Η Ρένα απαντά: Αγρότης στην επαρχία

Επαρχία ή πρωτεύουσα και πώς; Το θέμα δεν είναι ο αγρότης, είσαι εσύ.

____________

Η ιστορία της όπως την ξεχώρισα σήμερα

Καλησπέρα Ρένα και σε όλη την παρέα!
Βρίσκομαι σε ένα μεγάλο δίλημμα και χρειάζομαι επειγόντως τη συμβουλή σου! Αρχικά είμαι 23 χρονών. Έχω σχέση εξ αποστάσεως εδώ και 1,5 χρόνο. Όταν ξεκίνησε η σχέση, εγώ ήμουν στην Αθήνα, δούλευα και εκείνος ήταν 1 ώρα μακριά (για τέτοια απόσταση μιλάω). Είναι αγρότης και μένει στο χωριό που είναι το πατρικό μου. Όπως καταλαβαίνεις ήταν δύσκολο, γιατί ερχόταν κάθε Σάββατο ή κάθε δεύτερο Σάββατο αργά το βράδυ, έμενε εκεί και έφευγε πάλι πρωί πρωί.

Μεσολάβησαν κάποια πράγματα και εδώ και 8 μήνες έχω γυρίσει πίσω στο πατρικό μου, όχι μόνο για χάρη του φυσικά, αλλά και για άλλες υποχρεώσεις. Με επιλογή μου είπα ότι δεν θα δουλέψω για να ξεκαθαρίσω ορισμένα άλλα θέματα. Ωστόσο η ζωή στο πατρικό μου είναι κόλαση.

Η οικογένεια μου είναι ο ορισμός της “προβληματικής οικογένειας”, καταθλιπτική, καθόλου υποστηρικτική και τελείως τοξική. Όσο για τη σχέση; Πιστεύαμε και οι δύο ότι εφόσον τώρα θα είμαστε τόσο κοντά τα πράγματα θα είναι πιο εύκολα. Περίμενα ότι οι γονείς μου θα με στηρίξουν και θα με εμπιστευθούν, δεδομένου ότι ζούσα τόσο καιρό μόνη μου, μακριά και ανεξάρτητη. Τελικά έγινε το ακριβώς αντίθετο. Δεν έχουν δεχθεί ακόμα τη σχέση μου, νομίζουν ότι περνάμε απλά την ώρα μας και ότι από στιγμή σε στιγμή θα τελειώσει, μου συμπεριφέρονται λες και είμαι κοριτσάκι δημοτικού. Με λίγα λόγια, στο χωριό δεν έχω ζωή. Όλη μέρα είμαι σπίτι, έχω μόνο μια φίλη η οποία είναι σχετικά μακριά και οι συγκοινωνίες δεν είναι και οι καλύτερες και μέσα στο σπίτι η κατάσταση είναι άθλια. Ειρωνίες, ομηρικοί καυγάδες, ασυμφωνία χαρακτήρων. Δεν μπορεί να υπάρξει συνυπάρξη. Η μητέρα μου καταλαβαίνει ορισμένα πράγματα και με υποστηρίζει, λίγο. Ο πατέρας μου είναι ο φόβος του σπιτιού. Δεν παίρνει κουβέντα, γίνεται ειρωνικός, φωνάζει και θέλει να μας χειρίζεται. Ο κατά 8 χρόνια μεγαλύτερος αδελφός μου είναι άλλη μια πληγή. Αντικοινωνικός, με παλιές αντιλήψεις κλπ. Οπότε δεν έχουν και οι γονείς μου ένα υγιές πρότυπο. Εγώ που είμαι η μόνη φυσιολογική τα πληρώνω όλα.

Για να επιστρέψω στη σχέση μου τώρα… βγαίνουμε μια φορά την εβδομάδα και με όριο 11 το βράδυ. Στεναχωριέμαι για το αγόρι μου, γιατί τρέχει και δεν φτάνει για να προλάβει να βγούμε. Όσο περνάει ο καιρός καταλαβαίνω όμως ότι δεν με σηκώνει το χωριό. Έψαξα για δουλειά, αλλά και να βρω πάλι σε αυτό το σπίτι θα κατέληγα καθώς τα νοίκια έχουν φτάσει στο Θεό. Δεν με κρατάει κάτι εδώ. Σκέφτομαι σοβαρά να γυρίσω, έστω και προσωρινά στην Αθήνα, στην παλιά μου δουλειά, να βρω ξανά τη ζωή μου, τον εαυτό μου. Το θέμα είναι ότι η σχέση θα γίνει πιο δυσκολη. Δεν θα μπορεί να έρχεται τόσο συχνά όσο τότε. Δεν βγαίνει και οικονομικά και χρονικά και το καταλαβαίνω. Αγαπιόμαστε, αλλά δεν μπορώ να πατήσω παύση στη ζωή μου για μια σχέση. Δεν είμαι χαρούμενη εδώ. Εκείνος έχει μια στρωμένη ζωή οπότε δεν μπορεί να με καταλάβει πλήρως.

Και τώρα το πιο παράδοξο: έχω κρατήσει τον τελευταίο καιρό επικοινωνία με ένα αγόρι με το οποίο δεν είχαμε ούτε σχέση, ούτε κάναμε φάση, ήταν μια πολύ περίεργη σύνδεση. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι υπήρξε αμοιβαία αγάπη. Απλά δεν μας βγήκε. Μιλάμε καθαρά σαν φίλοι πλέον (και το εννοώ). Το παράδοξο λοιπόν είναι ότι αυτό το άτομο με στηρίζει περισσότερο από το αγόρι μου. Μου λέει να κάνω αυτό που είναι καλύτερο για μένα, να κυνηγήσω τα όνειρα μου, να μην κάνω σχέδια για το μέλλον (ερωτικά), εφόσον δεν έχω ακόμα στρωμένη ζωή. Και έχει δίκιο. Το αγόρι μου ναι μεν θέλει το καλό μου, αλλά δεν θέλει να πάω Αθήνα, μου λέει ότι θα είναι δύσκολα, επικίνδυνα (επειδή μου είχαν διαρρήξει το σπίτι κλπ).

Ειλικρινά δεν έχω ιδέα τι να κάνω. Ψάχνω ήδη για δουλειά στην Αθήνα και υπάρχουν κάποιες πιθανότητες να πάω από Σεπτέμβρη. Ο πατέρας μου δεν γνωρίζει τίποτα και φοβάμαι πάρα πολύ την αντίδραση του και έχω και τη σχέση μου που φοβάμαι πάρα πολύ για την πορεία της. Δεν θέλω να χωρίσουμε. Ποια είναι η γνώμη σου για όλα αυτά; Τι μου προτείνεις;

ΑΠΟ ΤΗΝ – Έλενα

_______________

Ας οργανώσουμε τη συζήτηση

Σε τέτοια θέματα πάντα βοηθάει να ξεκαθαρίζουμε ορισμένα γεγονότα.

Πάμε συστηματικά:

1.Η παλιά δουλειά στην Αθήνα δεν σε περιμένει αναγκαστικά. Πιθανώς να χρειαστείς νέα.

2.Το παλιό σπίτι στην Αθήνα ούτε αυτό σε περιμένει. Πιθανώς να χρειαστεί να βρεις νέο.

3.Ο αγρότης είναι δεμένος με τη γη του. Εκτός αν έχει προσωπικό που θα του φροντίζει την περιουσία, δεν μπορεί να λείπει για μακρό χρονικό διάστημα

4.Η σχέση σας είναι 10 μήνες με συναντήσεις μία ή δυο φορές το μήνα και 8 μήνες με συναντήσεις στο χωριό με επιτήρηση γονιών. Δηλαδή έχετε συναντηθεί και ζήσει μαζί ένα σχετικά ελάχιστο χρονικό διάστημα. Η σχέση δεν έχει δοκιμαστεί στα δύσκολα. Τώρα θα δοκιμαστεί.

5.Η οικογένειά σου είναι πράγματι τοξική και πρέπει να απομακρυνθείς. Δεν δικαιολογείται από το χωριό αυτό, είστε μια ώρα από την Αθήνα, δεν είστε στα Άνω Αυγομελάτα.

6.Ο ξένος φίλος-αγόρι είναι εύκολο να είναι υποστηρικτικός. Είναι μόνο λόγια. (Γενικά αυτή την αντίληψη ότι όποιος μας λέει αυτά που θέλουμε να ακούσουμε είναι υποστηρικτικός, ποτέ μου δεν την κατάλαβα. Τι τους κοστίζει; Τίποτα.) Αν του πεις να σε φιλοξενήσει ένα-δυο μήνες μέχρι να βρεις δουλειά θα δεις ότι θα πάψει να είναι τόσο υποστηρικτικός… Επίσης αφού “δεν σας βγήκε” δεν είστε ακριβώς φίλοι, περιμένει να χωρίσεις, γι’αυτό είναι τόσο υποστηρικτικός.

Ο κοινός τόπος διαμονής για ένα ζευγάρι είναι ανάμεσα στους τοπ 3 λόγους που τελικά αποφασίζουν για το αν θα συνεχίσουν: τα άλλα δύο είναι η απόκτηση ή όχι παιδιού και η οικονομική διαχείριση.

Πιστεύω ότι μάλλον θα πας Αθήνα, αφού κλείσεις δουλειά και σπίτι, ο πατέρας σου αναγκαστικά θα κεραστεί ξιδάκι και ο αγρότης θα έχει κίνητρο να βγάλει χρήματα αν θέλει να μπορεί να ταξιδεύει να σε δει. Ή μπορείς κι εσύ να το κάνεις που και που, αν περισσεύουν κάποια χρήματα (μια ώρα δρόμος δεν είναι σοβαρή απόσταση). Δυστυχώς αυτή είναι η πραγματικότητα.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News