Σώματα φωτογραφημένα μέσα στη φύση, που μοιάζουν σαν να υπάρχουν από πάντα πάνω σε βράχους, δίπλα στη θάλασσα, τόσο όμορφα τοποθετημένα, που αποπνέουν μια ηρεμία και μια αρμονία. Το σώμα, το δέρμα, οι γραμμές σε πλήρη ισορροπία. Τίποτα δεν παραβιάζει την αισθητική αυτών των sets. Τα σώματα είναι εναρμονισμένα με το περιβάλλον, στην απλούστερη εκδοχή τους κάνουν την εικόνα να μοιάζει πλούσια και glossy. Εμείς μιλήσαμε με την @_haotique για τη φωτογραφία, το body positivity, τα σώματα, την αντίληψη γύρω από το γυμνό και το πώς η φωτογραφία τη βοήθησε να αποδεχτεί τον εαυτό της.
— Πες μας λίγα πράγματα για σένα και με τι ασχολείσαι.
Ονομάζομαι Πηγή, είμαι είκοσι επτά χρονών και είμαι απόφοιτος του τμήματος Εικαστικών Τεχνών στα Ιωάννινα. Εκεί ασχολήθηκα κυρίως με βίντεο και φωτογραφία. Όταν τελείωσα τις σπουδές μου, επέστρεψα στην Αθήνα και ξεκίνησα ένα μεταπτυχιακό πάνω στην επικοινωνία. Έχω ασχοληθεί και με τη σκηνοθεσία, αλλά τελικά με κέρδισε η φωτογραφία που την είχα αφήσει για λίγο καιρό, γιατί πειραματιζόμουν με άλλα μέσα.
— Κάνεις γυμνά σώματα. Πώς ξεκίνησε αυτό;
Όλα ξεκίνησαν στη πρώτη καραντίνα, τότε μου γεννήθηκε η ανάγκη να εκφράζομαι δημιουργικά. Το μόνο που είχα ήταν μια κάμερα και ο εαυτός μου, οπότε ξεκίνησα να με φωτογραφίζω. Πειραματίστηκα με αυτοπορτρέτα, χρησιμοποίησα διάφορα props που βρήκα στο σπίτι μου (π.χ. κάτι φράουλες ξεχασμένες στο ψυγείο μου) ή στο σούπερ μάρκετ, καθώς τα μαγαζιά ήταν κλειστά. Μετά άρχισα να φωτογραφίζω το σώμα μου ώστε να μπορέσω να το δω, να το αποδεχτώ και να το αγαπήσω.
Δεν θα έπρεπε να έχει σημασία τόσο το πώς είμαστε. Αντίθετα, θα έπρεπε να μας μαθαίνουν την αυτοφροντίδα, πώς να αγαπάμε τα κομμάτια μας. Ο καθένας παίρνει τον χρόνο του βέβαια και το κάνει με τον τρόπο που μπορεί. Σίγουρα δεν θέλει πίεση αυτή η διαδικασία, χρειάζεται να νιώσουμε μόνοι μας καλά και να αγαπήσουμε τον εαυτό μας.
— Τα αυτοπορτρέτα σου σε βοήθησαν να αποδεχθείς ίσως κομμάτια του σώματός σου με τα οποία ένιωθες ανασφαλής.
Δεν ξέρω αν με βοήθησαν να έχω αυτοπεποίθηση. Ξέρω πως σίγουρα με έκαναν να δω τα ωραία σημεία πάνω μου, τουλάχιστον ό,τι βρίσκω εγώ ωραίο πάνω μου. Η αλήθεια είναι πως, βλέποντας κάποιες από τις φωτογραφίες μου, με πιάνω να μονολογώ «αχ, να ήταν έτσι», πραγματικά όμως προσπαθώ να μην το κάνω αυτό αλλά να λέω: «Αυτή είμαι και είναι οk να είμαι έτσι και να μου αρέσω».
Η αποδοχή παίρνει χρόνο, είναι κάτι που αν το δουλέψεις, βελτιώνεται σίγουρα. Επίσης, όντας άτομο που σίγουρα είχε body dysmorphia, όπως και πολλά άλλα άτομα, αλλά ούτε καν το ξέρουμε, είναι πραγματικά πολύ δύσκολο να δεις τον εαυτό σου όπως πραγματικά είναι. Παλιότερα ήμουν είκοσι κιλά πάνω και τα έχασα, παρ’ όλα αυτά τον τελευταίο καιρό έχω αρχίσει να συνειδητοποιώ ότι δεν είμαι όπως με θυμάμαι παλιά.
Είναι δύσκολη διαδικασία, και ψυχοφθόρα, γιατί πολεμούσα καθημερινά με όλο αυτό το κομμάτι του φαγητού, της εικόνας, του σώματος. Θα πω όμως ότι η φωτογραφία με βοήθησε σε αυτό και τώρα που έβαλα μπροστά στον φακό τον εαυτό μου εξοικειώθηκα με την εικόνα μου και κατάφερα να με δω πάλι.
— «Γραμμές, σχήματα και δέρμα», αυτό είναι το μότο σου. Θες να μας πεις δυο λόγια;
Αυτό το μότο εκφράζει απόλυτα τη δουλειά που κάνω, μια προσπάθεια να αποτυπώσω τις γραμμές που κάνει το σώμα μας π.χ. όταν καθόμαστε, τις φόρμες που δημιουργούνται ανάλογα με τη γωνία υπό την οποία θα δεις ένα σώμα ή ανάλογα με το πώς θα καταφέρω να κροπάρω μια φωτογραφία ώστε να σου δείξω κάπως το σημείο του σώματος που βλέπεις ώστε να αρχίσεις να φαντάζεσαι τι είναι αυτό που βλέπεις. Φυσικά, το δέρμα είναι το μέσο αποτύπωσης όλων των φωτογραφιών μου. Η φράση αυτή συγκεντρώνει σε μια φωτογραφία όσα φαντάζομαι και τελικά δείχνω στο προφίλ μου.
— Οι φωτογραφίσεις σου είναι απόλυτα συνδεδεμένες με τη φύση. Ποια η σχέση σου μαζί της;
Με ηρεμεί πολύ η φύση, πάντα την έχω ως διέξοδο όταν είμαι πιεσμένη, πάω κάπου με δέντρα ή θάλασσα για να νιώσω ότι δεν εγκλωβίζομαι ‒ ηρεμώ αφάνταστα στη θάλασσα. Στην Αθήνα πάω πολύ στον Υμηττό ή στου Φιλοπάππου. Επίσης, σε κάθε νησί έχω ένα αγαπημένο spot, π.χ. στην Τήνο η αγάπη μου είναι η Λιβάδα όπου, παρόλο που δεν μπορείς πάντα να κολυμπήσεις λόγω των μεγάλων κυμάτων, είναι υπέροχα! Έχει τα τέλεια βράχια, διαφορετικές υφές και χρώματα. Από την άλλη, μπορώ να πω πως και στην Αμοργό έχω αγαπημένη παραλία, η οποία είναι επίσης βραχώδης. Όποτε δεν μπορώ να διαλέξω ένα αγαπημένο, έχω πολλά!
— Πώς σκέφτεσαι τα concepts σου;
Παίρνω έμπνευση από φωτογράφους που έχουν ίδια θεματική με μένα, κυρίως από το εξωτερικό. Γενικά, ακολουθώ πολλούς στο Instagram, οπότε, θέλοντας και μη, έχω καθημερινά ερεθίσματα. Επόμενο βήμα είναι να ξέρω ποια μέρη μου αρέσουν και προκαλούν το ενδιαφέρον μου οπτικά, ώστε να πάω εκεί με το άτομο ή τα άτομα που θα φωτογραφίσω και να εμπνευστώ από τον χώρο. Γι’ αυτό μου αρέσουν οι παραλίες που είναι κυρίως βραχώδεις, γιατί είναι σαν playground για μένα. Κοιτάζω τα βράχια, τις πτυχώσεις τους, τις «θέσεις» που δημιουργούν, έτσι εμπνέομαι για το πού θα τοποθετήσω το εκάστοτε σώμα. Στην τελευταία φωτογράφιση που έκανα είχα ενθουσιαστεί πάρα πολύ με τα βράχια γιατί κάθε φορά που βρισκόμουν σε αυτή την παραλία ανακάλυπτα και κάτι καινούργιο, έβλεπα κάτι διαφορετικό και το προχωρούσα ένα βήμα παραπέρα. Οπότε θα έλεγα πως εμπνέομαι από τον χώρο στον οποίο βρίσκομαι και από το σώμα που βλέπω, δηλαδή δεν κάνω τρομερή προετοιμασία, εκτός αν πρόκειται για δουλειά. Για παράδειγμα, όταν φωτογράφισα τα κοσμήματα της Noxpiria, μου είχαν δοθεί κάποιες κατευθυντήριες ως προς τις πηγές έμπνευσης της συγκεκριμένης σειράς, έτσι έπρεπε να σκεφτώ περίπου τι θα αποτυπώναμε στις φωτογραφίες. Γενικά, στα sets μου προτιμώ να εμπνέομαι από τον χώρο τη δεδομένη στιγμή.
— Aν δεχόσουν κριτική για κάποιο από τα γυμνά σώματα που παρουσιάζεις, τι θα απαντούσες;
Πρόσφατα ανέβασα μια φωτογραφία με ένα curvy σώμα και κάποιος έγραψε από κάτω «ίου» ‒ το βρήκα πολύ άσχημο και το έσβησα. Αυτό το έκανα γιατί δεν ήθελα να δει το σχόλιο το άτομο που φωτογράφισα γιατί ήδη έκανε υπέρβαση που δέχτηκε να το φωτογραφίσω. Δεν ήθελα, λοιπόν, να πει «να, είδες, δεν έπρεπε να κάνεις τη φωτογράφιση γιατί δεν είσαι ωραία», ήθελα να της μείνει ως ένα θετικό βίωμα που θα τη βοηθήσει να δει τον εαυτό της όμορφο, ό,τι size και να είναι. Βέβαια, δεν το πρόλαβα γιατί, τελικά, το είχε δει το σχόλιο. Γενικά, από αυτή την άποψη τη φοβάμαι την αρνητική κριτική, δεν θέλω ούτε εγώ ούτε τα άτομα που φωτογραφίζονται να μπαίνουμε στη λογική «εφόσον μου λένε ότι δεν είμαι ωραία, δεν πρέπει να κάνω αυτού του είδους τις φωτογραφίσεις». Προσπαθώ να είμαι ανοιχτή στα σχόλια που φαίνεται να είναι σοβαρά και δεν κάνουν απλώς hate. Αλλά, οk, μέσα στο παιχνίδι είναι κι αυτό, όταν εκτίθεσαι στα social, όπως και αν το κάνεις αυτό, με ή χωρίς ρούχα, είναι δύσκολο να μη δεχτείς αρνητική κριτική, οπότε πλέον δεν έχει καν σημασία όταν μου στέλνουν χαζά πράγματα. Μόνο αν νιώσω ότι προσβάλλουν εμένα ή κάποιο άτομο, μόνο τότε θα απαντήσω ή απλώς θα σβήσω το σχόλιο.
— Πόσο σημαντικό είναι να αγαπάμε το σώμα μας;
Είναι παρά πολύ σημαντικό να αγαπάμε τον εαυτό μας, όλα μας τα κομμάτια, μέσα κι έξω. Το έξω, βέβαια, είναι πολύ δύσκολο λόγω των κοινωνικών στερεοτύπων. Πρέπει να έχεις συγκεκριμένα χαρακτηριστικά για να είσαι όμορφος, κι αυτό δεν είναι ρεαλιστικό γιατί τα πρότυπα αλλάζουν τόσο γρήγορα που δεν μπορείς να τα ακολουθείς όλα. Η κοινωνία μάς έχει δημιουργήσει πολλές ανασφάλειες, το θέμα είναι να δουλέψουμε μέσα μας και να απεγκλωβιστούμε από τα κουτάκια στα οποία μάς έχουν στριμώξει. Δεν θα έπρεπε να έχει σημασία τόσο το πώς είμαστε. Αντίθετα, θα έπρεπε να μας μαθαίνουν την αυτοφροντίδα, πώς να αγαπάμε τα κομμάτια μας. Ο καθένας παίρνει τον χρόνο του βέβαια και το κάνει με τον τρόπο που μπορεί. Σίγουρα δεν θέλει πίεση αυτή η διαδικασία, χρειάζεται να νιώσουμε μόνοι μας καλά και να αγαπήσουμε τον εαυτό μας. Θεωρητικά ακούγεται εύκολο ίσως, αλλά δεν είναι. Προσωπικά, δεν έχω φτάσει στο επιθυμητό σημείο, έχω τα πάνω και τα κάτω μου, αλλά το δουλεύω.
— Τι μηνύματα θα ήθελες να περάσεις μέσα από τη δουλειά σου;
Αρχικά, θα ήθελα να βλέπουμε ένα γυμνό κορμί, ανεξαρτήτως φύλου, ως κάτι φυσιολογικό και όμορφο, χωρίς να το κρίνουμε. Θέλω να καταφέρω ο παραλήπτης της φωτογραφίας να μη μένει στα κιλά, στο μέγεθος ή στο πόσα σημάδια έχει κάποιος και να τη χαρακτηρίζει βάσει αυτών. Θέλω να τα βλέπουμε όλα όμορφα, όπως και να είναι, να είναι το ίδιο αποδεκτά και κυρίως να μπορέσουμε να αγαπήσουμε τον εαυτό μας. Άλλος ένας βασικός στόχος είναι το άτομο που φωτογραφίζεται, μέσω της διαδικασίας αυτής, να μπορέσει να δει λίγο πιο θετικά τον εαυτό του, να δείξει περισσότερη φροντίδα στον εαυτό του, σαν να κάνει ένα είδος ψυχοθεραπείας. Εννοείται ότι θα ήθελα να διασκεδάζει κατά τη φωτογράφιση και να νιώθει ότι αυτό που κάνει είναι όμορφο και απελευθερωτικό.
— Ποια είναι τα όνειρά σου για το μέλλον;
Να συνεχίσω αυτό που κάνω και να γίνομαι όλο και καλύτερη. Νομίζω πως το ιδανικό θα ήταν να πληρώνομαι για να κάνω φωτογραφίσεις σε πανέμορφα μέρη ‒ καλά, αυτό θα ήταν ευτυχία για μένα, αλλά μου φαίνεται πολύ μακρινό. Θέλω να πιστεύω πως επειδή δουλεύω αρκετά στο κομμάτι της φωτογραφίας και δεν το αφήνω, θα πάει καλά. Δεν ξέρω αν θα έρθει άμεσα αυτό που θέλω, αλλά δεν με πειράζει κιόλας. Προτιμώ αργά και σταθερά βήματα.
Ακολουθήστε την Α,ΜΠΑ; στο Google News
