Η Ρένα απαντά: Η απόκτηση τυπικών προσόντων είναι δική μας επιθυμία ή ανάγκη του ανταγωνισμού;

Όταν όλα χρωματίζονται από μια συγκεκριμένη οπτική και βγαίνουν συμπεράσματα γενικής #not ισχύος…

________________

Η ιστορία της Μπερδεμένης όπως την ξεχώρισα σήμερα.

Καλησπέρα Ρένα, πέρσι τελείωσα το μεταπτυχιακό μου και εργάζομαι στο αντικείμενο μου, ενώ σκέφτομαι και 2ο μεταπτυχιακό για επιπλέον bonus στο τομέα της δουλειάς μου.

Αυτό που θέλω να σε ρωτήσω είναι, η απόκτηση όλων αυτών των τίτλων σπουδών και ξένων γλωσσών είναι δική μας επιθυμία για εξέλιξη ή ανάγκη που δημιούργησε ο σύγχρονος καπιταλιστικός κόσμος για ατελείωτο ανταγωνισμό μεταξύ των ανθρώπων μεταξύ τους?

Ανταγωνισμό δηλαδή που βάζει σε ατέρμονη σύγκριση για το ποιος/α έχει πιο πολλά πτυχία, μεταπτυχιακα, διαδακτορικα και μεταδιδακτορικα, και φυσικά τις οικονομικές απολαβές?

Μια δηλαδή ανομολογητη κόντρα που ενυπάρχει ακόμη και στα ζευγάρια, για το ποιος ή ποια θα υπερέχει στο θέμα των σπουδών, και κυρίως στο μισθό, που είναι το τελικό τρόπαιο για το ποιος θα είναι ο άτυπος “νικητής” σε μια οικογένεια?

ΑΠΟ ΤΗΝ – Αρκετά μπερδεμένη

___________________________

Ας οργανώσουμε τη συζήτηση.

Μέσα σε 10 γραμμές 18 λανθασμένες αντιλήψεις που σου φυτεύτηκαν από την παιδική ηλικία. (Μην με παρεξηγήσεις, δεν σε ψέγω, επισημαίνω και θα εξηγήσω ευθύς αμέσως).

Πρώτον, ο καπιταλιστικός κόσμος δεν λειτουργεί με βάση τον ανταγωνισμό σε τυπικά προσόντα. Ο καπιταλιστικός κόσμος λειτουργεί με βάση τον ανταγωνισμό σε αποθησαύριση πλούτου (και έργου). Αν η εργασία αφορά το λεγόμενο “σπρώξιμο χαρτιών” σε κάποια υπηρεσία το παραγόμενο έργο είναι μηδαμινό -η σύγχρονη ψηφιοποίηση του κράτους το απέδειξε μια για πάντα. Επομένως κι η ανταμοιβή είναι ανάλογη σε χρήμα, η ίδια η θέση είναι τέτοιου ορίου.

Ο ανταγωνισμός σε τυπικά προσόντα δεν λειτουργεί σε όρους ελεύθερης αγοράς, επειδή όλοι όσοι έχουμε δουλέψει στον ιδιωτικό τομέα και το ελεύθερο επάγγελμα γνωρίζουμε ότι την δουλειά δεν την μαθαίνεις στο πανεπιστήμιο, στο μεταπτυχιακό και στα σεμινάρια, αλλά επί του πεδίου. Αλλιώς είναι σαν στρατηγός που δεν έχει ρίξει ποτέ στη ζωή του βολή. Καλό το θεωρητικό αλλά χρειάζεται κι η πράξη.

Εξαίρεση αποτελεί ο ερευνητικός ακαδημαϊκός τομέας όπου η κατοχή διδακτορικού και μεταδιδακτορικών είναι αναγκαία για την ανέλιξη στην ακαδημία, δεν γίνεται αλλιώς. Αν κι η πραγματική αξία κι εκεί ακόμη φαίνεται από το παραγόμενο έργο: πόσο επιδραστικές είναι οι δημοσιεύσεις σου, πόσοι τις αναφέρουν και πατούν σε αυτές για να δημιουργήσουν τις δικές τους (μεταφράζεται σε συγκεκριμένο μετρήσιμο δείκτη).

Τα τυπικά προσόντα δεν μετράνε “πραγματικά” στην ιδιωτική αγορά, καθώς εγώ ως εργοδότης ποτέ δεν θα κάτσω να δω αν έχει κάποιος δυο μεταπτυχιακά παραπάνω σε κάτι που πιθανώς δεν μου χρειαστεί ποτέ για την δουλειά μου, ούτε θα σκεφτώ να δώσω παραπάνω από 100 ευρώ για καθένα τους. Θα κοιτάξω να προσλάβω τ@ υποψήφι@ που θα ταιριάζει στο προφίλ του παραγόμενου έργου που με ενδιαφέρει, που θα ταιριάζουν τα χνώτα μας και θα μπορεί να δουλέψει με την ομάδα μου, και που θα έχει την διάθεση να ακούει και να μαθαίνει. Αλλιώς δεν πα’ να είναι κι η Πάπυρος Λαρρούς Μπριτάννικα, δεν μου κάνει. Θα πάρω άλλ@.

Αυτά επαναλαμβάνω για τον ιδιωτικό τομέα. Στο δημόσιο όμως, κι η επιστολή σου είναι χρωματισμένη από ακριβώς αυτή την μενταλιτέ, όντως μετράνε τα τυπικά προσόντα ως μοριοδότηση. Οπότε ο ορίζοντας που θέτεις είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσεις ότι έχει συγκεκριμένο πλαίσιο. Αφορά ΑΥΤΟ.

Δεύτερον και βασικότερον όλων: κανείς ποτέ δεν πλούτισε από τον μισθό του, όσο μεγάλος κι αν είναι αυτός, εκτός αν μιλάμε για CEOs και CFOs πολυεθνικών. Δείχνει άγνοια του πραγματικού κόσμου, αλλά και της υφής του πλούτου και της ευμάρειας, το να συναγωνίζεται κανείς “α εγώ βγάζω 2000 ευρώ το μήνα”, “εγώ να δεις, βγάζω 5000”. Αυτά ακούγονται μεγάλα ποσά στην πραγματικότητα της κρίσης και της ανεργίας, αλλά ουσιαστικά δεν είναι, τα τρώει ο πληθωρισμός και δεν αποθησαυρίζεται τίποτα σε βάθος χρόνου. Τα πολλά λεφτά δεν βγαίνουν ποτέ έτσι. Βγαίνουν (νόμιμα) από συγκεκριμένες δραστηριότητες που συνήθως αφορούν το εμπόριο και τον μεταπρατικό τομέα.

Τρίτον και ουσιώδες. Σχέση ζευγαριού που συμβιώνει και ανταγωνίζεται ατύπως για το ποιός έχει το μεγαλύτερο μισθό και άρα το πάνω χέρι στο σπίτι είναι όχι μόνον καταδικασμένη να αποτύχει, αλλά και να αφήσει κουσούρια στην προσωπικότητα των συμμετεχόντων. Είναι και κάπως γελοίο. Αν υποθέσουμε ότι κάποιος παντρεύεται την Αθηνά Ωνάση και εκείνη επιλέγει να μην εργαστεί και να μείνει στο σπίτι να μεγαλώσει παιδιά, εκείνος επειδή φέρνει το μισθό στο σπίτι έχει το πάνω χέρι; Και γιατί πρέπει κάποιος να έχει το πάνω χέρι; Δεν μπορεί να γίνει καταμερισμός εργασιών κι ευθυνών ώστε να λειτουργεί το πράγμα; Ή ο έμφυλος ανταγωνισμός πρέπει να εισέλθει αντί στην εργασιακή αρένα (όπου θα είχε ένα κάποιο νόημα για το φύλο μας που είναι διοικητικά υποβαθισμένο) στο ίδιο μας το σπίτι;

Και τέλος, η ανάγκη για γνώση και για μάθηση, ειδικά η πολύ σημαντική κι ουσιαστική εκμάθηση ξένων γλωσσών (παράθυρο στον κόσμο, εκμάθηση μιας νέας κουλτούρας) είναι εσωτερική ανάγκη. Ή τουλάχιστον έτσι το βλέπω κάπως ρομαντικά, ομολογουμένως. Δεν τελειώνει ποτέ αυτή η ανάγκη άπαξ κι απορρέει από μέσα σου και τότε δεν έχει υφή ανταγωνισμού, έχει υφή χαράς.

Ελπίζω να βοήθησα να δεις αυτά τα θέματα υπό ένα φρέσκο πρίσμα χωρίς γενικεύσεις. Κάθε περίπτωση είναι διαφορετική κι έχει σημασία να κάνουμε αυτά που θα μας χρησιμεύσουν πρακτικά αλλά και πνευματικά εμάς προσωπικά.

Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News