H Ρένα απαντά: Ο ψυχολόγος μου είπε να ξεκόψω ό,τι κάνω, αλλά δεν έχουμε υποχρεώσεις;

Είναι αυτό που λένε μια αφορμή κάνει να ξεσπάσει ένα ηφαίστειο. Περίπου.

_________

Η ιστορία της Α όπως την ξεχώρισα σήμερα

Σου γραφω Ρενα, πριν παω στο γραφειο, καλημερα κιολας!

Ειναι 7 το πρωι, εχω σηκωθει απο τις 5μιση γιατι οι γειτονες παλι εκαναν θορυβο πρωι πρωι (μα τι ωραρια εχουν πια;!). Βγαζω μιζερια και γκρινια, ντυνομαι με παρομοια ρουχα καθε μερα, κοιταζω καθε τρεις και λιγο το ρολοι, δεν προλαβαινω να βαφτω. Τρεχω να προλαβω, δεν βρισκω να παρκαρω. Τρεχω το μεσημερι, να φαω, να ταισω τον σκυλο, να καθαρισω ο,τι εκανε οσο ελειπα, να τον βγαλω βολτα, να παω στους γονεις μου που ειναι μιας ηλικιας και στον παππου ακομα μεγαλυτερης ηλικιας, γιατι οι δικοι μου δεν τα καταφερνουν.

Να διαβασω για το μεταπτυχιακο (δευτερο, μεγαλος ανταγωνισμος), να δω αν βγηκανε οι προκηρυξεις, να κοιταξω για σπιτι, λες να ειμαι καλυτερα αν μετακομισω; Κι αν διοριστω αλλου; Θα μου φτανουν τα λεφτα σε αλλη πολη; Και αν παω Αθηνα η Θεσσαλονικη; Ακριβα ενοικια, εγκληματικοτητα, κατσαριδες; Και αντρα; Ποτε θα βρω αντρα; Πως θα βρω αντρα ετσι χωρις κατι σταθερο, χωρις να βγαινω, χωρις κατι;

Απο οταν με θυμαμαι, τρεχω. Να παρω πτυχιο αμεσως, να παρω ενα μαστερ αμεσως, να βρω δουλεια, να εχω λεφτα, να ειμαι οσο γινεται ανεξαρτητη, αλλα παντα να τρεχω για τους δικους μου. Και τωρα νιωθω πως εχασα 10 χρονια ετσι (ειμαι 31). Ο χωρισμος μου τα πυροδοτησε ολα αυτα και ο ψυχολογος δεν βοηθαει. Η λυση του ηταν να ξεκοψω ο,τι κανω, να παψω να πηγαινω πατρικο (δεν εχουμε μια ηθικη υποχρεωση προς τους γονεις;), Να κοιταξω μονο την παρτη μου εν ολιγοις.

Αλλα θεωρω πως αυτη η συμβουλη δεν εχει καμια βαση ειδικα στην ελληνικη κοινωνια. Δεν κοβεις ετσι απλα απο ολες τις υποχρεωσεις. Ολοι μας πιστευω πως κανουμε τετοια. Αλλα δεν αντεχω αλλο, θελω διακοπες χωρις ληξη, να κανω πισω για ενα διαλειμμα. Αλλα πως θα μεινω, χωρις δουλεια και λεφτα; Ζηλευω οσους τα εχουν αυτα λυμενα και θυμωνω με τους γονεις μου που δεν τα εχουν, με τον παππου που 100 χρονων και δεν πεθαινει (σκληρη, ναι, ξερεις ποσες κατακλυσεις αλλαζουμε καθε μερα? Ζωη για κανεναν μας δεν ειναι αυτη, σιχαθηκα πια). Έχω μεσα μου οργη για τον φιλο μου που με αφησε, χωρις λογο και αιτια και εξηγησεις, κι εκανε μπαχαλο τη ζωη μου, ενω ηταν σε ταξη. Σε ευχαριστω που με ακουσες, να εισαι καλα.

ΑΠΟ ΤΗΝ – Α

_________

Ας οργανώσουμε τη συζήτηση.

Εύχομαι να σου έκανε καλό που τα έβγαλες από μέσα σου. Καλημέρα και σε σένα!

Έχεις αναλάβει περισσότερα απ’όσα μπορείς να βγάλεις πέρα, κι όλο αυτό το πυροδότησε ο χωρισμός σου σε συνδυασμό με την ηλικία σου. Η ζωή σου δεν ήταν σε τάξη. Έχεις θέμα με τον έλεγχο, κι αυτό πρέπει να αντιμετωπίσεις πρωτίστως, ότι θέλεις και πιστεύεις κιόλας για ρεαλιστικό ότι μπορείς να ελέγξεις την ζωή σου. Ο χωρισμός εξωτερίκευσε κάποια “αταξία” που υπήρχε στο μεταξύ σας σχετίζεσθαι και καλύτερα που συνέβη τώρα, παρά αργότερα. Ασφαλώς κι υπήρχαν αιτίες και λόγοι. Προτιμάς μια ζωή στην οποία σιγοκοχλάζουν προβλήματα, αλλά κουκουλώνονται για χάριν της “τάξης”;
Βρήκες άντρα μια φορά, απέδειξες ότι μπορείς να παίξεις στην συγκεκριμένη πίστα, θα βρεθεί άλλος όταν τα πράγματα θα είναι σε κατάλληλη φάση. Δεν χρειάζεσαι άντρα για να γίνεις ευτυχισμένη, χρειάζεσαι άντρα να μοιραστείς την ευτυχία σου ενδεχομένως.

Τα χρήματα είναι γεγονός ότι λύνουν πολλά πρακτικά προβλήματα. Άμα λείπουν, δυσχεραίνει η πίστα. Δουλεύουμε με τα εφόδια που έχουμε, προσπαθούμε να κάνουμε άνοιγμα για περισσότερα έσοδα ει δυνατόν.

Ας τα πάρουμε όμως ένα ένα.

Ο παππούς, ναι, κάποια στιγμή θα αποδημήσει εις Κύριον, ουδείς αιώνιος. Το ένα σας “θέμα” (αχ, τι ζοφερή μοίρα να γίνεσαι θέμα για τους άλλους…) λύνεται από μόνο του μάλλον σύντομα.

Να ρωτήσω τώρα κάτι: Το δεύτερο μεταπτυχιακό τι το ανέλαβες, αφού βλέπεις δεν προλαβαίνεις; Για να βρεις δουλειά με προκήρυξη. Να ρωτήσω ένα βήμα πιο πέρα. Μόνο στο δημόσιο υπάρχουν δουλειές στο αντικείμενό σου; Κάτι άλλο δεν παίζει; Επίσης, ο ορίζοντας ολοκλήρωσης είναι αυστηρά προκαθορισμένος; Αν ο παππούς πάψει να υπάρχει αύριο-μεθαύριο, θα υπάρχει περισσότερος χρόνος κι ενέργεια για το μεταπτυχιακό.

Έπειτα, το σκυλάκι, γιατί ακριβώς το αναλάβατε, αφού έχετε τόσο φόρτο; Τα σκυλάκια είναι σαν παιδάκια περίπου, τουλάχιστον στον τομέα των ευθυνών.

Για τους γείτονες που ενοχλούν, μήπως πρέπει να κάνεις συστάσεις; Χωρίς να γίνεις αγενής; Θα ενοχλούνται κι άλλοι. Γι’αυτό υπάρχουν οι συνελεύσεις πολυκατοικιών, εν τέλει. Για να τίθενται ζητήματα προς επίλυση.

Και τελευταίο: αν το παρκάρισμα και το πήγαιν’έλα σπίτι-δουλειά-σπίτι-πατρικό είναι τόσος κόπος, μήπως είναι πιο σώφρον να κοπεί το αμάξι, να πηγαίνεις με κάποια συγκοινωνία κατ΄ευθείαν από το σπίτι στη δουλιεά, κι από κει στο πατρικό, ώστε να εξοικονομείται κάποιος χρόνος αποσυμπίεσης χωρίς “ευθύνη” μέσα στα μέσα;

Δεν θέλω να εκφράσω άποψη για τ@ ψυχολόγο. Το μόνο εύκολο είναι να συστήσουμε κάποιος να ασχοληθεί με τον εαυτό του και μόνο. Ναι μεν δεν έχεις υποχρέωση να φροντίζεις τους γονείς και τον παππού, οι ανιόντες έχουν υποχρέωση στους κατιόντες, όμως κατανοώ το σκεπτικό σου και το συμμερίζομαι. (Όταν έρθει η ώρα μας, ίσως το νιώσουμε κι εμείς πόσο απελπισία είναι να σε πετάνε…)

Κουράγιο λοιπόν και καλή δύναμη!

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News