σταματά να κοιτάς τι κάνουν οι άλλοι και γενικά απέβαλε την νοοτροπία του θύματος.
Δεύτερον κοιτάξτε πως θα μπορέσετε να πάτε εξωτερικό. Πάρτε το χαμπάρι επιτέλους άτομα που η μοναδική πηγή εισοδήματος τους είναι η εργασία τους και δεν έχουν κάποιου άλλου είδους υποστήριξη δεν μπορούν να επιβιώσουν στην Ελλάδα. Θα πέσετε σε έναν φαύλο κύκλο τοξικότητας και μιζέριας.
Λοιπον.. εμενα με κατατοπισες ΠΑΡΑ πολυ και νομιζω οτι το προβλημα ειναι ΟΛΟ δικο σου Εχω γεννηθει, μεγαλωσει και δουλεψει στην επαρχια, και γνωριζω παρα πολυ καλα το περιβαλλον που περιεγραψες. Για την ακριβεια.. αισθανθηκα τοσο οικεια, μια θαλπωρη.. σαν να ημουν σπιτι μου ενα πραγμα. Το ερωτημα μου; Ε και; Τοσα χρονια που ζεις εκει, δεν το αποδεχθηκες ακομα; 1ο προβλημα : Προβλημα προσαρμογης Και εχετε φτασει με τον συζυγο στα ορια, σωματικα και ψυχικα, εξαιτιας ολης αυτης της “αδικιας” που γινεται στην επαρχια; 2ο προβλημα : δεν εχω λογια να το περιγραψω αυτο το προβλημα, αλλα ειναι μεγαλο… Διαβάστε περισσότερα »
Γιατί δεν μπορεί να αξιοποιηθεί το πτυχίο σου; Τι συνέβη;
Να ανοίξεις κάτι δικό σου. Ήμουν και εγώ σε τέτοιες εταιρείες, όπως πολύς κόσμος. Δυστυχώς, δεν αλλάζει η κατάσταση όπου κι αν πάμε. Δοκίμασε κάτι δικό σου. Εγώ έχω δικό μου χώρο, όχι στην Ελλάδα, καθώς μένω εξωτερικό, στον οποίο διδάσκω όσα σπούδασα. Αν το έχεις με τη γιόγκα, το πιλάτες κτλ είναι μια διεξοδος
Πω πω, τι θυμήθηκα τώρα. Μια θεία μου (ξαδέλφη της μητέρας μου) ενώ είναι σπουδαγμένη και ικανή και απ’ όλα, όταν έπρεπε να πιάσει δουλειά στο δημόσιο της είπε το οικείο της περιβάλλον να αποκρύψει από τη συνέντευξη το γεγονός ότι είχε πτυχίο πανεπιστημίου διότι θα θεωρούνταν ”υπερπροσοντούχα”. Έτσι δήλωσε μόνο ότι έχει απολυτήριο λυκείου. Και δουλεύει μέχρι σήμερα εκεί. Και αναρωτιέμαι, τι διάολο; Δεν τα θέλουν τα προσόντα; Γιατί αν είναι έτσι, τσάμπα τρώμε τα καλύτερά μας χρόνια να ξεπατωνόμαστε στο διάβασμα και στα πανεπιστήμια αν είναι να μην υπάρχει κανένας αντίκτυπος στην αγορά εργασίας (αυτό επειδή η γράφουσα… Διαβάστε περισσότερα »
Αυτό που λέτε δεν βγάζει και πολύ νόημα. Οι διορισμοί στο Δημόσιο γίνονται ανά κατηγορίες: Υποχρεωτικής Εκπαίδευσης, Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, Πανεπιστημιακής Εκπαίδευσης. Πολλοί δηλώνουν σε θέσεις ΥΕ γιατί είναι συχνά πιο εύκολο να μπεις (περισσότερες θέσεις, υψηλότερη μοριοδότηση σε κοινωνικά κριτήρια, ποσόστωση σε ειδικές κατηγορίες). Εκεί προφανώς και δεν δηλώνεις το πτυχίο σου, δηλώνεις ό,τι ζητάει η συγκεκριμένη θέση. Όπως και να ‘χει ένας Δημόσιος Υπάλληλος μπορεί (και τον συμφέρει) να κάνει μετάταξη από ΥΕ σε ΠΕ αν έχει πτυχίο. Στους ΥΕ και στους ΔΕ ο μισθός είναι πολύ χαμηλός και η αλλαγή μισθολογικού κλιμακίου γίνεται ανά 3 χρόνια, ενώ δεν… Διαβάστε περισσότερα »
Δεν είναι εκπαιδευτικός η θεία μου αλλά τέλος πάντων. Και τότε που διορίστηκε πάνε αρκετά χρόνια οπότε δεν ξέρω και πολλά, η μητέρα μου μου είπε ό,τι ξέρω.
Δεν μιλάω για εκπαιδευτικούς. Το ΥΕ, ΔΕ, ΠΕ αναφέρεται στο τι πτυχίο έχει ο εργαζόμενος.