Είχα δει τη συλλογή της Miu Miu για το καλοκαίρι του 2022, αρχές Οκτώβρη του 2021. Η νεανική σειρά της Prada σε εκείνη την πασαρέλα έλεγε μια ιστορία για τα ρούχα που φοράμε στο γραφείο, στη δουλειά, μετά από μια πανδημία. Μιλούσε για το τι συμβαίνει όταν όλα είναι περίεργα, ενώ έχουν πάψει να φαίνονται περίεργα.
Αφήνοντας κατά μέρος τη μαρκετινίστικη βιτρίνα, ορίστε τι είδα εκείνο τον Οκτώβρη. Πολλά μοντέλα ήταν ντυμένα βάσει της σιλουέτας του 2000. Μιλάμε για τη σχολική στολή της Britney στο «Give me baby one more try» που έχει υποστεί «prad-oποίηση»: αποστασιοποιημένη, φίνα, εγκεφαλική, καλλιτεχνική. Οι κοιλιακοί ήταν έξω, η μέση είχε κατεβεί όσο γινόταν. Το σώμα φαινόταν πιο μακρύ, όπως το σκεφτόταν ο Alexander McQueen όταν έκανε στις αρχές του ’90 τα πρώτα bumster παντελόνια, καθώς άλλαζε τη γυναικεία σιλουέτα αργά και σταθερά από την πρώτη του συλλογή.
Ξέρω καλά πώς δουλεύουν οι κύκλοι της μόδας και πια καταλαβαίνω καλύτερα το παράλογο που φέρνουν στη ζωή μας, η οποία συνεχίζεται ακόμα και όταν ο χρόνος έχει σταματήσει. Ξέρω πως κάθε δημιουργικός άνθρωπος επιστρέφει στα παιδικά του χρόνια για να εμπνευστεί, στις εικόνες που έβλεπε τότε. Ξέρω πως οι 25χρονοι κοιτάζουν την πρώτη δεκαετία του ’00 με νοσταλγία και αναζητούν μια ταυτότητα εκεί. Δέχομαι στωικά την επαναφορά των χαμηλόμεσων παντελονιών και του εσωρούχου που φαίνεται από μέσα. Ξέρω πως θα γυρίσουν, είμαι έτοιμη να τα αντιμετωπίσω.
Όσο και αν το σύνολο της Μiu Μiu φαινόταν ενδιαφέρον, λοιπόν, στα prad-oποιημένα μέτρα αισθητικής μου και απόλυτης λατρείας μου προς τη Miuccia, ένιωθα βαθιά δυσφορία. Σαν να ερχόμουν αντιμέτωπη με παιδικό τραύμα.
Παραμένω όμως στη θέση μου. Πιστεύω πως η πρώτη δεκαετία του ’00 ήταν η χειρότερη για τη μόδα και τις γυναίκες. Τη νιώθω σαν εκείνο το επεισόδιο από το τελευταίο πάρτι, που ενώ έρχεται η καταστροφή, όλοι κάνουν πως δεν συμβαίνει τίποτα. Το ξέρουμε όλοι γιατί ήμασταν εκεί. Ήταν η εποχή που έπρεπε να πασπαλίζεις τα πάντα με σεξ για να πουλήσουν. Τα τακούνια ήταν θεόρατα ή απίστευτα μυτερά. Μετά τα τριάντα πέντε ήσουν «γριά». Οι γυναίκες έπρεπε να είναι μικροσκοπικές. Η λέξη «φεμινισμός» ήταν προσβολή. Τα μπούτια όφειλαν να ξεχωρίζουν. Υπήρχαν οι βελουτέ φόρμες και τα στρασάκια. Πήγαινες στα μπουζούκια για «την πλάκα». Οι γυναίκες έπρεπε να μοιάζουν με μαυρισμένα ανήλικα κορίτσια, έτοιμα να μπουν σε μια σκηνή πορνό. Η Τζένιφερ Λόπεζ ήταν «χοντρή». Όλοι ήταν «χοντροί» βασικά, ήταν μια λέξη που τη χρησιμοποιούσαμε κατά κόρον. Υπήρχε «fashion police» που τρομοκρατούσε τον κόσμο. Τα χαμηλόμεσα παντελόνια ήταν το πιο μαζοχιστικό πράγμα που επιβάλλαμε στον εαυτό μας. Το να μην έχεις λίπος στο σώμα σου ήταν ο μόνος στόχος. Θυμάμαι πόσο «χοντρή» ένιωθα φορώντας τα. Την προσπάθεια να επιβιώσω μέσα τους ως άλλη επιβεβαίωση της γυναικείας υπεροχής και αντοχής έναντι οποιασδήποτε δυσκολίας, το ότι στο τέλος τα συνήθισα. Σαν σύνδρομο της Στοκχόλμης, αλλά σε ρούχο.
Όσο και αν το σύνολο της Μiu Μiu φαινόταν ενδιαφέρον, λοιπόν, στα prad-oποιημένα μέτρα αισθητικής μου και απόλυτης λατρείας μου προς τη Miuccia, ένιωθα βαθιά δυσφορία. Σαν να ερχόμουν αντιμέτωπη με παιδικό τραύμα. Με εκείνο τον πρώτο σεισμό που έζησα μικρή. Δεν ήθελα να πιστέψω πως θα το περνούσα ξανά. Από την άλλη, το έμπειρο ενήλικο μυαλό μου αναρωτιόταν: «Ο ηδονισμός του γυμνού κορμιού των ’00s δεν είναι αυτό στο οποίο επιστρέφουμε, στο να δείξουμε ξανά την ερωτική διαθεσιμότητα;». Αυτήν τη φορά όμως δεν θα ανήκει σε όλα τα κορμιά; Δεν θα είναι διαφορετικά;
Το μοιραίο σύνολο δεν άργησε να με βρει ξανά. Πρώτα στο κορμί της πενηντάχρονης πια Nicole Kidman για το εξώφυλλο του «Vanity Fair». Όπου, ναι, έδειχνε ειρωνική και κούκλα, αλλά τα σχόλια δεν άργησαν να έρθουν. Γιατί μια γυναίκα πενήντα χρονών πρέπει να φορέσει ένα τέτοιο «νεανικό» σύνολο; Αυτά είναι ρούχα για κορίτσια, για ποπ σταρ, όχι για γυναίκες της ηλικίας της. Φυσικά, αν βλέπαμε έναν πενηντάχρονο ηθοποιό να φορά κάτι που θα αναδείκνυε το γυμνασμένο του σώμα σε ένα ειρωνικό πλαίσιο (ή και όχι), θα χειροκροτούσαμε για τη μαγκιά του.
Αλλά για μένα, η φωτογραφία της Nicole, πέραν της επαναστατικότητας λόγω ηλικίας, συνέχιζε να μου προκαλεί δυσφορία. Ναι, ας βάλουμε ένα τέτοιο σύνολο σε μια γυναίκα διαφορετικής ηλικίας που, κακά τα ψέματα, δείχνει «τέλεια». Η ίδια ψηλόλιγνη σιλουέτα της πασαρέλας της Μiu Μiu, η ίδια απόδοση μιας εικόνας που δεν έφερε την απαίτηση του σήμερα. Όλα τα σώματα είναι απλώς σώματα.
Όμως λίγες μέρες μετά το σύνολο που με είχε στοιχειώσει εμφανίστηκε ξανά και όλα φάνηκαν να αλλάζουν. Αυτήν τη φορά πάνω στο πληθωρικό, υπέροχο σώμα της Παλόμα Έλσεσερ και στον τσαμπουκά της. Πάνω σ’ εκείνο το κορμί, κοιτώντας το θράσος του, όλα απέκτησαν νόημα. Ναι, ήταν μια άσκηση πάνω σε ρούχα γραφείου μετά από μια πανδημία. Τα ρούχα που δεν σου χωράνε πια, που δεν έχουν ρόλο ύπαρξης και πρέπει να κάνεις κάτι γι’ αυτό. Ναι, ο στυλίστας και το περιοδικό που φόρεσαν το σύνολο στο σώμα της Παλόμα έκαναν εκείνο που κατά την ταπεινή μου γνώμη έπρεπε να είχε κάνει η Miuccia Prada στην πασαρέλα της: να φαίνονται όλα περίεργα, αν και δεν είναι περίεργα πια. Δεν ήταν ποτέ.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Εύχομαι το νούμερο της Παλόμα (το αμερικανικό 12, ένα συνηθισμένο νούμερο στον κανονικό κόσμο) να υπάρχει στην μπουτίκ της Miu Miu, να είναι διαθέσιμο. Το νουμερολόγιό τους είναι μέχρι το ιταλικό 46, που συνήθως είναι ένα αμερικανικό 10. Θέλω να πιστεύω πως το σύνολο της Παλόμα δεν φτιάχτηκε μόνο για τα μέτρα της, για τη φωτογράφιση. Γιατί εκεί η μόδα αρχίζει να γίνεται άβολη ‒ ναι, να την ενσωματώσουμε για να δείξουμε σε όλους πως θα κάτσουμε στο τραπέζι με τη νεολαία, αλλά μέχρι εκεί που ελέγχουμε απόλυτα το αποτέλεσμα και νιώθουμε ασφαλείς. Μέχρι εκεί που φαίνεται, και αντέχουμε. Μετά, σιωπή.
Στον τίτλο του άρθρου για την Παλόμα στο «i-D» χρησιμοποιούν μια δήλωσή της. Φαίνεται πως είπε: «Δεν θα βάλω το ελαστικό φόρεμα. Θα βάλω Miu Miu».
Ίσως μια Παλόμα δεν θα φέρει την άνοιξη, αλλά η άνοιξη θα έρθει έτσι κι αλλιώς.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
Μακάρι να βγουν μεγέθη για τις διαστάσεις της Παλομα. Ο καθένας έχει δικαίωμα να φοράει ο,τι θέλει και όχι να καλύπτεται κάτω από μακριά ρούχα επειδή “έχει κοιλιά”, χοντρά μπούτια, κυτταρίτιδα ή ραγάδες. Πέρα από αυτό, αν και μου αρέσει το σύνολο της πρώτης φωτογραφίας, οτιδήποτε χαμηλόμεσο είναι σχεδόν ανυπόφορο και για μένα που είμαι άτομο με κανονικά κιλά